Amlodipine and verapamil : the impact on the presence of adverse events and well-being of patients with essential arterial hypertension

Wstęp Celem badania było porównanie występowania działań niepożądanych u pacjentów z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym leczonych amlodypiną i werapamilem oraz ocena wpływu tych leków na ogólne samopoczucie. Materiał i metody W badaniu wzięło udział 3027 osób z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym od 19 do 92 rż. W monoterapii amlodypiną było leczonych 1519 osób (średnia wieku 58,2 ± 11,0 lat), a werapamilem — 1508 osób (średnia wieku 60,9 ± 11,3 lat). Średni czas terapii hipotensyjnej w obu grupach wynosił 12 miesięcy. Od każdego pacjenta zebrano dane dotyczące rodzaju i dawki stosowanych leków oraz czasu terapii, wykonano także pomiar ciśnienia tętniczego krwi oraz częstości akcji serca (HR) w warunkach standardowych. Informacje na temat występowania objawów niepożądanych w ciągu ostatniego miesiąca, towarzyszących terapii badanym lekiem, uzyskano na podstawie ankiety opartej na Kwestionariuszu Stanu Zdrowia. Ponadto pacjenci ocenili swoje ogólne samopoczucie w ciągu ostatniego miesiąca na podstawie 6-punktowej skali. Wyniki Wśród stosujących amlodypinę stwierdzono nieco niższe wartości skurczowego (SBP) i rozkurczowego ciśnienia tętniczego (DBP) oraz częstości akcji serca niż u osób stosujących werapamil. U leczonych amlodypiną najczęstszymi działaniami niepożądanymi były bóle głowy (28,7%), zawroty głowy (22,3%), kołatania serca (21,2%) i obrzęki podudzi (21,0%). Dominującymi objawami niepożądanymi u pacjentów stosujących werapamil były zaparcia (45,7%), a następnie bóle głowy (45,1%), zawroty głowy (38,7%), kołatania serca (30,9%) i obrzęki podudzi (26,3%). Pacjenci stosujący amlodypinę zgłaszali istotnie mniej skutków ubocznych niż chorzy stosujący werapamil (p < 0,001), zarówno przy małych, jak i dużych dawkach obu leków. U pacjentów leczonych preparatami werapamilu o przedłużonym działaniu przyjmowanymi raz dziennie (120 i 240 mg) stwierdzono mniej objawów niepożądanych niż u stosujących ten lek w mniejszych dawkach, ale kilka razy dziennie (p < 0,05). We wszystkich kategoriach wiekowych, tak u mężczyzn jak kobiet, stosowanie amlodypiny w monoterapii wiązało się z lepszym samopoczuciem niż stosowanie werapamilu (p < 0,01). Zarównou leczonych amlodypiną jak werapamilem dobre samopoczucie korelowało negatywnie z liczbą występujących objawów niepożądanych, odpowiednio: r = –0,46, p < 0,001 oraz r = –0,58, p < 0,001. Wnioski Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym leczeni przez rok amlodypiną w monoterapii zgłaszali istotnie mniej działań niepożądanych niż chorzy leczeni preparatami werapamilu. Efekt ten nie zależał od dawki leku, płci i wieku badanych. Osoby stosujące amlodypinę w monoterapii po roku leczenia charakteryzowały się lepszym ogólnym samopoczuciem niż pacjenci leczeni preparatami werapamilu. Efekt ten również nie zależał od dawki leku, płci i wieku badanych.Background The purpose of the study was to compare the presence of adverse events in patients with essential arterial hypertension treated with amlodipine and verapamil and to assess the effect of these drugs on the general well-being. Material and methods The study population consisted of 3027 patients with essential arterial hypertension ranging in age from 19 to 92 years. Amlodipine was given to 1519 patients (mean age 58,2 ± 11,0 years), whereas verapamil to 1508 patients (mean age 60,9 ± 11,3 years). The mean duration of hypotensive therapy in both groups was 12 months. Data on the type and dose of the drug and duration of therapy were collected from each patient. Blood pressure and heart rate measurements were performed in standard conditions. Information on adverse events of the treatment within the previous month was obtained from the Health Status Index. Furthermore the patients graded their general well-being within the previous month on a 6-point scale. Results Patients treated with amlodipine had slightly lower systolic and diastolic blood pressure and heart rate than those receiving verapamil. Patients on amlodipine suffered most frequently from headaches (28,7%), dizziness (22,3%), palpitations (21,2%) and ankle edema (21,0%). The range of adverse events in patients on verapamil was as follows: constipation (45,7%), headaches (45,1%), dizziness (38,7%), palpitations (30,9%) and ankle edema (26,3%). Patients on amlodipine reported significantly less unwanted effects, both on low and high doses than patients on verapamil (p < 0,001). Patients receiving longacting verapamil preparations once a day (120 and 240 mg) had less undesired effects than those receiving verapamil in smaller doses but several times a day (p < 0,05). Monotherapy with amlodipine in all age groups, both in men and women, was associated with improved well-being than monotherapy with verapamil (p < 0,01). Improved well-being in patients both on amlodipine and verapamil was negatively correlated with the number of adverse events, r = –0,46, p < 0,001 and r = –0,58, p < 0,001, respectively. Conclusions Patients with arterial hypertension receiving amlodipine in monotherapy for a year reported significantly less adverse events than patients receiving verapamil. The effect was not dependent on the drug dose, sex and age. Patients on amlodipine had improved well-being after a year’s monotherapy than patients on verapamil. The effect did not depend on the drug dose, sex and age, either

