Z działalności Komitetów Koordynacyjnych w latach 1936–1939

This article presents the origins of creating the Coordination Committees (Komitety Koordynacyjne) including the internal factors, the international state of affairs and the experiences of the First World War. The process of their forming in the respective Corps District Commands, organisational structure as well as a programme for operating is showed here. A particular attention was placed on the role of the CCs in realising a programme for consolidating the Polish society against the backdrop of escalating war threat between 1936 and 1939. One of the major arguments was a matter of CCs’ operating right next to CDC II, which played an essential role in the Polonising re-vindication programme in Chełmszczyzna and Wołyń Voivodeship. Due to the space constraints, the aspects which referred to engaging in the acts of demolishing Orthodox churches in Lublin Voivodeship were omitted. However, it was precisely the participation in demolishing Orthodox churches, or the religious conversion in Wołyń, which became, not quite justifiably, a trademark of CCs.Artykuł nie posiada streszczenia w języku polskim

Władze wojewódzkie w Lublinie wobec kwestii ukraińskiej na Chełmszczyźnie i Podlasiu Południowym w latach 1935-1939

Starting in 1935 the provincial authorities in Lublin opted for a programme of national assimilation of the Ukrainian minority living in the area. On the scale of the entire Polish-Ukrainian border these kinds of changes in the course of national politics acquired a practical shape only in 1936. Together with the army they have created a programme of vindication and Polonization of the areas of Chełm Land and Southern Podlachia, and theyhave actively participated in its implementation. The problem of the Orthodox Church was being moved towards the central stage. The authorities in Lublin unequivocally advocated for possibly the most distant Polonization of the Orthodox Church and the liquidation of supernumerary parishes. It also involved the question of demolition of the inactive Orthodox facilities of the sacral nature. In the opinion of the authorities of Lublin the Orthodox Church was becoming a factor consolidating the Ukrainian minority, but threatening the Polish state, which was accompanied by the accumulation of the irredentist tendencies. The attitude of the authorities towards the Ukrainian minority was clearly undergoing a radicalisation at the turn of 1938/1939. It was expressed by the program formulated in the Province Office on “under-Ukrainizing” the public service. It should be emphasised that the programme remained only in the sphere of planning. Its implementation, set out over the period of 1939-1941, was prevented by the outbreak of the Second World War.Począwszy od 1935 r. władze wojewódzkie w Lublinie optowały za programemasymilacji narodowej mieszkającej na tym terenie mniejszości ukraińskiej. W skali całego pogranicza polsko-ukraińskiego tego rodzaju zmiany kursu polityki narodowościowej nabrały praktycznego kształtu dopiero od 1936 r. Wraz z wojskiem kreowały program rewindykacyjno-polonizacyjny Chełmszczyzny i Podlasia Południowego oraz czynnie uczestniczyły w jego realizacji. Na pierwszy plan wysuwała się sprawa Kościoła prawosławnego. Władze w Lublinie opowiadały się jednoznacznie za możliwie daleką polonizacją Cerkwi oraz likwidacją nieetatowych parafii. Mieściła się w tym również kwestia rozbiórek nieczynnych prawosławnych obiektów sakralnych. W ocenie władz lubelskich Cerkiew stawała się groźnym dla państwa polskiego czynnikiem konsolidacji mniejszości ukraińskiej, czemu towarzyszyło narastanie tendencji irredentystycznych. Stanowisko władz wobec mniejszości ukraińskiej ulegało wyraźnie radykalizacji na przełomie lat 1938/1939. Wyrazem tego był sformułowany w Urzędzie Wojewódzkim w Lublinie program „odukrainizowania” służby publicznej. Należy podkreślić, że pozostał on tylko w sferze planów. Jego realizację rozłożoną na lata 1939-1941 uniemożliwił wybuch drugiej wojny światowej

Stent fracture as a complication of superficial femoral artery stenting – a case report

