De kunst van het loslaten

Afscheidsrede prof.dr. K.G.H. van der Wal, Hoogleraar Kaakchirurgie Erasmus MC, uitgesproken op 25 mei 201

FUNCTIE = VOЯM

Aan de vooravond van het 50-jarig bestaan van het specialisme Mondziekten en Kaakchirurgie mag ik, als eerste, invulling geven aan de gewone leerstoel Kaakchirurgie Erasmus Universiteit Rotterdam. U kunt niet meer om het orgaanspecialisme Mondziekten en Kaakchirurgie heen. Voor u staat een hoogleraar die 22 jaar gepokt en gemazeld is in de periferie. Het werken in een groot algemeen ziekenhuis als het Medisch Centrum Leeuwarden heeft, hoe kan het ook anders, een stempel gedrukt op mijn denken en handelen. 'Schrijven is een eenzaam avontuur' waren de woorden van Anna Blaman bij het verschijnen van haar roman 'Eenzaam avontuur'. Het schrijven van deze rede is niet anders en geeft mij de ruimte u deelgenoot te maken van mijn avontuur. In gedrukt Nederlands komt het woord 'mond' één keer voor op 6600 woorden. In romans komt het woord mond één keer voor op 2400 woorden. In deze rede slechts zeven keer. Merkwaardig zo realiseerde ik mij, terwijl het gelaat en de mond mijn werkterrein zijn. In de komende 45 minuten zal ik ingaan op mijn leeropdracht, het vakgebied van de kaakchirurgie, ook wel aangeduid als orale en maxillofaciale chirurgie, de opleiding, het onderwijs en het onderzoek. De titel van mijn rede 'Functie=Vo_m' vraagt om uitleg. De functie bepaalt de vorm en vice versa, de vorm bepaalt de functie. In de maxillofaciale chirurgie worden de mogelijkheden en beperkingen veelal bepaald door de Functie van het orofaciale systeem, die op zijn beurt weer Vorm-bepalend is voor het aangezicht. Afwijkingen van het gebit kunnen resulteren in een slechte kauwfunctie en in logopedische en skeletale afwijkingen. Waarschijnlijk heeft u zich afgevraagd waarom ik de R in spiegelbeeld heb laten drukken. De achterliggende gedachte hiervan is de beperkingen, die functieverbeterende ingrepen hebben op de uiteindelijke vorm te accentueren en te relativeren. We moeten helaas genoegen nemen met de beperkingen van het technisch haalbare. Door het hybride karakter van mijn specialisme, de tandheelkunde en de geneeskunde, leent de maxillofaciale chirurgie zich bij uitstek voor de diagnostiek en de chirurgische behandeling van functie- en vormveranderingen van het aangezichtsskelet.Rede, in verkorte vorm uitgesproken ter gelegenheid van het aanvaarden van het ambt van hoogleraar in de kaakchirurgie aan het Erasmus MC, faculteit van de Erasmus Universtiteit Rotterdam op 20 juni 200

Granulocytic sarcoma (chloroma) of the oral cavity: Report of a case and literature review

SummaryA case of granulocytic sarcoma (chloroma) of the palatal mucosa is reported. Granulocytic sarcomas are composed of a localized collection of immature myeloid cells and are considered to be specific lesions of AML or the onset of a blast crisis in chronic myelogenous leukemia (CML). Localization in the oral cavity is rare. A review of the literature showed only thirty-six cases of granulocytic sarcoma in the oral cavity. In this paper we present patient’s data and an overview of the literature

[Firework injuries to the face]

Item does not contain fulltex

Open reduction versus endoscopically controlled reconstruction of orbital floor fractures: a retrospective analysis.

Item does not contain fulltextThe aim of this study was to compare the postoperative results of open reduction versus endoscopically controlled reconstructions of orbital floor fractures. The medical records of 83 patients, treated between January 2000 and December 2008, were reviewed for enophthalmos, diplopia and complications. Fifty-eight patients were operated on using open reduction and in 25 patients the open reduction was endoscopically controlled. A significantly better outcome, regarding enophthalmos and diplopia improvement, was found in the endoscopically controlled group. Endoscopically controlled reconstruction of orbital floor fractures seems to be a more accurate and successful treatment.1 april 201

Relapse and stability of surgically assisted rapid maxillary expansion, an anatomical biomechanical study

Purpose: This anatomic biomechanical study was undertaken to gain insight into the underlining mechanism of tipping of the maxillary segments during transverse expansion using tooth-borne and bone-borne distraction devices. Materials and Methods: An anatomic biomechanical study was performed on 10 dentate human cadaver heads using tooth-borne and bone-borne distraction devices. Results: The amount of tipping of the maxillary halves was greater in the tooth-borne group, but the difference was not significant. Four of the specimens demonstrated an asymmetrical widening of the maxilla. Conclusions: Segmental tipping was seen in both study groups. In this anatomic model, tooth-borne distraction led to greater segmental tipping compared with bone-borne distraction. Keep in mind, however, that this anatomic model by no means depicts a patient situation, and any extrapolation from it must be done with great care. The fact that the tooth-borne group demonstrated greater tipping might reflect the general opinion that bone-borne distraction causes less segmental angulation than tooth-borne distraction. Some tipping was seen in the bone-borne group, suggesting that overcorrection to counteract relapse will be necessary with this treatment modality. © 2009 American Association of Oral and Maxillofacial Surgeons

Introduction of the "Rotterdam mandibular distractor" and a biomechanical skull analysis of mandibular midline distraction.

The Rotterdam mandibular distractor (RMD) is a slim, rigid, boneborne distractor for use in midline distraction of the mandible. We did a biomechanical study to compare the RMD with the Trans Mandibular Distractor-flex (TMD-flex). This included an anatomical biomechanical study that was conducted on 9 dentate human cadaveric heads using both the RMD and the TMD-flex. In the vertical plane less tipping was measured in the RMD group than in the TMD-flex group. Significantly less skeletal tipping was found in the horizontal plane in the RMD group (P = 0.021). There was minimal difference in the intercondylar distance between the groups. As the amount of lateral displacement of the condyle was similar in both groups and there was less rotational movement in the RMD group, the TMD-flex would be expected to increase stress on the temporomandibular joint. As a result of the increased parallel widening in the vertical plane, more basal bone is being created and less relapse is expected using the RMD. The study design involves an in vitro anatomical model and conclusions must be drawn with care. At present clinical studies are under way and results will follow. © 2011 The British Association of Oral and Maxillofacial Surgeons