Karyotype structure and chromosome fragility in the grass Phleum echinatum Host

Phleum echinatum Host (2n = 2x = 10) is an annual Mediterranean species which differs from other representatives of the genus Phleum by reduced chromosome number, asymmetric karyotype and unusually high amount of DNA in the genome. Chromosomes of this plant were studied using conventional acetic-orcein staining and fluorescence in situ hybridization (FISH). FISH showed the major 35S ribosomal DNA (rDNA) site at the secondary constriction of satellite chromosome (3) and the minor 35S rDNA site near 5S rDNA cluster in the monobrachial chromosome 5. Telomeric repeats were detected at all chromosome ends within secondary constriction in satellited chromosome 3 and at the centromeric regions of chromosomes 1 and 2. Intrachromosomally located telomeric repeats are probably traces of chromosomal rearrangements that have shaped P.echinatum genome; they were prone to breakage which was manifested in chromosome fragmentation. The most distinct telomeric signals, suggesting massive amplification of interstitial telomeric sequences (ITRs), were observed at the nucleolar organizer region (NOR) of the third chromosome pair. Double FISH confirmed co-localization of telomeric and 35S rDNA repeats in this locus characterized by the biggest fragility in the karyotype. Fragile sites of P.echinatum, composed of amplified telomeric repeats, may bear a resemblance to metazoan rare fragile sites enriched in microsatellite repeats

Studies of phase diagram of a liquid crystal with 4-[2-(3-fluorophenyl)ethyl]biphenyl core of molecules

Basing on the results of di erential scanning calorimetry and transmitted light intensity methods and texture observations in the temperature range from −50 ◦C to 90 ◦C phase diagram of 1-[3- uoro-4-(1-methylheptyloxycarbonyl)phenyl]-2-[4′ -(2,2,3,3,4,4,4-hepta uorobutoxybutoxy)biphenyl-4-yl]ethane was established. Monotropic system of thermodynamic phases was found. On cooling the isotropic phase transforms at 85 ◦C to ferroelectric SmC∗ phase and further two liquid crystalline phases, antiferroelectric SmC∗ A and SmI, and a metastable crystal Cr2 reveal. During heating exothermic anomaly in the wide temperature range was observed and ascribed to evolution of Cr2 to the stable crystal Cr1. On further heating both SmC∗ A and SmC∗ phases were observed. Thermodynamic parameters were calculated for all phase transitions. During rapid cooling (10 K/min) vitri cation of metastable Cr2 crystal at T_g = −115 ◦C was registered

Praktyka leczenia supresyjnymi dawkami tyroksyny w zróżnicowanym raku tarczycy (ocena stanu aktualnego)