Introduction: Peripheral artery disease (PAD) is an atherosclerotic vascular disease that results in obstruction of blood flow in the arteries other than those in the coronary circulation. PAD is often located in lower extremities, with patients presenting symptoms of intermittent claudication or critical lower limb ischemia. Angioplasty and stent implantation are often used in the treatment of PAD. Although these methods are considered as a low invasive and low risk, some factors may limit stent patency in the future. The fracture of the implanted stent may be one of these. Case report: A 68 old man, long-term smoker, with a history of chronic limb ischemia and many vascular surgeries because of PAD was admitted to the hospital with symptoms of the acute limb ischemia. Angiography showed a fracture of the stent implanted during the earlier hospitalization, with a fragment displacement to the left external iliac artery. The patient was successfully treated with catheter-directed thrombolysis. Discussion: Stent fracture is usually asymptomatic, however, it may cause complications, such as restenosis, pseudoaneurysm, perforation of the vessel, and in-stent embolism. The cumulative incidence of the femoropopliteal stent fracture varies from 2 to 65% in several studies. Incidence increases with stent length and is significantly lower in the second generation of nitinol stents, that was designed to have enhanced flexibility and durability

Deep vein thrombosis in a 19-year-old patient with thrombophilia - description of the diagnosis and treatment

Introduction: Deep vein thrombosis (DVT) is a condition in which a blood clot forms in one of the body's deep veins, most commonly of the leg or pelvis. Before the fourth decade of life risk of DVT is low (about 1 per 10000). After the age of 45, it rises and approaches about 5 per 1000 by the age of 80. Noteworthy is the fact, that patients with a positive family history have a higher risk of DVT at a young age. Essential risk factors for developing DVT are genetic conditions or acquired thrombophilia and positive family history, but the lack of family predisposition cannot rule out the occurrence of DVT. Standard treatment method of DVT involves intravenous anticoagulation with the use of low molecular weight heparin and compression therapy. Apart from the above-mentioned methods, we can distinguish intermittent pneumatic compression, surgical embolectomy, pharmacomechanical thrombectomy, and venous stenting. Case Report: We present a case report of 19 - year old patient who was first admitted to hospital in April 2017 urgently with symptoms of pulmonary embolism which was confirmed in angio-CT. Moreover, in the Doppler ultrasound, left common iliac vein (LCIV), left external iliac vein (LEIV) and left femoral vein (LFV) thrombosis was diagnosed. During the hospitalization, genetic tests, antibody levels, and antithrombin levels were performed for thrombophilia and systemic diseases conducive to thrombosis. In October 2017 the angio-MR of the pelvis confirmed visible pressure on the LCIV, caused by the common iliac artery, which corresponds to the May-Turner syndrome. In March 2018 he was admitted to the clinic with DVT symptoms of the left lower limb such as swelling, pain, and redness. The patient underwent venous angioplasty and stent implantation for LCIV. The patient was discharged from hospital with recommendations such as compression therapy, Doppler ultrasonography and monitoring of INR. Discussion: Venous thrombosis is a multicausal disease: more than one risk factor needs to be present before thrombosis occurs. Choice of DVT treatment method is aimed at improving the quality of life of patients depending on clinical symptoms. venous stenting for an iliofemoral occlusive disease is a safe and effective method of treatment. It can be done with excellent patency rates expected in cases of idiopathic occlusion and May-Thurner syndrome. On this basis, the legitimacy of using venous stent implantation as an effective method of treatment of recurrent DVT episodes can be confirmed, which has been used in the described case

The quality of life in patients treated for abdominal aortic aneurysms by classical and endovascular methods

