Informacja dotycząca leczenia w relacji lekarz-pacjent

Introduction. Information connected with treatment, especially concerning potential side effects of medication, is an important part of physi­cian-patient relationship. Aim of the study. Evaluate patients opinions in area of information concerning medication obtained from physician. Material and methods. The study included 120 subjects (78 women and 42 men) at age between 19 and 87 years old. A method of proprietary questionnaire was used. Results. 78.3% of patients always or often are informed by physician about the aim of advised treatment, 93.3% are given information about the way of administration of medications. 25% studied persons always or often were aware of the potential adverse effects connected with treatment, 24.2% are never informed about this risk; 59.2% of patients would like to be informed about side effects of drugs, 47.5% of studied persons expect information on how medication works, this kind of knowledge is especially sought by younger patients. Conclusions. Physicians have informed the patients about adverse effects connected with treatment too seldom. This should encourage doctors to put more attention to this part of therapeutic process. Patients, especially younger ones, expect clear information about the treatment, particularly regarding the way a drug works and its potential side effects. Fulfillment of this expectations will result in respecting patient’s rights as well as will help avoid medical errors.Wstęp. Informacja dotycząca ordynowanego leczenia, w szczególności dotycząca działań niepożądanych leków, jest ważnym elementem właściwej relacji lekarz-pacjent. Cel pracy. Analiza opinii pacjentów o otrzymywanych informacjach o celu, działaniu i możliwych skutkach niepożądanych proponowanego leczenia oraz tego, jakich informacji pacjent oczekuje od lekarza. Materiał i metody. Badaniem objęto 120 osób (78 K i 42 M) w wieku od 19 do 87 lat (średnio 43,9 ± 17,2). Zastosowano metodę autorskiego kwestionariusza ankiety. Wyniki poddano analizie statystycznej. Wyniki. W trakcie wizyty w gabinecie 78,3% badanych zawsze lub często otrzymywało od lekarza informacje o celu zaleconego leczenia, 93,3% o sposobie dawkowania leków; 25% badanych zawsze lub często jes t uprzedzanych o działaniach niepożądanych leków, a kolejne 24,2% nie otrzymywało takiej informacji nigdy; 59,2% badanych chciałoby otrzymywać informacje o efektach ubocznych terapii, 47,5% pacjentów oczekuje także informacji o działaniu leków, w tej grupie przeważają pacjenci młodsi. Wnioski. Informacja dotycząca możliwych zdarzeń niepożądanych zalecanego leczenia przekazywana jest podczas wizyty lekarskiej zbyt rzadko. Fakt ten powinien skłonić lekarzy do zwrócenia większej uwagi na ten aspekt procesu terapeutycznego. Pacjenci, szczególnie w młodszych grupach wiekowych, oczekują jasno sprecyzowanych informacji o leczeniu, szczególnie o działaniu leku, w tym niepożądanym. Spełnienie tych oczekiwań będzie nie tylko realizacją praw pacjenta, ale także pozwoli lekarzowi uniknąć informacyjnego błędu medycznego

Hypersensitivity to medication – a vital problem in everyday medical practice

Wstęp. Objawy uboczne mogą wystąpić po zastosowaniu niemal wszystkich znanych leków. Cel pracy. Ocena częstości reakcji nadwrażliwości na środki farmaceutyczne w wywiadzie w grupie pacjentów leczonych ambulatoryjnie oraz identyfikacja substancji najczęściej je powodujących. Materiał i metody. Przeanalizowano dokumentację leczenia ambulatoryjnego pacjentów pod względem reakcji nadwrażliwości na leki. Badaniem objęto 1058 pacjentów (623 K, 435 M, średnia wieku 37,8 lat ± 10,7). Wyniki. Dodatni wywiad nadwrażliwości na leki stwierdzono u 11,1% badanej populacji (n = 117), co w 29% dotyczyło penicyliny, w 17,1% – amoksycyliny/ampicyliny, 12% – metamizolu, 10,3% – kotrimoksazolu, 9,4% – tramadolu, 9,4% – doksycykliny,6,8% – salicylanów oraz w 6% – innych NL PZ. Wnioski. Osoby z dodatnim wywiadem w tym kierunku najczęściej zgłaszały nadwrażliwość na penicylinę, aminopenicyliny oraz NL PZ. Dodatni wywiad w kierunku działań niepożądanych leków stwierdzano częściej u kobiet

Does the Epstein–Barr Virus Play a Role in the Pathogenesis of Graves’ Disease?

