Is a normal chest radiograph sufficient to exclude pulmonary abnormalities potentially associated with chronic cough?

Introduction: There are few original studies on the true role of normal chest radiograph (CXR) in exclusion of pulmonary conditions that may be associated with chronic cough. Thus, the aim of the study was to assess whether a plain CXR is a sufficient tool to exclude relevant pulmonary causes of chronic cough. Material and methods: A retrospective analysis of chest computed tomography (CT) scans in non-smoking patients with chronic cough and normal CXR was performed. The percentage of individuals in whom chest CT revealed relevant abnormalities was compared with the percentage of patients with irrelevant findings or normal chest CT scans. The negative predictive value (NPV) of the CXR in diagnosing the causes of chronic cough was calculated as a proportion of true negative CXRs (normal CXR AND irrelevant CT findings OR normal CT scan) to all negative CXRs (all patients, who had both a CXR and CT scan). Results: The study group consisted of 59 adult patients with chronic cough, normal CXR and CT scan performed to diagnose the cause of chronic cough. In 21 patients (21/59, 36%), chest CT revealed abnormalities that were classified as relevant to chronic cough. The most frequent were: bronchiectasis (7/59, 11.9%), bronchial wall thickening (6/59, 10.2%) and mediastinal lymphadenopathy (5/59, 8.5%). The NPV of a CXR in diagnosing the causes of chronic cough was 64%. Conclusions: In conclusion, the NPV of CXR in diagnosing pulmonary causes of chronic cough is relatively low. Thus, plain CXR seems to be insufficient to exclude pulmonary diseases potentially associated with chronic cough

Speech therapy in the management of difficult-to-treat chronic cough — preliminary results

Introduction: The efficacy of management of chronic cough in adults is limited. Speech therapy is one of the few therapeuticmethods which seems to be useful in patients with persistent chronic cough. However, the method has not been available inPoland so far. The aim of the study was to implement speech therapy and assess its efficacy in the management of patients withdifficult-to-treat chronic cough. Material and methods: Patients, who were diagnosed and managed due to difficult-to-treat chronic cough, were enrolled intothe study. Speech therapy was developed on the basis of the technique described by Vertigan. The entire therapy consisted ofeight weekly sessions, each lasting 45 minutes. Before and after speech therapy, cough severity and its impact on the quality oflife was assessed by the Visual Analogue Scale (VAS) and Leicester Cough Questionnaire (LCQ). Additionally, cough challengetest with capsaicin was performed. Results: Eighteen women were enrolled into the study, 15 of them (83%) attended all treatment sessions (median age 66 years,median duration of cough 60 months). There was a significant decrease in cough severity measured by VAS (46 vs 28 mm, p =0.016) after completion of speech therapy. A significant improvement in patients’ quality of life measured by LCQ (10.7 vs 14.6points, p = 0.004) and an increase in the threshold of cough reflex measured by capsaicin challenge were also demonstrated. Conclusions: Speech therapy resulted in a decrease in cough severity and improvement of quality of life of females with refractorychronic cough. Our results support the use of speech therapy as add-on treatment in females with difficult-to-treat cough

Rak pęcherzykowy tarczycy z przerzutami do wątroby — diagnostyka, leczenie i prognoza