Amlodipine and Verapamil - the Impact on the Presence of Adverse Events and Well-Being of Patients with Essential Arterial Hypertension

Wstęp Celem badania było porównanie występowania działań niepożądanych u pacjentów z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym leczonych amlodypiną i werapamilem oraz ocena wpływu tych leków na ogólne samopoczucie. Materiał i metody W badaniu wzięło udział 3027 osób z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym od 19 do 92 rż. W monoterapii amlodypiną było leczonych 1519 osób (średnia wieku 58,2 &plusmn; 11,0 lat), a werapamilem - 1508 osób (średnia wieku 60,9 &plusmn; 11,3 lat). Średni czas terapii hipotensyjnej w obu grupach wynosił 12 miesięcy. Od każdego pacjenta zebrano dane dotyczące rodzaju i dawki stosowanych leków oraz czasu terapii, wykonano także pomiar ciśnienia tętniczego krwi oraz częstości akcji serca (HR) w warunkach standardowych. Informacje na temat występowania objawów niepożądanych w ciągu ostatniego miesiąca, towarzyszących terapii badanym lekiem, uzyskano na podstawie ankiety opartej na Kwestionariuszu Stanu Zdrowia. Ponadto pacjenci ocenili swoje ogólne samopoczucie w ciągu ostatniego miesiąca na podstawie 6-punktowej skali. Wyniki Wśród stosujących amlodypinę stwierdzono nieco niższe wartości skurczowego (SBP) i rozkurczowego ciśnienia tętniczego (DBP) oraz częstości akcji serca niż u osób stosujących werapamil. U leczonych amlodypiną najczęstszymi działaniami niepożądanymi były bóle głowy (28,7%), zawroty głowy (22,3%), kołatania serca (21,2%) i obrzęki podudzi (21,0%). Dominującymi objawami niepożądanymi u pacjentów stosujących werapamil były zaparcia (45,7%), a następnie bóle głowy (45,1%), zawroty głowy (38,7%), kołatania serca (30,9%) i obrzęki podudzi (26,3%). Pacjenci stosujący amlodypinę zgłaszali istotnie mniej skutków ubocznych niż chorzy stosujący werapamil (p < 0,001), zarówno przy małych, jak i dużych dawkach obu leków. U pacjentów leczonych preparatami werapamilu o przedłużonym działaniu przyjmowanymi raz dziennie (120 i 240 mg) stwierdzono mniej objawów niepożądanych niż u stosujących ten lek w mniejszych dawkach, ale kilka razy dziennie (p < 0,05). We wszystkich kategoriach wiekowych, tak u mężczyzn jak kobiet, stosowanie amlodypiny w monoterapii wiązało się z lepszym samopoczuciem niż stosowanie werapamilu (p < 0,01). Zarówno u leczonych amlodypiną jak werapamilem dobre samopoczucie korelowało negatywnie z liczbą występujących objawów niepożądanych, odpowiednio: r = -0,46, p < 0,001 oraz r = -0,58, p < 0,001. Wnioski Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym leczeni przez rok amlodypiną w monoterapii zgłaszali istotnie mniej działań niepożądanych niż chorzy leczeni preparatami werapamilu. Efekt ten nie zależał od dawki leku, płci i wieku badanych. Osoby stosujące amlodypinę w monoterapii po roku leczenia charakteryzowały się lepszym ogólnym samopoczuciem niż pacjenci leczeni preparatami werapamilu. Efekt ten również nie zależał od dawki leku, płci i wieku badanych.Background The purpose of the study was to compare the presence of adverse events in patients with essential arterial hypertension treated with amlodipine and verapamil and to assess the effect of these drugs on the general well-being. Material and methods The study population consisted of 3027 patients with essential arterial hypertension ranging in age from 19 to 92 years. Amlodipine was given to 1519 patients (mean age 58,2 &plusmn; 11,0 years), whereas verapamil to 1508 patients (mean age 60,9 &plusmn; 11,3 years). The mean duration of hypotensive therapy in both groups was 12 months. Data on the type and dose of the drug and duration of therapy were collected from each patient. Blood pressure and heart rate measurements were performed in standard conditions. Information on adverse events of the treatment within the previous month was obtained from the Health Status Index. Furthermore the patients graded their general well-being within the previous month on a 6-point scale. Results Patients treated with amlodipine had slightly lower systolic and diastolic blood pressure and heart rate than those receiving verapamil. Patients on amlodipine suffered most frequently from headaches (28,7%), dizziness (22,3%), palpitations (21,2%) and ankle edema (21,0%). The range of adverse events in patients on verapamil was as follows: constipation (45,7%), headaches (45,1%), dizziness (38,7%), palpitations (30,9%) and ankle edema (26,3%). Patients on amlodipine reported significantly less unwanted effects, both on low and high doses than patients on verapamil (p < 0,001). Patients receiving longacting verapamil preparations once a day (120 and 240 mg) had less undesired effects than those receiving verapamil in smaller doses but several times a day (p < 0,05). Monotherapy with amlodipine in all age groups, both in men and women, was associated with improved well-being than monotherapy with verapamil (p < 0,01). Improved well-being in patients both on amlodipine and verapamil was negatively correlated with the number of adverse events, r = -0,46, p < 0,001 and r = -0,58, p < 0,001, respectively. Conclusions Patients with arterial hypertension receiving amlodipine in monotherapy for a year reported significantly less adverse events than patients receiving verapamil. The effect was not dependent on the drug dose, sex and age. Patients on amlodipine had improved well-being after a year&#8217;s monotherapy than patients on verapamil. The effect did not depend on the drug dose, sex and age, either

