Preproghrelin gene, ghrelin receptor and metabolic syndrome

Otyłość prosta to zespół wielogenowy, którego ekspresja jest modulowana nie tylko przez czynniki środowiskowe, ale przede wszystkim przez liczbę oddziałujących na siebie zmodyfikowanych genów. Wśród genów kandydatów związanych z występowaniem fenotypu otyłości jest gen greliny. Grelina odgrywa istotną rolę w regulacji przyjmowania pożywienia i jest najsilniejszym z dotychczas poznanych stymulatorów wydzielania hormonu wzrostu (GH, growth hormone). Działa poprzez receptor dla substancji mających zdolność uwalniania GH (GHSR1a, growth hormone secretagogue receptor type 1a). Mutacje w obrębie genu preprogreliny, greliny lub jej receptora mogą odpowiadać za małe stężenia greliny w osoczu otyłych. Dwie spośród zidentyfikowanych mutacji: Arg51Gln i Leu72Met, najczęściej opisywane, zmieniają sekwencję aminokwasową cząsteczki greliny (Arg51Gln) i preprogreliny (Leu72Met). Mimo że nie znaleziono bezpośredniej korelacji między obecnością mutacji Arg51Gln a fenotypem otyłości, to u nosicieli tej mutacji wykazano znamiennie mniejsze stężenia greliny. Stwierdzono również, że nosiciele allelu 51Gln znacznie częściej chorują na cukrzycę typu 2 i nadciśnienie tętnicze. Okazało się, że nosicielstwo allelu Met72 wiąże się z większymi stężeniami insulinopodobnego czynnika wzrostu 1(IGF-1, insulin-like growth factor-1) w surowicy, zapobiega akumulacji tłuszczu oraz rozwojowi sercowo-naczyniowych powikłań u otyłych. Obecność nieprawidłowości genetycznych w obrębie genów warunkujących aktywność greliny może odpowiadać za upośledzone wydzielanie GH w trzewnym typie otyłości i rozwój zespołu metabolicznego u pewnej liczby otyłych. Natomiast niektóre mutacje w obrębie genu preprogreliny mogą chronić pewien odsetek otyłych osób przed rozwojem tego zespołu.Obesity is a multi-gene syndrome, expression of which is modulated not only by environmental factors but above all by a number of modificated genes interacting with each other. Among candidate genes related to obesity phenotype is ghrelin gene. Ghrelin plays a significant role in feeding regulation and is the strongest stimulator of growth hormone (GH) secretion. Ghrelin acts by GH secretagogue receptor type 1a (GHSR1a). Mutations in preproghrelin and ghrelin gene, or ghrelin receptor gene could be responsible for low ghrelin levels observed in obese individuals. Among identificated mutations, two Arg51Gln and Leu72Met are most often described and change amino-acid sequence of ghrelin (Arg51Gln) and preproghrelin (Leu72Met). Although no direct relationship between Arg51Gln mutation and obesity phenotype was found, it had been shown that carriers of Arg51Gln mutation had significantly decreased plasma ghrelin levels. Furthermore 51Gln allele carriers had higher prevalence of type 2 diabetes mellitus and hypertension than non-carriers. Met 72 carrier status is associated with higher serum insulin-like growth factor-1 (IGF-1) levels and seems to be a protective factor against fat accumulation and cardiovascular complications of obesity. No evidence of relationship between ghrelin receptor gene polymorphisms and body mass regulation was found, however, until now there is no study on relationships between these polymorphisms and metabolic complications of obesity. The presence of genetic variants in ghrelin or GHSR gene could be responsible for impaired GH secretion in visceral type obesity and development of metabolic syndrome in some of obese subjects. On the other hand, some mutations in preproghrelin gene could be protective against metabolic syndrome

Prospective evaluation of visceral fat in patients with type 2 diabetes by densitometry using a new CoreScan application

