Influence of deep-freezing on the autofluorescent properties of human plasma proteins

Background. Fluorescence-based techniques are powerful and valuable tools for studying biological materials. Fluorescence spectroscopy is one of these techniques which measures autofluorescence from a sample containing components such as proteins. The aim of this study was to evaluate the influence of deep freezing on spectroscopic properties of human plasma using fluorescence spectroscopy.Patients, materials and methods. The study group consisted of patients admitted to the Department of Cardiology and Internal Medicine at the University Hospital in Bydgoszcz, due to a preliminary diagnosis of acute coronary syndrome. The overall group comprised 27 patients. From each patient, 4 ml of blood was taken to obtainplasma that was used for further examination. In order to measure plasma spectroscopic properties, a Hitachi F-7000 spectrofluorimeter was used. The received results were analysed and evaluated with Origin 9.0 (OriginLab).Results. Spectroscopic analysis of human plasma before and after freezing allowed us to divide plasma samples into three different subgroups, depending on their fluorescent properties. The first subgroup consisted of plasma samples, which showed entirely differently in spectroscopic analysis after one week of deep-freezing. The second subgroup of plasma samples showed partial changes in the measurements of autofluorescence, and in the third subgroup freezing-resistant plasma samples were included.Conclusions. It seems that the process of deep-freezing could affect the autofluorescent properties of human plasma proteins. The explanation of the specific mechanisms responsible for the change of plasma fluorescent properties during the process of deep-freezing requires further elucidation

Dlaczego bardziej chorzy rezygnują z szansy na wyzdrowienie? Paradoks podejmowania decyzji o udziale w rehabilitacji kardiologicznej

Introduction. Coronary heart disease is the leading cause of death in industrialised countries. Cardiac rehabilitation allows improvement of functioning after acute coronary syndrome (ACS). It is important to identify the factors that have an impact upon treatment and rehabilitation decisions. We aimed to assess the impact of the clinical characteristics of ACS pts upon the decision to participate in an early inpatient cardiac rehabilitation programme (ICR). Material and methods. 137 patients after ACS (70% ST-elevation myocardial infarction) treated with primary percutaneous coronary angioplasty were enrolled in the study. Quality of life questionnaire (EuroQol-5D with Visual Analogue Scale) and depression score (Beck Depression Inventory) was collected at discharge from cardiology department (5 ± 2 days after ACS). All patients were asked to participate in a three-week-long ICR programme. Depending on approval or refusal, the patients were divided into two subgroups. Results. The group without ICR had lower median values of red blood count, haemoglobin and haematocrit compared to the rehabilitation group. The objectors had higher total cholesterol, low-density lipoproteins cholesterol, and Gensini score (40 ± 22.6 vs. 35 ± 24.3, p = 0.02). There was a strong trend towards a lower median depression level in the ICR group compared to controls (8 ± 8.8 vs. 12 ± 8.5, p = 0.06). No other statistically significant differences were identified between the groups. Conclusions. Patients who refuse cardiac rehabilitation had a worse clinical profile compared to those who accepted ICR. A higher depression score was a borderline significant predictor of refusing ICR. Paradoxically, sicker patients are less willing to take part in rehabilitation and require more encouragement as part of their individualised treatment.Wstęp. Choroba niedokrwienna serca zajmuje w czołowe miejsce wśród przyczyn zgonu w krajach uprzemysłowionych. Rehabilitacja kardiologiczna jest jednym z oddziaływań poprawiających funkcjonowanie po przebytym ostrym zespole wieńcowym (ACS). Ważna pozostaje identyfikacja czynników warunkujących decyzję o podjęciu leczenia i udziale w rehabilitacji. Celem pracy była ocena wpływu cech klinicznych stanu zdrowia pacjentów po przebytym ACS na podejmowanie decyzji o udziale w programie stacjonarnej rehabilitacji kardiologicznej (ICR). Materiał i metody. Do badania włączono 137 pacjentów po przebytym ACS (70% zawałów serca z uniesieniem odcinka ST) leczonych metodą pierwotnej angioplastyki wieńcowej. Pacjenci byli proszeni o uzupełnienie i oddanie w dniu wypisania (5 ± 2 dni od wystąpienia zawału serca) kwestionariusza do oceny jakości życia (EuroQol EQ-5D z Wizualną Skalą Analogową) oraz poziomu depresji (Skala Depresji Becka). Wszystkim pacjentom zaproponowano udział w 3-tygodniowym programie ICR. Zależnie od wyrażenia zgody lub rezygnacji z udziału w rehabilitacji pacjentów podzielono na dwie podgrupy. Wyniki. Grupa II w porównaniu z poddaną rehabilitacji wykazała niższe mediany wartości hemoglobiny, liczby czerwonych krwinek oraz hematokrytu. Osoby z grupy kontrolnej cechowały również wyższe stężenia cholesterolu całkowitego i cholesterolu frakcji lipoprotein o małej gęstości oraz większe nasilenie miażdżycy tętnic wieńcowych obliczane za pomocą skali Gensiniego (40 ± 22,6 v. 35 ± 24,3; p = 0,02). Obserwowano także silny trend w kierunku niższego poziomu depresji w grupie poddanej rehabilitacji w porównaniu z grupą kontrolną (8 ± 8,8 v. 12 ± 8,5; p = 0,06). W zakresie innych parametrów nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic między grupami. Wnioski. Pacjenci, którzy odmówili udziału w ICR, cechowali się gorszym stanem kliniczny niż ci, którzy się na nią zdecydowali. Wyższy poziom nasilenia objawów depresji był jedynie granicznie istotnym predyktorem odmowy udziału w rehabilitacji. Paradoksalnie bardziej chorzy okazali się mniej skłonni do udziału w rehabilitacji kardiologicznej

