36/Brachyterapia pulsacyjna (BT PDR) z zastosowaniem aplikatorów Normana Simona chorych na raka trzonu macicy nie kwalifikujących się do leczenia operacyjnego

Wstęp i cel pracyPodstawową metodą leczenia chorych na raka trzonu macicy jest radykalny zabieg operacyjny. U wielu chorych w tej grupie występują jednak równocześnie schorzenia internistyczne - choroby układu sercowo-naczyniowego, układu oddechowego, choroby metaboliczne lub zwyrodnienie układu kostno-stawowego, które w 3.5–9% przypadków nie pozwalają na wykonanie zabiegu operacyjnego. U tych chorych jedynym możliwym leczeniem jest radioterapia. W pracy przedstawiono własne doświadczenia dotyczące brachyterapii PDR Ir 192 z zastosowaniem domacicznych aplikatorów Normana Simona u chorych na raka trzonu macicy leczonych w Klinice Onkologii i Radioterapii AM w Gdańsku w latach 2000–2004.Materiał i metodyOgółem BT PDR zastosowano u 9 chorych w wieku od 72 do 92 lat, które ze względów internistycznych nie kwalifikowały się do leczenia operacyjnego, z wyjątkiem jednej chorej, u której zastosowano BT przedoperacyjną. U 5 chorych zastosowano jedyne BT w dawce całkowitej 50–65 Gy (4–6 aplikacje), a u 3 dawkę 20 Gy w 2 aplikacjach oraz dodatkowo teleterapię w dawce −50 Gy (dawka frakcyjna 2 Gy). Stosowano 2.5 Gy/ puls powtarzany co godzinę.WynikiTolerancja leczenia była bardzo dobra. W okresie obserwacji trwającej od 3 do 45 miesięcy (mediana 28 miesięcy), u żadnej chorej nie doszło do późnych odczynów popromiennych ze strony pęcherza moczowego lub odbytnicy. 5 chorych, w tym chora operowana, po leczeniu BT PDR, czuje się dobrze i nie stwierdza się u nich nawrotu choroby. U 2 chorych doszło do wznowy miejscowej, odpowiednio po 2.5 i po prawie 4 latach po zakończeniu leczenia. Jedna chora zmarła z powodu. współistniejącego raka piersi. Jedna chora zmarła wkrótce po ukończeniu leczenia.WniosekWstępne wyniki wskazują na dobrą tolerancję wewnątrzmacicznej brachyterapii PDR z zastosowaniem aplikatorów Normana Simona u chorych na raka trzonu macicy nie kwalifikujących się do leczenia operacyjnego. U części chorych metoda ta pozwala uzyskać długotrwałe przeżycie bez cech nawrotu

129. Zaburzenia liczby kopii genów erbB-1 i erbB-2 i ich związek z danymi klinicznymi u leczonych operacyjnie chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca

Szlak sygnałowy nabłonkowego czynnika wzrostu (ang. epidermal growth factor, EGF) i jego receptory (najważniejsze z nich to erbB-1 i erbB-2) odgrywają ważną rolę w patogenezie i progresji raka płuca. Kliniczne znaczenie nadekspresji tych receptorów pozostaje nadal przedmiotem kontrowersji a dotychczasowe badania przynosiły sprzeczne wyniki. Z uwagi na opracowane ostatnio leki o wybiórczym działaniu przeciwnowotworowym, działające poprzez powyższe receptory, poznanie rokowniczego znaczenia tych zaburzeń może odegrać ważną rolę w ustalaniu optymalnego sposobu leczenia. Celem pracy była ocena rokowniczego znaczenia anomalii średniej liczby kopii genów (ang. avarage gene copy numer, AGCN) u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca poddanych resekcji miąższu płucnego.Materiał i metodyDo badania włączono 112 chorych leczonych operacyjnie w latach 1996–1999. U 61 chorych (55%) rozpoznano postać raka płaskonabłonkowego, u 30 (27%) gruczolakoraka, u 10 (9%) raka wielokomórkowego i u 10 (9%) chorych postacie mieszane. Stopień zaawansowania nowotworu kształtował się następująco: I=54 (48%), II=11 (10%), III=40 (36%), IV=7 (6%). Materiał do analizy molekularnej stanowiło DNA izolowane ze świeżo mrożonych wycinków guza pobranych podczas zabiegu operacyjnego. AGCN określano za pomocą podwójnie różnicowej reakcji polimerazy i elektroforezy agarozowej.WynikiŚrednia wartość AGCN dla erbB-1 wynosiła 2,0 (zakres od 0,01 do 28,07), a dla erbB-2 1,34 (zakres od 0,11 do 9,9). Stwierdzono znamienną zależność pomiędzy AGCN dla obu genów. Nie stwierdzono znamiennego związku z jakimkolwiek głównym parametrem klinicznym. Do czasu przeprowadzenia analizy zmarło 73 chorych (65%). Po czasie obserwacji o medianie 5,1 roku nie stwierdzono wpływu AGCN na czas przeżycia (log-rank, P=0,9; 0,83; 0,8 odpowiednio dla erbB-1, erbB-2 i dla obu genów łącznie).WnioskiUzyskane wyniki wskazują na brak rokowniczego znaczenia AGCN erbB-1 i erbB-2 u chorych na raka płuca poddanych resekcji miąższu płucnego

Formant transitions in fricative identification: The role of native fricative inventory

