Aktualne poglądy na diagnostykę i leczenie niskozróżnicowanych raków neuroendokrynnych przewodu pokarmowego

Poorly differentiated neuroendocrine carcinomas (PDNEC) are rare tumours that can originate from any site of the gastrointestinal tract exhibiting an overall aggressive behaviour that may vary between tumours according to the degree of cellular proliferation. The majority of PDNEC are locally advanced or metastatic at presentation, and are only infrequently associated with secretory hormonal syndromes. PDNEC exhibit aggressive histological features (high mitotic rate, high Ki67 labelling index and presence of necrosis) and are further subdivided into two morphological subgroups, small and large cell variants. As PDNEC express somatostatin receptors less frequently, somatostatin receptor scintigraphy is usually negative, whereas 18F-fluorodeoxyglucose positron emission tomography appears to be the best method of evaluating disease spread and guiding further treatment. PDNEC have traditionally been treated similarly to small cell lung carcinoma, although they show a number of different clinical and histopathologic features. First line systemic chemotherapy with a platinum-based agent and etoposide is used for patients with metastatic disease, leading to variable response rates that are often of relative short duration. Sequential or concurrent chemoradiation is recommended for patients with locoregional disease. In patients with localised disease, complete surgical resection should be offered followed by adjuvant treatment (chemotherapy with or without radiotherapy); the value of neoadjuvant chemotherapy has not been evaluated as yet. The role of second line therapies is evolving, with temozolomide being a promising agent. However, the majority of data regarding PDNEC is hampered by the small number of series and their retrospective nature, making it important that multicentre co-operative studies be performed.Niskozróżnicowane raki neuroendokrynne (PDNEC, poorly differentiated neuroendocrine carcinomas) to rzadkie nowotwory, które mogą wywodzić się z dowolnego miejsca w przewodzie pokarmowym, cechując się ogólnie agresywnym przebiegiem uzależnionym od stopnia nasilenia proliferacji komórek nowotworowych. Większość przypadków PDNEC w momencie rozpoznania stanowią nowotwory miejscowo zaawansowane lub przerzutowe i rzadko towarzyszą im zespoły chorobowe związane z wydzielanymi przez te nowotwory hormonami. PDNEC cechują się agresywnym obrazem histopatologicznym (duża liczba figur podziału, wysoki wskaźnik aktywności proliferacyjnej Ki67 i obecność martwicy) i wyróżnia się wśród nich dwie podgrupy morfologiczne — odmianę drobnokomórkową i wielkokomórkową. Ponieważ w PDNEC rzadziej stwierdza się ekspresję receptorów somatostatynowych, scyntygrafia receptorów somatostatynowych zwykle daje negatywne wyniki, natomiast pozytonowa tomografia emisyjna z 18F-fluorodeoksyglukozą wydaje się być najlepszą metodą do oceny rozległości choroby i pomocną przy podejmowaniu decyzji dotyczących dalszego leczenia. PDNEC zwykle leczy się podobnie do drobnokomórkowego raka płuca, choć nowotwory te wykazują szereg różnic klinicznych i histopatologicznych. U pacjentów z chorobą rozsianą stosuje się układową chemioterapię pierwszego rzutu obejmującą pochodną platyny i etopozyd. Odsetek odpowiedzi na leczenie jest różny, a sama odpowiedź utrzymuje się względnie krótko. U pacjentów z chorobą lokoregionalną zaleca się stosowanie sekwencyjnej lub jednoczasowej chemioradioterapii. U pacjentów z chorobą zlokalizowaną stosuje się radykalne leczenie chirurgiczne z chemio- lub chemioradioterapią uzupełniającą. Nie ustalono dotychczas roli chemioterapii neoadiuwantowej. Schematy leczenia drugiego rzutu na razie ewoluują; obiecujący wydaje się być temozolomid. Wartość większości danych dotyczących PDNEC jest jednak ograniczona niezbyt dużą liczbą przypadków oraz ich retrospektywnym charakterem. Dlatego też tak ważne byłoby przeprowadzenie wieloośrodkowych badań kooperacyjnych

Aktualne poglądy na diagnostykę i leczenie niskozróżnicowanych raków neuroendokrynnych przewodu pokarmowego