Porównanie poprawy tolerancji wysiłku u pacjentów poddanych rehabilitacji kardiologicznej leczonych beta-adrenolitykami lub iwabradyną

Introduction. Ivabradine is an agent that selectively decreases heart rate (depending on the dose) and does not affect other cardiovascular parameters. In particular, it does not influence left ventricular ejection fraction and does not inhibit vascular relaxation during exercise. Due to these properties, ivabradine can be used in those patients in whom beta-blockers are contraindicated or their dose escalation is not possible. These properties also suggest that use of ivabradine during cardiac rehabilitation in patients with contraindications to beta-blockers or beta-blocker intolerance might increase exercise tolerance. The aim of the study was to evaluate whether administration of ivabradine (in addition to or instead of beta-blockers) during a cardiac rehabilitation program improved exercise tolerance in comparison to patients receiving only beta-blockers. Materials and methods. Fifty patients treated with ivabradine during cardiac rehabilitation were enrolled into this retrospective study. The control group was matched for gender, age and other comorbidities and consisted of 50 subjects. The improvement in exercise tolerance was compared between the group receiving beta-blockers alone and those on ivabradine treatment. Results. The study included 100 patients — 60 males and 40 females. Our analysis of exercise test results expressed in metabolic equivalents of task (MET) suggested a positive effect of ivabradine on the improvement of exercise tolerance. The percentage improvement was significantly higher in patients on ivabradine compared to the control group (26.8% ± 27.73% vs. 11.64% ± 19.34%, p = 0.002). In addition, a larger increase in the duration of exercise test was noted in patients treated with ivabradine (52.76% ± 47.29% vs. 32.59% ± 42.94%, p = 0.0101). No difference was found between patients who were already treated with ivabradine before cardiac rehabilitation and those in whom ivabradine was initiated during the cardiac rehabilitation program. Conclusions. Treatment with ivabradine during a cardiac rehabilitation program was associated with a better improvement in exercise tolerance compared to patients receiving beta-blockers alone.Wstęp. Iwabradyna jest substancją wybiórczo zmniejszającą częstotliwość rytmu serca (zależnie od dawki), nie wpływając jednocześnie na inne parametry układu sercowo-naczyniowego. W szczególności nie wpływa na frakcję wyrzutową lewej komory ani nie hamuje wysiłkowego rozkurczu naczyń. Dzięki tym właściwości można ją zastosować u chorych, u których podawanie beta-adrenolityków jest przeciwwskazane. Opisane właściwości sugerują, że włączenie iwabradyny podczas rehabilitacji kardiologicznej u pacjentów, u których występują przeciwwskazania do leczenia beta-adrenolitykami lub do zwiększenia ich dawki, może usprawnić tę rehabilitację i w efekcie zwiększyć tolerancję wysiłkową. Celem opisanego badania był ocena, czy włączenie iwabradyny podczas rehabilitacji kardiologicznej wpływa na zwiększenie osiąganej tolerancji wysiłkowej w porównaniu z pacjentami otrzymującymi jedynie beta-adrenolityki. Materiały i metody. Pięćdziesięciu pacjentów, leczonych iwabradyną i hospitalizowanych na Oddziale Rehabilitacji Kardiologicznej Wojewódzkiego Specjalistycznego Szpitala im. dr. Władysława Biegańskiego w Łodzi, zakwalifikowano do retrospektywnego badania. Grupę kontrolną dopasowano pod względem płci, wieku oraz innych chorób towarzyszących i składała się z 50 pacjentów leczonych zgodnie z wytycznymi. Analizowano związek między przyjmowaniem iwabradyny a tolerancją wysiłku fizycznego. Wyniki. W badaniu wzięło udział 100 pacjentów — 60 mężczyzn i 40 kobiet. Analiza wyników testu wysiłkowego wyrażonych w ekwiwalentach metabolicznych (MET) sugeruje korzystny wpływ iwabradyny na poprawę tolerancji wysiłku fizycznego. Procentowa poprawa była wyższa w grupie badanej niż w grupie kontrolnej (26,8% ± 27,73% v. 11,64%  ± 19,34%; p = 0,002). Odnotowano również istotne wydłużenie czasu trwania próby wysiłkowej u pacjentów przyjmujących iwabradynę (52,76% ± 47,29% v. 32,59% ± 42,94%; p = 0,0101). Nie stwierdzono związku między pacjentami, którzy przyjmowali iwabradynę przed hospitalizacją, a pacjentami, którzy rozpoczęli terapię iwabradyną w trakcie rehabilitacji. Wnioski. Pacjenci otrzymujący iwabradynę w procesie rehabilitacji kardiologicznej osiągają lepszą tolerancję wysiłku niż pacjenci otrzymujących jedynie beta-adrenolityki

