Epikardialna izolacja żył płucnych przy użyciu krioaplikacji u pacjentów z migotaniem przedsionków - doniesienie wstępne

Wstęp: Chirurgiczne leczenie migotania przedsionków ma bogatą historię. Chociaż klasyczna metoda "labiryntu" opisana przez Coxa charakteryzowała się znakomitymi wynikami, wiązała się ona jednak z dużą rozległością i wysokim stopniem trudności zabiegu. Rozwój metody ewoluował już nie tylko w kierunku polepszenia wyników, co ograniczenia jej inwazyjności. Rozwój badań elektrofizjologicznych spowodowały, że badacze i chirurdzy zwrócili swoją uwagę na obszar ujść żył płucnych do lewego przedsionka jako obszaru inicjacji, a także podtrzymywania migotania przedsionków. Wdrożenie nowych technik daje szanse na skuteczne, znacznie mniej inwazyjne leczenie (w tym bez krążenia pozaustrojowego), szczególnie gdy rośnie liczba chorych z migotaniem przedsionków niezwiązanym z wadą mitralną. Materiał i metody: Epikardialną izolację żył płucnych za pomocą krioablacji wykonano u 3 mężczyzn w wieku 57–74 lat (średnio 66 lat) jako zabieg towarzyszący odpowiednio: pomostowaniu aortalno-wieńcowemu (CABG) - bez zastosowania krążenia pozaustrojowego, wymianie zastawki aortalnej (AVR) i obu tym zabiegom łącznie. Oceniano możliwość zastosowania metody, przebieg śródoperacyjny i wczesny pooperacyjny. Wyniki: U chorych w badanym okresie występował rytm zatokowy. U pacjenta I uzyskano powrót rytmu zatokowego w trakcie krioaplikacji. U pacjenta III wystąpił napad migotania przedsionków w 2 dobie po operacji. Wnioski: Epikardialna izolacja żył płucnych z zastosowaniem krioablacji jest metodą prostą, powtarzalną i tanią. Umożliwia chirurgiczne leczenie migotania przedsionków w zasadzie w każdej grupie operowanych, w tym bez użycia krążenia pozaustrojowego. Konieczne są dalsze badania eksperymentalne i kliniczne. (Folia Cardiol. 2003; 10: 381–385

Epikardialna izolacja żył płucnych przy użyciu krioaplikacji u pacjentów z migotaniem przedsionków - doniesienie wstępne

Wstęp: Chirurgiczne leczenie migotania przedsionków ma bogatą historię. Chociaż klasyczna metoda "labiryntu" opisana przez Coxa charakteryzowała się znakomitymi wynikami, wiązała się ona jednak z dużą rozległością i wysokim stopniem trudności zabiegu. Rozwój metody ewoluował już nie tylko w kierunku polepszenia wyników, co ograniczenia jej inwazyjności. Rozwój badań elektrofizjologicznych spowodowały, że badacze i chirurdzy zwrócili swoją uwagę na obszar ujść żył płucnych do lewego przedsionka jako obszaru inicjacji, a także podtrzymywania migotania przedsionków. Wdrożenie nowych technik daje szanse na skuteczne, znacznie mniej inwazyjne leczenie (w tym bez krążenia pozaustrojowego), szczególnie gdy rośnie liczba chorych z migotaniem przedsionków niezwiązanym z wadą mitralną. Materiał i metody: Epikardialną izolację żył płucnych za pomocą krioablacji wykonano u 3 mężczyzn w wieku 57–74 lat (średnio 66 lat) jako zabieg towarzyszący odpowiednio: pomostowaniu aortalno-wieńcowemu (CABG) - bez zastosowania krążenia pozaustrojowego, wymianie zastawki aortalnej (AVR) i obu tym zabiegom łącznie. Oceniano możliwość zastosowania metody, przebieg śródoperacyjny i wczesny pooperacyjny. Wyniki: U chorych w badanym okresie występował rytm zatokowy. U pacjenta I uzyskano powrót rytmu zatokowego w trakcie krioaplikacji. U pacjenta III wystąpił napad migotania przedsionków w 2 dobie po operacji. Wnioski: Epikardialna izolacja żył płucnych z zastosowaniem krioablacji jest metodą prostą, powtarzalną i tanią. Umożliwia chirurgiczne leczenie migotania przedsionków w zasadzie w każdej grupie operowanych, w tym bez użycia krążenia pozaustrojowego. Konieczne są dalsze badania eksperymentalne i kliniczne. (Folia Cardiol. 2003; 10: 381–385

Pierwsze w Polsce doświadczenia w chirurgicznym leczeniu migotania przedsionków z zastosowaniem irygowanej bipolarnej elektrody do ablacji prądem o częstotliwości radiowej