Pericarditis or myocarditis : still a clinical problem

Pericarditis and myocarditis are diseases of a similar etiology and clinical image, and they often overlap. Depending on the clinical manifestation, there is pericarditis with simultaneous involvement of the heart muscle (myopericarditis), or myocarditis with pericardial involvement (perimyocarditis). The paper presents a case of a young patient with myopericarditis, with attention to the electrocardiographic image and parameters of myocardial damage

Impact of amlodipine and enalapril on quality of life in patients with essential hypertension

Wstęp Celem badania była ocena wpływu na jakość życia amlodypiny i enalaprylu stosowanych w monoterapii pacjentów z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym. Materiał i metody W badaniu wzięło udział 176 osób, 79 mężczyzn i 97 kobiet, w wieku 19-75 lat (średnia wieku 50,4 ± 12,8 lat) z łagodnym lub umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym. Było to wieloośrodkowe, prospektywne, randomizowane badanie, przeprowadzone metodą podwójnie ślepej próby w grupach równoległych. Po 2 tygodniach stosowania placebo pacjenci byli losowo przydzielani do leczenia amlodypiną w dawce 2,5 mg/d. lub enalaprylem w dawce 5 mg/d. W razie niedostatecznej kontroli ciśnienia tętniczego dawki leków zwiększano maksymalnie do 10 mg amlodypiny i 20 mg enalaprylu na dobę — leczenie kontynuowano przez 8 tygodni. Amlodypinę stosowano u 87 osób (46 mężczyzn i 41 kobiet), a enalapryl u 89 osób (33 mężczyzn i 56 kobiet). Jakość życia (HRQoL) badanych oceniano 2-krotnie: po okresie placebo i po okresie aktywnego leczenia, za pomocą standaryzowanych kwestionariuszy — Psychologicznego Wskaźnika Dobrego Samopoczucia (PGWB) oraz Kwestionariusza Stanu Zdrowia (HSI). Wyniki Po 8 tygodniach stosowania amlodypiny i enalaprylu w obu grupach uzyskano podobne wartości ciśnienia tętniczego i częstotliwości serca. Normalizację ciśnienia tętniczego (BP 50 years of age. Improved HRQoL among amlodipine users was associated with decreased anxiety, and depresive mood, better well-being and vitality. Significantly improved general HSI index (symptoms associated with hypertension) was observed in younger patients (< 50 years of age) treated with amlodipine (p < 0,05). Amlodipine had a better effect on general quality of life in the PGWB test (net effect) than enalapril (+8,3% vs. 3,0%, p < 0,05). Conclusions: In conclusion, the general quality of life was significantly more improved in patients on amlodipine than enalapril with a similar hypotensive efficacy. Furthermore the improved general quality of life after amlodipine was more pronounced in patients over 50 years of age. Amlodipine and enalapril had a similar effect on reducing the subjective symptoms associated with arterial hypertensio