Zapalenie mięśnia sercowego związane z zakażeniem Salmonella parathypi C

Myocarditis related to bacterial gastroenteritis is rare, especially in immunocompetent persons. The clinical course of the disease is characterised by non-specific, sparse symptoms, which greatly impedes diagnosis. This paper presents a case of myocarditis in a 39 year-old man with a Salmonella paratyphi C infection. Salmonella infections rarely cause myocarditis, but they should always be considered in cases where myocarditis is suspected and there is no evidence of a viral aetiology.Zapalenie mięśnia sercowego związane z bakteryjnym zapaleniem jelita występuje rzadko, zwłaszcza u osób immunokompetentnych. Przebieg kliniczny choroby charakteryzuje się niespecyficznymi, skąpymi objawami, co znacznie utrudnia diagnozę. W pracy przedstawiono przypadek zapalenia mięśnia sercowego u 39-letniego mężczyzny z zakażeniem Salmonella parathypi C. Zakażenia salmonellą są rzadką przyczyną zapalenia mięśnia sercowego, ale zawsze powinny być brane pod uwagę w przypadkach z podejrzeniem myocarditis w przypadku braku dowodów na etiologię wirusową

Resistant hypertension: Renal denervation or pharmacovigilance? Insights from a renal denervation screening program

BACKGROUND: With emerging new therapeutic concepts including renal denervation (RDN), there is a renewed interest in resistant hypertension (ResH). Among patients suspected of having ResH, a definitive diagnosis needs to be established. OBJECTIVES: This study presents observations from a standardized single-center screening program for RDN candidates, including medical therapy modification and reassessment. MATERIAL AND METHODS: All patients referred to our center for RDN underwent a standardized screening protocol. Candidates were recruited from among patients receiving no less than 3 antihypertensive drugs, including diuretics with office blood pressure (BP) \u3e140/90 mm Hg. The assessment included 2 measurements of BP and ambulatory BP monitoring (ABPM). If needed, pharmacotherapy was intensified and the diagnosis of ResH was reconfirmed after 6 weeks. If ResH was persistent, patients were hospitalized with repeated ABPM on day 4. Further, renal CT-angio was performed and a multidisciplinary team discussed the patients\u27 suitability for RDN. RESULTS: A total of 87 patients with a ResH diagnosis were referred for RDN. Mean office BP was 159/92 (±7.0/6.5) mm Hg and mean ABPM was 154/90 (±9.0/4.8) mm Hg. The initial medication included angiotensin convertase inhibitors (ACE-I, 78%), angiotensin receptor blockers (12%), β-blockers (85%), calcium channel blockers (36%), and diuretics (93%). During the 18 months of the RDN program, 5 patients underwent RDN and 2 further had ineligible renal anatomy. A new diagnosis of secondary hypertension was made in 21 patients. However, in 59 patients, BP control was achieved after optimization of medical therapy, with a mean ABPM of 124/74 mm Hg. The final treatment included ACE-I (100%), β-blockers (92%), indapamide (94%), amlodipine (72%), and spironolactone (61%). Medication in most of these patients (88%) included single-pill triple combination (52.5%) or double combination (35.6%). CONCLUSIONS: Patients with elevated BP screened for RDN require a rigorous diagnostic workup. Up to 2/3 of patients can be managed with strict pharmacotherapy compliance and pharmaceutical intensification, including single-pill combinations and improved drug compliance. Hasty use of RDN may be a result of poor drug optimization and/or compliance. It does remain a viable treatment option in thoroughly vetted ResH patients

Influence of cardiac resynchronization therapy on oxidative stress markers in patients with chronic heart failure

Background: The aim of the study was to assess changes of substances of oxidative stress in patients treated with cardiac resynchronization therapy (CRT).Methods: The study comprised 51 patients with median age of 66 years. The presence, severity, and changes of oxidative stress during CRT were assessed and expressed as malondialdehyde (MDA) concentration in plasma or in red blood cells. Antioxidant activity was assessed by the activity of catalase (CAT), superoxide dismutase (SOD) and glutathione peroxidase (GPx) in red blood cells. The concentration and activities were analyzed directly prior to implantation, 2–5 days after the procedure and after 6 months. Follow-up (6 months) included clinical, echocardiographic and implanted device assessments.Results: During the follow-up, 14% patients died. The median percentage of biventricular pacing was 99.29%. After 6 months 88% of patients improved NYHA, 12% remained as non-responders. Left ventricular ejection fraction increased from median 21.5% to 29% (p < 0.05). Left ventricular end-diastolic diameter decreased significantly from a median of 69.5 mm to 63 mm (p < 0.05). After a 6-month study, MDA plasma concentration and the activity levels of each antioxidant enzymes (CAT, SOD, GPx) showed a statistically significant reduction (p < 0.05). Changes concerning MDA concentrations in red blood cells remained statistically insignificant.Conclusions: Resynchronization effect oxidative stress by reducing plasma concentration of MDA, CAT, SOD and GPX

Badanie przesiewowe pacjentów z chorobą wieńcową w kierunku obturacyjnego bezdechu sennego i ocena jego wpływu na zmienność rytmu zatokowego