  Follicular thyroid carcinoma (FTC) is the second most common type of thyroid cancer (TC) and accounts for approximately 10% of all TC cases. Liver metastases are a rare presentation in 0.5–1% of follicular thyroid cancers, usually occurring in the setting of widely disseminated FTC disease, and their presence is associated with poor prognosis. Until now, there have been only 30 cases of FTC liver metastases described in the literature. Herein, we review publications and describe diagnostic tools that may be used in the diagnosis and follow-up of FTC metastases to the liver, including biopsy and imaging techniques like US, CT, MRI, SPECT, PET, and radioiodine scintigraphy. We also present and discuss current methods of treatment, e.g. TSH suppressive therapy with levothyroxine, surgery, radiofrequency ablation (RFA), transarterial embolisation (TAE), liver transarterial chemoembolisation (TACE), chemotherapy with cisplatin and doxorubicin, treatment with Indium- 111-octreotide (or its analogues), and tyrosine kinase inhibitors (sorafenib, sunitinib). At the end we describe the course, results of diagnostics, and treatment in a patient with large multiple FTC metastases to the liver. (Endokrynol Pol 2016; 67 (3): 332–347)    Rak pęcherzykowy tarczycy (FTC) jest drugim najczęstszym typem raka tarczycy (TC) i stanowi około 10% wszystkich TC. Przerzuty do wątroby występują w 0,5–1% przypadków FTC, zwykle w przypadku znacznie zaawansowanej choroby nowotworowej i wiążą się ze złą prognozą. Do tej pory, tylko 30 przypadków FTC z przerzutami do wątroby zostało opisanych w literaturze. W niniejszej pracy dokonano przeglądu literatury i opisu metod diagnostycznych jakie mogą być użyte w badaniu i kontroli przerzutów FTC do wątroby, w tym biopsji, technik obrazowych, takich jak: USG, KT, MRI, SPECT, PET i scyntygrafii jodowej. Zaprezentowano i omówiono aktualne metody leczenia: terapię L-tyroksyną w dawce supresyjnej, leczenie operacyjne, ablację prądem o częstotliwości fal radiowych (RFA), embolizację przeztętniczą (TAE), przeztętniczą chemoembolizację, chemioterapię z użyciem cisplatyny i doksyrubicyny, leczenie z użyciem analogów somatostatyny w tym octreotydu znakowanego izotopem indu 111In, czy terapię z użyciem inhibitorów kinazy tyrozynowej (sorafenib, sunitynib). Na końcu opisano przebieg choroby, wyniki badań diagnostycznych i podjęte leczenie u chorej z ogromnymi mnogimi przerzutami FTC do wątroby. (Endokrynol Pol 2016; 67 (3): 332–347)

Czy prawidłowy radiogram klatki piersiowej wystarcza do wykluczenia nieprawidłowości związanych z przewlekłym kaszlem?