Cel pracy. Porównanie wyników leczenia tętniaków aorty brzusznej metodą operacyjną w trybie planowym oraz leczonych za pomocą endoprotez rozwidlonych. Ocena jakości życia przy użyciu skróconego formularza 36-punktowego SF-36 (Short From 36-Item Health Survey) oraz ankiety specyficznej opracowanej specjalnie dla potrzeb tej pracy. Zestawienie wyników obu metod leczenia i ich porównanie. Materiał i metody. W okresie od stycznia 1998 roku do grudnia 2001 roku leczono 384 chorych z AAA. W trybie nagłym operowano 39 chorych, w trybie planowym - 301 chorych, natomiast 44 chorych leczono techniką endowaskularną za pomocą endoprotez rozwidlonych. Pacjentów poproszono o wypełnienie formularzy przed zabiegiem i 30 dni po operacji podczas wizyty kontrolnej. Pytania dotyczyły: samooceny aktualnego stanu zdrowia pacjenta, dolegliwości bólowych, kłopotów z poruszaniem się, możliwości wykonywania codziennych czynności, kłopotów ze snem, dolegliwości ze strony ran pooperacyjnych. Wyniki. W grupie chorych operowanych planowo z powodu AAA na 301 przypadków wystąpiło 7 zgonów, wykonano 5 reoperacji w tym samym dniu z powodu ostrego niedokrwienia kończyny dolnej oraz 3 relaparotomie z powodu krwawienia do jamy brzusznej. Wszystkie operacje wykonano w znieczuleniu ogólnym przez laparotomię z cięcia pośrodkowego. Wszczepiono 187 protez prostych i 114 rozwidlonych. W powyższej grupie było 38 kobiet i 263 mężczyzn. W drugiej grupie założono 44 endoprotezy z dostępu chirurgicznego do tętnicy udowej w pachwinie po jednej lub obu stronach. Wszystkich 44 chorych zakwalifikowanych do założenia stentgraftów (grupa A) oraz 61 chorych operowanych (grupa B) poproszono o wypełnienie ankiet. W grupie 44 chorych po założeniu endoprotez (grupa A) i w grupie 61 osób po leczeniu operacyjnym (grupa B) 30 dni od zabiegu zanotowano: 6% (A)/24% (B) chorych odczuwało dolegliwości bólowe, 0% (A)/16% (B) miało problemy z poruszaniem się, 23% (A)/24% (B) cierpiało na bezsenność, 20% (A)/49% (B) odczuwało brak energii, 10% (A)/19% (B) zgłaszało stany depresyjne, a 3% (A)/38% - dolegliwości związane z przeprowadzonym zabiegiem, np. ze strony ran pooperacyjnych. Wniosek. Wewnątrznaczyniowe techniki zakładania endoprotez umożliwiają szybszy powrót do zdrowia i są obciążone znacznie mniejszą liczbą dolegliwości pooperacyjnych. Jakość życia chorych w okresie 30 dni od zabiegu jest w sposób istotny lepsza w porównaniu z grupą chorych leczonych klasyczną metodą operacyjną.Aim of the study. A comparison of the results of treatment of patients with abdominal aortic aneurysms (AAA) in the planned procedure by means of operation method and treated by use of Y-grafts; an evaluation of the quality of life by the use of the Short Form 36-Item Health Survey and a specific survey conducted especially for this work; a specification of the results for both methods and a comparison of them. Material and methods. From January 1998 to December 2001, 384 patients suffering from AAA were treated. 39 of them were operated in the acute procedure, 301 in the planned one whereas 44 patients were treated by means of endovascular technique using Y-grafts. The patients were asked to fill in questionnaires before the surgical intervention and 30 days after it, during the control visit. The questions from the survey concerned: patients’ opinion of their actual health status, aches, troubles with moving, the ability to perform everyday activities, sleeping problems and indispositions resulting from postoperative wounds. Results. In the group of patients operated due to AAA according to the plan there were noted: 7 deaths per 301 cases, 5 reoperations because of critical leg ischaemia on the same day and 3 relaparotomies were performed due to bleeding into the abdominal cavity. All of the operations were conducted under general anaesthesia by laparotomy from the intermediate skin incision. 187 normal grafts and 114 bifurcated ones were implanted. The above group included 38 women and 263 men. In the other group 44 endoprostheses were implanted. The endovascular grafts were inserted from the surgical access in the groin to the iliac artery in one or two groins. All the 44 patients classified to the procedure of implantation stentgrafts and 61 patients operated on were asked to fill in the surveys. The results of the performed observations were the following: it was observed that in the group of patients with endoprostheses (group A) and 61 after surgical interventions (group B) in the period of 30 days after the intervention: 6% of A vs. 24% of B patients complained of pain disorders, 0% of A vs. 16% of B had problems with moving, 23% of A vs. 24% of B had troubles with sleeping, 20% of A vs. 49% of B had a feeling of low energy, 10% of A vs. 19% of B reported depression periods, 3% of A vs. 38% of B reported some disorders as a result of the performed operations, e.g. from postoperative wounds. Conclusion. Endovascular techniques of endograft implantation allow a quicker return to good condition and assure one of a significantly smaller number of postoperative disorders. The quality of patients’ life in the period of 30 days after the surgical intervention is significantly better in comparison to the patients treated by means of the classical operation method