Erectile dysfunction in men with essential arterial hypertension

Wstęp Celem badania była ocena częstości zaburzeń wzwodu (ED) u mężczyzn z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym nadciśnieniem tętniczym i współistniejącymi wybranymi czynnikami ryzyka chorób układu krążenia. Materiał i metody Badaniem objęto 214 kolejno badanych mężczyzn z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym, leczonych ambulatoryjnie (średnia wieku 55,3 ± 10,8 lat), od których uzyskano dane dotyczące: wartości ciśnienia tętniczego, czasu trwania pierwotnego nadciśnienia tętniczego, stosowanego leczenia przeciwnadciśnieniowego, chorób współistniejących, stężenia cholesterolu całkowitego i stosowanych używek. Spośród badanych 23,4% przyjmowało 1 lek hipotensyjny, 42,1% — 2, a 34,5% — 3. Zaburzenia lipidowe stwierdzano u 56,1% mężczyzn. Spośród nich 65% stosowało aktualnie leczenie hipolipemizujące. W badanej grupie było 83 mężczyzn (38,8%) aktualnie palących tytoń. Oceny występowania oraz nasilenia dysfunkcji wzwodu dokonano na podstawie Kwestionariusza do Oceny Życia Płciowego Mężczyzn (IIEF-5). Wyniki Obecność ED stwierdzono u 85 (39,7%) mężczyzn z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym. Częstość ED korelowała z wiekiem (r = 0,61; p < 0,01), czasem trwania pierwotnego nadciśnienia tętniczego (r = 0,43; p < 0,01), paleniem tytoniu (r = 0,33; p < 0,01), dyslipidemią (r = 0,31; p < 0,05), wartościami SBP (r = 0,30; p < 0,05) i liczbą stosowanych leków hipotensyjnych (r = 0,27; p < 0,05). Analiza regresji logistycznej dla całej badanej grupy wykazała, że stosowanie b-blokera i diuretyku tiazydowego wiązała się z wyższym ryzykiem ED (odpowiednio RR: 1,13 i 1,21; p < 0,05), a stosowanie długodziałającego blokera kanałów wapniowych i a-blokera oznaczało mniejsze ryzyko wystąpienia ED (odpowiednio RR: 0,89 i 0,95; p < 0,05). Po standaryzacji na wiek i rodzaj leczenia hipotensyjnego, najsilniejszym predyktorem wystąpienia ED u mężczyzn z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym (RR: 2,1; 95% CI: 1,45–3,1; p < 0,01) było współistnienie palenia tytoniu i dyslipidemii. Wnioski Zaburzenia wzwodu występują u około 40% mężczyzn w średnim wieku z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym. Palenie tytoniu i zaburzenia lipidowe wiążą się z większą częstością ED, niezależnie od wieku. Zaburzenia wzwodu są częstsze u mężczyzn leczonych trzema lekami hipotensyjnymi, zwłaszcza b-blokerami i diuretykami tiazydowymi.Background The aim of the study was to analyse the frequency of erectile dysfunction (ED) in men with essential arterial hypertension (EAH) taking into account selected cardiovascular risk factors. Material and methods The study population consisted of 214 consecutive men with EAH receiving out-patient treatment (mean age 55.3 ± 10.8 years) from whom the following information was obtained: blood pressure values, duration of EAH, current antihypertensive treatment, concomitant diseases, total cholesterol level and beverages. Monotherapy was used in 23.4%, two hypotensive agents were given to 42.1% and three to 34.5%. Lipid disorders were found in 56.1% of men. Of them 65% were receiving hypolipemic agents. There were 83 (38.8%) current smokers in the whole population. The presence and intensity of erectile dysfunction were evaluated from the International Index of Erectile Function (IIEF-5). Results ED were found in 85 (39.7%) men with EAH. The percentage of ED men was correlated with age (r = 0.61; p < 0.01), duration of EAH (r = 0.43; p < 0.01), smoking (r = 0.33, p < 0.01), dyslipidemia (r = 0.31, p < 0.05), systolic blood pressure (r = 0.30; p < 0.05) and the number of antihypertensive agents (r = 0.27; p < 0.05). Logistic regression analysis for the whole population revealed that a combination of b-blockers and thiazides was associated with elevated ED risk, RR: 1.13 and 1.21; p < 0.05, whereas a combination of long-acting calcium antagonists and a-blockers with lower risk of ED, RR: 0.89 and 0.95; p < 0.05. After adjustment for age and differences in hypotensive treatment the strongest predictor of ED in men with EAH was smoking combined with dyslipidemia (RR: 2.1; 95% CI: 1.45–3.1; p < 0.01). Conclusions Erectile dysfunction occurs in about 40% of middle-aged men with EAH. Smoking and dyslipidemia are associated with higher ED frequency irrespective of age. ED is more frequent in men receiving a combination of three antihypertensive agents, especially b-blockers and thiazides