Graves’ disease (GD) it the most common chronic organ-specific thyroid disorder without a fully recognized etiology. The pathogenesis of the disease accounts for an interaction between genetic, environmental, and immunological factors. The most important environmental factors include viral and bacterial infections. The Epstein-Barr virus (EBV) is one of the most common latent human viruses. Literature has suggested its role in the development of certain allergic and autoimmune diseases. EBV also exhibits oncogenic properties. The aim of the study was to analyze and compare the presence of EBV DNA in peripheral blood mononuclear cells (PBMCs) in patients with newly recognized GD and to find a correlation between EBV infection and the clinical picture of GD. The study included 39 untreated patients with newly diagnosed GD and a control group of 20 healthy volunteers who were gender and age matched. EBV DNA was detected with reverse transcription polymerase chain reaction (RT PCR) assay. The studies showed a significantly higher incidence of EBV copies in PBMCs among GD patients compared to the control group. Whereas, no significant correlations were found between the incidence of EBV copies and the evaluated clinical parameters. Our results suggest a probable role of EBV in GD development. EBV infection does not affect the clinical picture of Graves’ disease

Ocena poziomu wiedzy z zakresu udzielania pierwszej pomocy na przykładzie pacjentów SPSK-4 w Lublinie

Celem badania było sprawdzenie wiedzy i opinii pacjentów na temat zasad udzielenia pomocy w sytuacji zagrożenia zdrowia i życia. Materiały i metody badawcze: badaniem objęto 100 osób (68K i 32M) w wieku od 17 do 84 lat (średnio 50,1±16,9). Zastosowano metodę autorskiego kwestionariusza ankiety audytoryjnej, składającej się z 19 pytań. Wyniki: wśród badanych 47% uznało swoją wiedzę na temat udzielania pierwszej pomocy za niewystarczającą. Tendencja do lepszej samooceny zasobów wiedzy rosła wraz ze wzrostem poziomu wykształcenia ankietowanych. Większość ankietowanych nigdy nie brało udziału w szkoleniach dotyczących pierwszej pomocy, przy czym 87% z nich deklarowała chęć pogłębienia swojej wiedzy. Jedynie 36% badanych wyraziło opinię, iż w sytuacji zagrożenia życia bez problemu udzieliliby pomocy każdej osobie. 18% pacjentów nie udzieliłoby pomocy w sytuacji nagłej, przy czym 93% respondentów jest świadoma faktu obowiązku udzielenia pomocy w sytuacji tego wymagającej. Znajomość numerów telefonów alarmowych deklarowało od 72 do 85% badanych. Wnioski: stan wiedzy z zakresu pierwszej pomocy jest niezadawalający. Wśród osób posiadających wiedzę na temat pierwszej pomocy przedmedycznej przeważały osoby młodsze. Najczęstszą przyczyną nieudzielenia pierwszej pomocy jest strach przed popełnieniem błędu oraz brak wiedzy i umiejętności dotyczących czynności ratunkowych, co potwierdza potrzebę stałej i powtarzanej edukacji społecznej

The role of General Practitioner in the recognition of adrenal insufficiency

Background. Addison's disease (AD), usually caused by an autoimmune process, has non-specific symptomatology. The deficiency of cortisol is manifested by weakness, anorexia, weight loss and orthostatic hypotension.  Early recognition is crucial as acute adrenal insufficiency is a life threatening state. Objectives. Analysis of the clinical picture, occurrence of symptoms before diagnosis, and the role of General Practitioner (GP) in the diagnosis of AD. Material and methods. 23 patients with primary adrenal insufficiency (18F, 5M, aged 24-80 years, with an average of 46,6 years). A method of proprietary questionnaire was used. Results. The symptoms present prior to diagnosis were as follows: weakness (100% of patients, approximately 9,2 months before the diagnosis), fatigue (100%; 8,8 months respectively), loss of appetite (95,6%; 9,1 months), skin darkening (95,6%; 10 months), orthostatic hypotension (91,3%; 10,7 months), weight loss (86,9%; 6,8 months), low blood pressure (73,9%; 11 months), stomachache (69,6%; 4,6 months), nausea (65,2%; 3,6 months), increased appetite for salt (56,5%; 6,2 months), muscle pain (52,2%; 15,5 months), hyperpigmentation of buccal mucosa and gums (47,8%; 2,7 months), vomiting (43,5%; 3,4 months). Because of these symptoms patients went to different specialists, including GPs in 78,3% of cases. Suspicion of the disease in 34.8% put GP. Conclusion. The symptoms of AD develop slowly and are present long time before the right diagnosis is established. Difficulties in early diagnosis may result from a low specificity of most of the symptoms. The role of GP in establishing the right and early diagnosis of Addison's disease is crucial