Introduction. Obstructive sleep apnea (OSA) is one of the most common sleep disorders, which affects 4% of men and 2% of women in the world population. The disorder can be diagnosed in men and women of all ages; however, its incidence increases with age. Patients with OSA experience increased levels of sympathetic nervous system activity, which is evidenced by the increased catecholamines secretion. They are at an increased risk of developing complications of coronary heart disease (CHD).The aim of the study was to evaluate the influence of results of screening for OSA on the activity of the sympathetic and parasympathetic nervous systems within the scope of selected heart rate variability (HRV) parameters (time-domain and frequency-domain analyses of the HRV) in patients with CHD.Material and methods. Holter recordings of 146 patients aged 43–78 (106 of whom were men) were analysed retrospectively. The patients were divided into four groups on the basis of the estimated apnea–hypopnea index (eAHI), assessed by means of 24-hour recordings of electrocardiogram with Lifescreen Apnea software: &lt; 5 (control group), from 5 to &lt; 15 (mild), from 15 to &lt; 30 (moderate) and ≥ 30 episodes (severe). For each patient, a profile of power spectrum alterations was developed for low frequency (LF) and high frequency (HF) in 60-minute periods between 10 p.m. and 6 a.m. and standard deviation of RR intervals (SDNN) and root mean square of successive differences (rMSSD) values were calculated. The power spectrum in the consecutive one-hour periods was averaged in both groups. In view of the right-skewed distribution of data, the average power spectra were converted into natural logarithms. In order to assess the significance of variations, the natural logarithms of the average values were compared using the univariate analysis of variance (ANOVA).Results. In the examined groups, there were statistically significant differences in the HF band of power spectrum between the control group and the group of patients with mild OSA (p &lt; 0.01), those with severe OSA (p &lt; 0.01) and also between the group with mild and moderate OSA (p &lt; 0.01). In the LF band of power spectrum, the only difference was seen between the group of patients with mild OSA and those with moderate OSA (p &lt; 0.01). In the time-domain analysis of HRV (SDNN, rMSSD), no statistically significant differences between the groups were observed.Conclusions. High frequency band of power spectrum [HF] in frequency-domain HRV analysis could be a more effective parameter to distinguish patients with mild OSA (from 5 to &lt; 15) and severe OSA (≥ 30) in patients suffering from CHD, than the power spectrum for LF or SDNN and rMSSD.Wstęp. Obturacyjny bezdech senny (OSA) jest jednym z najczęstszych zaburzeń snu, obecnym u około 4% mężczyzn i 2% kobiet. Choroba może być rozpoznawana niezależnie od wieku i płci; jej częstość wzrasta z wiekiem. U chorych z OSA w trakcie snu dochodzi do wzmożonej aktywności układu współczulnego i zwiększonego wówczas wydzielania amin katecholowych. Pacjentów z OSA cechuje zwiększone ryzyko choroby wieńcowej (CHD). Celem badania była ocena wpływu OSA na aktywność układów para- i sympatycznego w zakresie wybranych parametrów zmienności rytmu serca (HRV) — analizy czasowej i częstotliwościowej u chorych na CHD oraz przydatności tych parametrów w ustaleniu prawdopodobieństwa występowania bezdechów w czasie snu. Materiał i metody. Obserwacji retrospektywnej poddano 146 pacjentów w wieku 43–78 lat (106 mężczyzn) z CHD. Chorych przydzielono do 4 grup na podstawie szacowanego wskaźnika bezdechów–spłyconych oddechów (eAHI) uzyskanego na podstawie 24-godzinnego zapisu elektrokardiograficznego metodą Holtera za pomocą oprogramowania Lifescreen: wynik poniżej 5 (grupa kontrolna), od 5 do mniej niż 15 (łagodny OSA); od 15 do mniej niż 30 (umiarkowany OSA) oraz ponad 30 (ciężki OSA). Dla każdego pacjenta opracowano profil zmian mocy widma dla niskiej częstotliwości (LF) i mocy widma dla wysokiej częstotliwości (HF) w 60-minutowych przedziałach czasu od godziny 22:00 do 06:00, a także obliczono wartości odchylenia standardowego wszystkich normalnych odstępów NN (SDNN) i pierwiastka średniej sumy kwadratów różnic miedzy sąsiadującymi odstępami NN (rMSSD) u poszczególnych pacjentów. Moc widma w kolejnych przedziałach godzinowych uśredniono w obu grupach. Ze względu na prawoskośny rozkład wartości średnie mocy widma przekodowano na logarytmy naturalne. W celu oceny istotności różnic porównano logarytmy naturalne ich średnich, wykorzystując jednoczynnikową analizę wariancji (ANOVA). Wyniki. W badanych grupach wykazano istotne statystycznie różnice mocy widma w zakresie HF między grupą kontrolną a grupą pacjentów z łagodnym OSA (p < 0,01) oraz ciężkim OSA (p < 0,01), a także porównując grupy badanych z łagodnym i umiarkowanym OSA (p < 0,01.) Analizując moc widma w zakresie LF nie zaobserwowano istotnych statystycznie różnic oprócz porównania grup pacjentów z łagodnym i umiarkowanym OSA (p < 0,01). W analizie czasowej HRV (SDNN, rMSSD) nie wykazano istotnych statystycznie różnic między grupami. Wnioski. Podsumowując, moc widma w zakresie HF analizy częstotliwościowej HRV może być lepszym parametrem do wyodrębnienia grupy chorych z OSA łagodnym (od 5 do < 15) i ciężkim (≥ 30) u pacjentów z CHD niż moc widma w zakresie LF lub SDNN i rMSSD

