Attention to sociotechnical tinkering with irrigation infrastructure as a way to rethink water governance

Inspired by the proposal of political scientists and anthropologists to focus on “practice” as the smallest unit of analysis for understanding politics, as well as the renewed scholarly attention to materiality, this paper sets out to show that detailed ethnographic attention to processes and acts of sociotechnical tinkering provides a useful entry-point for understanding water governance. This is so methodologically, because infrastructural forms of tinkering are very visible, and therefore researchable, manifestations of agency and change in water governance. Attention to sociotechnical tinkering helps shift the basis for understanding water realities from official norms, designs and laws to everyday practices. This in turn allows questioning, rather than assuming, how expertise and agency are exercised and distributed in water governance, thereby also providing useful information for re-thinking water politics. In addition, by explicitly engaging with the contingency and capriciousness of actual water flows, a sociotechnical tinkering approach entails a much-needed re-appreciation of the materiality of water, infrastructure and other matter, a re-appreciation that extends to those who design, construct, operate and use water infrastructure

Ontpolderen: Wel of niet? Effect van ontpolderen op natuurontwikkeling in het Schelde-estuarium

Het Schelde-estuarium is een van de zeldzame riviermondingen in west Europa waar het getij nog vrij spel heeft en een dominante rol speelt bij de vorming van het estuarium. Dit kenmerkt zich door een sterke dynamiek en schept daarmee een unieke leefomgeving voor mens en natuur. Door een toename van het menselijk handelen in het systeem en externe veranderingen, zoals de relatieve zeespiegelstijging, staan de functies van het estuarium onder druk. Om deze functies te waarborgen in de nabije toekomst (2030) zijn ingrepen noodzakelijk. Ontpolderen, het teruggeven van binnendijks gebied aan de zee, wordt als meest effectieve maatregel gezien voor natuurbehoud en ontwikkeling. Deze zeer ingrijpende maatregel stuit echter op veel verzet bij de locale bevolking. ProSes laat, als de verantwoordelijke projectdirectie, in het kader van de strategische milieu effectenrapportage (S-MER) onderzoek doen naar de gevolgen van de ingrepen voor het estuarium. Dit afstudeeronderzoek loopt parallel aan de onderzoeken van ProSes en concentreert zich op de morfologische effecten van de ontpoldering van de Hedwige- Prosper en Doelpolder. Voor het onderzoek wordt gebruik gemaakt van het semi-empirische model ESTMORF. Dit model is echter onderhevig aan onzekerheden en alleen relatieve analyses worden als voldoende betrouwbaar geacht. Hiervoor is eerst de autonome ontwikkeling van het estuarium als referentiesituatie beschreven. Daarnaast is een gevoeligheidsanalyse uitgevoerd om de invloed van onzekere invoergrootheden op de modelresultaten te bepalen. Hierbij is specifiek gekeken naar de toekomstige zeespiegelstijging. Uit de analyse van de ontpoldering, waarin de beschouwde onzekerheden zo goed mogelijk meegenomen zijn, blijkt dat de initi winst aan intergetijde gebied nagenoeg behouden blijft. Benedenstrooms vindt echter een afname plaats van waardevol intergetijde gebied. Deze afname is gering in vergelijking met de afname van het intergetijde gebied bij de autonome ontwikkeling van het estuarium. Daarmee lijkt ontpoldering een goede ingreep uit het oogpunt van vergroting van het intergetijde gebied. Onduidelijk blijft wat het effect is van niet onderzochte onzekerheden. Het 'morfologische succes' van ontpolderen betekent niet automatisch ook een succesvolle natuurontwikkeling, noch dat het een maatschappelijk gewenste ingreep zou zijn. Hierbij spelen veel meer factoren een rol. Alleen gedegen onderzoek op alle terreinen zal antwoord kunnen geven op de vraag 'ontpolderen: wel of niet?'.Civil Engineering and Geoscience

Policies lost in translation? Unravelling water reform processes in African waterscapes

Since the 1980s a major change took place in public policies for water resources management. The role of governments shifted under this reform process from an emphasis on investment in the development, operation and maintenance of water infrastructure to a focus on managing water resources systems by stipulating general frameworks and defining key principles for water allocation. This interdisciplinary research examines how this water reform process unfolds within four African waterscapes that are historically constituted by natural and social processes. The qualitative study analyzes the interplay between public policies designed and implemented by government agencies and the institutions that govern access to and control over water resources among groups of agricultural water users. The findings of this research show that the water reform policies have led to similar outcomes in dissimilar contexts and that water policy only to a limited extent lead to progressive institutional change concerning agricultural water use, especially in this neoliberal era. Moreover, this research shows that excluding targeted investments in the development of hydraulic infrastructure for historically disadvantaged groups has severely narrowed the options of the governments to redress the colonial legacy and the capacity of small-scale farmers to move their livelihood beyond subsistence.Water ManagementCivil Engineering and Geoscience

Commercial farmers’ strategies to control water resources in South Africa: an empirical view of reform

This article shows how large-scale commercial farmers, individually and collectively, are responding to land and water reform processes in the Thukela River basin, KwaZulu-Natal, South Africa. With a high degree of innovative agency, commercial farmers have effectively executed four strategies, enabling them to adapt and use their access to resources to neutralize multiple water reform efforts that once promised to be catalysts for inclusive change in the post-apartheid era. It is likely that policy alone will not facilitate the envisioned transformation, if local practices are not sufficiently understood and anticipated by the governmental officials charged with the implementation of water reform processes

Floods and Societies: the Spatial Distribution of Water-related Disaster Risk and its Dynamics

This opinion article posits that the current lack of understanding of the dynamic interactions among the different components of risk (e.g., hazard, exposure, vulnerability, or resilience) is one of the main obstacles for the implementation of effective risk prevention measures. In state‐of‐the‐art methods for risk assessment, natural and social systems are typically treated separately by using different approaches. In flood risk studies, for instance, hydrological scientists typically focus on flood hazard, whereas socioeconomic scientists mainly examine the exposure, vulnerability, or resilience to flood events. However, we argue that these different components are deeply interconnected: for example, changes in flood hazard often trigger changes in vulnerability, and vice versa. These interconnections between the different components of risk remain largely unexplored and poorly understood. This lack of knowledge is of serious concern as it limits our ability to plan appropriate risk prevention measures. To design flood protection structures, for example, current methods can indeed provide quantitative assessments of the corresponding risk reduction associated to the reduced flood hazard. Nevertheless, traditional methods cannot estimate how, and to what extent, the reduced frequency or magnitude of floods might trigger increases of exposure or vulnerability to flooding (e.g., ‘levee effect’). Thus, while many progresses have been made in the static assessment of flood risk, the dynamics of risk are still poorly investigated. We think that this is a major issue in a rapidly changing world, and we therefore propose a transdisciplinary research agenda as a possible way out