Ostry zawał serca powikłany blokiem przedsionkowo-komorowym — przebieg kliniczny i rokowanie

Ostry zawał serca powikłany blokiem p-k Cel pracy: Czy w dobie coraz powszechniejszego stosowania leków trombolitycznych, b-adrenolitycznych i przeciwzakrzepowych zmieniła się częstość i wartość prognostyczna zaawansowanego bloku przedsionkowo-komorowego w ostrym zawale serca? Materiał i metody: Porównano przebieg kliniczny ostrego, pełnościennego zawału serca i rokowanie odległe grupy 165 pacjentów z blokiem p-k II° typu Mobitz II lub blokiem p-k III° (grupa I) z grupą 716 pacjentów bez tych zaburzeń (grupa II), hospitalizowanych w latach 1992&#8211;1996. Wyniki: Oprócz powikłań w postaci bloku p-k II° i III° w grupie I częściej stwierdzano zawał ściany dolnej i dolnej z zajęciem prawej komory, nadkomorowe zaburzenia rytmu, podwyższoną o ponad 200 jm. wartością enzymu AspAT oraz objawy wstrząsu kardiogennego i obrzęku płuc. Śmiertelność szpitalna w grupie chorych z blokiem p-k II° i III° wyniosła 24,8% i była ponad 2-krotnie wyższa niż w grupie bez tych zaburzeń &#8212; 10,8% (p < 0,01). Najwyższą roczną śmiertelność stwierdzono w pierwszym roku po zawale serca. Wynosiła ona 11,4% w grupie I i 8,5% w grupie II (różnica nieznamienna statystycznie). Wnioski: Częstość bloku przedsionkowo-komorowego w ostrym zawale serca zmniejszyła się istotnie w porównaniu z latami 1977&#8211;1985 z 26,2% do 18,7% (p < 0,001). Podobnie jak w poprzednich dekadach blok przedsionkowo-komorowy jest poważnym powikłaniem ostrego, pełnościennego zawału serca, które istotnie wpływa na rokowanie, ponad 2-krotnie zwiększając śmiertelność szpitalną. Wystąpienie bloku p-k w ostrym zawale serca nieznacznie zwiększa śmiertelność w obserwacji odległej, głównie u chorych z zawałem ściany przedniej i dolnej z zajęciem prawej komory. (Folia Cardiol. 2001; 8: 91&#8211;99

Ostry zawał serca powikłany blokiem przedsionkowo-komorowym &#8212; przebieg kliniczny i rokowanie

Ostry zawał serca powikłany blokiem p-k Cel pracy: Czy w dobie coraz powszechniejszego stosowania leków trombolitycznych, b-adrenolitycznych i przeciwzakrzepowych zmieniła się częstość i wartość prognostyczna zaawansowanego bloku przedsionkowo-komorowego w ostrym zawale serca? Materiał i metody: Porównano przebieg kliniczny ostrego, pełnościennego zawału serca i rokowanie odległe grupy 165 pacjentów z blokiem p-k II° typu Mobitz II lub blokiem p-k III° (grupa I) z grupą 716 pacjentów bez tych zaburzeń (grupa II), hospitalizowanych w latach 1992&#8211;1996. Wyniki: Oprócz powikłań w postaci bloku p-k II° i III° w grupie I częściej stwierdzano zawał ściany dolnej i dolnej z zajęciem prawej komory, nadkomorowe zaburzenia rytmu, podwyższoną o ponad 200 jm. wartością enzymu AspAT oraz objawy wstrząsu kardiogennego i obrzęku płuc. Śmiertelność szpitalna w grupie chorych z blokiem p-k II° i III° wyniosła 24,8% i była ponad 2-krotnie wyższa niż w grupie bez tych zaburzeń &#8212; 10,8% (p < 0,01). Najwyższą roczną śmiertelność stwierdzono w pierwszym roku po zawale serca. Wynosiła ona 11,4% w grupie I i 8,5% w grupie II (różnica nieznamienna statystycznie). Wnioski: Częstość bloku przedsionkowo-komorowego w ostrym zawale serca zmniejszyła się istotnie w porównaniu z latami 1977&#8211;1985 z 26,2% do 18,7% (p < 0,001). Podobnie jak w poprzednich dekadach blok przedsionkowo-komorowy jest poważnym powikłaniem ostrego, pełnościennego zawału serca, które istotnie wpływa na rokowanie, ponad 2-krotnie zwiększając śmiertelność szpitalną. Wystąpienie bloku p-k w ostrym zawale serca nieznacznie zwiększa śmiertelność w obserwacji odległej, głównie u chorych z zawałem ściany przedniej i dolnej z zajęciem prawej komory. (Folia Cardiol. 2001; 8: 91&#8211;99

Ablacja RF substratu arytmii i kardioneuroablacja - leczenie skojarzone u chorej z napadowym częstoskurczem węzłowym i zaburzeniami przewodzenia przedsionkowo-komorowego

We describe a case of a 35 year-old woman with AVNRT and AVB successfully treated with radiofrequency ablation. Prior to the procedure, PR interval was very prolonged (420 ms) and second degree Wenckebach AV block during sinus rythm with heart rate below 80/min was seen. After the successful RF ablation an improvement in atrio-ventricular conduction with disappearance of Wenckebach periodicity was achieved. This case shows that there is a possibility of successful elimination of slow pathway with improvement in AV conduction. Kardiol Pol 2010; 68, 6: 720-72

Pęknięcie serca w zawale z uniesieniem ST. Przebieg kliniczny i rokowanie

Introduction: Cardiac rupture (CR), involving left ventricular free wall, interventricular septum or papillary muscles, accounts for 15% of all deaths in the acute phase of myocardial infarction (MI). After cardiac arrhythmias and cardiogenic shock, CR is the third most common cause of death in acute MI. In spite of progress in the treatment of MI, mortality due to CR did not change in recent years.Aim: To assess the incidence, clinical course and outcome in patients with acute MI complicated by CR who were treated in our centre.Methods: The study group consisted of 697 consecutive patients who were hospitalised due to acute MI with ST segment elevation (STEMI). The in-hospital and three-month follow-up data were analysed in 27 (3.9%) patients who developed CR. In 20 patients CR occurred in the left ventricular free wall, in 5 interventricular septum, in one both of these structures, and in one papillary muscle. The diagnosis of CR was based on clinical presentation and echocardiography.Results: The overall mortality in 697 patients with STEMI was 10.5%. Mortality rate in patients with CR was 55.6% (15 patients) which accounted for 20.5% of all deaths. Nine patients with CR underwent cardiac surgery whereas 18 were treated conservatively. Two (22.2%) patients from the former group and 13 (72.2%) patients from the latter group died.Conclusions: 1. Mortality due to CR was increased in patients who were treated conservatively, who received thrombolysis and those who were females. 2. Rapid and accurate diagnosis, proper correction of haemodynamical disturbances and timely introduction of cardiac surgery improve prognosis in patients with CR complicating STEMI

Severe tachycardiomyopathy and thrombus in the left atrial appendage - a case report

We describe a case of severe left ventricular (LV) heart failure caused by tachycardiomyopathy with concomitant presence of unsolved thrombus in left atrial appendage despite effective oral anticoagulant treatment. Successful ablation of atrial flutter and atrioventricular nodal reentry tachycardia entailed resolution of heart failure symptoms and normalisation of LV function. Kardiol Pol 2011; 69, 3: 294-29