The sense of smell in chronic rhinosinusitis — literature review

Chronic rhinosinusitis (CRS) is an inflammation of the mucous membrane of the nose and paranasal sinuses. One of the four cardinal symptoms is smell distortion. It is estimated that CRS is the cause of 14 — 30% of all olfactory disorders among humans. A wide variety of methods checking olfactory functions have been developed. This literature review is meant to discuss all known up-to-date tests and show their usefulness. The authors also compare the results of treatment, according to the level of smell disorders, in connection with the presence of polyps, time of healing of post-operative wounds, time of the procedure, and others. In conclusion, one can say that all of these characteristics are important and that treatment of dysosmia is a challenging part of chronic sinusitis therapy

Radiological and hormonal improvements in a 22-year-old patient with lymphocytic hypophysitis — the watchful waiting approach

Not required for Clinical Vignette

Hypophysitis — new insights into diagnosis and treatment

Hypophysitis is a broad term used to describe conditions leading to inflammation of the pituitary gland and the pituitary stalk. It may develop as a primary condition or secondary to other diseases. Hypophysitis is classified based on aetiological, anatomical, and histological criteria. Clinical symptoms result from enlargement of the pituitary gland, hormonal deficiencies, diabetes insipidus, and hyperprolactinemia. Histopathological verification of tissue samples from a pituitary biopsy remains the gold standard in diagnosing hypophysitis. However, due to the invasiveness and risk of the procedure it is rarely performed. The diagnosis is based mainly on clinical presentation, laboratory tests, and imaging. The rarity of the disease and the deficit in reliable data result in a lack of clear guidelines in the treatment of hypophysitis. The basic therapy relies on hormonal replacement. High doses of steroids are the first-line treatment of symptoms caused by mass effect in sella and compression of surrounding structures. In steroid-resistant patients or in cases of inacceptable sides effects, treatment with other immunosuppressant drugs was administered with success. The course of the disease varies: some patients present remission, in other cases hypophysitis leads to fibrosis and atrophy of the pituitary gland, which is reflected in persistent hormonal deficiencies and images of an empty sella. The objective of this article is to present the most important information: the epidemiology, clinical image, diagnostic procedures, and treatment of primary hypophysitis, in order to allow better understanding of this disease and implementation of proper management. Posttraumatic and immunotherapyrelated hypophysitis are also briefly characterised

Pituitary stalk metastasis of a neuroendocrine tumour of unknown origin

Not required for Clinical Vignettes

Terapia temozolomidem agresywnego guza kortykotropowego przysadki z komórek Crooke’a będącego przyczyną choroby Cushinga — opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