WSTĘP: Niewiele jest prac oryginalnych dotyczących roli prawidłowego radiogramu klatki piersiowej (RTG) w wykluczeniu chorób płuc, które mogą być przyczyną przewlekłego (> 8 tygodni) kaszlu u chorych niepalących. Dlatego celem badania była ocena, czy RTG jest wystarczającym narzędziem do wykluczenia istotnych płucnych przyczyn przewlekłego kaszlu. MATERIAŁ I METODY: Przeprowadzono retrospektywną analizę wyników tomografii komputerowej klatki piersiowej (TK) u niepalących chorych diagnozowanych z powodu przewlekłego kaszlu, u których RTG był prawidłowy. Pacjentów, u których w badaniu TK klatki piersiowej wykazano nieprawidłowości mogące stanowić przyczynę kaszlu, porównano z chorymi, u których TK klatki piersiowej było prawidłowe lub wykazało niewielkie, nieistotne dla diagnostyki kaszlu, nieprawidłowości. Negatywna wartość predykcyjna (NPV) RTG w diagnozowaniu przyczyn przewlekłego kaszlu została określona jako procent prawdziwie negatywnych RTG (RTG prawidłowe i TK prawidłowe lub nieistotne zmiany w TK) w stosunku do wszystkich pacjentów z przewlekłym kaszlem, którzy mieli wykonane RTG i TK klatki piersiowej. WYNIKI: Analizie poddano 59 dorosłych (K: 75%, M: 25%, mediana wieku 59 lat, mediana czasu trwania kaszlu 56 mies., nigdy niepalący chorzy 56%, byli palacze 44%) diagnozowanych z powodu przewlekłego kaszlu, u których RTG klatki piersiowej był prawidłowy i u których wykonano TK. U 21 chorych (21/59, 35,6%) w TK klatki piersiowej ujawniono nieprawidłowości, które zostały ocenione jako istotne dla przyczyny kaszlu. Najczęściej występowały: rozstrzenie oskrzeli (7/59, 11,9%), pogrubienie ściany oskrzeli (6/59, 10,2%) i limfadenopatia śródpiersia (5/59, 8,5%). Negatywna wartość predykcyjna radiogramu klatki piersiowej w diagnozowaniu przyczyn przewlekłego kaszlu wyniosła 64%. WNIOSKI: Podsumowując, wśród dorosłych diagnozowanych z powodu przewlekłego kaszlu RTG klatki piersiowej jest niewystarczający, aby wykluczyć takie choroby płuc, które mogą być przyczyną kaszlu.WSTĘP: Niewiele jest prac oryginalnych dotyczących roli prawidłowego radiogramu klatki piersiowej (RTG) w wykluczeniu chorób płuc, które mogą być przyczyną przewlekłego (> 8 tygodni) kaszlu u chorych niepalących. Dlatego celem badania była ocena, czy RTG jest wystarczającym narzędziem do wykluczenia istotnych płucnych przyczyn przewlekłego kaszlu. MATERIAŁ I METODY: Przeprowadzono retrospektywną analizę wyników tomografii komputerowej klatki piersiowej (TK) u niepalących chorych diagnozowanych z powodu przewlekłego kaszlu, u których RTG był prawidłowy. Pacjentów, u których w badaniu TK klatki piersiowej wykazano nieprawidłowości mogące stanowić przyczynę kaszlu, porównano z chorymi, u których TK klatki piersiowej było prawidłowe lub wykazało niewielkie, nieistotne dla diagnostyki kaszlu, nieprawidłowości. Negatywna wartość predykcyjna (NPV) RTG w diagnozowaniu przyczyn przewlekłego kaszlu została określona jako procent prawdziwie negatywnych RTG (RTG prawidłowe i TK prawidłowe lub nieistotne zmiany w TK) w stosunku do wszystkich pacjentów z przewlekłym kaszlem, którzy mieli wykonane RTG i TK klatki piersiowej. WYNIKI: Analizie poddano 59 dorosłych (K: 75%, M: 25%, mediana wieku 59 lat, mediana czasu trwania kaszlu 56 mies., nigdy niepalący chorzy 56%, byli palacze 44%) diagnozowanych z powodu przewlekłego kaszlu, u których RTG klatki piersiowej był prawidłowy i u których wykonano TK. U 21 chorych (21/59, 35,6%) w TK klatki piersiowej ujawniono nieprawidłowości, które zostały ocenione jako istotne dla przyczyny kaszlu. Najczęściej występowały: rozstrzenie oskrzeli (7/59, 11,9%), pogrubienie ściany oskrzeli (6/59, 10,2%) i limfadenopatia śródpiersia (5/59, 8,5%). Negatywna wartość predykcyjna radiogramu klatki piersiowej w diagnozowaniu przyczyn przewlekłego kaszlu wyniosła 64%. WNIOSKI: Podsumowując, wśród dorosłych diagnozowanych z powodu przewlekłego kaszlu RTG klatki piersiowej jest niewystarczający, aby wykluczyć takie choroby płuc, które mogą być przyczyną kaszlu

Circulating Visfatin in Hypothyroidism Is Associated with Free Thyroid Hormones and Antithyroperoxidase Antibodies

We hypothesized that regulation of visfatin in hypothyroidism might be altered by coexisting chronic autoimmune thyroiditis. This is a prospective case-control study of 118 subjects. The autoimmune study group (AIT) consisted of 39 patients newly diagnosed with hypothyroidism in a course of chronic autoimmune thyroiditis. The nonautoimmune study group (TT) consisted of 40 patients thyroidectomized due to the differentiated thyroid cancer staged pT1. The control group comprised 39 healthy volunteers adjusted for age, sex, and BMI with normal thyroid function and negative thyroid antibodies. Exclusion criteria consisted of other autoimmune diseases, active neoplastic disease, diabetes mellitus, and infection, which were reported to alter visfatin level. Fasting blood samples were taken for visfatin, TSH, free thyroxine (FT4), free triiodothyronine (FT3), antithyroperoxidase antibodies (TPOAb), antithyroglobulin antibodies (TgAb), glucose, and insulin levels. The highest visfatin serum concentration was in AIT group, and healthy controls had visfatin level higher than TT (p=0.0001). Simple linear regression analysis revealed that visfatin serum concentration was significantly associated with autoimmunity (β=0.1014; p=0.003), FT4 (β=0.05412; p=0.048), FT3 (β=0.05242; p=0.038), and TPOAb (β=0.0002; p=0.0025), and the relationships were further confirmed in the multivariate regression analysis

