Alexithymia and its association with burnout, depression and family support among Greek nursing staff

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Few studies have examined the relation between alexithymia (i.e. the inability to recognize and verbalize emotions) and professional burnout. Considering the absence of relevant studies in the Greek scientific literature, the aim of this work was to examine the associations of alexithymia with the three facets of professional burnout, the perception of family support and depression in nursing personnel.</p> <p>Methods</p> <p>The study was performed in one of the largest hospitals in Greece and included 95 nurses. Assessments of alexithymia, burnout, depression and family support were made by means of the Toronto Alexithymia Scale, the Maslach Burnout Inventory, the Beck Depression Inventory and the Julkunen Family Support Scale, respectively. Student's t-test, Pearson's correlation and stepwise linear regression were used for the evaluation of data.</p> <p>Results</p> <p>Alexithymia was correlated positively with depression, emotional exhaustion and depersonalization, and negatively with sense of family support and personal achievement. Additionally, family support was correlated positively with personal achievement and negatively with depression.</p> <p>Conclusion</p> <p>In the scientific literature there is a debate as to whether alexithymia is a stable personality characteristic or if it is dependent on symptoms of mental disorders. We tried to interpret the associations of alexithymia with professional burnout, depressive symptoms and family support. From this study it appears very likely that alexithymia is directly associated with depression and personal achievement, but also indirectly with the sense of family support.</p

Imaging study of dilated cardiomyopathy in type II diabetes mellitus patients with stress echocardiography and stress CMR

Objective: To evaluate myocardial perfusion reserve in patients with cardiomyopathy and type 2 diabetes mellitus but without non-obstructive coronary artery disease (DM2). We hypothesized that impaired myocardial perfusion reserve represents an early manifestation of this disease, which deteriorates as systolic dysfunction progresses.Background: Diabetic cardiomyopathy is characterized by microvascular disease and interstitial fibrosis, which lead to progressive heart failure; however, its pathogenesis remains uncertain. Modern non-invasive perfusion cardiac imaging techniques, such as contrast echocardiography (CME) and cardiac magnetic resonance (CMR) have proved efficient to detect perfusion abnormalities, suggestive of microvascular dysfynction, in context of various cardiomyopathies, in the absence of epicardial coronary artery disease. Method and results: Two groups of DM2 patients with systolic dysfunction and normal angiogram were examined with dobutamine CME and adenosine CMR, respectively.13 patients with DM2 and systolic dysfunction (9 males, 64%; age 67 (9.4) years, raneg 47- 84 years; NYHA I-II; mean LVEF: 49 (6) %, all euglycemic) were examined. One group of 18 DM2 patients with preserved systolic function (11 males, 61%; age 60 (9.4) years; mean LVEF: 60 (9.4) %, NYHA I-II, all euglycemic) and one group of 10 healthy volunteers with normal ECG (5 males, 50%; age 37 (7.4) years, range 23-54 years) were examined as control groups. 8/13 (61%) DM2 patients with systolic dysfunction had perfusion defects (5/8 (62%) males; 87% (7/8) mild hypertension, 3/ 8 (37%) symptomatic). 