The distribution of energy across the noise spectrum provides the primary cues for the identification of a fricative. Formant transitions have been reported to play a role in identification of some fricatives, but the combined results so far are conflicting. We report five experiments testing the hypothesis that listeners differ in their use of formant transitions as a function of the presence of spectrally similar fricatives in their native language. Dutch, English, German, Polish, and Spanish native listeners performed phoneme monitoring experiments with pseudowords containing either coherent or misleading formant transitions for the fricatives / s / and / f /. Listeners of German and Dutch, both languages without spectrally similar fricatives, were not affected by the misleading formant transitions. Listeners of the remaining languages were misled by incorrect formant transitions. In an untimed labeling experiment both Dutch and Spanish listeners provided goodness ratings that revealed sensitivity to the acoustic manipulation. We conclude that all listeners may be sensitive to mismatching information at a low auditory level, but that they do not necessarily take full advantage of all available systematic acoustic variation when identifying phonemes. Formant transitions may be most useful for listeners of languages with spectrally similar fricatives

26 Ocena wyników pooperacyjnej radioterapii skojarzonej z 5-fluorouracylem u chorych na raka odbytnicy

Celem pracy była ocena wyników leczenia uzupełniającego z udziałem chemio- i radioterapii chorych po radykalnym zabiegu operacyjnym z powodu raka odbytnicy, ze szczególnym uwzględnieniem tolerancji leczenia. Materiał obejmuje 64 chorych leczonych w Klinice Onkologii i Radioterapii w Iatach1991–1995. Głównymi powikłaniami w czasie leczenia były biegunki (58%), nudności i wymioty (15%), objawy dyżuryczne (6%), leukopenia (33%) i niedokrwistość (5%). Do ostrych powikłań doszło ogółem 43 chorych (66%) w tym u 15 (23%) miały one charakter ciężki (stopień III i IV). Troje chorych nie ukończyło leczenia z powodu znacznego nasilenia objawów niepożądanych leczenia i pogorszenia stanu ogólnego.Późne powikłania, przede wszystkim w obrębie jelit i dróg moczowych, wystąpiły ogółem u 22 chorych (34%) w tym u 6 (9%)- w stopniu ciężkim. Spośród ocenionych 64 chorych dotychczas zmarło 19 (30%). Mediana czasu przeżycia w całej grupie wynosiła 37 miesięcy (11–60 miesięcy). Do wznowy miejscowej doszło u 15 chorych (23%) natomiast przerzuty odległe wystąpiły u 18 chorych (28%). Przedstawione wyniki, wskazujące na wysoki odsetek nawrotów oraz dużą liczbę powikłań popromiennych, skłoniły nas do zmiany techniki napromieniania. Efekty tych modyfikacji będzie można ocenić dopiero za kilka lat

37/Okołooperacyjna brachyterapia pulsacyjna (BT PDR) jako metoda podwyższenia dawki na lożę po guzie u chorych na raka piersi leczonych z zachowaniem narządu

Cel pracyWstępna ocena okołooperacyjnej BT PDR ze śródoperacyjnym umieszczeniem prowadnic w obszarze loży po usuniętym guzie u chorych na raka piersi leczonych z zachowaniem narządu (ang. breast-conserving therapy, BCT).Materiał i metodyPrzedstawiono materiał 53 chorych na raka piersi (T1-3N0-1M0, w wieku 38–64 lat) poddanych BCT, u których jako boost na lożę po usuniętym guzie zastosowano BT ze śródoperacyjnym wprowadzeniem miękkich prowadnic. U 7 chorych z guzem T2-3 przed BCT zastosowano chemioterapię. Zabieg operacyjny stanowił pierwotne leczenie (30 chorych) lub poszerzenie marginesu po uprzedniej biopsji ekscyzyjnej (23 chorych). Za wyjątkiem 9 chorych, u których nie stwierdzono w czasie zabiegu zmian przerzutowych w węźle wartowniczym, równocześnie dokonano usunięcia pachowych węzłów chłonnych. Podczas zabiegu dokonywano rekonstrukcji gruczołu. BT w dawce 15 Gy (1 Gy/puls/godz.) rozpoczynano następnego dnia, a napromienianie piersi wiązką zewnętrzną (RT) - po 1–4 tygodniach. Stosowano aparat microSelectron PDR zawierający źródło 192 Ir. Rozkład dawki w obszarze implantu wyznaczano komputerowo przy użyciu systemu planowania PLATO, stosując optymalizację geometryczną objętościową. Plany leczenia oceniano na podstawie naturalnego histogramu.WynikiUmieszczenie prowadnic do BT przedłużało zabieg o ok. 20 minut. U 51 chorych (96%) zastosowano implant 2-płaszczyznowyz użyciem 5–13 prowadnic (mediana 9). Średnia objętość leczona (V100) wynosiła 34.4 cm3. Zabiegowi nie towarzyszyło zwiększone krwawienie. BT PDR była bardzo dobrze tolerowana. Martwica tłuszczowa z koniecznością powtórnego wycięcia tkanek wystąpiła u 1 chorej, co spowodowało opóźnienie RT wiązką zewnętrzną o miesiąc. W okresie obserwacji od 3 do 25 miesięcy nie ujawniono nawrotu miejscowego raka, u 2 chorych wystąpiły przerzuty odległe i u 1 chorej - rak w drugiej piersi.WnioskiOkołooperacyjna BT PDR jest prostą, dobrze tolerowaną metodą podania dodatkowej dawki w BCT. Śródoperacyjne umieszczenie prowadnic umożliwia dokładne wyznaczenie obszaru wysokiej dawki, co zmniejsza ryzyko błędu lokalizacyjnego