41 research outputs found
Grid-enhanced X-ray coded aperture microscopy with polycapillary optics
Polycapillary devices focus X-rays by means of multiple reflections of X-rays in arrays of bent glass capillaries. The size of the focal spot (typically 10–100 m) limits the resolution of scanning, absorption and phase-contrast X-ray imaging using these devices. At the expense of a moderate resolution, polycapillary elements provide high intensity and are frequently used for X-ray micro-imaging with both synchrotrons and X-ray tubes. Recent studies have shown that the internal microstructure of such an optics can be used as a coded aperture that encodes high-resolution information about objects located inside the focal spot. However, further improvements to this variant of X-ray microscopy will require the challenging fabrication of tailored devices with a well-defined capillary microstructure. Here, we show that submicron coded aperture microscopy can be realized using a periodic grid that is placed at the output surface of a polycapillary optics. Grid-enhanced X-ray coded aperture microscopy with polycapillary optics does not rely on the specific microstructure of the optics but rather takes advantage only of its focusing properties. Hence, submicron X-ray imaging can be realized with standard polycapillary devices and existing set-ups for micro X-ray fluorescence spectroscopy
Scattering correction for samples with cylindrical domains measured with polarized infrared spectroscopy
Scattering artifacts are one of the most common effects distorting transmission spectra in Fourier-Transform Infrared spectroscopy. Their increased impact, strongly diminishing the quantitative and qualitative power of IR spectroscopy, is especially observed for structures with a size comparable to the radiation wavelength. To tackle this problem, a wide range of preprocessing techniques based on the Extended Multiplicative Scattering Correction method was developed, using physical properties to remove scattering presence in the spectra. However, until recently those algorithms were mostly focused on spherically shaped samples, for example, cells. Here, an algorithm for samples with cylindrical domains is described, with additional implementation of a linearly polarized light case, which is crucial for the growing field of polarized IR imaging and spectroscopy. An open-source code with GPU based implementation is provided, with a calculation time of several seconds per spectrum. Optimizations done to improve the throughput of this algorithm allow the application of this method into the standard preprocessing pipeline of small datasets
First white beam on a von Hámos spectrometer at the PolyX beamline of SOLARIS
Synchrotrons are brilliant sources of X-ray radiation used in a variety of methods to study the structure of matter and dynamics of processes on the atomic scale. X-ray spectroscopy methods at synchrotrons are typically combined with the beam monochromatization which guarantees better energy resolution but also reduces orders of magnitude the photon flux incident on the sample and thus wastes the vast majority of the photons produced. Here we report on the commissioning of an X-ray spectrometer at the PolyX beamline of SOLARIS specialized in application of white, broadband and monochromatic X-ray beam in multimodal microimaging, microtomography and microscpectroscopic studies. The spectrometer was used to acquire good quality Fe K-edge X-ray absorption spectrum over about 120 eV-range within seconds. In this work we present the first X-ray absorption spectrum measured using a synchrotron white beam in combination with a von Hámos geometry-based spectrometer
Ostry zawał serca u pacjentów powyżej 70 lat leczonych za pomocą pierwotnej angioplastyki wieńcowej
Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest jedną z metod
leczenia reperfuzyjnego w ostrym zawale serca (AMI). Celem badania jest analiza
porównawcza wyników leczenia AMI za pomocą pierwotnej PTCA u pacjentów w wieku
> 70 rż. Materiał i metody: Analizą objęto 552 pacjentów (413 mężczyzn, 139
kobiet) w wieku 26– 78 lat (średnio 56 lat) z AMI, do 12 h od początku wystąpienia
bólu wieńcowego, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną stanowiło 108
pacjentów w wieku ponad 70 lat, zaś grupę kontrolną — 444 chorych w wieku poniżej
70 lat. W obu grupach oceniano przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem,
skuteczność zabiegu oraz częstość epizodów sercowo-naczyniowych w czasie obserwacji
szpitalnej.