Wstęp. Tłuszcz trzewny (VF) naciekający wątrobę, trzustkę i inne struktury w obrębie jamy brzusznej jest niezależnym czynnikiem ryzyka cukrzycy typu 2 (T2DM) i innych zaburzeń metabolicznych. Do niedawna VF można było mierzyć jedynie za pomocą tomografii komputerowej (CT) i rezonansu magnetycznego (MRI). Nowa aplikacja CoreScan umożliwia pomiar masy i objętości VF za pomocą densytometrii (DXA) całego ciała. Celem badania była ocena zmian VF mierzonego metodą DXA w czasie 12-miesięcznej obserwacji chorych ze świeżo rozpoznaną T2DM, którzy zostali poddani standardowemu leczeniu, zgodnie ze współczesnymi zaleceniami.Materiał i metody. Badaniu poddano 50 kobiet po menopauzie w wieku 64,68 ± 8 lat z cukrzycą rozpoznaną za pomocą doustnego testu tolerancji glukozy (75 g). Standardowe leczenie oparte było na edukacji, samokontroli, diecie i podawaniu metforminy. Wyjściowo i po 12 miesiącach leczenia obliczano ilość tłuszczu całkowitego (BF) i biodrowego, VF, masę tkanek beztłuszczowych (Lean), glikemię na czczo i hemoglobinę glikowaną (HbA1c).Wyniki. Spośród badanych kobiet 24 (48%) wymagały leczenia za pomocą diety i modyfikacji stylu życia, u pozostałych dodatkowo włączano metforminę. Żadna z badanych nie wymagała leczenia insuliną. Wyjściowo średnie HbA1c wynosiło 6,92 ± 1,8% (52 mmol/mol). Po 12 miesiącach obserwowano istotne obniżenie poziomu glikemii na czczo (15,9%; p = 0,0001), HbA1c (11,5%; p = 0,013), masy ciała (3,4%; p = 0,001), wskaźnika masy ciała (BMI) (3,4%; p = 0,0005), obwodu talii (2%; p = 0,024) oraz BF (2,7%; p = 0,041), natomiast nie zmieniły się istotnie Lean i VF. W regresji wieloczynnikowej redukcja masy ciała po 12 miesiącach związana była ze zmniejszeniem się BF (b = 0,898;p = 0,001), natomiast nie zależała od zmian Lean i VF.Wnioski. U kobiet po menopauzie ze świeżo rozpoznaną T2DM standardowe leczenie oparte na zaleceniach dotyczących modyfikacji stylu życia oraz metforminie powoduje po 12 miesiącach redukcję masy ciała zależną od zmniejszenia się ilości BF, natomiast nie wpływa na masę tkanek beztłuszczowych ani VF ocenianego densytometrycznie za pomocą nowej aplikacji Core-Scan.Introduction. Visceral fat (VF) infiltrating the liver, pancreas and other structures within abdomen isindependent risk factor for type 2 diabetes (T2DM) and other metabolic abnormalities. Until recently, VF could be measured only by computed tomography and magnetic resonance. A new application CoreScan can measure the mass and volume of VF using total body densitometry (DXA). Aim of the study was to assess the changes in VF measured by DXA during a 12-month follow-up of patients with newly diagnosed T2DM who received standard treatments based on the current guidelines.Material and methods. The study was performed on 50 postmenopausal women aged 64.68 ± 8 years with diabetes diagnosed by 75 g oral glucose tolerance test. Standard treatment was based on education, self-control, diet, and metformin. At the baseline and after 12 months of treatment, body fat (BF), hip fat, VF, lean tissue mass (Lean), fasting glucose, and glycated hemoglobin (HbA1c) were assessed.Results. Among studied women, 24 (48%) required treatments with only diet and lifestyle modification; in remaining, additionally metformin was given. None of the subjects required insulin therapy. Baseline mean HbA1c was 6.92 ± 1.8% (52 mmol/mol). After 12 months there were decreases in fasting glucose (15.9%; p=0.0001), HbA1c (11.5%; p=0.013), weight(3.4%; p = 0.001), body mass index (3.4%; p = 0.0005), waist circumference (2%; p = 0.024) and BF (2.7%;p = 0.041), while Lean and VF did not change significantly. In the multiple regression analysis, weight reduction after 12 months was associated with BF decrease (b = 0.898; p = 0.001), but not with changes in Lean and VF.Conclusions. In postmenopausal women with newly diagnosed T2DM, standard treatment based on lifestyle modyfications and metformin, results after 12 months in weight reduction associated with BF decrease but has no impact on lean tissue mass and visceral fatassessed by densitometry using a new CoreScan application

May prior Chlamydia pneumoniae infection may determine the development of chronic inflamation in obesity?