Eprosartan - effect on quality of life in patients with essential hypertension

Wstęp Celem pracy była ocena wpływu eprosartanu stosowanego w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym na ciśnienie tętnicze oraz jakość życia chorych na nadciśnienie tętnicze. Materiał i metody Do badania włączono 85 osób z łagodnym lub umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym - 47 mężczyzn i 38 kobiet w wieku 45,1 &#177; 13,9 roku. Wśród badanych 16 osób (18,6%) wyjściowo nie otrzymywało dotąd leku obniżającego ciśnienie tętnicze, a 70 osób (81,4%) stosowało monoterapię: diuretykiem tiazydopodobnym (14 osób), b-adrenolitykiem (13 osób), inhibitorem ACE (20 osób), antagonistą wapnia (18 osób), a-adrenolitykiem (2 osoby) i lekiem działającym centralnie (3 osoby). Pomiarów ciśnienia tętniczego i tętna dokonywano na każdej wizycie, co 4 tygodnie przez 16 tygodni. W leczeniu stosowano metanosulfonian eprosartanu w dawce 600 mg dziennie. Jeśli nie uzyskano kontroli ciśnienia (> 140/90 mm Hg), po 8 tygodniach do leczenia dołączano hydrochlorotiazyd 12,5 mg raz dziennie. Jakość życia oceniono dwukrotnie: wyjściowo oraz po 16 tygodniach za pomocą kwestionariusza - Psychologiczny Wskaźnik Dobrego Samopoczucia (PGWB). Wyniki Po 16 tygodniach stosowania eprosartanu w całej grupie stwierdzono redukcję ciśnienia tętniczego (154,0/99,2 vs. 129,4/85,1 mm Hg, p < 0,01) u mężczyzn i u kobiet. Dodatkowego leczenia hydrochlorotiazydem wymagało 14 chorych (16,5%). Największą redukcję ciśnienia tętniczego uzyskano w grupach pacjentów leczonych przy użyciu leków skojarzonych: eprosartanu z diuretykiem tiazydopodobnym, eprosartanu z antagonistą wapnia oraz eprosartanu z inhibitorem ACE. Po 16 tygodniach uzyskano normalizację ciśnienia tętniczego u wszystkich chorych oraz stwierdzono poprawę jakości życia leczonych (PGWB 88,4 &#177; 9,1 vs. 101,4 &#177; 10,3 punktów, p < 0,01). Na końcu badania uzyskano poprawę w zakresie wszystkich podskal kwestionariusza PGWB, z wyjątkiem skali &#8222;samokontrola&#8221;, zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet. Wnioski Eprosartan stosowany w monoterapii lub leczeniu skojarzonym nadciśnienia tętniczego jest dobrze tolerowany i poprawia jakość życia leczonych - mężczyzn i kobiet. Poprawa jakości życia podczas leczenia eprosartanem wiąże się z normalizacją ciśnienia tętniczego.Background The goal of the study was to evaluate antihypertensive efficacy and the quality of life (QoL) in hypertensive patients treated with an angiotensin II receptor antagonist - eprosartan, both in mono- or in combination therapy. Material and methods The study population consisted of 85 patients with mild to moderate essential hypertension (47 men and 38 women), age 45.1 &#177; 13.9 yrs. Mean SBP was 154.0 mm Hg and DBP was 99.2 mm Hg. At baseline 16 patients (18.6%) were untreated, and 70 (81.4%) were treated with monotherapy: thiazide-like diuretic (14 pts), beta-blocker (13 pts), ACE inhibitor (20 pts), calcium antagonist (18 pts), alpha-blocker (2 pts), centrally acting drug (3 pts). BP and heart rate were measured at baseline and on each control visit (every 4 weeks for 16 weeks). In all patients eprosartan 600 mg once daily was used. In patients who did not reach BP control (BP < 140/90 mm Hg) after 8 weeks, hydrochlorothiazide (HCTZ) 12.5 mg daily was added. QoL was evaluated at baseline and after 16 weeks by the Psychological General Well-being Index questionnaire (PGWB). Results After 16 weeks of treatment with eprosartan. BP was significantly decreased (154.0/99.2 vs. 129.4/85.1 mm Hg, p < 0.01), both in men and in women. At the end of the study in all patients blood pressure control was obtained. HCTZ was added to 14 patients (16.5%) during the study. Most pronounced reduction of BP was observed in patients treated with eprosartan + thiazide-like diuretic, eprosartan + calcium antagonist and eprosartan + ACE inhibitor. After 16 weeks significant improvement of QoL (PGWB 88.4 &#177; 9,1 vs. 101.4 &#177; 10,3 points, p < 0.01) was observed. The total score of the PGWB and its subscales improved significantly in both sexes, except of &#8220;self-control&#8221; subscale. Conclusions Eprosartan provides good antihypertensive efficacy and significantly improves quality of life, irrespective of gender. Higher QoL during treatment with eprosartan is strictly related to better blood pressure control