5/18 (27%) DM2 patients with preserved EF had perfusion defects (4/5 (20%) females; 4/5 (80%): mild hypertension; 1/5 (20%) symptomatic).CMR protocol: Mean myocardial perfusion relative upslope at rest and during hyperaemia (adenosine 140 mg/kg/min) and mean perfusion reserve index (MPRI), were examined in 11 clinically stable DM2 patients (mean (SD) age 67 (8.4) years, range 54-83 years; NYHA I-II; EF: 37.4 (11.3) %), in 16 DCM patients (mean age: 62 (14.0) years, range 37-82 years; NYHA I-II; mean EF: 46 (12.3) %) and 10 healthy volunteers with normal ECG and no evidence of cardiac disease (mean age 35 (11.2) years, range 27-66 years; mean EF: 65 (5.1) %) using perfusion cardiac magnetic resonance (CMR). DM2 patients had lower hyperemic perfusion relative upslope (0.2 (0.07) v 0.31 (0.04) p=0.001) and MPRI (0.736 (0.233) v 2.35 (0.284), p=0.001) compared to healthy subjects. Results of DM2 and DCM patients were similar (0.2 (0.07) v 0.19 (0.07) p=0.1 and 0.736 (0.233) v 0.844 (0.354), p=0.791, respectively). MPRI in DM2 patents with moderate LV dysfunction was not different from patients with severe dysfunction. Conclusion: In patients with DM2 and systolic dysfunction, myocardial perfusion reserve is markedly decreased in the absence of epicardial disease, suggestive of microvascular disease. No relation was detrmined between the severity of perfusion impairment and that of systolic dysfunction, the coexistence of other comorbidities and symptoms. CME and CMR are two modern, reproducible techniques that may offer accurate and similar efficiency in the detectin of microvascular dysfunction in diabetic patients.Σκοπός: Να μετρηθεί τη μυοκαρδιακή εφεδρεία σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 και μυοκαρδιοπάθεια σε απουσία στεφανιαίας νόσου. Υποθέσαμε ότι η μικροαγγειοπάθεια είναι μία πρώιμη εκδήλωση της νόσου, η οποία επιδεινώνεται με την εξέλιξη της συστολικής δυσλειτουργίας.Υπόβαθρο: Η διαβητική μυοκαρδιοπάθεια χαρακτηρίζεται από μικροαγγειοπάθεια και διάμεση ίνωση, η οποία οδηγεί προοδευτικά σε καρδιακή ανεπάρκεια. Οι σύγχρονες αναίμακτες μέθοδοι καρδιακής απεικόνισης παρέχουν ικανοποιητική διαγνωστική ακρίβεια στην ανίχνευση διαταραχών της αιμάτωσης και της τοιχωματικής συσπαστικότητας σε διαβητικούς ασθενείς με διατηρημένη συστολική λειτουργία, σε απουσία στεφανιαίας νόσου. Μέθοδοι και αποτελέσματα: Δύο ομάδες διαβητικών ασθενών τύπου 2 με συστολική δυσλειτουργία και φυσιολογική δυσλειτουργία εξετάστηκαν με υπερηχοκαρδιογραφία αντίθεσης (CME) με χρήση δοβουταμίνης και καρδιακό μαγνητικό συντονισμό καρδιάς (CMR) με χρήση αδενοσίνης, αντίστοιχα.Μελέτη CME: Δεκατρείς ασθενείς με ΣΔ τύπου 2 και συστολική δυσλειτουργία αριστερής κοιλίας (9 άρρενες, 64%; ηλικία 67 (9.4) έτη, εύρος 47- 84 έτη; NYHA I-II; μέση LVEF: 49 (6) %, όλοι ευγλυκαιμικοί) μελετήθηκαν με CME με χρήση δοβουταμίνης. Μία ομάδα 18 ασθενών με ΣΔ τύπου 2 και διατηρημένη λειτουργία αριστερής κοιλίας (11 άρρενες, 61%; ηλικία 60 (9.4) έτη; μέση LVEF: 60 (9.4) %, NYHA I-II, όλοι ευγλυκαιμικοί) και μία ομάδα 10 υγιειών ασυμπτωματικών εθελοντών με φυσιολογικό ΗΚΓ (5 άρρενες, 50%; ηλικία 37 (7.4) έτη, εύρος 23-54 έτη) εξετάσθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως ομάδες ελέγχου. 8/13 (61%) ασθενείς με ΣΔ2 και συστολική δυσλειτουργία αριστερής κοιλίας εμφάνισαν ελλείματα πληρώσεως (5/8 (62%) άρρενες; 87% (7/8) ιστορικό ήπιας υπέρτασης; 3/8 (37%) συμπτωματικοί). Εκ των ασθενών με ΣΔ2 και διατηρημένη λειτουργία αριστερής κοιλίας 5/18 (27%) εμφάνισαν ελλείματα πληρώσεως (4/5 (20%) γυναίκες; 4/5 (80%): ιστορικό ήπιας υπέρτασης; 1/5 (20%) αναμνηστικό στηθαγχικών ενοχλημάτων).