The effects of obesity and polycystic ovary syndrome on serum lipocalin-2 levels: a cross-sectional study

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Lipocalin-2 is a novel adipokine that appears to play a role in the development of insulin resistance. Serum lipocalin-2 levels are elevated in obese patients. Obesity and insulin resistance are cardinal characteristics of the polycystic ovary syndrome (PCOS). However, there are limited data on serum lipocalin-2 levels in patients with PCOS. The aim of the present study was to assess serum lipocalin-2 levels in PCOS.</p> <p>Methods</p> <p>We studied 200 patients with PCOS and 50 healthy female volunteers.</p> <p>Results</p> <p>Serum lipocalin-2 levels were slightly higher in women with PCOS compared with controls (65.4 +/- 34.3 vs. 60.3 +/- 26.0 ng/ml, respectively) but this difference did not reach statistical significance. In contrast, lipocalin-2 levels were higher in overweight/obese women with PCOS than in normal weight women with the syndrome (76.2 +/- 37.3 vs. 54.5 +/- 27.2 ng/ml, respectively; p < 0.001). Serum lipocalin-2 levels were also higher in overweight/obese controls compared with normal weight controls (70.1 +/- 24.9 vs. 50.5 +/- 23.7 ng/ml, respectively; p = 0.004). In the total study population (patients with PCOS and controls), lipocalin-2 levels were independently correlated with the body mass index (p < 0.001). In women with PCOS, lipocalin-2 levels were independently correlated with the waist (p < 0.001).</p> <p>Conclusions</p> <p>Obesity is associated with elevated serum lipocalin-2 levels. In contrast, PCOS does not appear to affect lipocalin-2 levels.</p

Vaspin: a novel adipokine, member of the family of serine protease inhibitors

In 2000, the novel adipokine vaspin, which belongs to the superfamily of serpins, was isolated from visceral adipose tissue. Vaspin is mainly produced in the visceral adipose tissue and is related to insulin resistance, blood glucose levels, sex hormones (women have higher levels compared to men) and nutritional status. Moreover, vaspin levels are modulated by weight loss and several agents, and it possibly constitutes a connecting link between obesity and its associated metabolic disorders. Many patients with polycystic ovary syndrome have insulin resistance, obesity (mostly visceral) and glucose intolerance, conditions associated with abnormalities in the production of vaspin. The role of vaspin in the regulation of human metabolism is unclear at present, but it appears that vaspin might represent a novel marker of obesity and insulin resistance. However, the controversial findings of existing studies on vaspin stress the need for further research in women with obesity and metabolic disorders in order to elucidate the role of this adipokine in these diseases and particularly in the polycystic ovary syndrome

