Przezżylna implantacja stymulatora serca u dzieci

Wstęp: Celem pracy była ocena przebiegu zabiegów przezżylnej implantacji stymulatorów serca u dzieci i młodzieży. Materiał i metody: Ocenie poddano zabiegi implantacji kardiostymulatorów u 16 pacjentów poniżej 18 rż. (wiek: 9–17 lat, średnio 14,1 roku). Przyczyną zakwalifikowania do zabiegu były objawowe zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego (blok II° i III°). U 5 pacjentów rozpoznano etiologię zapalną, u 2 - wrodzony całkowity blok przedsionkowo-komorowy, u 9 zaburzenia przewodzenia były następstwem chirurgicznej korekcji wady serca (u 3 chorych - ASD, 3 - VSD, 3 - AVR). U 13 chorych implantowano stymulatory typu DDD, zaś u 3 - VVIR. Wyniki: U wszystkich dzieci, u których wykonano zabieg, implantacja była skuteczna. Średni czas zabiegu wynosił 82 ± 49 min, średni czas użycia fluoroskopii 10,7 ± 8,1 min. W bezpośrednim okresie pozabiegowym oraz w obserwacji odległej (od 1 miesiąca do 3 lat) nie wystąpiły istotne powikłania. Na podstawie analizy regresji liniowej stwierdzono, że wiek pacjentów korelował ujemnie z czasem trwania zabiegu. Wnioski: Zabiegi przezżylnej implantacji kardiostymulatora u dzieci powyżej 9 rż., mimo że u dzieci młodszych trwają dłużej, są bezpieczne i skuteczne

Przezżylna implantacja stymulatora serca u dzieci

Wstęp: Celem pracy była ocena przebiegu zabiegów przezżylnej implantacji stymulatorów serca u dzieci i młodzieży. Materiał i metody: Ocenie poddano zabiegi implantacji kardiostymulatorów u 16 pacjentów poniżej 18 rż. (wiek: 9–17 lat, średnio 14,1 roku). Przyczyną zakwalifikowania do zabiegu były objawowe zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego (blok II° i III°). U 5 pacjentów rozpoznano etiologię zapalną, u 2 - wrodzony całkowity blok przedsionkowo-komorowy, u 9 zaburzenia przewodzenia były następstwem chirurgicznej korekcji wady serca (u 3 chorych - ASD, 3 - VSD, 3 - AVR). U 13 chorych implantowano stymulatory typu DDD, zaś u 3 - VVIR. Wyniki: U wszystkich dzieci, u których wykonano zabieg, implantacja była skuteczna. Średni czas zabiegu wynosił 82 ± 49 min, średni czas użycia fluoroskopii 10,7 ± 8,1 min. W bezpośrednim okresie pozabiegowym oraz w obserwacji odległej (od 1 miesiąca do 3 lat) nie wystąpiły istotne powikłania. Na podstawie analizy regresji liniowej stwierdzono, że wiek pacjentów korelował ujemnie z czasem trwania zabiegu. Wnioski: Zabiegi przezżylnej implantacji kardiostymulatora u dzieci powyżej 9 rż., mimo że u dzieci młodszych trwają dłużej, są bezpieczne i skuteczne

Stała, endokawitarna stymulacja serca u dzieci

Wstęp: Celem pracy była ocena przebiegu zabiegów przezżylnej implantacji stymulatora serca u dzieci poddanych wcześniej złożonym zabiegom kardiochirurgicznym. Materiał i metody: Analizie poddano przebieg implantacji kardiostymulatora u 7 dzieci (w tym po zabiegu Senninga, ortotopowym przeszczepie serca, operacyjnej korekcji DORV, VSD, PDA, plastyce zastawki trójdzielnej, zamknięciu ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej typu sinus venosus z nieprawidłowym spływem żył płucnych przy współistnieniu dekstrokardii, z wadą pod postacią 2-napływowej wspólnej komory i przełożeniem wielkich naczyń po zabiegu bandingu tętnicy płucnej). Grupę kontrolną stanowiły 24 dzieci, u których implantowano 2-jamowy układ stymulujący DDD z powodu wrodzonego bloku przewodzenia przedsionkowo-komorowego III stopnia. Wyniki: U wszystkich dzieci uzyskano fizjologiczny tryb stymulacji. Zabiegi u chorych po leczeniu kardiochirurgicznym były istotnie dłuższe (90,7 min vs. 71 min) oraz wymagały istotnie dłuższego użycia fluoroskopii (30,7 min vs. 9 min). Wnioski: U wielu dzieci po złożonych zabiegach kardiochirurgicznych istnieje możliwość bezpiecznej implantacji przezżylnej stymulatora serca. Jednak decyzję o zastosowaniu tego typu zabiegu zawsze musi poprzedzać wnikliwa analiza kliniczna, w wybranych przypadkach połączona z wykonaniem specjalistycznych badań dodatkowych, w tym z cewnikowaniem serca