Introduction: The study summarizes the results of an audit evaluating the realization of the suppressive TSH therapy in patients with differentiated thyroid cancer. Material and methods: The evaluation was performed in 500 consecutive patients. Results: In patients in whom remission was diagnosed < 5 years ago, in 70% subcomplete suppression was stated (TSH 0.1&#8211;0.3 mU/L) and complete suppression (TSH < 0.1 mU/L) was observed in 20%. Unexpectedly in patients in whom remission lasted > 5 years, complete suppression was observed in 60%. However, this last group was less numerous, thus, the majority of no evidence of disease patients exhibited subcomplete TSH suppression, while only 40% of patients with active disease had this goal realized. Conclusions: 1. Iatrogenous hypothyroidism was well controlled in nearly all differentiated thyroid cancer patients.2. The goal of L-thyroxine treatment, defined as TSH serum level < 0.4 mU/L was achieved in 90% of them without a significant risk of iatrogenous thyrotoxicosis. 3. Some overdosage of L-thyroxine was observed, especially in patients in whom remission lasted > 5 years. It this group of patients there is no reason to induce full suppression of TSH by L-thyroxine treatment.Wstęp: W niniejszej pracy podjęto ocenę praktycznej realizacji wyznaczonych założeń leczenia supresyjnego L-tyroksyną u chorych na raka tarczycy, kontrolowanych po zakończeniu pierwotnego leczenia. Materiał i metody: Ocenę przeprowadzono u 500 kolejnych chorych. Wyniki: Wykazano, że u chorych, u których remisja była krótsza niż 5 lat, u prawie 70% chorych wykazano docelowy stan supresji niepełnej hormonu tyreotroponowego (TSH, thyroid-stimulating hormone) (0,1&#8211;0,3 jm./l), a tylko 20% znajdowało się w supresji pełnej (TSH < 0,1 jm./l). Przeciwną sytuację obserwowano u chorych kontrolowanych dłużej niż 5 lat. Ta grupa chorych była stosunkowo niewielka, niemniej aż u 60% z nich wykazano stężenie TSH niższe niż 0,1 jm./l, a więc supresję silniejszą niż oczekiwana. Po połączeniu grup, u większości chorych w remisji stwierdzono stężenie TSH w oczekiwanym zakresie. Natomiast wbrew oczekiwaniom, nie wszyscy chorzy z aktywną chorobą nowotworową wykazywali oczekiwany stopień supresji TSH - tylko 40% stężeń TSH znalazło się w zakresie niższym niż 0,1 jm./l, a większość chorych wykazywała supresję niepełną. Wnioski: Przegląd stopnia supresji TSH u chorych monitorowanych z powodu raka tarczycy i leczonych tyroksyną wykazał, że: 1. Ryzyko niedoczynności tarczycy u chorych, którzy przeszli leczenie operacyjne i leczenie jodem promieniotwórczym z powodu raka tarczycy jest niskie, gdyż chorzy w sposób zdyscyplinowany stosują zalecone leczenie. 2. Cel leczenia definiowany jako supresja TSH niższa niż 0,4 jm./l można uzyskać u około 90% chorych bez znaczącego ryzyka indukcji tyreotoksykozy. 3. U części chorych doszło do niewielkiego przedawkowania L-tyroksyny, szczególnie wyrażonego w grupie chorych pozostających w remisji, u których minęło ponad 5 lat od rozpoznania. W tej grupie rutynowe stosowanie wysokich dawek L-tyroksyny jest nieuzasadnione

Wolne i biodostępne frakcje steroidów płciowych mogą wpływać na kości u młodych mężczyzn w zależności od wieku i stężenia estradiolu

Introduction: Longitudinal bone growth ceases by the end of puberty, and it is thought to be a result, in both sexes, of increased pubertal oestrogen serum concentrations. Since peak bone mass is achieved by the third decade of life or later, the aim of this study was to relate sex steroid hormones and sex hormone binding globulin (SHBG) levels to bone quality in men during their third and fourth decades of life.Material and methods: Eighty men, healthy volunteers aged between 18 and 39 years, were subjected to an interviewer-administered questionnaire, body mass index (BMI) measurement, blood sample and calcaneal quantitative ultrasound (QUS) (Hologic-SAHARA). Blood was assessed for testosterone (T), oestradiol (E2), dehydroepiandrosterone sulfate (DHEAS), SHBG, luteinising hormone (LH) and follicle stimulating hormone (FSH). Free and bioavailable T and E2 levels were calculated knowing SHBG and albumin levels.Results: While T, E2, DHEAS, LH and FSH levels were not related, free and bioavailable fractions of T and E2 were positively associated with QUS readings. SHBG level was associated negatively. After dichotomisation for age, the associations remained significant only for younger subjects (18–30 years, n = 47). After adjustment for other co-variants, only SHBG in younger subjects retained its negative association with QUS. Older subjects (31–39 years, n = 33) revealed higher BMI and lower serum concentrations of total (–17 %), free (–18.5%) and bioavailable (–22.5%) levels of E2 than younger subjects.Conclusion: Free and bioavailable fractions of sex steroids may influence bones in young men, depending on age and E2 level. (Endokrynol Pol 2014; 65 (5): 357–364)Wstęp: Wzrost kości na długość ustaje wraz z końcem dojrzewania płciowego i wykazano, że u obu płci jest to wynik wzrostu stężenia estrogenów we krwi. Skoro przyjęto, że szczytowa masa kostna jest osiągana dopiero w trzeciej dekadzie życia lub po trzydziestce, badano związki pomiędzy stężeniami steroidów płciowych i białka wiążącego steroidy płciowe (SHBG) a jakością kości u mężczyzn w trzeciej i czwartej dekadzie życia.Materiał i metody: Osiemdziesięciu mężczyzn, zdrowych ochotników w wieku 18–39 lat wypełniło kwestionariusz z wywiadem, zmierzono u nich wskaźnik masy ciała (BMI) i wykonano ilościową analizę ultrasonograficzną kości piętowej (QUS) (Hologic-SAHARA). We krwi oznaczono stężenia testosteronu (T), estradiolu (E2), siarczanu dehydroepiandrosteronu (DHEAS), SHBG, hormonu luteinizującego (LH) i hormonu folikulotropowego (FSH). Znając stężenia SHBG i albumin, wyliczano stężenia wolnego i biodostępnego T i E2.Wyniki: Podczas gdy stężenia T, E2, DHEAS, LH i FSH nie wykazywały powiązań, stężenia wolnych i biodostępnych frakcji T i E2 były dodatnio związane z parametrami QUS. Stężenie SHBG wykazywało związek ujemny. Relacje te zależały od wieku. Mianowicie, po podziale na dwie grupy wiekowe, relacje pozostały znamienne tylko wśród młodszych mężczyzn (18–30 lat, n = 47). Analiza wieloczynnikowa wykazała, że tylko stężenie SHBG u młodszych mężczyzn zachowało znamiennie ujemny związek ze stanem kości. Starsi (31–39 lat, n = 33) wykazali wyższy BMI, a niższe stężenie całkowitego (–17%), wolnego (–18,5%) i biodostępnego (–22,55%) E2 w porównaniu z młodszymi badanymi.Wnioski: Wolne i biodostępne frakcje steroidów płciowych mogą wpływać na kości u młodych mężczyzn, w zależności od wieku i stężenia E2. (Endokrynol Pol 2014; 65 (5): 357–364