Erectile Dysfunction in Men with Essential Arterial Hypertension

Wstęp Celem badania była ocena częstości zaburzeń wzwodu (ED) u mężczyzn z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym nadciśnieniem tętniczym i współistniejącymi wybranymi czynnikami ryzyka chorób układu krążenia. Materiał i metody Badaniem objęto 214 kolejno badanych mężczyzn z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym, leczonych ambulatoryjnie (średnia wieku 55,3 &plusmn; 10,8 lat), od których uzyskano dane dotyczące: wartości ciśnienia tętniczego, czasu trwania pierwotnego nadciśnienia tętniczego, stosowanego leczenia przeciwnadciśnieniowego, chorób współistniejących, stężenia cholesterolu całkowitego i stosowanych używek. Spośród badanych 23,4% przyjmowało 1 lek hipotensyjny, 42,1% - 2, a 34,5% - 3. Zaburzenia lipidowe stwierdzano u 56,1% mężczyzn. Spośród nich 65% stosowało aktualnie leczenie hipolipemizujące. W badanej grupie było 83 mężczyzn (38,8%) aktualnie palących tytoń. Oceny występowania oraz nasilenia dysfunkcji wzwodu dokonano na podstawie Kwestionariusza do Oceny Życia Płciowego Mężczyzn (IIEF-5). Wyniki Obecność ED stwierdzono u 85 (39,7%) mężczyzn z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym. Częstość ED korelowała z wiekiem (r = 0,61; p < 0,01), czasem trwania pierwotnego nadciśnienia tętniczego (r = 0,43; p < 0,01), paleniem tytoniu (r = 0,33; p < 0,01), dyslipidemią (r = 0,31; p < 0,05), wartościami SBP (r = 0,30; p < 0,05) i liczbą stosowanych leków hipotensyjnych (r = 0,27; p < 0,05). Analiza regresji logistycznej dla całej badanej grupy wykazała, że stosowanie b-blokera i diuretyku tiazydowego wiązała się z wyższym ryzykiem ED (odpowiednio RR: 1,13 i 1,21; p < 0,05), a stosowanie długodziałającego blokera kanałów wapniowych i a-blokera oznaczało mniejsze ryzyko wystąpienia ED (odpowiednio RR: 0,89 i 0,95; p < 0,05). Po standaryzacji na wiek i rodzaj leczenia hipotensyjnego, najsilniejszym predyktorem wystąpienia ED u mężczyzn z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym (RR: 2,1; 95% CI: 1,45&#8211;3,1; p < 0,01) było współistnienie palenia tytoniu i dyslipidemii. Wnioski Zaburzenia wzwodu występują u około 40% mężczyzn w średnim wieku z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym. Palenie tytoniu i zaburzenia lipidowe wiążą się z większą częstością ED, niezależnie od wieku. Zaburzenia wzwodu są częstsze u mężczyzn leczonych trzema lekami hipotensyjnymi, zwłaszcza b-blokerami i diuretykami tiazydowymi.Background The aim of the study was to analyse the frequency of erectile dysfunction (ED) in men with essential arterial hypertension (EAH) taking into account selected cardiovascular risk factors. Material and methods The study population consisted of 214 consecutive men with EAH receiving out-patient treatment (mean age 55.3 &plusmn; 10.8 years) from whom the following information was obtained: blood pressure values, duration of EAH, current antihypertensive treatment, concomitant diseases, total cholesterol level and beverages. Monotherapy was used in 23.4%, two hypotensive agents were given to 42.1% and three to 34.5%. Lipid disorders were found in 56.1% of men. Of them 65% were receiving hypolipemic agents. There were 83 (38.8%) current smokers in the whole population. The presence and intensity of erectile dysfunction were evaluated from the International Index of Erectile Function (IIEF-5). Results ED were found in 85 (39.7%) men with EAH. The percentage of ED men was correlated with age (r = 0.61; p < 0.01), duration of EAH (r = 0.43; p < 0.01), smoking (r = 0.33, p < 0.01), dyslipidemia (r = 0.31, p < 0.05), systolic blood pressure (r = 0.30; p < 0.05) and the number of antihypertensive agents (r = 0.27; p < 0.05). Logistic regression analysis for the whole population revealed that a combination of b-blockers and thiazides was associated with elevated ED risk, RR: 1.13 and 1.21; p < 0.05, whereas a combination of long-acting calcium antagonists and a-blockers with lower risk of ED, RR: 0.89 and 0.95; p < 0.05. After adjustment for age and differences in hypotensive treatment the strongest predictor of ED in men with EAH was smoking combined with dyslipidemia (RR: 2.1; 95% CI: 1.45&#8211;3.1; p < 0.01). Conclusions Erectile dysfunction occurs in about 40% of middle-aged men with EAH. Smoking and dyslipidemia are associated with higher ED frequency irrespective of age. ED is more frequent in men receiving a combination of three antihypertensive agents, especially b-blockers and thiazides