Wyniki: Skuteczność zabiegu była porównywalna w obu badanych
grupach (91,6% vs. 96,1%; p = 0,052), natomiast śmiertelność szpitalna była istotnie
wyższa w grupie badanej (11% vs. 3,1%; p < 0,001). W grupie badanej istotnie
częściej występowały zawały ściany przedniej (54,5% vs. 39,4%; p = 0,001), co
wiązało się ze znamiennie częstszym stwierdzeniem, że tętnicą odpowiedzialną za
zawał jest gałąź międzykomorowa przednia lewej tętnicy wieńcowej (50,9% vs. 38,7%;
p = 0,021). W grupie badanej istotnie częściej występowała trójnaczyniowa choroba
wieńcowa (26,8% vs. 16,6%). Pacjenci z grupy badanej charakteryzowali się znamiennie
gorszą wyjściową frakcją wyrzutową lewej komory (47,4% vs. 42,5%; p = 0,001).
Rozkład ocen przepływu (wg skali TIMI) w tętnicy odpowiedzialnej za zawał nie
różnił się istotnie między grupami.
Wnioski: Pierwotna PTCA jest skuteczną metodą leczenia AMI u
starszych pacjentów, ale wiąże się z większą śmiertelnością szpitalną niż u osób
młodszych
Porównanie wyników pierwotnej angioplastyki wieńcowej z implantacją stentu i optymalnej pierwotnej angioplastyki wieńcowej bez stentu w grupie nieselekcjonowanych pacjentów z ostrym zawałem serca z województwa podlaskiego. Obserwacja roczna
Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest uznaną metodą leczenia
ostrego zawału serca. W ośrodkach dysponujących odpowiednią aparaturą i doświadczoną
kadrą uważa się ją za metodę z wyboru. Celem niniejszego badania jest porównanie
wyników leczenia pacjentów z ostrym zawałem serca za pomocą pierwotnej PTCA z
implantacją stentu oraz optymalnej angioplastyki wieńcowej (POBA) bez implantacji
stentu podczas miesięcznej, półrocznej i rocznej obserwacji szpitalnej.
Materiał i metody: Analizą objęto 500 kolejnych pacjentów (w wieku 27–80
lat, średni wiek 59 lat) z ostrym zawałem serca, do 12 godzin od momentu wystąpienia
dolegliwości, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Pierwszą grupę (I) stanowiło
260 osób, którym implantowano stent wieńcowy, zaś drugą grupę (II) 240 chorych,
u których wykonano POBA. Oceniano przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał
przed zabiegiem, skuteczność zabiegu, śmiertelność oraz częstość występowania
epizodów sercowo-naczyniowych w obu grupach w obserwacji szpitalnej, miesięcznej,
półrocznej i rocznej.
Wyniki: Skuteczność zabiegu była istotnie wyższa w grupie I (99,6% vs.
93,3%; p < 0,001). W obserwacji szpitalnej u pacjentów z grupy II częściej wykonywano
zabiegi rewaskularyzacji wieńcowej (4,6% vs. 1,4%; p = 0,046). Nie zaobserwowano
istotnej różnicy w śmiertelności szpitalnej, 30-dniowej, półrocznej i rocznej
pomiędzy grupami. Podczas obserwacji półrocznej i rocznej w grupie II stwierdzono
częstsze nawroty dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz istotnie częściej
wykonywano zabiegi rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał.
