WSTĘP. Impedancja bioelektryczna (BIA) to szybka, nieinwazyjna
i powtarzalna metoda badania składu ciała. Celem pracy była ocena
przydatności BIA do wyznaczania masy tłuszczu u młodych zdrowych
kobiet z prawidłową masą ciała w odniesieniu do referencyjnej
metody absorpcjometrii podwójnej energii promieni RTG (DXA).
MATERIAŁ I METODY. Badaniami objęto 145 kobiet w wieku 22-40 lat
(średnio 31,5 ± 5 lat) z prawidłowym wskaźnikiem masy ciała (21,8 ± 1,7 kg/m2). Procentową zawartość tłuszczu oraz masę tłuszczu
i tkanek beztłuszczowych mierzono analizatorem składu ciała Tanita
BC 420 SMA (BIA) oraz densytometrem LUNAR Prodigy (DXA).
WYNIKI. Średnia procentowa zawartość tłuszczu wynosiła 32,05 ± 5,2% zmierzona metodą DXA oraz 26,05 ± 5,1% (BIA; p < 0,02).
Badaniem DXA zidentyfikowano 91 kobiet (63%) z procentową
zawartością tłuszczu powyżej 30%, natomiast w BIA 57 kobiet
(39,4%; p < 0,01). Obie metody składu ciała były powiązane ze
sobą w zakresie pomiarów procentowej zawartości tłuszczu
(r = 0,63; p < 0,001) i jego masy (r = 0,84; p < 0,001). Impedancję
bioelektryczną w porównaniu z DXA cechowała dobra swoistość
(96%), ale niska czułość (35%) w identyfikowaniu kobiet
z procentową zawartością tłuszczu powyżej 30%.
WNIOSKI. Uzyskane wyniki wskazują, że u młodych, zdrowych
kobiet z prawidłową masą ciała procentowa zawartość tłuszczu
mierzona metodą BIA jest istotnie mniejsza niż w pomiarze DXA.
W tej grupie osób BIA cechuje się dobrą swoistością, ale małą
czułością w identyfikowaniu przypadków z odsetkiem zawartości
tłuszczu poniżej 30%.
Endokrynologia, Otyłość i Zaburzenia Przemiany Materii 2010, tom 6, nr 4,
189-195INTRODUCTION. Bioelectric impedance analysis (BIA) provides
a fast, non-invasive, and repetitive method of body composition assessment.
The aim of study was to assess the BIA utility for the fat
mass estimation in young, healthy, normal-weight women in comparison with a reference method, dual X-ray absorptiometry (DXA).
MATERIAL AND METHODS. The study was performed on
145 women aged 22–40 years (mean 31.5 ± 5 years) and normal
body mass index (21.8 ± 1.7 kg/m2). Percentage of fat mass as
well as fat mass and lean mass were measured by the Tanita BC
420 SMA analyzer (BIA) and LUNAR Prodigy densitometer (DXA).
RESULTS. Mean percentage of fat mass was 32.05 ± 5.2% by
DXA and 26.05 ± 5.1% by BIA (p < 0.02). Ninety-one (63%) and
57 (39.4%) women with percentage of fat mass >30% were identified
by DXA and BIA, respectively (p < 0.01). Both methods of
body composition assessment were correlated with regard to percentage
of fat mass (r = 0.63; p < 0.001) and fat mass (r = 0.84; p
< 0.001). BIA compared to DXA showed an excellent specificity
(96%) but low sensitivity (35%) in identifying women with percentage
of fat mass > 30%.
CONCLUSIONS. The present results demonstrate that in young,
healthy, normal-weight women percentage of fat mass measured
by BIA is significantly lower than by DXA. In this group, BIA has an
excellent sensitivity but poor specificity in identifying cases with
percentage of fat mass > 30%.
Endocrinology, Obesity and Metabolic Disorders 2010, vol. 6, No 4, 189-19