Genetic predisposition to papillary thyroid cancer

Około 5% zróżnicowanych raków tarczycy wykazuje predyspozycję dziedziczną. Dziedziczny nierdzeniasty rak tarczycy może występować jako składowa niektórych dziedzicznych zespołów nowotworowych, na przykład rodzinnej polipowatości jelit oraz jako rodzinny zróżnicowany rak tarczycy (FNMTC, familial non-medullary thyroid cancer), gdzie najczęściej obserwuje się raka brodawkowatego. Choć predyspozycja dziedziczna do nierdzeniastych raków tarczycy jest dobrze znana, to jednak geny warunkujące jej występowanie nie zostały jeszcze poznane. Wykonane jak dotąd badania zidentyfikowały kilka loci - 1q21, 6q22, 8p23.1-p22 oraz 8q24, jednak wyniki te nie zawsze były jednoznaczne. W niniejszej pracy omówiono rezultaty badań sprzężenia oraz ostatnio uzyskane wyniki badań związku całego genomu (GWAS, genome wide association study) wykonano przez badania polimorfizmu pojedynczego nukleotydu (SNP, single nucleotide polymorphism) z wykorzystaniem techniki mikromacierzy wysokiej gęstości. (Endokrynol Pol 2010; 61 (5): 486-489)Approximately 5% of differentiated thyroid cancers are hereditary. Hereditary non-medullary thyroid cancer may occur as a minor component of familial cancer syndromes (e.g. familial adenomatous polyposis) or as a primary feature (familial non-medullary thyroid cancer [FNMTC]). Among FNMTC, PTC is the most common. Although a hereditary predisposition to non-medullary thyroid cancer is well established, the susceptibility genes are poorly known. Up to now, by linkage analysis using microsatellite markers, several putative loci have been described - 1q21, 6q22, 8p23.1-p22, and 8q24; however, validation studies have been unsuccessful. In the present review we discuss the results of linkage analysis and the most recent results of genome wide association studies (GWAS) with high resolution SNP (single nucleotide polymorphism) arrays. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (5): 486-489