Wnioski: W badanej populacji chorych implantacja stentu podczas pierwotnej
przezskórnej interwencji w ostrym zawale serca nie spowodowała istotnej redukcji
śmiertelności podczas rocznej obserwacji, natomiast w obserwacji półrocznej i
rocznej implantacja stentu przyczyniła się do istotnego zmniejszenia częstości
nawrotów dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz częstości zabiegów
rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał. (Folia Cardiol. 2004; 11: 561–569
Porównanie wyników pierwotnej angioplastyki wieńcowej z implantacją stentu i optymalnej pierwotnej angioplastyki wieńcowej bez stentu w grupie nieselekcjonowanych pacjentów z ostrym zawałem serca z województwa podlaskiego. Obserwacja roczna
Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest uznaną metodą leczenia
ostrego zawału serca. W ośrodkach dysponujących odpowiednią aparaturą i doświadczoną
kadrą uważa się ją za metodę z wyboru. Celem niniejszego badania jest porównanie
wyników leczenia pacjentów z ostrym zawałem serca za pomocą pierwotnej PTCA z
implantacją stentu oraz optymalnej angioplastyki wieńcowej (POBA) bez implantacji
stentu podczas miesięcznej, półrocznej i rocznej obserwacji szpitalnej.
Materiał i metody: Analizą objęto 500 kolejnych pacjentów (w wieku 27–80
lat, średni wiek 59 lat) z ostrym zawałem serca, do 12 godzin od momentu wystąpienia
dolegliwości, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Pierwszą grupę (I) stanowiło
260 osób, którym implantowano stent wieńcowy, zaś drugą grupę (II) 240 chorych,
u których wykonano POBA. Oceniano przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał
przed zabiegiem, skuteczność zabiegu, śmiertelność oraz częstość występowania
epizodów sercowo-naczyniowych w obu grupach w obserwacji szpitalnej, miesięcznej,
półrocznej i rocznej.
Wyniki: Skuteczność zabiegu była istotnie wyższa w grupie I (99,6% vs.
93,3%; p < 0,001). W obserwacji szpitalnej u pacjentów z grupy II częściej wykonywano
zabiegi rewaskularyzacji wieńcowej (4,6% vs. 1,4%; p = 0,046). Nie zaobserwowano
istotnej różnicy w śmiertelności szpitalnej, 30-dniowej, półrocznej i rocznej
pomiędzy grupami. Podczas obserwacji półrocznej i rocznej w grupie II stwierdzono
częstsze nawroty dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz istotnie częściej
wykonywano zabiegi rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał.
Wnioski: W badanej populacji chorych implantacja stentu podczas pierwotnej
przezskórnej interwencji w ostrym zawale serca nie spowodowała istotnej redukcji
śmiertelności podczas rocznej obserwacji, natomiast w obserwacji półrocznej i
rocznej implantacja stentu przyczyniła się do istotnego zmniejszenia częstości
nawrotów dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz częstości zabiegów
rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał. (Folia Cardiol. 2004; 11: 561–569
Ostry zawał serca u pacjentów powyżej 70 lat leczonych za pomocą pierwotnej angioplastyki wieńcowej
Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest jedną z metod
leczenia reperfuzyjnego w ostrym zawale serca (AMI). Celem badania jest analiza
porównawcza wyników leczenia AMI za pomocą pierwotnej PTCA u pacjentów w wieku
> 70 rż. Materiał i metody: Analizą objęto 552 pacjentów (413 mężczyzn, 139
kobiet) w wieku 26– 78 lat (średnio 56 lat) z AMI, do 12 h od początku wystąpienia
bólu wieńcowego, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną stanowiło 108
pacjentów w wieku ponad 70 lat, zaś grupę kontrolną — 444 chorych w wieku poniżej
70 lat. W obu grupach oceniano przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem,
skuteczność zabiegu oraz częstość epizodów sercowo-naczyniowych w czasie obserwacji
szpitalnej.
Wyniki: Skuteczność zabiegu była porównywalna w obu badanych
grupach (91,6% vs. 96,1%; p = 0,052), natomiast śmiertelność szpitalna była istotnie
wyższa w grupie badanej (11% vs. 3,1%; p < 0,001). W grupie badanej istotnie
częściej występowały zawały ściany przedniej (54,5% vs. 39,4%; p = 0,001), co
wiązało się ze znamiennie częstszym stwierdzeniem, że tętnicą odpowiedzialną za
zawał jest gałąź międzykomorowa przednia lewej tętnicy wieńcowej (50,9% vs. 38,7%;
p = 0,021). W grupie badanej istotnie częściej występowała trójnaczyniowa choroba
wieńcowa (26,8% vs. 16,6%). Pacjenci z grupy badanej charakteryzowali się znamiennie
gorszą wyjściową frakcją wyrzutową lewej komory (47,4% vs. 42,5%; p = 0,001).