Ocena zaburzeń oddychania w czasie snu z wykorzystaniem rejestracji holterowskiej u pacjentów z tętniczym nadciśnieniem płucnym oraz nadciśnieniem płucnym wtórnym do dysfunkcji lewej komory serca

Introduction. Sleep-disordered breathing (SDB) affects approximately 2–12% of the general population and the prevalence among patients with heart failure due to left ventricular dysfunction (LV–HF) is even higher. SDB is an important determinant of worse clinical outcomes in such patients. In contrast, the prevalence of SDB in pulmonary arterial hypertension (PAH) and its implications remain unclear. The purpose of this study was to compare relations between estimated apnea-hypopnoea index (eAHI) and clinical parameters in patients with LV–HF and PAH, with particular attention to the consequences of SDB.Material and methods. Eighty-one patients were screened for SDB using commercial Holter electrographic monitoring software that allowed evaluation of eAHI. The study population consisted of 39 LV–HF patients and 42 PAH patients. Results. While similar N-terminal pro B-type natriuretic peptide (NT-proBNP) levels were noted in both groups, LV–HF patients were characterized by higher age (63 vs. 50 years, respectively, p &lt; 0.001), higher proportion of males (87% vs. 40%, p &lt; 0.0001), and higher eAHI (24 vs. 14, p &lt; 0.001) and body mass index (BMI) (28 vs. 25 kg/m2, p &lt; 0.001) values compared to the PAH group. The prevalence of SDB, defined as eAHI &gt; 15, was 64% in the LV–HF group and 36% in the PAH group. Parameters of time domain heart rate variability (HRV) analysis were lower in PAH vs. LV–HF. Patients with LV–HF had more ventricular arrhythmias than patients with PAH. In the LV–HF group, eAHI correlated positively with NT-proBNP level, and negatively with left ventricular ejection fraction and the mean heart rate. The median eAHI was 18.7, and patients with eAHI above the median had more supraventricular arrhythmias. In the PAH group, a negative correlation between eAHI and age was found. In the subgroup with eAHI &lt; 15, rMSSD values were higher and idiopathic PAH predominated. The median eAHI was 8.4, and patients with eAHI above the median were younger and had higher BMI values. Conclusions. Sleep-disordered breathing was more frequent and eAHI was higher in patients with LV–HF compared to those with PAH, although it was present in more than one third of patients in the latter group. Higher eAHI values indicated more severe hemodynamic dysfunction in patients with LV–HF. In the PAH group, higher eAHI was associated with clinical presentation at a younger age. Patients with PAH seem to have worse HRV parameters