Abstract Context: Aggressive pituitary tumours causing Cushing’s Disease are very rare, difficult to treat, and usually resistant to conventional therapy. There is growing evidence for the use of temozolomide (TZM), an alkylating chemotherapeutic agent, as first line chemotherapy in tumours resistant to repeated neurosurgery, radiotherapy and adrenalectomy. Objective: To present the response to TMZ in a rare case of an aggressive pituitary tumour in the course of Cushing’s Disease and to review the literature referring to similar cases. Patient: In this report, we present the case of a 61 year old male patient who was diagnosed with Cushing’s Disease in the course of a pituitary invasive macroadenoma in 2011. The patient underwent 4 transphenoidal non-radical neurosurgeries (2012,2013) with rapid tumour progression, repeated non-radical bilateral adrenalectomy (2012, 2013) and stereotactic radiotherapy, and gamma knife surgery (2013, 2015). Histopathological examination revealed macroadenoma with high cell polymorphism and the presence of Crooke's cells, Ki- < 2%. Since 2015 the patient has been treated with 6 cycles of TMZ (320 mg per day for 5 consecutive days, 28-day cycle) with clinical and biochemical improvement and stabilized tumour size and no side effects. TMZ was continued for up to 9 cycles with a stable serum level of cortisol and ACTH being observed. However, clinical symptoms like headaches, visual field impairment, and finally hearing loss started to progress from the eighth cycle. After the ninth cycle of TMZ, there was a sudden increase in the size of the tumour, impairment of the cortisol and ACTH level, marked deterioration of the clinical status with the recurrence of severe headaches, narrowing of the visual field and hearing loss. At the beginning of 2016, a sudden clinical status and sight deterioration, strong headaches, drop of the right eyelid with widening of the pupil were observed. The patient died in February 2016. Lessons: The case of our patient suggests that the response to the TMZ treatment monotherapy in aggressive pituitary tumour causing Cushing’s Disease could be partial and restricted to 7-8 cycles followed by rapid progression of the tumor mass. Therefore, further research should be carried out with regard to new methods to extend the responsiveness and duration of TMZ treatment and to investigate predictors of responsiveness. Wstęp: Agresywne guzy przysadki powodujące chorobę Cushinga występują bardzo rzadko, są trudne do leczenia i zazwyczaj oporne na terapię konwencjonalną. Istnieje coraz więcej dowodów na zastosowanie temozolomidu (TZM), alkilującego środka chemioterapeutycznego, jako chemioterapii pierwszej linii w tego rodzaju guzach. Cel: Zaprezentowanie odpowiedzi na leczenie TMZ w przypadku agresywnego guza przysadki i choroby Cushinga oraz przegląd piśmiennictwa odnoszącego się do podobnych przypadków. Opis przypadku: Mężczyzna w wieku 61 lat, ze zdiagnozowaną od 2011 roku chorobą Cushinga i inwazyjnym makrogruczolakiem. Przeprowadzono następujące zabiegi: cztery transsfenoidalne nieradykalne zabiegi neurochirurgiczne (2012, 2013 r.) z szybko postępującym guzem, powtarzaną nieradykalną obustronną adrenalektomię (2012, 2013 r.) oraz radioterapię stereotaktyczną i zabieg nożem gamma (2013, 2015 r.). Badanie histopatologiczne wykazało obecność makrogruczolaka z wysokim stopniem polimorfizmu komórkowego oraz obecność komórek Crooke’a, Ki- &lt; 2%. Od 2015 roku pacjent przebył sześć cyklów leczenia TMZ z poprawą parametrów klinicznych i biochemicznych, z ustabilizowaną wielkością guza i brakiem efektów ubocznych. Leczenie TMZ kontynuowane było do dziewięciu cyklów, jednak objawy, takie jak bóle głowy, zaburzenia pola widzenia oraz utrata słuchu postępowały. Po zakończeniu dziewiątego cyklu leczenia TMZ nastąpił nagły wzrost wielkości guza razem z pogorszeniem stanu klinicznego. Pacjent zmarł w lutym 2016 roku. Wnioski: Przykład opisywanego pacjenta może sugerować, że odpowiedź na monoterapię TMZ w przebiegu agresywnego guza przysadki powodującego chorobę Cushinga może być częściowa, z następującym później szybkim wzrostem masy guza. Wskazane jest prowadzenie dalszych badań, aby przeanalizować czynniki mające wpływ na odpowiedź oraz wydłużyć czas trwania leczenia TMZ

Антикризисная денежная политика на примере некоторых центральных банков в 2007-2011 годах

Celem artykułu jest ukazanie działań władz monetarnych w świetle ostatniego kryzysu finansowego. Globalna destabilizacja rynków i recesja gospodarcza, zapoczątkowana upadkiem banku Lehman Brothers sprawiły, iż standardowa polityka pieniężna okazała się nieskuteczna w walce z kryzysem. Artykuł pokazuje, w jaki sposób dwa największe banki centralne świata, czyli FED i EBC, za pomocą modyfikowania istniejącego instrumentarium polityki pieniężnej oraz wprowadzania całkiem nowych narzędzi próbowały przywrócić płynność na rynkach finansowych, po tym jak standardowe instrumenty polityki monetarnej okazały się niewystarczające i nieskuteczne. Dla kontrastu ukazano też działania NBP, które miały przede wszystkim aspekt prewencyjny.The purpose of this article was to present the actions of the monetary authorities in the light of the recent financial crisis. Destabilization of global markets and the economic recession that began with the collapse of Lehman Brothers meant that the standard monetary policy emerged ineffective in combating the crisis. The article shows how two major central banks of the world that is, the FED and the ECB, through modifying the existing instruments of monetary policy and the introduction of completely new tools tried to restore liquidity in the financial markets, after the standard monetary policy instruments have been insufficient and ineffective. In contrast, activities of the NBP also shown, which were primarily preventive aspect.Целью статьи является показание действий монетарных властей в свете последнего финансового кризиса. Валовая дестабилизация рынков и экономическая рецессия, которая началась с упадка банка « Lehman Brothers» (Лехман Бразерс) послужила тому, что стандартная денежная политика оказалась недейственной в борьбе с кризисом. Статья показывает, каким образом два самые большие центральные банка мира, т.е. FED и EBC, с помощью модифицирования существующих инструментов денежной политики, а также введения абсолютно новых инструментов, пробовали восстановить состояние финансовой ликвидности на финансовых рынках, после того как стандартные инструменты монетарной политики оказались недостаточными и недейственными. Для контраста были представлены также действия НБП, которые носили, прежде всего, предварительный характер