Rozkład ocen przepływu (wg skali TIMI) w tętnicy odpowiedzialnej za zawał nie
różnił się istotnie między grupami.
Wnioski: Pierwotna PTCA jest skuteczną metodą leczenia AMI u
starszych pacjentów, ale wiąże się z większą śmiertelnością szpitalną niż u osób
młodszych
Wyniki leczenia ostrego zawału serca u pacjentów transportowanych ze szpitali rejonowych na zabieg pierwotnej angioplastyki wieńcowej
Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest uznaną metodą
leczenia ostrego zawału serca (AMI). Natomiast jest niewiele danych dotyczących
wyników leczenia zawału serca u pacjentów transportowanych ze szpitali rejonowych
na zabieg pierwotnej PTCA. Celem pracy było porównanie wyników leczenia za pomocą
pierwotnej PTCA pacjentów z AMI, transportowanych ze szpitali rejonowych, z wynikami
leczenia chorych kierowanych bezpośrednio do ośrodka autorów w celu wykonania
zabiegu pierwotnej PTCA.
Materiał i metody: Analizą objęto 201 kolejnych pacjentów (152
mężczyzn, 49 kobiet) w wieku 26–78 lat (średnio 56 lat) z AMI, do 12 h od początku
wystąpienia bólu zawałowego, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną
stanowiło 77 pacjentów transportowanych ze szpitali rejonowych, grupę kontrolą
-124 chorych kierowanych bezpośrednio do ośrodka kardiologii inwazyjnej. Oceniano
przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem, skuteczność zabiegu, śmiertelność
oraz częstość epizodów sercowo-naczyniowych w obu grupach w czasie obserwacji
szpitalnej.
Wyniki: Skuteczność zabiegu pierwotnej PTCA była podobna w obu
badanych grupach (96,1% vs. 97,6%). Śmiertelność szpitalna w grupie badanej wyniosła
2,6%, w grupie kontrolnej - 5,6% (różnica nieznamienna). Nie było istotnych różnic
w częstości ponownych zawałów serca (1,3% vs. 1,6%) i ponownych zabiegów PTCA
(2,6% vs. 3,2%). Rozkład ocen przepływu (wg skali TIMI) w tętnicy odpowiedzialnej
za zawał różnił się istotnie między grupami (p < 0,001). Średni czas transportu
w grupie badanej był istotnie dłuższy niż
w grupie kontrolnej (62 min vs. 17 min; p < 0,001).
Wnioski: Wyniki szpitalne leczenia AMI za pomocą pierwotnej PTCA
u chorych przewożonych ze szpitali rejonowych były porównywalne z wynikami leczenia
chorych przyjmowanych bezpośrednio do ośrodka kardiologii inwazyjnej. Transport
chorych ze szpitali rejonowych na
zabieg pierwotnej PTCA był bezpieczny
Wyniki leczenia ostrego zawału serca u pacjentów transportowanych ze szpitali rejonowych na zabieg pierwotnej angioplastyki wieńcowej
Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest uznaną metodą
leczenia ostrego zawału serca (AMI). Natomiast jest niewiele danych dotyczących
wyników leczenia zawału serca u pacjentów transportowanych ze szpitali rejonowych
na zabieg pierwotnej PTCA. Celem pracy było porównanie wyników leczenia za pomocą
pierwotnej PTCA pacjentów z AMI, transportowanych ze szpitali rejonowych, z wynikami
leczenia chorych kierowanych bezpośrednio do ośrodka autorów w celu wykonania
zabiegu pierwotnej PTCA.