Eprosartan : effect on quality of life in patients with essential hypertension

Wstęp Celem pracy była ocena wpływu eprosartanu stosowanego w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym na ciśnienie tętnicze oraz jakość życia chorych na nadciśnienie tętnicze. Materiał i metody Do badania włączono 85 osób z łagodnym lub umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym — 47 mężczyzn i 38 kobiet w wieku 45,1 ± 13,9 roku. Wśród badanych 16 osób (18,6%) wyjściowo nie otrzymywało dotąd leku obniżającego ciśnienie tętnicze, a 70 osób (81,4%) stosowało monoterapię: diuretykiem tiazydopodobnym (14 osób), b-adrenolitykiem (13 osób), inhibitorem ACE (20 osób), antagonistą wapnia (18 osób), a-adrenolitykiem (2 osoby) i lekiem działającym centralnie (3 osoby). Pomiarów ciśnienia tętniczego i tętna dokonywano na każdej wizycie, co 4 tygodnie przez 16 tygodni. W leczeniu stosowano metanosulfonian eprosartanu w dawce 600 mg dziennie. Jeśli nie uzyskano kontroli ciśnienia (> 140/90 mm Hg), po 8 tygodniach do leczenia dołączano hydrochlorotiazyd 12,5 mg raz dziennie. Jakość życia oceniono dwukrotnie: wyjściowo oraz po 16 tygodniach za pomocą kwestionariusza — Psychologiczny Wskaźnik Dobrego Samopoczucia (PGWB). Wyniki Po 16 tygodniach stosowania eprosartanu w całej grupie stwierdzono redukcję ciśnienia tętniczego (154,0/99,2 vs. 129,4/85,1 mm Hg, p < 0,01) u mężczyzn i u kobiet. Dodatkowego leczenia hydrochlorotiazydem wymagało 14 chorych (16,5%). Największą redukcję ciśnienia tętniczego uzyskano w grupach pacjentów leczonych przy użyciu leków skojarzonych: eprosartanu z diuretykiem tiazydopodobnym, eprosartanu z antagonistą wapnia oraz eprosartanu z inhibitorem ACE. Po 16 tygodniach uzyskano normalizację ciśnienia tętniczego u wszystkich chorych oraz stwierdzono poprawę jakości życia leczonych (PGWB 88,4 ± 9,1 vs. 101,4 ± 10,3 punktów, p < 0,01). Na końcu badania uzyskano poprawę w zakresie wszystkich podskal kwestionariusza PGWB, z wyjątkiem skali „samokontrola”, zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet. Wnioski Eprosartan stosowany w monoterapii lub leczeniu skojarzonym nadciśnienia tętniczego jest dobrze tolerowany i poprawia jakość życia leczonych — mężczyzn i kobiet. Poprawa jakości życia podczas leczenia eprosartanem wiąże się z normalizacją ciśnienia tętniczego.Background The goal of the study was to evaluate antihypertensive efficacy and the quality of life (QoL) in hypertensive patients treated with an angiotensin II receptor antagonist — eprosartan, both in mono- or in combination therapy. Material and methods The study population consisted of 85 patients with mild to moderate essential hypertension (47 men and 38 women), age 45.1 ± 13.9 yrs. Mean SBP was 154.0 mm Hg and DBP was 99.2 mm Hg. At baseline 16 patients (18.6%) were untreated, and 70 (81.4%) were treated with monotherapy: thiazide-like diuretic (14 pts), beta-blocker (13 pts), ACE inhibitor (20 pts), calcium antagonist (18 pts), alpha-blocker (2 pts), centrally acting drug (3 pts). BP and heart rate were measured at baseline and on each control visit (every 4 weeks for 16 weeks). In all patients eprosartan 600 mg once daily was used. In patients who did not reach BP control (BP < 140/90 mm Hg) after 8 weeks, hydrochlorothiazide (HCTZ) 12.5 mg daily was added. QoL was evaluated at baseline and after 16 weeks by the Psychological General Well-being Index questionnaire (PGWB). Results After 16 weeks of treatment with eprosartan. BP was significantly decreased (154.0/99.2 vs. 129.4/85.1 mm Hg, p < 0.01), both in men and in women. At the end of the study in all patients blood pressure control was obtained. HCTZ was added to 14 patients (16.5%) during the study. Most pronounced reduction of BP was observed in patients treated with eprosartan + thiazide-like diuretic, eprosartan + calcium antagonist and eprosartan + ACE inhibitor. After 16 weeks significant improvement of QoL (PGWB 88.4 ± 9,1 vs. 101.4 ± 10,3 points, p < 0.01) was observed. The total score of the PGWB and its subscales improved significantly in both sexes, except of “self-control” subscale. Conclusions Eprosartan provides good antihypertensive efficacy and significantly improves quality of life, irrespective of gender. Higher QoL during treatment with eprosartan is strictly related to better blood pressure control