Otyłości towarzyszy łagodny, przewlekły stan zapalny o charakterze ogólnoustrojowym. Wiele dowodów wskazuje na to, że w otyłości same adipocyty wydzielają wiele bioaktywnych związków, w tym: białko C-reaktywne (CRP, C-reactive protein), interleukina 6 (IL-6, interleukin-6), czynnik martwicy nowotworów (TNF-α, tumor necrosis factor α), leptynę oraz adiponektynę, w związku z czym tkanka tłuszczowa bierze czynny udział w rozwoju odpowiedzi zapalnej. Spośród wielu hipotez próbujących wyjaśnić obecność przewlekłego, subklinicznego zapalenia w otyłości, mało uwagi poświęcono roli infekcji bakteryjnej w zapoczątkowaniu reakcji zapalnej i modulowaniu jej przebiegu. Czy wewnątrzkomórkowa bakteria Chlamydia pneumoniae, z którą wiąże się rozwój miażdżycy uważanej obecnie za chorobę zapalną naczyń, może być czynnikiem uruchamiającym kaskadę cytokinową w otyłości? Bakteria ta może zainfekować i przebywać w wielu typach komórek gospodarza (m.in. krążących monocytach, tkankowych makrofagach, komórkach śródbłonka). Jeśli układ odpornościowy człowieka nie jest w stanie wyeliminować chlamydii, zapalenie przechodzi w samopodtrzymujący się proces przewlekły. Istotną rolę odgrywają tu makrofagi naciekające tkankę tłuszczową i zwiększona synteza prozapalnych cytokin oraz CRP w komórkach tłuszczowych jako reakcja organizmu na przewlekłą stymulację antygenową.Obesity is associated with a mild and chronic inflammatory process. There is increasing evidence that in obesity the adipocytes secrete numerous bioactive substances, such as CRP, IL-6, TNF-α, leptin and adiponectin. Thus, adipose tissue actively contributes in the development of inflammatory response. Among many theories elucidating subclinical, chronic inflammatory process in obesity, relatively less is known about possible bacterial infection in the initiation of this process and in modulation of its course. Does intracellular bacteria Chlamydia pneumonia, associated with the progression of atheromatosis which has been considered recently as a vascular inflammatory disease, might be a factor initiating the cytokine cascade in obesity? This bacterium may infect and live in number of the host cells (including circulating monocytes, tissue macrophages, or endothelial cells). If human immune system is unable to eliminate Chlamydia pneumoniae, the inflammation progresses to a self-supporting chronic process, in which are essentially involved macrophages infiltrating fat tissue, increased synthesis of the pro-inflammatory cytokines, and C-reactive protein in adipose cells as a reaction of the body for prolonged antigen stimulation

Zaburzenia czynności tarczycy i występowanie przeciwciał przeciwtarczycowych w dużej polskiej populacji losowo wybranych osób w podeszłym wieku - wyniki wieloośrodkowego przekrojowego badania “PolSenior”

Introduction: Data on the thyroid function of a randomly chosen elderly population was collected during a multicentre study performed in Poland (PolSenior) in 2007-2010. Material and methods: The population of 4,190 participants under study was divided into six age subgroups of > 65 to > 90 years of age and a younger group aged between 55 and 59 years. Assessment of thyroid function was based on hormonal measurements. Results: Concentrations of both TSH and fT4 were significantly higher in females than in males. No differences in TSH and fT4 concentrations between different age groups were found. Thyroid dysfunction was revealed in more than10% of participants, hypothyroidism in 7.95%, and hyperthyroidism in 2.95%. Both types of dysfunction were more prevalent in women, and in more than 80% both dysfunctions were subclinical. In 1,542 participants, concentrations of TPOAb were measured. Increased TPOAb was revealed in 19% of the cohort and the prevalence of thyroid autoimmunity was higher in women and also more often found in participants with hypothyroidism. Conclusions: Cross sectional survey revealed thyroid dysfunctions in over 10% of non selected elderly population. No age related differences were found in TSH concentrations, TPOAb positivity and prevalence of thyroid dysfunctions. (Endokrynol Pol 2012; 63 (5): 346-355)Wstęp: Podczas wieloośrodkowego badania przeprowadzonego Polsce w latach 2007-2010 (PolSenior) zgromadzono dane dotyczące czynności tarczycy w wybranej losowo populacji w podeszłym wieku. Materiał i metody: Grupa badana licząca 4190 uczestników została podzielona na sześć podgrup w wieku od > 65 lat do > 90 i jedną podgrupę młodszych uczestników między 55. a 59. rokiem życia. Czynność tarczyc określano na podstawie wyników oznaczeń hormonalnych. Wyniki: Stężenia TSH i fT4 były znamiennie wyższe u kobiet niż u mężczyzn. Nie wykazano różnic w stężeniach obydwu tych hormonów między grupami wiekowymi. Zaburzenia czynności tarczycy stwierdzono u ponad 10% badanych, niedoczynność u 7, 95%, a nadczynność - u 2,95%. Obydwa typy dysfunkcji były częstsze u kobiet. W ponad 80% zaburzenia czynności tarczyc miały charakter utajony. U 1542 uczestników oznaczono stężenia TPOAb. Podwyższone wartości - marker autoimmunologicznej choroby tarczycy stwierdzono u 19% tej populacji. Podwyższone TPOAb stwierdzano częściej u kobiet niż u mężczyzn, najczęściej w grupie osób z hipotyreozą. Wnioski: Zaburzenia czynności tarczycy stwierdzono u 10% losowo wybranych osób w podeszłym wieku. Nie stwierdzono zależnych od wieku różnic w stężeniach TSH ani w częstości występowania przeciwciał TPOAb i dysfunkcji tarczycy. (Endokrynol Pol 2012; 63 (5): 346-355

Does type 2 diabetes predispose to osteoporotic bone fractures?