Badanie wieloośrodkowe rozpoznań raka tarczycy

Introduction: In the front of the problems related to the differentiation between benign and malignant thyroid tumors we decided to perform a multicentre study in order to validate diagnoses of malignant thyroid tumors and assess the inter-observer variability. Material and methods: Material included 690 cases of malignant and benign thyroid lesions with primary histopathology established in 1985-1999. These cases were selected to multicentre study. The studies were sent from centres which agreed to participate in the project and than coded in the independent centre - Department of Nuclear Medicine and Endocrine Oncology. 40 pathologists from 25 centres provided their diagnoses which were compared with the reference ones. Results: 10 547 diagnoses were evaluated, both on their accuracy of the distinction between malignant and benign lesions and on their accuracy of cancer histotype definition. The reference diagnosis was made by an agreement between four expert pathologists (D.L., S.S., J.S. and A.K.). The participants diagnosed 21% of cases differently than experts. Concerning the diagnosis of cancer histotype, the difference between participants diagnosis and the reference one was even higher. The best concordance was achieved in the diagnosis of papillary thyroid cancer, however, on the cost of cancer overdiagnosis by some participants. Follicular cancer was diagnosed accurately only in 75.4% of cases. Conclusion: The study documents a high inter-observer variability of thyroid cancer diagnosis and confirms the lesser accuracy of diagnosis of follicular cancer.Wstęp: Histopatologia guzów tarczycy należy do jednych z trudniejszych działów patomorfologii. Wzrostowi liczby badań towarzyszy wiele problemów diagnostycznych, w tym najistotniejszych dotyczących różnicowania zmian łagodnych od złośliwych. Uważa się, że powtarzalność rozpoznania histopatologicznego w rakach tarczycy jest zdecydowanie niższa od spodziewanej. To stanowiło podstawę dla zaplanowania i realizacji wieloośrodkowego badania w celu sprawdzenia powtarzalności, wiarygodności i stopnia niezgodności histopatologicznej diagnostyki raków tarczycy. Materiał i metoda: Materiał stanowiły 690 rozpoznania pierwotne nadesłanych przypadków, rozpoznania referencyjne ustalone przez 4 ekspertów oraz rozpoznania uczestników prowadzonego w latach 2000-2002 badania wieloośrodkowego. Preparaty dostarczone z ośrodków, które wyraziły chęć uczestniczenia w grancie zostały zakodowane w ośrodku niezależnym - Zakładzie Medycyny Nuklearnej i Endokrynologii I.O. w Gliwicach. Preparaty po zakodowaniu były sukcesywnie rozsyłane do ośrodków uczestniczących w badaniu i oceniane przez uczestników badania jak i niezależnie przez czterech ekspertów. Na podstawie tych ostatnich rozpoznań było możliwe ustalenie puli rozpoznań referencyjnych bez konieczności powtórnej analizy preparatów. Rozpoznania te stanowiły "złoty standard", do którego odnoszono rozpoznania uczestników. Wyniki: 40 uczestników grantu postawiło łącznie 10 547 rozpoznań, diagnozując przeciętnie 264 przypadki. Rozpoznań niezgodnych co do złośliwości zmiany było 2262, co stanowi 21,44%. Sześciu z uczestników wykazało ponad 33% rozpoznań niezgodnych z rozpoznaniem referencyjnym. Odsetek rozpoznań niezgodnych wzrósł znacznie, gdy w analizie uwzględniono szczegółowy typ histologiczny raka i w tym przypadku co trzeci uczestnik nie zgadzał się z rozpoznaniem referencyjnym. Najwyższą zgodność rozpoznań, sięgającą 90%, odnotowano w ocenie raków brodawkowatych Uczestnicy stawiający rozpoznanie raka zgodne w wysokim procencie z rozpoznaniami referencyjnymi zdecydowanie rzadziej diagnozowali zgodnie z ekspertami zmiany łagodne. Rak pęcherzykowy zgodnie oceniono w 75,4% jednak aż 1/5 uczestników diagnozowała ponad 40% przypadków inaczej niż eksperci. Wniosek: Porównanie zgodności rozpoznań raka tarczycy między poszczególnymi patologami pozwala uściślić źródła błędów diagnostycznych oraz wyznaczyć kryteria dla poprawnej diagnostyki, które różnią się w zależności od typu raka