Niskozróżnicowane raki neuroendokrynne (PDNEC, poorly differentiated neuroendocrine carcinomas) to rzadkie nowotwory, które mogą wywodzić się z dowolnego miejsca w przewodzie pokarmowym, cechując się ogólnie agresywnym przebiegiem uzależnionym od stopnia nasilenia proliferacji komórek nowotworowych. Większość przypadków PDNEC w momencie rozpoznania stanowią nowotwory miejscowo zaawansowane lub przerzutowe i rzadko towarzyszą im zespoły chorobowe związane z wydzielanymi przez te nowotwory hormonami. PDNEC cechują się agresywnym obrazem histopatologicznym (duża liczba figur podziału, wysoki wskaźnik aktywności proliferacyjnej Ki67 i obecność martwicy) i wyróżnia się wśród nich dwie podgrupy morfologiczne — odmianę drobnokomórkową i wielkokomórkową. Ponieważ w PDNEC rzadziej stwierdza się ekspresję receptorów somatostatynowych, scyntygrafia receptorów somatostatynowych zwykle daje negatywne wyniki, natomiast pozytonowa tomografia emisyjna z 18F-fluorodeoksyglukozą wydaje się być najlepszą metodą do oceny rozległości choroby i pomocną przy podejmowaniu decyzji dotyczących dalszego leczenia. PDNEC zwykle leczy się podobnie do drobnokomórkowego raka płuca, choć nowotwory te wykazują szereg różnic klinicznych i histopatologicznych. U pacjentów z chorobą uogólnioną stosuje się układową chemioterapię pierwszego rzutu obejmującą pochodną platyny i etopozyd. Odsetek odpowiedzi na leczenie jest różny, a sama odpowiedź utrzymuje się względnie krótko. U pacjentów z chorobą lokoregionalną zaleca się stosowanie sekwencyjnej lub jednoczasowej chemioradioterapii. U pacjentów z chorobą zlokalizowaną stosuje się radykalne leczenie chirurgiczne z chemio- lub chemioradioterapią uzupełniającą. Nie ustalono dotychczas roli chemioterapii neoadiuwantowej. Schematy leczenia drugiego rzutu na razie ewoluują; obiecujący wydaje się być temozolomid. Wartość większości danych dotyczących PDNEC jest jednak ograniczona niezbyt dużą liczbą przypadków oraz ich retrospektywnym charakterem. Dlatego też tak ważne byłoby przeprowadzenie wieloośrodkowych badań kooperacyjnych

Design of a Mass Air Flow Sensor Employing Additive Manufacturing and Standard Airfoil Geometry

This work concerns the design, fabrication, and preliminary characterization of a novel sensor for determining the air intake of low and medium power internal combustion engines employed at various applications in the marine industry. The novelty of the presented sensor focuses on the fabrication process, which is based on additive manufacturing combined with PCB technology, and the design of the sensing elements housing geometry, which is derived through suitable CFD simulations and is based on standard airfoil geometry. The proposed process enables low-cost, fast fabrication, effective thermal isolation, and facile electrical interconnection to the corresponding circuitry of the sensor. For initial characterization purposes, the prototype device was integrated into a DIESEL engine testbed while a commercially available mass air flow sensor was employed as a reference; the proper functionality of the developed prototype has been validated. Key features of the proposed device are low-cost, fast on-site manufacturing of the device, robustness, and simplicity, suggesting numerous potential applications in marine engineering

Flexible Inkjet-Printed Heaters Utilizing Graphene-Based Inks

Thermal sensors are mainly based on the selective heating of specific areas, which in most cases is a critical feature for both the operation and the performance of the thermal device. In this work, we evaluate the thermoelectrical response of two graphitic materials, namely (a) a commercial 2.4%wt graphene–ethyl cellulose dispersion in cycloxehanone and terpineol (G) and (b) a custom functionalized reduced graphene oxide (f-rGO) ink in the range of −40 to 100 °C. Both inks were printed on a flexible polyimide substrate and the Thermal Coefficients of Resistance (TCR) were extracted as TCRG = −1.05 × 10−3 °C−1 (R2 = 0.9938) and TCRf-rGO = −3.86 × 10−3 °C−1 (R2 = 0.9967). Afterward, the inkjet-printed devices were evaluated as microheaters, in order to exploit their advantage for cost-effective production with minimal material waste. f-rGO and G printed heaters reached a maximum temperature of 97.5 °C at 242 mW and 89.9 °C at 314 mW, respectively, applied by a constant current source and monitored by an infrared camera. Repeatability experiments were conducted, highlighting the high robustness in long-term use. The power–temperature behavior was extracted by self-heating experiments to demonstrate the ability of the devices to serve as heaters. Both static and dynamic evaluation were performed in order to study the device behaviors and extract the corresponding parameters. After all the experimental processes, the resistance of the samples was again evaluated and found to differ less than 13% from the initial value. In this work, fabrication via inkjet printing and demonstration of efficient and stable microheaters utilizing a custom ink (f-rGO) and a commercial graphene ink are presented. This approach is suitable for fabricating selectively heated geometries on non-planar substrate with high repeatability and endurance in heat cycles