Unstable atherosclerotic plaque of the internal carotid artery in the case of a patient with high surgical risk treated endovascularly

Introduction: Internal carotid artery (ICA) stenosis in a majority is caused by atherosclerotic plaque. Symptoms of ICA stenosis manifest most likely a transient ischemic attack (TIA). The dynamics of ICA stenosis progression is unpredictable, the disease may progress quickly or slowly or remain stable for many years. The method of treatment implemented also depends on it. The task of pharmacological treatment is to reduce the progression of the disease and protect against the onset of stroke. Among the invasive methods of treating ICA stenosis, the standard procedure is endarterectomy of a carotid artery (CEA), i.e. surgical removal of atherosclerotic plaque. Another method of treatment is endovascular carotid artery stenting (CAS). CAS should be considered especially in the case of re-operated patients, also after radiotherapy and tracheostomy. CAS is a less invasive procedure, it avoids complications typical for CEA such as cranial nerve palsy or complications at the site of the wound. On the other hand, the risk of postoperative ischemic stroke is greater in the case of CAS. In recent years, the improved CAS method seems to be the implantation of dual-layered mesh-covered carotid stent systems (DLS). Case report: We present the case of a 69 old man, long-term smoker, with hypertension and coronary heart disease. In 2001 diagnosed with larynx cancer and underwent surgical laryngectomy and radiotherapy. He was admitted in scheduled mode due to symptomatic carotid artery stenosis. In USG examination there was visible stenosis of the right internal carotid artery (80%) caused by an unstable atherosclerotic plaque with irregular structure and thrombotic clots. Due to the obvious difficulties of performing endarterectomy following radiotherapy in the neck area and laryngectomy, the endovascular method has been considered. In spite of the unstable plaque, which is a contraindication to perform the endovascular procedures CAS has been decided to perform. The patient underwent implantation of a dual-layered carotid stent in the combination with proximal balloon occlusion protection with a MoMa device. After procedure arteriography confirmed the optimization of the carotid artery flow and the correct position of the stent. The treatment was carried out without complications. After a few days of hospitalization, the patient was discharged home. Discussion: The method of treatment of internal carotid artery stenosis is selected taking into consideration morphology and localization of atherosclerotic plaque, anatomical conditions and the local condition of the surgical area as well as the general condition of the patient and coexisting diseases. On the one hand, the patient underwent cervical radiotherapy and laryngectomy which are contraindications for CEA. On the other hand, an atherosclerotic plaque was unstable with the features of stratification which is a contraindication to the performance of CAS. In the described case it was decided to make implantation of dual-layered carotid stent system (DLS) connected with proximal balloon occlusion protection with a MoMa device allowed to reduce the risk of embolization

Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa — wytyczne profilaktyki, diagnostyki i terapii. Konsensus Polski 2017