Rak rdzeniasty tarczycy: porównanie postaci dziedzicznej i sporadycznej

Introduction: The assessment of frequency and type of mutation and differences in prognosis between sporadic and hereditary type of medullary thyroid carcinoma (MTC), based on own DNA analysis, was performed. Material and methods: The group of 190 persons with hereditary MTC or asymptomatic mutation carriers was analyzed. Patients with sporadic MTC without RET gene mutation were included into control group (708 persons). The recognition of MTC type was based on assessment of family history, physical examination and genetic analysis. The family history consisted of information about MTC, pheochromocytoma and other neoplasms and hyperparathyroidism in relatives. Results: The mutations located in codon 634 of exon 11 were the most often (43% of all mutations and 49% of mutations in syndrome MEN 2A/FMTC). The age of diagnosis was ranged between 7 and 71 years (mean age: 39 &plusmn; 15.2 years, median age: 41 years). In hereditary MTC the mean age of diagnosis was 27 &plusmn; 13.9 years and was significantly lower than in sporadic one, where it was 45.7 &plusmn; 14.3 years. The relationship between diagnosis, age and subtypes of hereditary MTC was assessed - no significant differences in examined subgroups were observed. The mean age of diagnosis in MEN 2A/FMTC and MEN 2A syndrome was 28-29 years, in MEN 2B - 21 years. The overall survival in sporadic MTC after 5 years was 97%, in hereditary MTC - 79%. Analysis performed after excluding suprarenal causes of death revealed no statistically significant differences in overall survival between both subtypes of MTC. Conclusions: 1. Hereditary MTC is still diagnosed too late, besides of DNA analysis. 2. In hereditary and sporadic MTC the prognosis is comparable.Wstęp: W pracy podsumowano wyniki własnej analizy DNA pod kątem częstości występowania i typu mutacji oraz różnic w rokowaniu między postacią dziedziczną i sporadyczną raka rdzeniastego tarczycy (MTC, medullary thyroid carcinoma). Materiał i metody: Analizą objęto grupę 190 osób z rozpoznaniem dziedzicznego MTC lub bezobjawowego nosicielstwa mutacji. Grupę kontrolną stanowiło 708 osób z rozpoznaniem sporadycznego MTC, u których wykluczono mutację genu RET. Rozpoznanie postaci choroby opierano na łącznej interpretacji wywiadu rodzinnego, badania przedmiotowego i analizy DNA. U wszystkich chorych zebrano wywiad rodzinny dotyczący zachorowania u członków rodziny na MTC, gruczolaki chromochłonne nadnerczy, inne nowotwory oraz nadczynność przytarczyc. Wyniki: W badanej grupie najliczniejsze były mutacje w kodonie 634 eksonu 11 (43% wszystkich mutacji i 49% mutacji w zespole MEN 2A/FMTC). Wiek rozpoznania nowotworu wahał się w granicach 7-71 lat (średnia: 39 &plusmn; 15,2 roku, mediana: 41 lat). W postaci dziedzicznej średni wiek zachorowania wynosił 27 &plusmn; 13,9 roku i był znamiennie niższy niż w postaci sporadycznej, gdzie wynosił 45,7 &plusmn; 14,3 roku. Oceniano także zależność wieku zachorowania od typu dziedzicznego MTC - nie stwierdzono znamiennych różnic w obrębie badanych podgrup. Średni wiek zachorowania w wypadku MEN 2A/FMTC oraz MEN 2A wynosił 28-29 lat, natomiast w MEN 2B - 21 lat. Aktualizowane przeżycie całkowite w sporadycznym MTC wynosiło 97% po 5 latach, w postaci dziedzicznej - 79%. Dokonano powtórnej oceny aktualizowanego przeżycia 5- i 10-letniego po wyłączeniu nadnerczowych przyczyn zgonu; różnice w aktualizowanym przeżyciu całkowitym przestały być istotne statystycznie. Wnioski: 1. Mimo wdrożenia diagnostyki DNA dziedziczny MTC nadal rozpoznawany jest z opóźnieniem. 2. Rokowanie w MTC dziedzicznym i sporadycznym jest takie samo

Thyroid Stimulating Hormone Receptor (TSHR) Intron 1 Variants Are Major Risk Factors for Graves' Disease in Three European Caucasian Cohorts

BACKGROUND: The thyroid stimulating hormone receptor (TSHR) gene is an established susceptibility locus for Graves' disease (GD), with recent studies refining association to two single nucleotide polymorphisms (SNPs), rs179247 and rs12101255, within TSHR intron 1. METHODOLOGY AND PRINCIPAL FINDINGS: We aimed to validate association of rs179247 and rs12101255 in Polish and UK Caucasian GD case-control subjects, determine the mode of inheritance and to see if association correlates with specific GD clinical manifestations. We investigated three case-control populations; 558 GD patients and 520 controls from Warsaw, Poland, 196 GD patients and 198 controls from Gliwice, Poland and 2504 GD patients from the UK National collection and 2784 controls from the 1958 British Birth cohort. Both rs179247 (P = 1.2×10(-2)-6.2×10(-15), OR = 1.38-1.45) and rs12101255 (P = 1.0×10(-4)-3.68×10(-21), OR = 1.47-1.87) exhibited strong association with GD in all three cohorts. Logistic regression suggested association of rs179247 is secondary to rs12101255 in all cohorts. Inheritance modeling suggested a co-dominant mode of inheritance in all cohorts. Genotype-phenotype correlations provided no clear evidence of association with any specific clinical characteristics. CONCLUSIONS: We have validated association of TSHR intron 1 SNPs with GD in three independent European cohorts and have demonstrated that the aetiological variant within the TSHR is likely to be in strong linkage disequilibrium with rs12101255. Fine mapping is now required to determine the exact location of the aetiological DNA variants within the TSHR