Valsartan - its antihypertensive efficacy, tolerance and impact on the quality of life

Jednym z warunków skutecznego leczenia nadciśnienia tętniczego jest uzyskanie równowagi pomiędzy kontrolą ciśnienia, redukcją ryzyka sercowo-naczyniowego a tolerancją zastosowanego leczenia i jego wpływem na jakość życia chorych. Wykazano, że jakość życia chorych z nadciśnieniem tętniczym jest niższa niż osób zdrowych, a ponadto niższa u kobiet niż mężczyzn. Wdrożenie farmakoterapii nadciśnienia tętniczego powinno przyczyniać się do długotrwałej poprawy jakości życia, co pozwala na utrzymanie dobrej współpracy pacjenta w czasie leczenia. Jedną z klas leków przeciwnadciśnieniowych bardzo dobrze tolerowanych przez pacjentów są antagoniści receptora angiotensyny II. Pośród nich walsartan jest lekiem bezpiecznym i skutecznym, zarówno w monoterapii, jak i w leczeniu skojarzonym. Walsartan powoduje całodobową kontrolę ciśnienia tętniczego, bez istotnych działań niepożądanych. Przyczynia się również do poprawy funkcjonowania w zakresie ważnych sfer życia pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, co prowadzi do poprawy jakości życia, zarówno mężczyzn, jak i kobiet.One of the main conditions essential for an effective treatment of hypertension is obtaining an equilibrium between blood pressure control, cardiovascular risk reduction, tolerance of treatment and its impact on the patient&#8217;s quality of life. It was shown that in hypertensive subjects the quality of life is lower than in healthy subjects and it is particularly low in hypertensive women as compared with men. Pharmacotherapy of hypertension should contribute to a lasting improvement in the patient&#8217;s quality of life, which in consequence leads to an improved compliance with treatment. Angiotensin II receptor antagonists are among well tolerated antihypertensive drug classes. One of these drugs, valsartan, is a safe and effective agent, both when used in monotherapy or in combined therapy. Valsartan allows twenty-four hour blood pressure control, without important adverse events. It also contributes to a better functioning of hypertensive patients&#8217; in important aspects of their lives, which translates itself into an improved quality of life, both in men and in women

Valsartan : its antihypertensive efficacy, tolerance and impact on the quality of life

Jednym z warunków skutecznego leczenia nadciśnienia tętniczego jest uzyskanie równowagi pomiędzy kontrolą ciśnienia, redukcją ryzyka sercowo-naczyniowego a tolerancją zastosowanego leczenia i jego wpływem na jakość życia chorych. Wykazano, że jakość życia chorych z nadciśnieniem tętniczym jest niższa niż osób zdrowych, a ponadto niższa u kobiet niż mężczyzn. Wdrożenie farmakoterapii nadciśnienia tętniczego powinno przyczyniać się do długotrwałej poprawy jakości życia, co pozwala na utrzymanie dobrej współpracy pacjenta w czasie leczenia. Jedną z klas leków przeciwnadciśnieniowych bardzo dobrze tolerowanych przez pacjentów są antagoniści receptora angiotensyny II. Pośród nich walsartan jest lekiem bezpiecznym i skutecznym, zarówno w monoterapii, jak i w leczeniu skojarzonym. Walsartan powoduje całodobową kontrolę ciśnienia tętniczego, bez istotnych działań niepożądanych. Przyczynia się również do poprawy funkcjonowania w zakresie ważnych sfer życia pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, co prowadzi do poprawy jakości życia, zarówno mężczyzn, jak i kobietOne of the main conditions essential for an effective treatment of hypertension is obtaining an equilibrium between blood pressure control, cardiovascular risk reduction, tolerance of treatment and its impact on the patient’s quality of life. It was shown that in hypertensive subjects the quality of life is lower than in healthy subjects and it is particularly low in hypertensive women as compared with men. Pharmacotherapy of hypertension should contribute to a lasting improvement in the patient’s quality of life, which in consequence leads to an improved compliance with treatment. AngiotensinII receptor antagonists are among well tolerated antihypertensive drug classes. One of these drugs, valsartan, is a safe and effective agent, both when used in monotherapy or in combined therapy. Valsartan allows twenty-four hour blood pressure control, without important adverse events. It also contributes to a better functioning of hypertensive patients’ in important aspects of their lives, which translates itself into an improved quality of life, both in men and in women