Polish Consensus Statement 2017 (PCS 2017) comprises updated recommendations on prophylaxis, diagnostic approach and treatment of venous thromboembolism (VTE). For VTE and no cancer, as long-term anticoagulant therapy, the authors of PCS 2017 recommend apixaban, edoxaban, rivaroxaban and dabigatran over vitamin K antagonists (VKA). For VTE and cancer, the authors of PCS 2017 recommend low molecular weight heparins (LMWH) over VKA, apixaban, edoxaban, rivaroxaban and dabigatran. For extended prophylaxis of deep venous thrombosis (DVT), PCS 2017 recommends apixaban, edoxaban, rivaroxaban, dabigatran, VKA and sulodexide. For extended prophylaxis of pulmonary embolism (PE) PCS 2017 recommends apixaban, edoxaban, rivaroxaban, dabigatran and VKA. In extended prophylaxis, for patients with idiopathic DVT and high risk of bleeding complications, the authors of PCS 2017 recommend DO NOT stop anticoagulation and use of sulodexide. In extended prophylaxis, for patients with idiopathic PE and high risk of bleeding, the authors of PCS 2017 recommend DO NOT stop anticoagulation and suggests treatment with apixaban, edoxaban, rivaroxaban and dabigatran in reduced doses — adjusted to the risk of bleeding. For VTE treated with anticoagulants, PCS 2017 recommends against insertion of vena cava filters. For patients with DVT, PCS 2017 suggests USING compression stockings routinely to prevent post thrombotic syndrome. For sub-segmental PE and no proximal DVT, PCS suggests clinical surveillance over anticoagulation with a low risk of recurrent VTE, and anticoagulation over clinical surveillance with a high risk. Polish Consensus Statement 2017 suggests thrombolytic therapy for PE with hypotension and systemic therapy over catheter directed thrombolysis. For recurrent VTE on a non-LMWH anticoagulant, PCS suggests LMWH, and for recurrent DVT and/or PE on LMWH PCS 2017 suggests increasing the LMWH dose.Konsensus Polski opracowany w 2017 roku (KP 2017) zawiera uaktualnione zalecenia dotyczące profilaktyki, diagnostyki i leczenia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ). U pacjentów z ŻChZZ bez nowotworu jako długoterminowe leczenie przeciwzakrzepowe autorzy KP 2017 zalecają apiksaban, edoksaban, rywaroksaban i dabigatran jako preferowane w stosunku do antagonistów witaminy K (VKA). U pacjentów z ŻChZZ i nowotworem autorzy KP 2017 zalecają heparyny drobnocząsteczkowe (HDCz) jako preferowane w stosunku do VKA, apiksabanu, edoksabanu, rywaroksabanu i dabigatranu. W ramach przedłużonej profilaktyki przeciwzakrzepowej w celu zapobiegania zakrzepicy żył głębokich (ZŻG) w KP 2017 zaleca się apiksaban, edoksaban, rywaroksaban, dabigatran, VKA i sulodeksyd. W ramach przedłużonej profilaktyki przeciwzakrzepowej w celu zapobiegania zatorowi tętnicy płucnej (ZTP) w KP 2017 zaleca się apiksaban, edoksaban, rywaroksaban, dabigatran i VKA. W przypadku przedłużonej profilaktyki przeciwzakrzepowej u pacjentów z idiopatyczną ZŻG i dużym ryzykiem powikłań krwotocznych autorzy KP 2017 zalecają, aby NIE przerywać antykoagulacji i stosować sulodeksyd. W przypadku przedłużonej profilaktyki przeciwzakrzepowej u pacjentów z idiopatycznym ZTP i dużym ryzykiem krwawienia autorzy KP 2017 zalecają, aby NIE przerywać antykoagulacji i proponują stosowanie apiksabanu, edoksabanu, rywaroksabanu i dabigatranu w zmniejszonych dawkach dostosowanych do ryzyka krwawienia. W przypadku ŻChZZ leczonej przeciwzakrzepowo w KP 2017 opowiedziano się przeciwko wszczepianiu filtrów do żyły głównej dolnej. U pacjentów z ZŻG w KP 2017 zalecono rutynowe stosowanie pończoch uciskowych w celu zapobiegania zespołowi pozakrzepowemu. W przypadku subsegmentalnego ZTP bez proksymalnej ZŻG w KP 2017 zaproponowano raczej nadzór kliniczny niż antykoagulację w przypadku małego ryzyka nawrotu ŻChZZ oraz raczej antykoagulację niż nadzór kliniczny w przypadku dużego ryzyka nawrotu ŻChZZ. W przypadku ZTP z hipotensją w KP 2017 zaproponowano leczenie trombolityczne oraz trombolizę systemową jako preferowaną w stosunku do trombolizy przezcewnikowej. W przypadku nawrotu ŻChZZ podczas stosowania innego leku przeciwzakrzepowego niż HDCz w KP 2017 zaproponowano HDCz, a przypadku nawrotu ZŻG i/lub ZTP podczas stosowania HDCz w KP 2017 zaproponowano zwiększenie dawki HDCz

Venous thromboembolism — recommendations on the prevention, diagnostic approach and management. The 2017 Polish Consensus Statement