Bemerkungen zu Papyri XXIII ( 633-689)

O.Brit.Mus.Copt. I pl. LXXXIV 4O.Crum 429 BGU III 836 = W.Chr. 471BGU VIII 1756BGU VIII 1763BGU XVIII 2746P.Col. III 9CPR XII 17P.Fay. 12P.Eirene III 18P.Eirene III 25P.Eirene III 32P.Fouad 29P.Fuad I Univ. 35P.Grenf. I 37P.Mich. IX 549P.Ness. III 115 und SB XVIII 13308P.Poethke 15P.Rain.UnterrichtKopt. 185P.Ryl. IV 669PSI III 166PSI V 494PSI VI 696PSI Com8 14P.Stras. IV 277P.Tebt. I 43SB VIII 9766SB VIII 9826SB X 10271SB XVI 12721SB XVIII 13093SB XX 14086SPP X 1SPP X 3SPP X 6SPP X13SPP X 17SPP X 20SPP X 25SPP X 61SPP X 92SPP X 102SPP X 103SPP X 109SPP X 113SPP X 130SPP X 185SPP X 187SPP X 194SPP X 200SPP X 224SPP X 233SPP X 275SPP X 281SPP XX 7W.Chr. 11 B SEG 32, 1589, 8–1

The Effect of Antioxidant Supplementation on Operated or Non-Operated Varicocele-Associated Infertility: A Systematic Review and Meta-Analysis

In patients with varicocele-associated infertility, the effect of antioxidant supplementation on fertility is unknown. We performed a systematic review and meta-analysis to explore their role in patients with operated or non-operated varicocele. We searched major databases and sources of grey literature until May 2021 (PROSPERO: CRD42021248195). We included 14 studies (980 individuals) in the systematic review. Of the 14 studies, 2 explored the effect of antioxidant supplementation in patients with non-operated varicocele, 1 compared antioxidants versus surgical repair of varicocele, while 11 explored antioxidants after surgical repair of varicocele and were also included in the meta-analysis. Regarding pregnancy rates, no significant differences were demonstrated after treatment with antioxidants versus no treatment at three (OR: 2.28, 95% CI: 0.7–7.48) and six months (OR: 1.88, 95% CI: 0.62–5.72). Accordingly, contradictory findings were reported in sperm concentration, morphology, and motility, as well as DNA fragmentation. Our findings indicate that antioxidant supplementation does not improve pregnancy rates and semen parameters in patients with varicocele-associated infertility, in the absence of previous screening for oxidative stress. Based on the previous notion, most included studies also raised methodological concerns. Therefore, definitive conclusions about the efficacy of antioxidant supplementation in this setting cannot be drawn and further research on the field is mandatory

The Silent Threat to Women’s Fertility: Uncovering the Devastating Effects of Oxidative Stress

Oxidative stress (OS), which arises through an imbalance between the formation of reactive oxygen species (ROS) and antioxidant defenses, plays a key role in the pathophysiology of female infertility, with the latter constituting just one of a number of diseases linked to OS as a potential cause. The aim of the present article is to review the literature regarding the association between OS and female infertility. Among the reproductive diseases considered are endometriosis and polycystic ovary syndrome (PCOS), while environmental pollutants, lifestyle variables, and underlying medical conditions possibly resulting in OS are additionally examined. Current evidence points to OS likely contributing to the pathophysiology of the above reproductive disorders, with the amount of damage done by OS being influenced by such variables as duration and severity of exposure and the individual’s age and genetic predisposition. Also discussed are the processes via which OS may affect female fertility, these including DNA damage and mitochondrial dysfunction. Finally, the last section of the manuscript contains an evaluation of treatment options, including antioxidants and lifestyle modification, capable of minimizing OS in infertile women. The prime message underlined by this review is the importance of considering OS in the diagnosis and treatment of female infertility. Further studies are, nevertheless required to identify the best treatment regimen and its ideal duration