Haemostatic factors assessment in women with Polycystic Ovary Syndrome

Aim: a) examining the von Willebrand factor (vWF) levels, plasminogen-activator inhibitor type 1(PAI-1), vaspin and microsomes in women with PCOS, b) associating the aforementioned parameters with indices, indicative of the endothelial dysfunction, c) assessing those indices according to the phenotypic appearance of PCOS and d) checking the effect of weight loss on the levels of haemostatic factors in overweight and obese women with PCOS. 200 patients with PCOS with an age range from 16 to 39 years were examined. These women came to the outpatient clinic of the Gynaecological Endocrinology Section of the 2nd Obstetrics and Gynaecological Clinic of Aristotle University of Thessaloniki (Hippocratio General Hospital of Thessaloniki). 50 other healthy women volunteered were examined, aged 32.6±4.7 years old, with BMI (Body Mass Index) 25.1±4.0 kg/m², who were used as controls. Results: a) vWF factor levels in blood plasma are raised in patients with PCOS. Patients with 1 and 2 phenotypes exhibit higher levels of vWF, particularly when obesity coexists. Potentially, insulin resistance intercedes in the increase of vWF levels b) PAI-1 levels are raised in overweight and obese patients with PCOS, not in normal-weight patients. PAI-1 antigen levels do not differ among the various PCOS phenotypes. c) Obesity and PCOS are characterised by high serum vaspin levels. d) Treating normal weight patients with metformin reduces vaspin concentrations, though not significantly. Minor body weight loss does not seem to affect serum vaspin levels. e) The number of platelet microsomes in blood plasma is higher in phenotype 1 and 2 patients with PCOS compared to that of the controls but not, in phenotype 3 and 4. Conclusions: 1. The assessment of vWF levels in patients with the PCOS could prove valuable in evaluating the risk of cardiovascular disease and type 2 diabetes mellitus development. 2. Insulin resistance constitutes a decisive factor for raised PAI-1 levels in PCOS. It remains to be seen whether PAI-1could be used as a prognostic indicator for type 2 diabetes mellitus and cardiovascular disease development in PCOS. 3. Raised serum vaspin levels in overweight and obese women with PCOS could possibly represent a counterbalancing mechanism with a view to preserving the insulin sensitivity and glucose tolerance. 4. Treatment with metformin in normal weight patients with PCOS reduces vaspin concentrations but not significantly. Minor body weight loss does not seem to affect serum vaspin level. 5. The number of PMPs in blood plasma is increased in phenotype 1 and 2 PCOS patients compared to that of the controls, but not in phenotype 3 and 4. Hyperandrogenemia, which is more pronounced in phenotypes 1 and 2 of the syndrome, seems to help this number of PMPs to increase. The potential influence of t he increased number of PMPs in the PCOS patients’ plasma on cardiovascular disease events has to be estimated in prospective studies.Σκοπός της μελέτης ήταν: α) η διερεύνηση των επιπέδων του παράγοντα von Willebrand, του αναστολέα του ενεργοποιητή του πλασμινογόνου-1(ΡΑΙ-1), της βασπίνης και των μικροσωματίων σε γυναίκες με το σύνδρομο των πολυκυστικών ωοθηκών (PCOS), β) η συσχέτιση των παραπάνω παραμέτρων με δείκτες, ενδεικτικούς ενδοθηλιακής δυσλειτουργίας, γ) η εκτίμηση των δεικτών ανάλογα με τη φαινοτυπική έκφραση του συνδρόμου, και δ) ο έλεγχος της επίδρασης της απώλειας βάρους, στα επίπεδα των αιμοστατικών παραγόντων σε υπέρβαρες και παχύσαρκες γυναίκες με PCOS . Μελετήθηκαν 200 ασθενείς PCOS ηλικίας 16 έως 39 ετών, που προσήλθαν στο Εξωτερικό Ιατρείο Γυναικολογικής Ενδοκρινολογίας, της Β΄ Μαιευτικής και Γυναικολογικής Κλινικής, του Ιπποκρατείου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης και 50 υγιείς εθελόντριες, ηλικίας 32,6±4,7 ετών, με BMI 25,1±4,0 kg/m², που χρησιμοποιήθηκαν ως μάρτυρες. Αποτελέσματα: α) τα επίπεδα του παράγοντα vWF στο πλάσμα είναι αυξημένα στις ασθενείς με PCOS. Οι ασθενείς με τους φαινότυπους 1 και 2, παρουσιάζουν υψηλότερα επίπεδα του vWF, ιδιαίτερα όταν συνυπάρχει παχυσαρκία. Δυνητικά, η αντίσταση στην ινσουλίνη μεσολαβεί στην αύξηση των επιπέδων του vWF. β) Τα επίπεδα του ΡΑΙ-1 είναι αυξημένα μόνο στις υπέρβαρες και παχύσαρκες ασθενείς με PCOS. Τα επίπεδα του ΡΑΙ-1 στο πλάσμα δεν διαφέρουν ανάμεσα στους διάφορους φαινότυπους του PCOS. γ) Η παχυσαρκία και το PCOS χαρακτηρίζονται από αυξημένα επίπεδα βασπίνης ορού. δ) Η θεραπεία με μετφορμίνη, σε φυσιολογικού βάρους ασθενείς με PCOS, δεν ελαττώνει σημαντικά τις συγκεντρώσεις της βασπίνης στον ορό, ενώ η μικρή απώλεια βάρους, δεν επηρεάζει τα επίπεδά της. ε) Ο αριθμός των αιμοπεταλιακών μικροσωματίων πλάσματος είναι αυξημένος στις ασθενείς με τους φαινότυπους 1 και 2 του PCOS, σε σχέση με των μαρτύρων, όχι, όμως, στις ασθενείς με τους φαινότυπους 3 και 4.Συμπεράσματα: 1. Η εκτίμηση των επιπέδων του παράγοντα von Willebrand θα μπορούσε να ήταν χρήσιμη στην αξιολόγηση του κινδύνου ανάπτυξης καρδιαγγειακής νόσου και σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2. Όμως, για την αξιολόγηση, απαιτούνται καλά σχεδιασμένες, προοπτικές μελέτες. 2. H αντίσταση στην ινσουλίνη αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για την αύξηση των επιπέδων του ΡΑΙ-1 στο PCOS. Παραμένει να τεκμηριωθεί εάν ο ΡΑΙ-1 θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως προγνωστικός δείκτης ανάπτυξης σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 και καρδιαγγειακών εκδηλώσεων στο PCOS. 3. Η αύξηση των επιπέδων της βασπίνης ορού στις υπέρβαρες και παχύσαρκες ασθενείς με PCOS αποτελεί, ενδεχομένως, αντιρροπιστικό μηχανισμό, για τη διατήρηση της ευαισθησίας στην ινσουλίνη και της ανοχής στη γλυκόζη. 4. Η θεραπεία με μετφορμίνη, σε φυσιολογικού βάρους ασθενείς με PCOS, δεν ελαττώνει σημαντικά τις συγκεντρώσεις της βασπίνης. Η μικρή απώλεια σωματικού βάρους δεν φαίνεται να επηρεάζει τα επίπεδα της βασπίνης ορού. 5. Ο αριθμός των PMPs πλάσματος είναι αυξημένος στις ασθενείς με τους φαινότυπους 1 και 2 του PCOS σε σχέση με εκείνο των μαρτύρων, όχι, όμως, και στις ασθενείς με τους φαινότυπους 3 και 4 . Η υπερανδρογοναιμία, η οποία είναι πιο έκδηλη στους φαινότυπους 1 και 2 του συνδρόμου, φαίνεται ότι συμβάλλει στην αύξηση του αριθμού των PMPs. Η δυνητική επίδραση του αυξημένου αριθμού των PMPs στο πλάσμα των ασθενών με PCOS στα καρδιαγγειακά συμβάματα πρέπει να εκτιμηθεί σε προοπτικές μελέτες