Chronic complications of diabetes are associated mainly with changes in major and small arterial vessels as well as in peripheral and autonomic fibers of the nervous system. For years it has been suggested that DM2 does not predispose to osteoporosis because bone mineral density (BMD) in DM2 patients is commonly normal or even increased. However, results of recent large cross-sectional studies have indicated that patients with DM2 have significantly increased risk of bone fractures, predominantly hip fractures (by 70%). Results of these studies suggest that the increased risk of fractures in DM2 is independent of BMD. In this group of patients is frequently associated the loss of vision caused by diabetic eye disease, peripheral neuropathy, arterial hypertension, orthostatic hypotonia (caused by autonomic neuropathy or/and by concomitant antihypertensive treatment), and ischemic disease of the brain, heart and lower extremities - conditions that predispose to falls. There are no specific methods of prophylaxis and treatment of osteoporosis associated with diabetes; therefore they should be based on widely accepted principles as in non-diabetic populations. It seems that in DM2 patients the most purposeful strategy could be the popularization of healthy attitudes aiming the elimination of unfavorable dietetic and environmental factors, such as low physical activity, smoking, and low vitamin D intake, as well as education against falls.Przewlekłe powikłania cukrzycy mają związek przede wszystkim ze zmianami w dużych i małych naczyniach tętniczych oraz włóknach obwodowego i autonomicznego układu nerwowego. Przez wiele lat uważano, że cukrzyca typu 2 (DM2, diabetes mellitus type 2) nie predysponuje do osteoporozy, ponieważ gęstość mineralna kości (BMD, bone mineal dentisity) u chorych na DM2 jest najczęściej prawidłowa lub nawet zwiększona. Wyniki dużych badań populacyjnych wskazują jednak, że u chorych na DM2 istnieje znacznie zwiększone ryzyko złamań kości, przede wszystkim kości udowej (o 70%). Wyniki tych badań sugerują, że w DM2 wzrost ryzyka złamań jest niezależny od BMD. W tej grupie chorych często współistnieją zaburzenia widzenia spowodowane cukrzycową chorobą oczu, neuropatia obwodowa, nadciśnienie tętnicze, hipotonia ortostatyczna (z powodu neuropatii autonomicznej i/lub przyjmowanych leków hipotensyjnych) oraz choroba niedokrwienna naczyń mózgowych, serca i kończyn dolnych - stany predysponujące do upadków. Nie ma specyficznych metod profilaktyki i leczenia osteoporozy w cukrzycy, więc powinno się je przeprowadzać na podstawie powszechnie przyjętych zasad postępowania jak w populacji bez cukrzycy. W grupie chorych na DM2 najbardziej celową strategią wydaje się propagowanie postaw zdrowotnych mających na celu eliminację niekorzystnie oddziałujących czynników dietetycznych i środowiskowych, takich jak mała aktywność fizyczna, palenie tytoniu czy niska podaż witaminy D, jak również edukacji pod kątem profilaktyki upadków

Does obesity protect against osteoporosis?

Tkanka tłuszczowa jest nie tylko energetycznym magazynem ustroju, ale również ważnym narządem wydzielania wewnętrznego. Kości spełniają natomiast przede wszystkim funkcję podporową i ochronną dla tkanek miękkich oraz są niezbędne w procesie poruszania się. Istnieje szereg wzajemnych biologicznych zależności między obiema tkankami, związanych z wpływem tkanki tłuszczowej na obciążenie szkieletu, bezpośrednim działaniem hormonów i czynników wzrostowych wydzielanych przez adipocyty i komórki b wysp trzustki na kości, podobnych czynników genetycznych regulujących czynności obu tkanek oraz wspólnego pochodzenia osteoblastów i adipocytów z mezenchymalnych komórek zrębu szpiku kostnego. Celem pracy było zgłębienie wspólnych mechanizmów, które prowadzą do otyłości i osteoporozy, oraz odpowiedź na pytanie, czy otyłość można uważać za czynnik ochronny przed osteoporozą.The adipose tissue is not only energy storage, but also an important endocrine organ. On the other hand, bones are to provide a framework to support and protect the soft tissues, and are essential for locomotion. There are many biological associations between both tissues involving the effects of soft tissues on skeletal load, direct influence on bones of hormones and growth factors secreted by adipocytes and pancreatic b cells, similar genetic factors regulating the function of both tissues, and the common origin of osteoblasts and adipocytes from the mesenchymal stem cell. The aim of the study was to explore the common mechanisms that lead to development of obesity and osteoporosis and to answer the question whether obesity might be considered as a protective factor for osteoporosis

