Book review: Barbara Strzałkowska, The Book of Proverbs 1–9 in the Septuagint. The Analysis of “Additions” and “Gaps” in Comparison with the Masoretic Text (MT) in Light of Ancient Textual Evidence. Dissertations and Biblical Studies 48, Warszawa 2017

Book review: Barbara Strzałkowska, The Book of Proverbs 1–9 in the Septuagint. The Analysis of “Additions” and “Gaps” in Comparison with the Masoretic Text (MT) in Light of Ancient Textual Evidence. Dissertations and Biblical Studies 48, Warszawa 2017, 662 p.Recenzja: Barbara Strzałkowska, Księga Przysłów 1–9 w Septuagincie. Analiza „dodatków” i „braków” w zestawieniu z testem Masoreckim w świetle starożytnych świadectw tekstualnych, Rozprawy i Studia Biblijne 48, Warszawa 2017, ss. 66

Is the Charism of Biblical Inspiration “Open”? The Answer of the Revelation of John

The author of this article asks whether the charism of biblical inspiration is “open” and answers this question affirmatively by analyzing the expression egenomēn en pneumati (“I was in the Spirit”) used in Revelation 1:10 and 4:2 as well as the narrative dynamics of Revelation in the context of the presence of the liturgical assembly as the main subject that interprets the book. Revelation looks at its content and the manner in which it has been recorded in terms of the inspiring action of the Holy Spirit (egenomēn en pneumati, “I was under the inspiration of the Spirit”), which leads John of Patmos to formulate new ideas on the basis of texts which are already considered inspired (as manifested by the accumulation of Old Testament allusions). Hence, it can be concluded that the book sees itself as an inspired text and perceives its inspiration as an actualizing one, a continuation of the inspiration that accompanied the creation of the Old Testament Scriptures. As he records his visionary experience, John is aware that this is being done under the influence of the same Spirit who influenced the creation of the Scriptures. By using these texts, he recreates the Word within the logic of a Christocentric dynamic. The same pattern of action of the Spirit as the agent of inspiration is repeated in the life of the community of hearers or readers (i.e., the liturgical assembly gathered for the Sunday liturgy), which, by opening itself to the operation of the Holy Spirit, becomes an inspired community that is led by the Spirit to discover, decipher and practice what He Himself intended to communicate through John, and thus to recreate the Word that has been heard in the community’s own environment, that is, in its “here and now.” What takes place in that manner is an “inspired reading” of the prophecy that has been read and heard. Revelation points to certain elements which are necessary for the charism of biblical inspiration to continue in the community of hearers or readers, including a liturgical reading in the Sunday liturgical assembly that takes into account the unity of Sacred Scripture and leads to Christ (i.e., a Christological reading).Czy charyzmat natchnienie biblijnego jest „otwarty”? Odpowiedź Apokalipsy św. Jana Autor artykułu zadaje pytanie, czy charyzmat natchnienia biblijnego jest „otwarty”? Odpowiada na to pytanie pozytywnie analizując wyrażenie z Ap 1,10; 4,2: egenomēn en pnuemati („znalazłem się w Duchu”), jak i również dynamikę narracyjną Ap w kontekście obecności w niej zgromadzenia liturgicznego, który jest głównym podmiotem interpretującym księgę. Apokalipsa na swoją treść i jej zapis patrzy w kluczu inspirującego działania Ducha świętego (egenomēn en pneumati, „znalazłem się pod natchnieniem Ducha”), który prowadzi Jana z Patmos do sformułowania nowej treści w oparciu o teksty już natchnione (nagromadzenie aluzji do tekstów starotestamentalnych), stąd można wyprowadzić wniosek, że patrzy na samą siebie jako pismo natchnione a na natchnienie, jako na natchnienie aktualizujące, które jest kontynuacją tego natchnienia, towarzyszącego powstaniu Pism ST. Jan zapisując swoje doświadczenie wizyjne ma świadomość, że dokonuje się to pod wpływem tego samego Ducha, który wpływał na powstanie Pisma. Używając tych tekstów dokonuje rekreacji Słowa w kluczu dynamiki chrystocentrycznej. Ten sam schemat działania Ducha, sprawcy natchnienia, powtarza się w życiu wspólnoty słuchającej/czytającej (zgromadzenie liturgiczne zebrane na niedzielnej liturgii), która otwierając się na działanie Ducha Świętego, staje się wspólnota natchnioną, w której Duch święty prowadzi ją do odkrycia, odszyfrowania i praktykowania tego, co Sam zamierzał przekazać przez Jana, prowadząc ją do rekreacji usłyszanego Słowa w ich własnym środowisku życiowym, tj. w jej „tu i teraz”. Dokonuje się w ten sposób „lektura natchniona” odczytanego i wysłuchanego proroctwa. Apokalipsa wskazuje na pewne elementy, które są konieczne, aby charyzmat natchnienia biblijnego trwał we wspólnocie słuchającej/czytającej: lektura liturgiczna (w niedzielnym zgromadzeniu liturgicznym), która uwzględnia jedność Pisma świętego i prowadzi do Chrystusa (lektura chrystologiczna)