compared to patients with left ventricular dysfunction.Wstęp. Zaburzenia oddychania w czasie snu (SDB) dotyczą 2–12% ogólnej populacji; jeszcze wyższy odsetek obserwuje się wśród pacjentów z niewydolnością serca spowodowaną dysfunkcją lewej komory (LV–HF). Występowanie SDB w tętniczym nadciśnieniem płucnym (PAH) oraz jego implikacje kliniczne pozostają niejasne. Celem pracy było porównanie relacji między oszacowanym wskaźnikiem bezdechu sennego (eAHI) a parametrami klinicznymi pacjentów z LV–HF i PAH, z uwzględnieniem konsekwencji obecności bezdechu sennego.Materiał i metody. Do badania włączono 81 chorych, u których wykonano 24-godzinne monitorowanie elektrokardiograficzne metodą Holtera w celu obliczenia eAHI. Populację podzielono na dwie grupy — 39 chorych z LV–HF o etiologii wieńcowej oraz 42 chorych z PAH.Wyniki. W grupie LV–HF dominowali mężczyźni (87% v. 40% w grupie PAH; p &lt; 0,0001), w starszym wieku (63 v. 50 lat w grupie PAH; p &lt; 0,001), z wyższymi wartościami wskaźnika masy ciała (BMI) (28 v. 25 kg/m2; p &lt; 0,001) oraz niższą frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF) (33 v. 56%; p &lt; 0,000001), choć grupy charakteryzowała podobna średnia wartość stężenia N-końcowego fragmenty propetydu natriuretycznego typu B (NT-proBNP). Zaburzenia oddychania w czasie snu, zdefiniowane jako eAHI ponad 15, stwierdzono u 64% chorych z LV–HF i u 36% pacjentów z PAH. Wyższe wartości eAHI występowały w grupie LV–HF (24 v. 14; p &lt; 0,001). Pacjenci z LV–HF cechowali się obecnością licznych arytmii komorowych, a przy wartościach eAHI powyżej mediany (&gt; 18,7) potwierdzono zwiększoną częstość występowania arytmii nadkomorowej. W PAH obserwowano istotnie obniżone parametry czasowej zmienności rytmu zatokowego (HRV). W grupie LV–HF wykazano korelację eAHI z wartościami NT-proBNP i odwrotną korelację z LVEF oraz średnią dobową częstotliwością pracy serca. Z kolei eAHI w grupie chorych z PAH nie korelowało z NT-proBNP ani LVEF, ale było odwrotnie proporcjonalne do wieku. Wśród chorych z PAH i wartościami eAHI poniżej 15 przeważali pacjenci z PAH o etiologii idiopatycznej, z wyższymi wartościami rMSSD. Pacjentów z PAH i wartościami eAHI powyżej mediany (&gt; 8,4) charakteryzowały młodszy wiek oraz wyższe wartości BMI.Wnioski. Zaburzenia oddychania podczas snu u pacjentów z PAH nie były tak częste jak u chorych z LV–HF, ale dotyczyły więcej niż 1/3 populacji. Wyższe wartości eAHI u chorych z LV–HF wskazują na zaawansowaną dysfunkcję hemodynamiczną. U pacjentów z PAH obecność SDB wiąże się z zachorowaniem w młodszym wieku i wskazuje na istotną dysregulację w zakresie autonomicznej kontroli pracy serca