The influence of extensive, ambulatory, non-pharmacological treatment of obesity on blood pressure in 24-hour blood pressure monitoring

Wstęp Otyłość jest jednym z głównych czynników zwiększających częstość schorzeń układu sercowo-naczyniowego i śmiertelność. Aby ograniczyć wystąpienie powikłań tej choroby, wystarczy obniżyć masę ciała o 5-10%. Podstawą jej leczenia są działania niefarmakologiczne: dieta i aktywność fizyczna. W prezentowanym badaniu oceniano wpływ takiego leczenia na parametry antropometryczne, profil dobowy ciśnienia tętniczego oraz na insulinemię, insulinooporność i leptynemię. Materiał i metody Badaną grupę stanowiły 43 osoby (30 kobiet i 13 mężczyzn) w wieku średnio 36 ± 7,7 roku; BMI 36 ± 4,9 kg/m2, uczestniczące w edukacji dietetycznej i zajęciach ruchowych, to znaczy objęte 3-miesięcznym programem zajęć z dietetyczkami (dieta z ograniczeniem 400–600 kcal/d. odpowiednio do zapotrzebowania dla danej masy ciała), rehabilitantem (2 x tygodniu 60 minut ćwiczeń na sali gimnastycznej, 1 x 45 minut na basenie) oraz lekarzem. Grupę kontrolną stanowiło 17 osób (12 kobiet i 5 mężczyzn) w wieku średnio 33 ± 7,57 roku z BMI 36 ± 4,9 kg/m2, które nie wyrażały chęci uczestnictwa w opisanym programie i deklarowały ograniczenie kaloryczne i zwiększenie aktywności fizycznej we własnym zakresie. U pacjentów wykonano pomiary antropometryczne. Wykonano również pomiar ciśnienia tętniczego metodą 24-godzinnego ABPM, a także oznaczenia hormonalne - insuliny, leptyny - oraz obliczono insulinooporność według wskaźnika HOMA. Wszystkie oznaczenia wykonano na początku programu i po roku jego trwania. Dodatkowo badaną grupę oceniano po 3 miesiącach. Wyniki Wyjściowo grupa badana i grupa kontrolna charakteryzowały się prawidłowymi wartościami ciśnienia tętniczego i nie różniły się parametrami ciśnienia ocenianego w ABPM. W badanej grupie po 3 miesiącach kontrolowanego programu leczenia stwierdzono nieznaczne, ale istotne obniżenie nocnego SBP i DBP, a następnie ich wzrost do wartości wyjściowych po rocznej obserwacji. Ponadto, po 3 miesiącach aktywnego leczenia w grupie badanej istotnie obniżyły się stężenia insuliny, leptyny i wartości wskaźnika insulinooporności, natomiast po kolejnych 9 miesiącach obserwacji parametry te znamiennie wzrosły w porównaniu z aktywnym okresem leczenia do wartości porównywalnych z wyjściowymi. Stwierdzono korzystny wpływ okresu aktywnego leczenia na rozkład cechy dippers/non-dippers. Wykazano dodatnie korelacje w grupie badanej między wyjściowym stężeniem insuliny a SBP oraz między leptyną a częstością akcji serca. Wnioski 1. Kompleksowy, ambulatoryjny, niefarmakologiczny program redukcji masy ciała u otyłych osób z prawidłowymi wartościami ciśnienia tętniczego nie wpływa na wartości ciśnienia tętniczego, może jednak prowadzić do poprawy profilu dobowego ciśnienia i zamiany cechy non-dippers na korzystną dippers. 2. Powrót stężenia leptyny i insuliny do wartości wyjściowych po 9 miesiącach od zakończenia aktywnego leczenia może być niekorzystnym czynnikiem prognostycznym dla utrzymania zredukowanej masy ciała oraz korzystnego profilu ciśnieniowego i wskazuje na konieczność cyklicznego powtarzania kontrolowanego programu w leczonych grupach chorych.Background Obesity is one of main factors increasing cardiovascular morbidity and mortality. Loosing 5 to 10% of body weight leads to decreased frequency of complications related to obesity. A principle of obesity management is non-pharmacological treatment: diet and physical exercise. In this study we evaluated an influence of such a treatment on anthropometric parameters, ambulatory 24-hour blood pressure values, insulin resistance and plasma insulin and leptin levels. Material and methods The study group consisted of 43 individuals (30 women and 13 men) of average age 36 ± 7.7 years and body mass index (BMI): 36 ± 4.9 kg/m2, participating in dietary education (3-months dietary education course with dieticians and the diet limited to 400–600 kcal/day depending on a body mass), physical exercise programme (60 minutes of physical exercise at a gym hall twice a week and 45 minutes of swimming once a week) and medical control. The control group consisted of 17 individuals (12 women and 5 men), of average age 33 ± 7.57 years with BMI 36 ± 4.9 kg/m2, not willing to take part in the programme, but declaring dietary restrictions and increased physical activity on their own. In all patients anthropometric parameters were estimated as well as measurements of 24-hours ambulatory blood pressure values (ABPM), hormonal levels (plasma insulin, leptin) and insulin resistance with use of HOMA index. All measurements were performed at baseline and after one year. The study group was additionally evaluated after 3 months of the treatment. Results At the baseline the study group and control group were normotensive and there were no differences in ABPM values. After 3 months of the study, in the study group slight but significant decrease in night-time systolic and diastolic blood pressure was observed and then increase of these parameters up to the baseline values after one year observation. Also plasma insulin and leptin levels as well as insulin resistance decreased in the study group after 3 months of the active treatment and after next 9 months of observation the parameters returned to the baseline values. The active period of treatment had a beneficial influence on dippers/non-dippers parameter in the study group. There were positive correlations between plasma insulin levels at baseline and systolic blood pressure and between plasma leptin levels and heart rate. Conclusions 1. A complex, ambulatory, non-pharmacological management of obesity in obese, normotensive individuals does not influence blood pressure values but it may lead to improvement in a diurnal blood pressure profile and change from non-dipper to dipper. 2. The return of plasma leptin and insulin to baseline levels after 9 months from the end of the active treatment period may be an unfavourable prognostic factor for maintaining a reduced body weight and a good blood pressure profile. It indicates a need for a cyclic repetition of the controlled programme in the patients concerned