Wstęp: Klasyczna metoda „labiryntu”, opisana przez Coxa, charakteryzowała się znakomitymi wynikami, jednak w jej rozpowszechnieniu przeszkodziły rozległość i wysoki stopień trudności. Rozwój badań elektrofizjologicznych zwrócił uwagę badaczy i chirurgów na obszar ujść żył płucnych do lewego przedsionka jako obszaru inicjacji, ale także podtrzymywania migotania przedsionków (AF). Ostatnio obserwuje się rozwój rozmaitych technologii ablacyjnych w AF. Celem jest ograniczenie inwazyjności zabiegu oraz wytworzenie przezściennych blizn w obrębie przedsionka. Wdrożenie nowych technik daje szanse na skuteczne leczenie wszystkich pacjentów kardiochirurgicznych, szczególnie gdy rośnie liczba chorych z AF niezwiązanym z wadą mitralną. Materiał i metody: U 6 pacjentów z AF wykonano ablację irygowaną elektrodą bipolarną Cardioblate® BP, firmy Medtronic. Operowano 2 kobiety i 4 mężczyzn w średnim wieku 67 ± 8,71 roku. U 5 pacjentów występowało napadowe AF, u 1 - utrwalone. Ablacja towarzyszyła procedurze zasadniczej, którą było pomostowanie aortalno-wieńcowe bez użycia krążenia pozaustrojowego u 4 osób, wymiana zastawki aortalnej z pomostowaniem tętnic wieńcowych - u 1 chorego oraz wymiana zastawki aortalnej wraz z protezowaniem aorty wstępującej - u 1 pacjenta. Wyniki: W trakcie obserwacji wewnątrzszpitalnej oraz przy wypisie ze szpitala u 1 chorego stwierdzono AF, u wszystkich pozostałych pacjentów występował stabilny rytm zatokowy. Nie obserwowano powikłań związanych z zastosowaniem urządzenia. Wnioski: Ablacja irygowaną elektrodą bipolarną jest metodą stosunkowo prostą, powtarzalną bezpieczną. Można ją zastosować podczas każdego typu operacji kardiochirurgicznej, w tym także bez krążenia pozaustrojowego, co poszerza grupę chorych, u których AF można leczyć chirurgicznie. Potrzebna jest długoterminowa obserwacja pacjentów w celu określenia wyników odległych, optymalnego doboru chorych i kształtu linii ablacyjnych. (Folia Cardiol. 2004; 11: 373–377

Long-term survival following surgical ablation for atrial fibrillation concomitant to isolated and combined coronary artery bypass surgery-analysis from the polish national registry of cardiac surgery procedures (KROK)

The current investigation aimed to evaluate long-term survival in patients undergoing isolated and combined coronary artery bypass grafting (CABG) with concomitant surgical ablation for atrial fibrillation (AF). Procedural data from KROK (Polish National Registry of Cardiac Surgery Procedures) were retrospectively collected. Eleven thousand three hundred sixteen patients with baseline AF (72.4% men, mean age 69.6 ± 7.9) undergoing isolated and combined CABG surgery between 2006–2019 in 37 reference centers across Poland and included in the registry were analyzed. The median follow-up was four years (3.7 IQR 1.3–6.8). Over a 12-year study period, there was a significant survival benefit (Hazard Ratio (HR) 0.83; (95% Confidence Interval (CI): 0.73–0.95); p = 0.005) with concomitant ablation as compared to no concomitant ablation. After rigorous propensity matching (LOGIT model, 432 pairs), concomitant surgical ablation was associated with over 25% improved survival in the overall analysis: HR 0.74; (95% CIs: 0.56–0.98); p = 0.036. The benefit of concomitant ablation was maintained in the subgroups, yet the most benefit was appraised in low-risk patients (EuroSCORE < 2, p = 0.003) with the three-vessel disease (p < 0.001) and without other comorbidities. Ablation was further associated with significantly improved survival in patients undergoing CABG with mitral valve surgery (HR 0.62; (95% CIs: 0.52–0.74); p < 0.001) and in patients in whom complete revascularization was not achieved: HR 0.43; (95% CIs: 0.24–0.79); p = 0.006. View Full-Text

On-Pump vs Off-Pump coronary artery bypass surgery in atrial fibrillation : analysis from the polish national registry of cardiac surgery procedures (KROK)

BackgroundNo single randomized study has ever before addressed the safety of On-Pump coronary artery bypass grafting (CABG) vs Off-Pump CABG in the setting of atrial fibrillation (AF) and data from small observational samples remain inconclusive.Methods and findingsProcedural data from KROK (Polish National Registry of Cardiac Surgery Procedures) were retrospectively collected. Of initial 188,972 patients undergoing CABG, 7,913 presented with baseline AF (76.0% men, mean age 69.1±8.2) and underwent CABG without concomitant valve surgery between 2006-2019 in 37 reference centers across Poland. Mean follow-up was 4.7±3.5 years (median 4.3 IQR 1.7-7.4). Cox proportional hazards models were used for computations. Of included patients, 3,681 underwent On-Pump- (46.52%) as compared to 4,232 (53.48%) who underwent Off-Pump CABG. Patients in the latter group less frequently were candidates for complete revascularization (PConclusionsOff-Pump CABG offered 30-day survival benefit to patients undergoing CABG surgery and presenting with underlying AF. On-Pump CABG was associated with significantly improved survival at long term