Stała, endokawitarna stymulacja serca u dzieci

Wstęp: Celem pracy była ocena przebiegu zabiegów przezżylnej implantacji stymulatora serca u dzieci poddanych wcześniej złożonym zabiegom kardiochirurgicznym. Materiał i metody: Analizie poddano przebieg implantacji kardiostymulatora u 7 dzieci (w tym po zabiegu Senninga, ortotopowym przeszczepie serca, operacyjnej korekcji DORV, VSD, PDA, plastyce zastawki trójdzielnej, zamknięciu ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej typu sinus venosus z nieprawidłowym spływem żył płucnych przy współistnieniu dekstrokardii, z wadą pod postacią 2-napływowej wspólnej komory i przełożeniem wielkich naczyń po zabiegu bandingu tętnicy płucnej). Grupę kontrolną stanowiły 24 dzieci, u których implantowano 2-jamowy układ stymulujący DDD z powodu wrodzonego bloku przewodzenia przedsionkowo-komorowego III stopnia. Wyniki: U wszystkich dzieci uzyskano fizjologiczny tryb stymulacji. Zabiegi u chorych po leczeniu kardiochirurgicznym były istotnie dłuższe (90,7 min vs. 71 min) oraz wymagały istotnie dłuższego użycia fluoroskopii (30,7 min vs. 9 min). Wnioski: U wielu dzieci po złożonych zabiegach kardiochirurgicznych istnieje możliwość bezpiecznej implantacji przezżylnej stymulatora serca. Jednak decyzję o zastosowaniu tego typu zabiegu zawsze musi poprzedzać wnikliwa analiza kliniczna, w wybranych przypadkach połączona z wykonaniem specjalistycznych badań dodatkowych, w tym z cewnikowaniem serca

Porównanie przebiegu klinicznego zespołu preekscytacji u dzieci i młodzieży z pacjentami dorosłymi

Wstęp: Nawrotny częstoskurcz przedsionkowo-komorowy (AVRT) u chorych z zespołem preekscytacji (PS) stanowi główną przyczynę napadowych miarowych arytmii u dzieci i młodzieży. Publikowane dane najczęściej dotyczą następstw klinicznych PS u dorosłych, w niewielu natomiast ocenia się ten problem u dzieci i młodzieży. Celem pracy była analiza porównawcza przebiegu klinicznego PS między populacją dzieci i młodzieży w wieku poniżej 19 lat a chorymi dorosłymi. Metoda: Badaniem objęto 302 kolejnych chorych z PS leczonych w okresie od stycznia 2001 do czerwca 2005 roku za pomocą ablacji prądem o wysokiej częstotliwości (RFCA). Z badanej populacji wyodrębniono dwie grupy: grupę I (52 chorych w wieku średnio 15,38 roku; 7-18 &#177; 2,53) i grupę II (250 chorych dorosłych w wieku średnio 38,67 roku; 19-72 &#177; 13,1). Wyniki: W grupie I wiek, w którym pierwszy raz wystąpił AVRT, wynosił średnio 13,3 roku, w grupie II - 29,1 roku (p < 0,05). Częstość występowania epizodów AVRT w skali rocznej wynosiła w grupie I średnio 12,97 (zakres 2-96, mediana 8), w grupie II - średnio 8,86 (zakres 2-25, mediana 6), p = NS. Epizody migotań przedsionków przebyło 2 chorych (3,85%) z grupy I i 42 pacjentów (16,8%) z grupy II (p < 0,05). W grupie I istotnie częściej stwierdzono lokalizację dróg dodatkowych (AP) prawostronną boczną (11 chorych; 21,15%) oraz przednioprzegrodową (9 chorych; 17,31%), natomiast w grupie II odpowiednio - u 19 (7,6%) i 13 pacjentów (5,2%; p < 0,01). W grupie II częściej występowała lokalizacja lewostronna przednio-boczna (81 chorych; 32,4%), w grupie I - u 4 pacjentów (7,69%; p < 0,01). Wnioski: U dzieci i młodzieży z PS istotnie rzadziej stwierdzano migotanie przedsionków. Częściej w grupie I wykonywano RFCA z powodu ujawnienia się AVRT zależnych od prawostronnych bocznych i prawostronnych przednio-przegrodowych AP, w grupie dorosłych natomiast częściej obserwowano lewostronną przednio-boczną lokalizację AP. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 537-543