Comparison of fat mass measurements in young, healthy, normal-weight women by bioelectric impedance analysis and dual-energy X-ray absorptiometry

WSTĘP. Impedancja bioelektryczna (BIA) to szybka, nieinwazyjna i powtarzalna metoda badania składu ciała. Celem pracy była ocena przydatności BIA do wyznaczania masy tłuszczu u młodych zdrowych kobiet z prawidłową masą ciała w odniesieniu do referencyjnej metody absorpcjometrii podwójnej energii promieni RTG (DXA). MATERIAŁ I METODY. Badaniami objęto 145 kobiet w wieku 22-40 lat (średnio 31,5 &#177; 5 lat) z prawidłowym wskaźnikiem masy ciała (21,8 &#177; 1,7 kg/m2). Procentową zawartość tłuszczu oraz masę tłuszczu i tkanek beztłuszczowych mierzono analizatorem składu ciała Tanita BC 420 SMA (BIA) oraz densytometrem LUNAR Prodigy (DXA). WYNIKI. Średnia procentowa zawartość tłuszczu wynosiła 32,05 &#177; 5,2% zmierzona metodą DXA oraz 26,05 &#177; 5,1% (BIA; p < 0,02). Badaniem DXA zidentyfikowano 91 kobiet (63%) z procentową zawartością tłuszczu powyżej 30%, natomiast w BIA 57 kobiet (39,4%; p < 0,01). Obie metody składu ciała były powiązane ze sobą w zakresie pomiarów procentowej zawartości tłuszczu (r = 0,63; p < 0,001) i jego masy (r = 0,84; p < 0,001). Impedancję bioelektryczną w porównaniu z DXA cechowała dobra swoistość (96%), ale niska czułość (35%) w identyfikowaniu kobiet z procentową zawartością tłuszczu powyżej 30%. WNIOSKI. Uzyskane wyniki wskazują, że u młodych, zdrowych kobiet z prawidłową masą ciała procentowa zawartość tłuszczu mierzona metodą BIA jest istotnie mniejsza niż w pomiarze DXA. W tej grupie osób BIA cechuje się dobrą swoistością, ale małą czułością w identyfikowaniu przypadków z odsetkiem zawartości tłuszczu poniżej 30%. Endokrynologia, Otyłość i Zaburzenia Przemiany Materii 2010, tom 6, nr 4, 189-195INTRODUCTION. Bioelectric impedance analysis (BIA) provides a fast, non-invasive, and repetitive method of body composition assessment. The aim of study was to assess the BIA utility for the fat mass estimation in young, healthy, normal-weight women in comparison with a reference method, dual X-ray absorptiometry (DXA). MATERIAL AND METHODS. The study was performed on 145 women aged 22&#8211;40 years (mean 31.5 &#177; 5 years) and normal body mass index (21.8 &#177; 1.7 kg/m2). Percentage of fat mass as well as fat mass and lean mass were measured by the Tanita BC 420 SMA analyzer (BIA) and LUNAR Prodigy densitometer (DXA). RESULTS. Mean percentage of fat mass was 32.05 &#177; 5.2% by DXA and 26.05 &#177; 5.1% by BIA (p < 0.02). Ninety-one (63%) and 57 (39.4%) women with percentage of fat mass >30% were identified by DXA and BIA, respectively (p < 0.01). Both methods of body composition assessment were correlated with regard to percentage of fat mass (r = 0.63; p < 0.001) and fat mass (r = 0.84; p < 0.001). BIA compared to DXA showed an excellent specificity (96%) but low sensitivity (35%) in identifying women with percentage of fat mass > 30%. CONCLUSIONS. The present results demonstrate that in young, healthy, normal-weight women percentage of fat mass measured by BIA is significantly lower than by DXA. In this group, BIA has an excellent sensitivity but poor specificity in identifying cases with percentage of fat mass > 30%. Endocrinology, Obesity and Metabolic Disorders 2010, vol. 6, No 4, 189-19

