The effect of intracarotid mannitol infusion on brain edema after severe head trauma in experimental rat model

Amaç: Bu çalışmada, ağır kafa travması oluşturulan ratlarda, mannitolün intravenöz ve intrakarotid olarak uygulanmasının beyin ödemi üzerindeki etkilerinin araştırılması amaçlandı. Gereçler ve yöntem: Wistar Albino türü 24 adet dişi sıçanın oluşturduğu dört grup çalışmaya alındı. Oluşturulan gruplar şu şekildeydi: Grup 1: Sham (Anestezi uygulanıp travma oluşturulmayan grup), Grup 2: Travma uygulanan, tedavi uygulanmayan, Grup 3: Travma uygulanan, tedavide mannitol %20'lik 1 gr/kg intravenöz verilen, Grup 4: Travma uygulanan, tedavide mannitol %20'lik 1 gr/kg intrakarotid verilen gruplardı. Kafa travması oluşturduktan bir saat sonra 3. ve 4. gruplara 1 gr/kg mannitol uygulandı. Travma sonrası 4. saatte sakrifikasyon sonrası biyokimyasal olarak beyin dokusunda malondialdehid (MDA) ve katalaz düzeyleri bakıldı. Doku örnekleri rutin histolojik doku takibinden geçirilerek, prefrontal korteks kesitlerinde hücre sayımı yapıldı. Bulgular: Travma oluşturulan grupta sham grubuna göre nöron sayılarının anlamlı oranda azaldığı görüldü. İntravenöz ya da intrakarotid mannitol uygulaması ile nöron sayılarının sham grubuna yakın olması sağlandı. Histopatolojik incelemede, uygulama yöntemleri arasında anlamlı fark gözlenmedi. Sağ karotid arterden mannitol uygulamasında sağ hemisferlerden elde edilen sonuçların istatistiksel olarak anlamlı olmasa da intravenöz gruba göre daha iyi olduğu görüldü. Beyin dokusunda biyokimyasal olarak ölçülen MDA düzeylerinin, travma grubunda sham grubuna göre belirgin olarak arttığı gösterildi. Travma sonrası intravenöz mannitol tedavisi verilmesi ile MDA düzeylerinin anlamlı ölçüde azaldığı gösterildi. İntrakarotid mannitol verilen grupta beklenenin aksine MDA düzeylerinin arttığı görüldü. Katalaz düzeylerinin, kafa travması grubunda sham grubuna göre artması beklenirken azaldığı görüldü. Sadece travma uygulanan gruba göre intravenöz ve intrakarotid mannitol gruplarında katalaz düzeylerinin yükseldiği görüldü. İntrakarotid mannitol grubunda katalaz düzeyleri intravenöz mannitol uygulanan gruba göre daha yüksekti. Sonuç: Sonuç olarak, kafa travması sonrası yapılan intrakarotid mannitol tedavisi sağ hemisfer hücre sayımı sonuçları açısından bakıldığında intravenöz kullanıma göre istatiksel olarak anlamlı olmasa da daha iyi sonuçlar vermiştir. MDA ölçümü sonuçlarının intravenöz uygulama lehine biraz daha iyi olması mannitolün lokal uygulanımda oksidatif stresi artırmasıyla açıklanabilir. Katalaz ölçüm sonuçları, literatürde olduğu gibi henüz katalazın travmadaki rolünün ortaya konamaması ile açıklanabilir. Objective: The aim of this study is to investigate the effects of intravenous and intracarotid mannitol infusion on brain edema in rats with severe head trauma. Materials and methods: In this study 24 Wistar Albino type female rats divided into four groups. The groups were like this: Group 1: Sham (rats not induced to severe head trauma), Group 2: rats induced to severe head trauma, no treatment has given, Group 3: rats induced to severe head trauma, intravenous %20 mannitol 1 gr/kg has given as treatment, Group 4: rats induced to severe head trauma, intracarotid %20 mannitol 1 gr/kg has given as treatment. One hour after severe head trauma, 1 gr/kg mannitol was administered to group 3 and 4. Four hours after severe head trauma the rats were sacrified. MDA and catalase levels were measured in brain tissue by biochemical methods. Tissue samples were gone to routine histologic follow-up, than cell count was measured in prefrontal cortex sections. Results: Neuron count was significantly decreased in trauma group compared to sham group. With intravenous and intracarotid administration of mannitol, neuron count was near sham group. In histopathological analysis there was no significant difference between administration methods. As the histopathological results were not istatistically significant; neuron counts from right hemisphere were better than intravenous mannitol group by administration from right carotid artery. MDA levels measured in brain tissue by biochemical method were significantly increased in trauma group compared to sham group. MDA levels were significantly decreased by administration of intravenous mannitol after traumatic brain injury. By intravenous mannitol administration after severe head trauma, MDA levels were significantly decreased. MDA level were increased in intracarotid mannitol group contrary to expected. Catalase levels were decreased as it was expected to increased in trauma group compared to sham group. Catalase levels were increased in intravenous and intracarotid mannitol groups as compared to trauma group. Catalase levels were higher in intracarotid mannitol group as compared to intravenous mannitol group. Conclusion : As a result, when we evaluate right hemisphere neuron counts, intracarotid mannitol administration after severe head trauma gives better results than intravenous administration also it is not istatistically significant. MDA measurement results are a bit better in favor of intravenous administration, this can explained by increasing oxidative stres in local administration of mannitol. Catalase measurement results can be interpreted by unexplained role of catalase in head trauma yet as in literature

Prognosis of the decompressive craniectomy for stroke according to preoperative computed tomography

Aim: The aim of this study was to investigate the preoperative clinic and radiologic signs which affect the prognosis after decompressive craniectomy for stroke. Material and Method: We retrospectively analyzed the demographic and radiological images of patients who underwent decompressive craniectomy for internal carotid artery (ICA) and middle cerebral artery (MCA) strokes. Seventeen patients analyzed retrospectively between January 2012 and December 2015 at our hospital. Results: A total of 17 decompressive craniectomies were performed for supratentorial ischemic strokes: 3 (17.6%) ICA and 14 (82.4%) MCA stroke patients. There were 11 (64.7%) males and 6 (35.3%) females with a mean age of 59.35 +/- 15.39 years (range 20-83 years). There were 10 (58.9%) mortalities. Seven patients were discharged home. The patients' Glasgow Coma Scale, infarct type, dominant hemisphere side, preoperative cranial tomography shift, hemorrhagic transformation, basal cistern, transcalvarial herniation were analyzed. Basal cisterns of 8 (47.1%) patients were open, of 9 (52.9%) patients were closed before decompressive craniectomy. There was a statistically significant difference between mortality rate between open cistern versus closed basal cistern (p=0.029). Discussion: In our study, open cisterns were associated with good outcomes. Larger studies should be performed in the the future