Μελέτη CMR: Ο μέσος σχετικός δείκτης αιμάτωσης σε ηρεμία και μέγιστη υπεραιμία (αδενοσίνη 140 mg/kg/min) και ο δείκτης μυοκαρδιακής εφεδρείας (MPRI), μελετήθηκαν σε 11 δαβητικούς ασθενείς τύπου 2 (ηλικία 67 (8.4) έτη, εύρος 54-83 έτη; NYHA I-II; LVEF: 37.4 (11.3) %), σε 16 ασθενείς με ιδιοπαθή μυοκαρδιοπάθεια (μέση ηλικία: 62 (14.0) έτη, εύρος 37-82 έτη; NYHA I-II; LVEF: 46 (12.3) %) και σε 10 φυσιολογικούς μάρτυρες με φυσιολογικό ΗΚΓ χωρίς υποψία στεφαναιαίας νόσου (ηλικία 35 (11.2) years, εύρος 27-66 έτη; LVEF: 65 (5.1) %). Η ομάδα μελέτης είχε μειωμένο σχετικό δείκτη αιμάτωσης σε υπεραιμία (0.2 (0.07) v 0.31 (0.04) p=0.001) και MPRI (0.736 (0.233) v 2.35 (0.284), p=0.001) σε σύγκριση με τους φυσιολογικούς μάρτυρες. Δεν υπήρχε σημαντική διαφορά μεταξύ των διαβητικών ασθενών και αυτών με Ιδιοπαθή Μυοκαρδιοπάθεια (0.2 (0.07) v 0.19 (0.07) p=0.1 και 0.736 (0.233) v 0.844 (0.354), p=0.791, respectively). Δεν παρατηρήθηκε επίσης σημαντική διαφορά μεταξύ διαβητικών ασθενών με μετρίου και σοβαρού βαθμού συστολική δυσλειτουργία. Το MPRI ήταν παρόμοιο στους διαβητικούς ασθενείς με μέτρια δυσλετουργία αριστερής κοιλίας.Συμπέρασμα: Σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, συστολική δυσλειτουργία και φυσιολογικά στεφαναία αγγεία, η μυοκαρδιακή εφεδρεία είναι σημαντικά μειωμένη, ενδεικτική μικροαγγειακής νόσου. Δεν παρατηρήθηκε συσχέτιση μεταξύ του βαθμού της μικροαγγειοπάθειας και αυτού της συστολικής δυσλειτουργίας, της συνύπαρξης παραγόντων κινδύνου και συμπτωμάτων. Η CME και η CMR είναι δύο σύγχρονες, αναπαραγώγιμες απεικονιστικές τεχνικές οι οποίες προσφέρουν ακριβή και συγκρίσιμα αποτελέσματα στην ανάδειξη της μικροαγγειοπάθειας στους διαβητικούς ασθενείς

Imaging study of dilated cardiomyopathy in type II diabetes mellitus patients with stress echocardiography and stress CMR

Objective: To evaluate myocardial perfusion reserve in patients with cardiomyopathy and type 2 diabetes mellitus but without non-obstructive coronary artery disease (DM2). We hypothesized that impaired myocardial perfusion reserve represents an early manifestation of this disease, which deteriorates as systolic dysfunction progresses.Background: Diabetic cardiomyopathy is characterized by microvascular disease and interstitial fibrosis, which lead to progressive heart failure; however, its pathogenesis remains uncertain. Modern non-invasive perfusion cardiac imaging techniques, such as contrast echocardiography (CME) and cardiac magnetic resonance (CMR) have proved efficient to detect perfusion abnormalities, suggestive of microvascular dysfynction, in context of various cardiomyopathies, in the absence of epicardial coronary artery disease. Method and results: Two groups of DM2 patients with systolic dysfunction and normal angiogram were examined with dobutamine CME and adenosine CMR, respectively.13 patients with DM2 and systolic dysfunction (9 males, 64%; age 67 (9.4) years, raneg 47- 84 years; NYHA I-II; mean LVEF: 49 (6) %, all euglycemic) were examined. One group of 18 DM2 patients with preserved systolic function (11 males, 61%; age 60 (9.4) years; mean LVEF: 60 (9.4) %, NYHA I-II, all euglycemic) and one group of 10 healthy volunteers with normal ECG (5 males, 50%; age 37 (7.4) years, range 23-54 years) were examined as control groups. 8/13 (61%) DM2 patients with systolic dysfunction had perfusion defects (5/8 (62%) males; 87% (7/8) mild hypertension, 3/ 8 (37%) symptomatic). 