Wiek zachorowania i płeć jako czynniki modyfikujące związek polimorfizmów zlokalizowanych na chromosomie 9q22 i 14q13 z rakiem brodawkowatym tarczycy

Introduction: Papillary thyroid cancer (PTC) shows familial occurrence, and some susceptibility single nucleotide polymorphisms (SNPs) have been identified in FOXE1 and near the NKX2-1 locus. The aim of our study was to analyse the association of PTC risk with SNPs in FOXE1 (rs965513, rs1867277, rs1443434) and near the NKX2-1 locus (rs944289) in a Polish population, and, in the second step, the interac­tion between SNPs and patient-related factors (age at diagnosis and gender). Material and methods: A total of 2243 DNA samples from PTC patients and 1160 controls were included in the study. The SNP analysis was performed with the allelic discrimination technique. Results: There were significant associations of all SNPs with PTC (rs965513 odds ratio [OR] = 1.72, p = 8 × 10-7; rs1867277 OR = 1.59, p = 1 × 10-6; rs1443434 OR = 1.53, p = 1 × 10-5; rs944289 OR = 1.52, p = 4 × 10-5). Logistic regression analysis revealed an increased PTC risk in the interaction of rs944289 with age at diagnosis (OR = 1.01 per year, p = 6 × 10-4) and a decreased PTC risk in the interaction of male gender with the GGT FOXE1 protective haplotype (OR = 0.69, p = 0.01). Conclusions: the association between PTC and all analysed SNPs was confirmed. It was also shown that patient-related factors modify the predisposition to PTC by increasing the risk for rs944289 per year of age, and by enhancing the protective effect of the FOXE1 GGT haplotype in men.Wstęp: Brodawkowaty rak tarczycy należy do grupy nowotworów litych, w których uwarunkowanie genetyczne ogrywa istotną rolę. Geny odpowiedzialne za predyspozycje do raka brodawkowatego nie są dobrze znane, choć polimorfizmy rs965513 i rs944289 obecnie są uznanymi czynnikami ryzyka. Celem pracy była analiza związku polimorfizmów znajdujących się w 9q22 w locus genu FOXE1 (rs965513, rs1867277, rs1443434) oraz w 14q13 w pobliżu genu NKX2-1 (rs944289) z rakiem brodawkowatym tarczycy oraz ocena wpływu czynników zależnych od pacjenta (wieku zachorowania i płci). Materiał i metody. Materiał obejmował 2243 próbek DNA izolowanych z limfocytów krwi obwodowej pacjentów z rakiem brodawkowatym i 1160 próbek DNA pochodzących od osób zdrowych, stanowiących grupę kontrolną (liczba analizowanych próbek różniła się w zależności od polimorfizmu). Badania wykonano w aparacie 7900HT Fast Real-Time PCR System firmy Applied Biosystems techniką dyskryminacji alleli. Wyniki. Znamienny związek z rakiem brodawkowatym wykazywały wszystkie analizowane polimorfizmy (dla rs965513 wartość OR wynosiła 1,72, p = 8 × 10-7; dla rs1867277 OR = 1,58, p = 1 × 10-6; dla rs1443434 OR = 1,53, p = 1 × 10-5; rs944289 OR = 1,52, p = 4 × 10-5). Analiza regresji logistycznej wykazała wzrost ryzyka raka brodawkowatego wraz z wiekiem dla polimorfizmu rs944289 (OR = 1.01 na rok, p = 6 × 10-4) oraz obniżenie ryzyka zachorowania dla haplotypu GGT genu FOXE1 u mężczyzn (OR = 0,69, p = 0,01). Wnioski. Potwierdzony został związek badanych polimorfizmów z rakiem brodawkowatym tarczycy w populacji polskiej. Wykazano modyfikujący wpływ wieku zachorowania i płci męskiej na ryzyko zachorowania uwarunkowane genetycznie