Niewinne czy obciążające rokowanie zmiany odcinka ST? Przypadek 54-letniego chorego po nagłym zatrzymaniu krążenia, bez zmian w naczyniach wieńcowych — zespół Haissaguerre’a

Haissaguerre syndrome is an association between the sudden cardiac arrest and the J — point elevation with characteristic changes in the QRS complex — slurring or notching in the ECG leads II, III, aVF and/or I, aVL, V4–V6. During diagnostic we have to consider another causes of ST segment elevation for example ST segment elevation myocardial infarction, acute pericarditis, hypervagotonia, Brugada syndrome.Zespół Haissaguerre’a charakteryzuje się współwystępowaniem zmian elektrokardiografi cznych, tj. uniesieniem punktu J o charakterze zazębienia lub zwolnionego obniżenia końcowego załamka R w odcinek ST o co najmniej 0,1 mV w przynajmniej dwóch sąsiadujących odprowadzeniach, niezależnie od obecności uniesienia odcinka ST, w odprowadzeniach znad ściany dolnej, tj. II, III, aVF bądź bocznej I, aVL, V4–V6 z nagłym zatrzymaniem krążenia. W trakcie diagnostyki różnicowej należy uwzględnić inne przyczyny uniesienia odcinka ST, to znaczy ostry zespół wieńcowy z uniesieniem odcinka ST — STEMI, zapalenie osierdzia, hiperwagotonię czy zespół Brugadów

Amiodaron — tarczyca — arytmia. Taniec na linie endokrynologa i kardiologa. Pacjent z poamiodaronowymi zaburzeniami funkcji tarczycy

We present the case of a patient with atrial flutter (treated with cryoablation) and amiodarone-induced hypothyroidism (AIH). Administration of l-tyroxine supplementation triggered recurrence of arrhythmia. The report shows how difficult can be treating a patient with AIH and how important is cooperation between cardiologist and endocrinologist.W pracy przedstawiono leczonego krioablacją pacjenta z trzepotaniem przedsionków, u którego po włączeniu amiodaronu wystąpiła niedoczynność tarczycy. Włączenie suplementacji L-tyroksyną wywołało nawrót arytmii. Przypadek ukazuje, jak trudne może być leczenie w takiej sytuacji oraz jak ważna jest ścisła współpraca kardiologa i endokrynologa podczas terapii poamiodaronowych zaburzeń czynności tarczycy