The reference values of sex hormones and SHBG serum levels in subjects over 65 years old &#8212; The PolSenior Study

Wstęp: W ostatniej dekadzie wzrasta przewidywana długość życia społeczeństw. W Polsce brak danych o stężeniach hormonów płciowych (SH) u starzejących się osób. Celem naszej pracy było przedstawienie wartości referencyjnych SH w grupie osób uczestniczących w badaniu PolSenior w zależności od płci, wieku i czynników ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego (CVDRFs). Materiał i metody: Badania wykonano u 4352 osób (2168 mężczyzn i 2088 kobiet) w wieku od 55. do powyżej 90. roku życia, podzielonych na 5-letnie przedziały wieku. Osoby na przedpolu starości (wiek 55&#8211;59 lat) stanowiły grupę referencyjną. Oznaczano testosteron całkowity (TT), estradiol całkowity (TE2) i DHEAS metodami RIA, FSH i SHBG metodą IRMA wyliczono wskaźniki wolnych androgenów (FAI) i estrogenów (FEI). Odsetek tłuszczu ciała (%BF) oznaczano metodą bioimpedancji. CVDRFs analizowano w odniesieniu do wartości ciśnienia tętniczego oraz biochemicznych (stężenie glukozy, HDL i triglicerydów) i antropometrycznych (obwód talii) składowych zespołu metabolicznego. Wyniki: Prawie 20% mężczyzn miało stężenia TT poniżej normy, 78,2% w zakresie norm a 1,8% powyżej górnego zakresu normy. Stężenia TE2 poniżej normy dla kobiet po menopauzie miało 94,6% kobiet. Wiek i liczba CVDRFs istotnie zmieniały stężenia SH za wyjątkiem TE2 u mężczyzn i FSH i TT u kobiet. BMI i %BF istotnie wpływało na większość oznaczanych hormonów niezależnie od wieku. Wnioski: Przedstawiono wartości referencyjne dla stężeń SH u mężczyzn i kobiet od 65. do powyżej 90. roku życia. Nasze badania sugerują, że wartości referencyjne przedstawione w 5. letnich przedziałach wieku wydają się bardziej precyzyjne niż dla całej populacji powyżej 60. roku życia. Ich przydatność kliniczna zwiększa się, jeśli uwzględni się liczbę CVDRFs oraz BMI i %BF. (Endokrynol Pol 2013; 64 (2): 82&#8211;93)Introduction: Over the last decade, average life expectancy has continuously increased. There has been no data on normal sex hormone (SH) levels in a Polish elderly population. In this study, we assessed SH in the PolSenior cohort to determine normal reference ranges in relation to gender, age, and cardiovascular disease risk factors (CVDRFs). Material and methods: The study was performed with 4,352 participants (2,168 men and 2,088 women), aged from 55 to over 90 years, stratified in five-year age groups. Pre-elderly subjects (55&#8211;59 years of age) served as the reference group. We assessed total testosterone (TT), estradiol (TE2) and DHEA-S (by RIA) SHBG and FSH (by IRMA) and calculated free androgen and free estrogen indices (FAI and FEI). Percentage body fat (%BF) was measured by bioelectric impedance analysis. The CVDRFs assessment included blood pressure and biochemical (blood glucose, high-density lipoproteins, triglycerides) and anthropometric (waist circumference) components of the metabolic syndrome. Results: TT was low in 19.9%, normal in 78.2%, and high in 1.8% of men. TE2 was low in 94.6% of women. Age and CVDRFs significantly influenced values of SHBG, FSH, TT, FAI, FEI, and DHEA-S in men, while in women values of FSH, TT and TE2 did not change. BMI and %BF affected SH regardless of the age groups and CVDRFs. Conclusions: Our findings suggest that the reference ranges stratified by the five-year age bands seem more accurate than those given for the overall population over 60 years of age. The clinical relevance of these reference ranges increases when they are considered in relation to CVDRFs, BMI and %BF. (Endokrynol Pol 2013; 64 (2): 82&#8211;93