Tricuspid intervention for less-than-severe regurgitation at time of minimally invasive mitral valve surgery in patients with AF

Background: While to address moderate tricuspid regurgitation (TR) at time of left-side heart surgery is recommended by the guidelines, the procedure is still seldom performed and especially in the minimally invasive setting. Atrial fibrillation (AF) is known marker of both mortality and TR progression after mitral valve surgery. Aims: The current study aimed to address the safety of adding a tricuspid intervention to minimally invasive mitral valve surgery (MIMVS) in patients with preoperative AF. Methods: We retrospectively analyzed data from Polish National Registry of Cardiac Surgery Procedures between 2006 and 2021. We included all patients who underwent MIMVS (mini-thoracotomy-, totally thoracoscopic- or robotic surgery) and presented with moderate tricuspid regurgitation and AF preoperatively. The primary endpoint was death from any cause at 30 days and at longest available follow between MIMVS with tricuspid intervention vs MIMVS alone. We used propensity score matching to account for baseline differences between groups. Results: We identified 1,545 patients with AF undergoing MIMVS, 54.7% were men aged 66.7±9.2years. Of those, 733 (47.4%) underwent concomitant tricuspid valve intervention. At 13 years, addition of tricuspid intervention was associated with 33% higher mortality as compared to MIMVS alone. HR 1.33; 95 CIs (1.05-1.69); P=0.02. PS matching resulted in 565 well-balanced pairs. Concomitant tricuspid intervention did not influence long-term follow-up: HR, 1.01; 95 CIs (0.74-1.38); P=0.94. Conclusions: After adjusting for baseline cofounders the addition of tricuspid intervention for moderate tricuspid regurgitation to MIMVS did not increase perioperative mortality nor influence long-term survival

The impact of gender on in-hospital mortality and long-term mortality in patients undergoing surgical aortic valve replacement: SAVR and SEX Study

Background: Surgical aortic valve replacement (SAVR) is among the most commonly performed valve valvular surgeries. Despite many previous studies conducted in this setting, the impact of gender on outcomes in the patients undergoing SAVR is still unclear. Aims: To define gender differences in short- and long-term mortality in patients undergoing SAVR. Methods: We analyzed retrospectively all the patients undergoing isolated SAVR from January 2006 to March 2020 in the Department of Cardiovascular Surgery and Transplantology in John Paul II Hospital in Cracow. The primary end point was in-hospital and long-term mortality. Secondary end points included the length duration of hospital stay and perioperative complications. Groups of men and women with regard to the prosthesis type were compared. Propensity score matching was performed to adjust for differences in baseline characteristics. Results: A total number of 4 510 patients undergoing isolated surgical SAVR were analyzed. A follow-up median (interquartile range [IQR]) was 2120 (1000–3452) days. Females constituted 41.55% of the cohort and were  older, displayed more non-cardiac comorbidities and faced a higher operative risk. In both genders, bioprostheses were more often applied (55.5% vs. 44.5%; P &lt; 0.0001). In univariable analysis, gender was not associated linked to in-hospital fatality (3.7% vs. 3%; P = 0.15) and late mortality (rates) (23.37% vs. 23.52 %; P = 0.9). Upon adjustment for baseline characteristics (propensity score matching analysis) and considering 5-year survival, a long-term prognosis proved to be better in women with 86.8% comparing to 82.7% in men (P = 0.03). Conclusions: A key finding from this study suggests that the female gender was not associated with a higher in-hospital and late mortality rate compared to men. Further studies are needed to confirm long-term benefits  in women undergoing SAVR

Management of valvular heart disease in patients with cancer: Multidisciplinary team, cancer-therapy related cardiotoxicity, diagnosis, transcatheter intervention, and cardiac surgery. Expert opinion of the Association on Valvular Heart Disease, Association of Cardiovascular Interventions, and Working Group on Cardiac Surgery of the Polish Cardiac Society

The Association on Valvular Heart Disease, Association of Cardiovascular Interventions, and the Working Group on CardiacSurgery of the Polish Cardiac Society have released a position statement on risk factors, diagnosis, and management of patients with cancer and valvular heart disease (VHD). VHD can occur in patients with cancer in several ways, for example, it can exist or be diagnosed before cancer treatment, after cancer treatment, be an incidental finding during imaging tests, endocarditis related to immunosuppression, prolonged intravenous catheter use, or combination treatment, and nonbacterial thrombotic endocarditis. It is recommended to employ close cardiac surveillance for patients at high risk of complications during and after cancer treatment and for cancer treatments that may be cardiotoxic to be discussed by a multidisciplinary team. Patients with cancer and pre-existing severe VHD should be managed according to the 2021 European Society of Cardiology (ESC) and European Association for Cardio-Thoracic Surgery (EACTS) guidelines for VHD management, taking into consideration cancer prognosis and patient preferences