Terapia mowy w leczeniu przewlekłego, uporczywego kaszlu — wstępne wyniki

WSTĘP: Skuteczność leczenia przewlekłego kaszlu u dorosłych jest ograniczona. Terapia mowy to jedna z niewielu metod leczenia, które wydają się skuteczne u pacjentów z uporczywym, przewlekłym kaszlem. Metoda ta jednak nie była dotychczas dostępna w Polsce. Celem badania było wdrożenie terapii mowy i ocena jej skuteczności w leczeniu pacjentów z przewlekłym, uporczywym kaszlem. MATERIAŁ I METODY: Pacjenci diagnozowani i leczeni z powodu przewlekłego, niepoddającego się leczeniu kaszlu zostali włączeni do badania. Terapię mowy opracowano na podstawie techniki opisanej przez Vertigan i wsp. Składała się z ośmiu 45-minutowych spotkań, odbywających się raz w tygodniu. Przed i po zastosowaniu terapii mowy oceniano nasilenie kaszlu i jego wpływ na jakość życia przy zastosowaniu analogowej skali wizualnej (VAS, visual analogue scale) i kwestionariusza jakości życia przeznaczonego dla chorych z kaszlem (LCQ, Leicester Cough Questionnaire). Dodatkowo wykonywany był test prowokacyjny z kasacyjną oceniający wrażliwość odruchu kaszlu. WYNIKI: Do badania włączono 18 kobiet, ale tylko 15 (83%) z nich wzięło udział we wszystkich sesjach (mediana wieku 66 lat, mediana czasu trwania kaszlu 60 miesięcy). Po zakończeniu terapii mowy stwierdzono istotne zmniejszenie nasilenia kaszlu ocenianego w skali VAS (46 v. 28 mm, p = 0,016), istotną poprawę jakości życia ocenianej w LCQ (10,7 v. 14,6 punktu, p = 0,004) oraz zwiększenie dawki kapsaicyny wywołującej kaszel w teście prowokacji. WNIOSKI: Zastosowanie terapii mowy spowodowało zmniejszenie nasilenia kaszlu i poprawę jakości życia kobiet z przewlekłym, uporczywym kaszlem. Wyniki niniejszego badania wskazują na skuteczność dołączenia terapii mowy do leczenia kobiet z uporczywym, przewlekłym kaszlem.WSTĘP: Skuteczność leczenia przewlekłego kaszlu u dorosłych jest ograniczona. Terapia mowy to jedna z niewielu metod leczenia, które wydają się skuteczne u pacjentów z uporczywym, przewlekłym kaszlem. Metoda ta jednak nie była dotychczas dostępna w Polsce. Celem badania było wdrożenie terapii mowy i ocena jej skuteczności w leczeniu pacjentów z przewlekłym, uporczywym kaszlem. MATERIAŁ I METODY: Pacjenci diagnozowani i leczeni z powodu przewlekłego, niepoddającego się leczeniu kaszlu zostali włączeni do badania. Terapię mowy opracowano na podstawie techniki opisanej przez Vertigan i wsp. Składała się z ośmiu 45-minutowych spotkań, odbywających się raz w tygodniu. Przed i po zastosowaniu terapii mowy oceniano nasilenie kaszlu i jego wpływ na jakość życia przy zastosowaniu analogowej skali wizualnej (VAS, visual analogue scale) i kwestionariusza jakości życia przeznaczonego dla chorych z kaszlem (LCQ, Leicester Cough Questionnaire). Dodatkowo wykonywany był test prowokacyjny z kasacyjną oceniający wrażliwość odruchu kaszlu. WYNIKI: Do badania włączono 18 kobiet, ale tylko 15 (83%) z nich wzięło udział we wszystkich sesjach (mediana wieku 66 lat, mediana czasu trwania kaszlu 60 miesięcy). Po zakończeniu terapii mowy stwierdzono istotne zmniejszenie nasilenia kaszlu ocenianego w skali VAS (46 v. 28 mm, p = 0,016), istotną poprawę jakości życia ocenianej w LCQ (10,7 v. 14,6 punktu, p = 0,004) oraz zwiększenie dawki kapsaicyny wywołującej kaszel w teście prowokacji. WNIOSKI: Zastosowanie terapii mowy spowodowało zmniejszenie nasilenia kaszlu i poprawę jakości życia kobiet z przewlekłym, uporczywym kaszlem. Wyniki niniejszego badania wskazują na skuteczność dołączenia terapii mowy do leczenia kobiet z uporczywym, przewlekłym kaszlem