The 2017 Polish Consensus Statement (PCS 2017) includes updated recommendations on the prevention, diagnostic approach, and management of venous thromboembolism (VTE). For VTE without cancer, the authors of PCS 2017 recommend apixaban, edoxaban, rivaroxaban, and dabigatran over vitamin K antagonists (VKA) as long-term anticoagulant therapy. For VTE with cancer, the authors of PCS 2017 recommend low molecular weight heparins (LMWH) over VKA, apixaban, edoxaban, rivaroxaban and dabigatran. For extended secondary prevention of deep venous thrombosis (DVT), PCS 2017 recommends apixaban, edoxaban, rivaroxaban, dabigatran, VKA, and sulodexide. For extended secondary prevention of pulmonary embolism (PE), PCS 2017 recommends apixaban, edoxaban, rivaroxaban, dabigatran and VKA. For extended secondary prevention in patients with idiopathic DVT and a high risk of bleeding complications, the authors of PCS 2017 recommend NOT to stop anticoagulation and use sulodexide. For extended secondary prevention in patients with idiopathic PE and a high risk of bleeding, the authors of PCS 2017 recommend NOT to stop anticoagulation and suggest treatment with apixaban, edoxaban, rivaroxaban, and dabigatran in reduced doses adjusted to the risk of bleeding. For VTE treated with anticoagulants, PCS 2017 recommends against insertion of a vena cava filter. For patients with DVT, PCS 2017 suggests USING compression stockings routinely to prevent postthrombotic syndrome. For subsegmental PE without proximal DVT, PCS 2017 suggests clinical surveillance over anticoagulation with a low risk of recurrent VTE, and anticoagulation over clinical surveillance with a high risk of recurrent VTE. The 2017 Polish Consensus Statement suggests thrombolytic therapy for PE with hypotension, and systemic therapy over catheter-directed thrombolysis. For recurrent VTE on a non-LMWH anticoagulant, PCS 2017 suggests LMWH, and for recurrent DVT and/or PE on LMWH, PCS 2017 suggests increasing the dose of LMWH.

Władze wojewódzkie w Lublinie wobec kwestii ukraińskiej na Chełmszczyźnie i Podlasiu Południowym w latach 1935-1939

Począwszy od 1935 r. władze wojewódzkie w Lublinie optowały za programemasymilacji narodowej mieszkającej na tym terenie mniejszości ukraińskiej. W skali całego pogranicza polsko-ukraińskiego tego rodzaju zmiany kursu polityki narodowościowej nabrały praktycznego kształtu dopiero od 1936 r. Wraz z wojskiem kreowały program rewindykacyjno-polonizacyjny Chełmszczyzny i Podlasia Południowego oraz czynnie uczestniczyły w jego realizacji. Na pierwszy plan wysuwała się sprawa Kościoła prawosławnego. Władze w Lublinie opowiadały się jednoznacznie za możliwie daleką polonizacją Cerkwi oraz likwidacją nieetatowych parafii. Mieściła się w tym również kwestia rozbiórek nieczynnych prawosławnych obiektów sakralnych. W ocenie władz lubelskich Cerkiew stawała się groźnym dla państwa polskiego czynnikiem konsolidacji mniejszości ukraińskiej, czemu towarzyszyło narastanie tendencji irredentystycznych. Stanowisko władz wobec mniejszości ukraińskiej ulegało wyraźnie radykalizacji na przełomie lat 1938/1939. Wyrazem tego był sformułowany w Urzędzie Wojewódzkim w Lublinie program „odukrainizowania” służby publicznej. Należy podkreślić, że pozostał on tylko w sferze planów. Jego realizację rozłożoną na lata 1939-1941 uniemożliwił wybuch drugiej wojny światowej

Z działalności Komitetów Koordynacyjnych w latach 1936–1939

This article presents the origins of creating the Coordination Committees (Komitety Koordynacyjne) including the internal factors, the international state of affairs and the experiences of the First World War. The process of their forming in the respective Corps District Commands, organisational structure as well as a programme for operating is showed here. A particular attention was placed on the role of the CCs in realising a programme for consolidating the Polish society against the backdrop of escalating war threat between 1936 and 1939. One of the major arguments was a matter of CCs’ operating right next to CDC II, which played an essential role in the Polonising re-vindication programme in Chełmszczyzna and Wołyń Voivodeship. Due to the space constraints, the aspects which referred to engaging in the acts of demolishing Orthodox churches in Lublin Voivodeship were omitted. However, it was precisely the participation in demolishing Orthodox churches, or the religious conversion in Wołyń, which became, not quite justifiably, a trademark of CCs.Artykuł nie posiada streszczenia w języku polskim