Materiał i metody: Analizą objęto 201 kolejnych pacjentów (152
mężczyzn, 49 kobiet) w wieku 26–78 lat (średnio 56 lat) z AMI, do 12 h od początku
wystąpienia bólu zawałowego, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną
stanowiło 77 pacjentów transportowanych ze szpitali rejonowych, grupę kontrolą
-124 chorych kierowanych bezpośrednio do ośrodka kardiologii inwazyjnej. Oceniano
przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem, skuteczność zabiegu, śmiertelność
oraz częstość epizodów sercowo-naczyniowych w obu grupach w czasie obserwacji
szpitalnej.
Wyniki: Skuteczność zabiegu pierwotnej PTCA była podobna w obu
badanych grupach (96,1% vs. 97,6%). Śmiertelność szpitalna w grupie badanej wyniosła
2,6%, w grupie kontrolnej - 5,6% (różnica nieznamienna). Nie było istotnych różnic
w częstości ponownych zawałów serca (1,3% vs. 1,6%) i ponownych zabiegów PTCA
(2,6% vs. 3,2%). Rozkład ocen przepływu (wg skali TIMI) w tętnicy odpowiedzialnej
za zawał różnił się istotnie między grupami (p < 0,001). Średni czas transportu
w grupie badanej był istotnie dłuższy niż
w grupie kontrolnej (62 min vs. 17 min; p < 0,001).
Wnioski: Wyniki szpitalne leczenia AMI za pomocą pierwotnej PTCA
u chorych przewożonych ze szpitali rejonowych były porównywalne z wynikami leczenia
chorych przyjmowanych bezpośrednio do ośrodka kardiologii inwazyjnej. Transport
chorych ze szpitali rejonowych na
zabieg pierwotnej PTCA był bezpieczny
Pierwotna angioplastyka wieńcowa w leczeniu ostrego zawału ściany przedniej serca. Analiza porównawcza wyników szpitalnych
Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest jedną z metod
leczenia reperfuzyjnego ostrego zawału serca (AMI). Celem obecnego badania jest
analiza wyników leczenia chorych z AMI ściany przedniej za pomocą pierwotnej PTCA.
Materiał i metody: Analizą objęto 552 kolejnych pacjentów (w
wieku 26–78 lat) z AMI, przyjętych do 12 h od początku bólu zawałowego, których
leczono za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną stanowiło 236 osób z AMI ściany
przedniej, grupę kontrolną -316 chorych z AMI o innej lokalizacji. W obu grupach
oceniano przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem, skuteczność zabiegu oraz
częstość epizodów sercowo-naczyniowych w czasie obserwacji szpitalnej.
Wyniki: Śmiertelność szpitalna w grupie badanej wyniosła 8,5%
i była istotnie wyższa od śmiertelności 1,9% w grupie kontrolnej (p < 0,001).
Po wyłączeniu chorych przyjętych we wstrząsie kardiogennym śmiertelność wyniosła
3,2% w grupie badanej i 1,0% w grupie kontrolnej (p = 0,06). Chorzy w grupie badanej
przy przyjęciu byli w istotnie gorszym stanie klinicznym, ocenianym według klasyfikacji
Killipa-Kimballa, niż pacjenci w grupie kontrolnej (p < 0,001). Nie zaobserwowano
istotnych różnic między grupami w częstości badanych czynników ryzyka choroby
wieńcowej i skuteczności zabiegu. Rozkład ocen przepływu (wg skali TIMI) w tętnicy
odpowiedzialnej za zawał również nie różnił się istotnie między grupami.
Wnioski: Śmiertelność szpitalna w badanej grupie chorych z AMI
ściany przedniej, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA, była znamiennie wyższa
niż u pacjentów z AMI o innej lokalizacji. Chorzy z AMI ściany przedniej przed
wykonaniem PTCA byli w gorszym stanie klinicznym ocenianym według klasyfikacji
Killipa-Kimballa. (Folia Cardiol. 2002; 9: 505–511