Speech Therapy in the Management of Difficult-to-Treat Chronic Cough—Preliminary Results

Introduction: The efficacy of management of chronic cough in adults is limited. Speech therapy is one of the few therapeutic methods which seems to be useful in patients with persistent chronic cough. However, the method has not been available in Poland so far. The aim of the study was to implement speech therapy and assess its efficacy in the management of patients with difficult-to-treat chronic cough. Material and methods: Patients, who were diagnosed and managed due to difficult-to-treat chronic cough, were enrolled into the study. Speech therapy was developed on the basis of the technique described by Vertigan. The entire therapy consisted of eight weekly sessions, each lasting 45 minutes. Before and after speech therapy, cough severity and its impact on the quality of life was assessed by the Visual Analogue Scale (VAS) and Leicester Cough Questionnaire (LCQ). Additionally, cough challenge test with capsaicin was performed. Results: Eighteen women were enrolled into the study, 15 of them (83%) attended all treatment sessions (median age 66 years, median duration of cough 60 months). There was a significant decrease in cough severity measured by VAS (46 vs. 28 mm, p = 0.016) after completion of speech therapy. A significant improvement in patients’ quality of life measured by LCQ (10.7 vs. 14.6 points, p = 0.004) and an increase in the threshold of cough reflex measured by capsaicin challenge were also demonstrated. Conclusions: Speech therapy resulted in a decrease in cough severity and improvement of quality of life of females with refractory chronic cough. Our results support the use of speech therapy as add-on treatment in females with difficult-to-treat cough

Diagnostic value of selected biochemical markers in the detection of recurrence of medullary thyroid cancer - comparison of calcitonin, procalcitonin, chromogranin A, and carcinoembryonic antigen.

INTRODUCTION: Medullary thyroid cancer (MTC) is a malignancy of the thyroid gland, which derives from parafollicular C cells. Periodic measurement of biochemical markers of MTC remains a crucial part of patient follow-up and disease monitoring. The aim of the study was to compare the diagnostic value of four selected markers - calcitonin (Ct), procalcitonin (PCT), chromogranin A (CgA), and carcinoembryonic antigen (CEA). MATERIAL AND METHODS: Patients with histopathologically confirmed MTC hospitalised in a single department between January 2015 and December 2015 were included in the study. Patients were subdivided into two groups: a remission group and an active disease group, based upon serum markers of MTC and imaging. Levels of Ct, PCT, CgA, and CEA were compared between the groups. RESULTS: Forty-four patients were included; 20 patients presented active disease and 24 were in remission. All patients with active disease had Ct exceeding the upper limit of normal range (10 pg/mL) - for that threshold the sensitivity was 100.0% and the specificity was 73.9%; for the best-fit threshold of 121.0 pg/mL the specificity was 95.8% with sensitivity 100.0%. There was significant correlation between Ct and PCT - p \u3c 0.000001, r = 0.93. All patients with active disease exceeded the upper limit of the normal range (0.5 ng/mL) - for that threshold the sensitivity was 100.0% and the specificity was 83.3%; for the best-fit threshold of 0.95 ng/mL the specificity was 95.8% with sensitivity 100.0%. In case of CEA for the best-fit threshold of 12.66 ng/mL the specificity was 100.0% with sensitivity 57.9%; for CgA the best-fit threshold was 75.66 ng/mL with specificity 83.3% and sensitivity 75.0%. CONCLUSIONS: Our study confirms that PCT can be considered as an equivalent alternative for measurement of calcitonin. On the other hand, it is also worth noting that MTC can be a rare cause of very high levels of PTC not resulting from infectious diseases. The diagnostic value of CEA and chromogranin A is much lower and can be within the normal range even in patients with advanced, metastatic MTC. They should be used only as accessory markers