Konieczność teologii natchnienia: Kilka uwag na kanwie monografii S. Zatwardnickiego, „Od teologii objawienia do teologii natchnienia. Studium inspirowane twórczością Geralda O’Collinsa i Josepha Ratzingera”

The author of the article asks whether we need a theology of biblical inspiration. The answer to this question is in the affirmative, since theology lacks a comprehensive theological study of this topic. The statements of Pope Benedict XVI in Verbum Domini and the encouragement expressed by Cardinal Gerhard Müller in the introduction to the document of the Pontifical Biblical Commission entitled Inspiration and Truth of Scripture (2014) support this claim . The author of this article gives an affirmative answer to this question by examining the proposal for a reasonably comprehensive account of the theology of inspiration articulated in a monograph From a Theology of Revelation to a Theology of Inspiration by Sławomir Zatwardnicki. A study is inspired by the works of Gerald O’Collins and Joseph Ratzinger, which constitute a starting point for further theological discussion.Autor artykułu zadaje sobie pytanie, czy potrzebujemy teologii natchnienia biblijnego. Odpowiedź na tę kwestię jest twierdząca, ponieważ w teologii brakuje całościowego teologicznego opracowania tego tematu. Wypowiedzi papieża Benedykta XVI z Verbum Domini oraz zachęta wyrażona przez kard. Gerharda Müllera we wprowadzeniu do dokumentu Papieskiej Komisji Biblijnej, zatytułowanego „Natchnienie i Prawda Pisma Świętego” z 2014 roku są potwierdzeniem tej odpowiedzi. Autor artykułu odpowiada twierdząco na to pytanie, analizując propozycję w miarę całościowego ujęcia teologii natchnienia zaprezentowaną w monografii Sławomira Zatwardnickiego Od teologii objawienia do teologii natchnienia. Studium inspirowane twórczością Geralda O’Collinsa i Josepha Ratzingera, która staje się punktem wyjścia do dalszej dyskusji teologicznej

Aluzje z Księgi Sofoniasza w Nowym Testamencie?

In the New Testament there are no citations from the Book of Zephaniah.There are only allusions which are understood as references to another workof literature thanks to which a given text uses the content of other literatureto a greater or lesser extent as a way of expressing its own content. Theauthor of the article analyses the following allusions: to Zep 1:3 in Mt 13:41; toZep 3:8 in Rev 16:1; to Zep 3:13 in Rev 14:5 and to Zep 3,15 in Jn 1:49, askingabout their importance and weight. He comes to the conclusion that someof them are very probable (e.g. Zep 1:3 in Mt 13:41; Zep 3:13 in Rev 14:5 orZep 3,15 in Jn 1:49) and others should be viewed as the echo of prophetictexts (e.g. Zep 3:8 in Rev 16:1). However, in all cases we can observe thereinterpretation of the Book of Zephaniah in a new Christological (Zep 1:3in Mt 13:41; Zep 3,15 in Jn 1:49), ecclesiological (Zep 3:13 in Rev 14:5) ortheological (Zep 3:8 in Rev 16:1) context

„Słowo stało się ciałem”. Teologia i historia w J 1,14: klucz do chrystologii

The author of article analyzing the sentence from John 1:14: “And the Word became flesh and dwelt among us, and we saw his glory, the glory which only begotten [is] of the Father, full of grace and truth” comes to the conclusion that in this verse intersect together theological and historical perspective in looking at the mystery of Jesus Christ. Evangelist proposes balance between what today is called Christology from above (high or divine Christology) and bottom-up (low Christology), by showing that Christology can not be unilaterally theological or unilaterally historical. That Christology is rooted in the Scriptures of the Jews – in the Old Testament, which contains a hidden Christology (Old Testament approximation of the Incarnation) and allows to discover that Christ himself is Theology.Autor artykułu, analizując zdanie z J 1,14: „A Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami, i oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę jaką jednorodzony [ma] od Ojca, pełnia laski i prawdy”, dochodzi do wniosku, że w wierszu tym krzyżują się ze sobą w spojrzeniu na tajemnicę Jezusa Chrystusa perspektywa teologiczna i historyczna. Ewangelista proponuje w J 1,14 równowagę między tym, co dzisiaj nazywa się chrystologią odgórną (wysoką lub boską) a oddolną (niską) poprzez wskazanie, że chrystologia nie może być jednostronnie historyczna, czy jednostronnie teologiczna, że chrystologia jest zakorzeniona w Pismach Żydów – w Starym Testamencie, który zawiera chrystologię ukrytą („starotestamentalne zbliżenia o wcielenia) pozwalającą odkryć, że sam Chrystus jest Teologią