Częstość występowania metabolicznej otyłości z prawidłową masą ciała w populacji polskiej

Introduction: In the 1980s, the idea evolved that some individuals with normal weight (Metabolically Obese, Normal-Weight), who probably have increased abdominal fat, have metabolic disturbances related to obesity. This observation initiated the concept of the metabolically obese but normal-weight syndrome (MONW). Since then, there have been only a few studies in non-obese subjects. MONW men and women should be regarded as at high risk for cardiovascular disease. Material and method: A group of 854 randomly chosen non-obese men and women, 20&#8211;40 years of age, was selected from three different areas of Poland &#8212; Szczecin, Krakow and Wroclaw. All subjects were interviewed and underwent physical examination, anthropometric measurements (waist circumference, hip circumference, BMI and WHR) as well as densitometry (total body DPX, total fat, android/gynoid deposit). Serum level of fasting glucose and insulin, indices of insulin sensibility (QUICKI) and insulin resistance (HOMA, FIRI), total cholesterol, triglycerides and HDL-C were measured using commercially available kits. LDL-C level was calculated using Friedewald&#8217;s formula. Results: The total amassed fatty tissue and its android deposit was found to be significantly greater in MONW men and women. MONW women were found to exhibit increased levels of triglycerides and LDL-C but lower levels of HDL-C. In women with excess abdominal fat (EAF), fasting glucose and insulin levels, HOMA and FIRI were considerably higher, while QUICKI was lower. Triglyceride and LDL-C levels were also higher while HDL-C levels were lower. In men with EAF, increased levels of total cholesterol and LDL-C were confirmed. Conclusions: The occurrence of MONW is contingent upon the diagnosis criterion and increases when the criterion represents the value of HOMA &#8212; 21.76% in women and 31.42% in men. The frequency of MONW occurrence is lower when the criterion for abdominal fat content limit is used, amounting to 15.78% in women and 7.83% in men. (Endokrynol Pol 2012; 63 (6): 447&#8211;455)Wstęp: W latach 80. zaobserwowano, że u nieotyłych osób, które gromadzą nadmierną ilość tkanki tłuszczowej w okolicy brzucha, rozwijają się powikłania metaboliczne charakterystyczne dla otyłości. Powstała wówczas koncepcja zespołu metabolicznej otyłości z prawidłową masą ciała &#8212; MONW (Metabolically Obese Normal-Weight). W Polsce badania takie nie były dotychczas prowadzone. Identyfikacja ludzi obciążonych tym zespołem pozwoliłaby na wczesne podjęcie działań prewencyjnych. Materiał i metody: Zbadano 854 nieotyłych kobiet i mężczyzn, wybranych losowo w 3 regionach kraju &#8211; Szczecina, Krakowa, Wrocławia w wieku 20&#8211;40 lat. Przeprowadzono wywiad lekarski, badanie fizykalne, pomiary antropometryczne (obwód talii, bioder, BMI, WHR), badanie denzytometryczne (total body DPX; total fat; android/gynoid deposit). Ilość i dystrybucję tkanki tłuszczowej oceniano przy użyciu podwójnej absorpcjometrii energii RTG-DXA. W surowicy krwi oznaczono stężenie glukozy i insuliny na czczo, stężenie cholesterolu całkowitego, triglicerydów oraz HDL-C i wyliczono stężenie LDL-C oraz wartości wskaźników insulinowrażliwości (QUICKI) i insulinooporności (HOMA, FIRI). Wyniki: U kobiet i mężczyzn całkowita ilość tkanki tłuszczowej i jej androidalnego depozytu były istotnie wyższe w grupie z MONW. Stężenia glukozy i insuliny na czczo oraz wartości HOMA i FIRI były istotnie wyższe, a QIUCKI istotnie niższe u badanych z MONW. U kobiet z MONW stwierdzano istotnie wyższe stężenia trójglicerydów oraz LDL-C natomiast znacząco niższe stężenia HDL-C. Istotnych różnic nie było u mężczyzn. Wnioski: Częstość występowania metabolicznej otyłości z prawidłową masą ciała zależy od kryterium rozpoznania i jest większa, gdy kryterium to stanowi wielkość HOMA &#8212; 21,76% kobiet i 31,42% mężczyzn i mniejsza, gdy posługiwano się kryterium granicznej ilości tłuszczu brzusznego &#8212; częstość rozpoznania MONW wynosi &#8212; 15,78% u kobiet i 7,83% u mężczyzn. (Endokrynol Pol 2012; 63 (6): 447&#8211;455