5/18 (27%) DM2 patients with preserved EF had perfusion defects (4/5 (20%) females; 4/5 (80%): mild hypertension; 1/5 (20%) symptomatic).CMR protocol: Mean myocardial perfusion relative upslope at rest and during hyperaemia (adenosine 140 mg/kg/min) and mean perfusion reserve index (MPRI), were examined in 11 clinically stable DM2 patients (mean (SD) age 67 (8.4) years, range 54-83 years; NYHA I-II; EF: 37.4 (11.3) %), in 16 DCM patients (mean age: 62 (14.0) years, range 37-82 years; NYHA I-II; mean EF: 46 (12.3) %) and 10 healthy volunteers with normal ECG and no evidence of cardiac disease (mean age 35 (11.2) years, range 27-66 years; mean EF: 65 (5.1) %) using perfusion cardiac magnetic resonance (CMR). DM2 patients had lower hyperemic perfusion relative upslope (0.2 (0.07) v 0.31 (0.04) p=0.001) and MPRI (0.736 (0.233) v 2.35 (0.284), p=0.001) compared to healthy subjects. Results of DM2 and DCM patients were similar (0.2 (0.07) v 0.19 (0.07) p=0.1 and 0.736 (0.233) v 0.844 (0.354), p=0.791, respectively). MPRI in DM2 patents with moderate LV dysfunction was not different from patients with severe dysfunction. Conclusion: In patients with DM2 and systolic dysfunction, myocardial perfusion reserve is markedly decreased in the absence of epicardial disease, suggestive of microvascular disease. No relation was detrmined between the severity of perfusion impairment and that of systolic dysfunction, the coexistence of other comorbidities and symptoms. CME and CMR are two modern, reproducible techniques that may offer accurate and similar efficiency in the detectin of microvascular dysfunction in diabetic patients.Σκοπός: Να μετρηθεί τη μυοκαρδιακή εφεδρεία σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 και μυοκαρδιοπάθεια σε απουσία στεφανιαίας νόσου. Υποθέσαμε ότι η μικροαγγειοπάθεια είναι μία πρώιμη εκδήλωση της νόσου, η οποία επιδεινώνεται με την εξέλιξη της συστολικής δυσλειτουργίας.Υπόβαθρο: Η διαβητική μυοκαρδιοπάθεια χαρακτηρίζεται από μικροαγγειοπάθεια και διάμεση ίνωση, η οποία οδηγεί προοδευτικά σε καρδιακή ανεπάρκεια. Οι σύγχρονες αναίμακτες μέθοδοι καρδιακής απεικόνισης παρέχουν ικανοποιητική διαγνωστική ακρίβεια στην ανίχνευση διαταραχών της αιμάτωσης και της τοιχωματικής συσπαστικότητας σε διαβητικούς ασθενείς με διατηρημένη συστολική λειτουργία, σε απουσία στεφανιαίας νόσου. Μέθοδοι και αποτελέσματα: Δύο ομάδες διαβητικών ασθενών τύπου 2 με συστολική δυσλειτουργία και φυσιολογική δυσλειτουργία εξετάστηκαν με υπερηχοκαρδιογραφία αντίθεσης (CME) με χρήση δοβουταμίνης και καρδιακό μαγνητικό συντονισμό καρδιάς (CMR) με χρήση αδενοσίνης, αντίστοιχα.Μελέτη CME: Δεκατρείς ασθενείς με ΣΔ τύπου 2 και συστολική δυσλειτουργία αριστερής κοιλίας (9 άρρενες, 64%; ηλικία 67 (9.4) έτη, εύρος 47- 84 έτη; NYHA I-II; μέση LVEF: 49 (6) %, όλοι ευγλυκαιμικοί) μελετήθηκαν με CME με χρήση δοβουταμίνης. Μία ομάδα 18 ασθενών με ΣΔ τύπου 2 και διατηρημένη λειτουργία αριστερής κοιλίας (11 άρρενες, 61%; ηλικία 60 (9.4) έτη; μέση LVEF: 60 (9.4) %, NYHA I-II, όλοι ευγλυκαιμικοί) και μία ομάδα 10 υγιειών ασυμπτωματικών εθελοντών με φυσιολογικό ΗΚΓ (5 άρρενες, 50%; ηλικία 37 (7.4) έτη, εύρος 23-54 έτη) εξετάσθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως ομάδες ελέγχου. 8/13 (61%) ασθενείς με ΣΔ2 και συστολική δυσλειτουργία αριστερής κοιλίας εμφάνισαν ελλείματα πληρώσεως (5/8 (62%) άρρενες; 87% (7/8) ιστορικό ήπιας υπέρτασης; 3/8 (37%) συμπτωματικοί). Εκ των ασθενών με ΣΔ2 και διατηρημένη λειτουργία αριστερής κοιλίας 5/18 (27%) εμφάνισαν ελλείματα πληρώσεως (4/5 (20%) γυναίκες; 4/5 (80%): ιστορικό ήπιας υπέρτασης; 1/5 (20%) αναμνηστικό στηθαγχικών ενοχλημάτων).Μελέτη CMR: Ο μέσος σχετικός δείκτης αιμάτωσης σε ηρεμία και μέγιστη υπεραιμία (αδενοσίνη 140 mg/kg/min) και ο δείκτης μυοκαρδιακής εφεδρείας (MPRI), μελετήθηκαν σε 11 δαβητικούς ασθενείς τύπου 2 (ηλικία 67 (8.4) έτη, εύρος 54-83 έτη; NYHA I-II; LVEF: 37.4 (11.3) %), σε 16 ασθενείς με ιδιοπαθή μυοκαρδιοπάθεια (μέση ηλικία: 62 (14.0) έτη, εύρος 37-82 έτη; NYHA I-II; LVEF: 46 (12.3) %) και σε 10 φυσιολογικούς μάρτυρες με φυσιολογικό ΗΚΓ χωρίς υποψία στεφαναιαίας νόσου (ηλικία 35 (11.2) years, εύρος 27-66 έτη; LVEF: 65 (5.1) %). Η ομάδα μελέτης είχε μειωμένο σχετικό δείκτη αιμάτωσης σε υπεραιμία (0.2 (0.07) v 0.31 (0.04) p=0.001) και MPRI (0.736 (0.233) v 2.35 (0.284), p=0.001) σε σύγκριση με τους φυσιολογικούς μάρτυρες. Δεν υπήρχε σημαντική διαφορά μεταξύ των διαβητικών ασθενών και αυτών με Ιδιοπαθή Μυοκαρδιοπάθεια (0.2 (0.07) v 0.19 (0.07) p=0.1 και 0.736 (0.233) v 0.844 (0.354), p=0.791, respectively). Δεν παρατηρήθηκε επίσης σημαντική διαφορά μεταξύ διαβητικών ασθενών με μετρίου και σοβαρού βαθμού συστολική δυσλειτουργία. Το MPRI ήταν παρόμοιο στους διαβητικούς ασθενείς με μέτρια δυσλετουργία αριστερής κοιλίας.Συμπέρασμα: Σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, συστολική δυσλειτουργία και φυσιολογικά στεφαναία αγγεία, η μυοκαρδιακή εφεδρεία είναι σημαντικά μειωμένη, ενδεικτική μικροαγγειακής νόσου. Δεν παρατηρήθηκε συσχέτιση μεταξύ του βαθμού της μικροαγγειοπάθειας και αυτού της συστολικής δυσλειτουργίας, της συνύπαρξης παραγόντων κινδύνου και συμπτωμάτων. Η CME και η CMR είναι δύο σύγχρονες, αναπαραγώγιμες απεικονιστικές τεχνικές οι οποίες προσφέρουν ακριβή και συγκρίσιμα αποτελέσματα στην ανάδειξη της μικροαγγειοπάθειας στους διαβητικούς ασθενείς

'Image-navigated 3-dimensional late gadolinium enhancement cardiovascular magnetic resonance imaging:feasibility and initial clinical results'

Abstract Background Image-navigated 3-dimensional late gadolinium enhancement (iNAV-3D LGE) is an advanced imaging technique that allows for direct respiratory motion correction of the heart. Its feasibility in a routine clinical setting has not been validated. Methods Twenty-three consecutive patients referred for cardiovascular magnetic resonance (CMR) examination including late gadolinium enhancement (LGE) imaging were prospectively enrolled. Image-navigated free-breathing 3-dimensional (3D) T1-weighted gradient-echo LGE and two-dimensional (2D LGE) images were acquired in random order on a 1.5 T CMR system. Images were assessed for global, segmental LGE detection and transmural extent. Objective image quality including signal-to-noise (SNR), contrast-to-noise (CNR) and myocardial/blood sharpness were performed. Results Interpretable images were obtained in all 2D–LGE and in 22/23 iNAV-3D LGE exams, resulting in a total of 22 datasets and 352 segments. LGE was detected in 5 patients with ischemic pattern, in 7 with non-ischemic pattern, while it was absent in 10 cases. There was an excellent agreement between 2D and 3D data sets with regard to global, segmental LGE detection and transmurality. Blood-myocardium sharpness measurements were also comparable between the two techniques. SNRblood and CNRblood-myo was significantly higher for 2D LGE (P < 0.001, respectively), while SNRmyo was not statistically significant between 2D LGE and iNAV-3D LGE. Conclusion Diagnostic performance of iNAV-3D LGE was comparable to 2D LGE in a prospective clinical setting. SNRblood and CNRblood-myo was significantly lower in the iNAV-3D LGE group