11 research outputs found

    Aplicabilidade do modelo crisp-dm á cirurxía do cancro de pulmón : o problema da idade

    Get PDF
    O carcinoma broncoxénico é o cancro que máis mata en todo o planeta, tanto no chamado primeiro mundo coma nos países en vías de desenvolvemento. Estímase que nos próximos anos pasará do décimo ó quinto lugar entre toda as causas de morte no planeta. Isto é así aínda cando se trata dunha causa de morte evitable, pois o tabaco considérase responsable do 90 % dos cancros de pulmón. O outro factor imprescindible para explicar a actual epidemia de cancro de pulmón é o incremento da esperanza de vida acontecido ó longo do século XX, cando esta pasou dos 35 a preto de 80 anos. Entre un 5 e un 10% dos casos son diagnosticados por debaixo dos 50 anos. A idade media de diagnóstico pasou dos 60 anos en 1960 a situarse na actualidade por enriba dos 65. Entre un e dous terzos do total de doentes diagnosticados están por enriba dos 70 anos. Este progresivo envellecemento da poboación diagnosticada de cancro de pulmón vén complicando ostensiblemente a práctica do único tratamento capaz de proporcionar longas supervivencias: a resección cirúrxica completa. Son centos os parámetros monitorizados en cada doente intervido e milleiros os non empregados polo descoñecemento da súa utilidade neste contexto clínico concreto. A extracción de todo o valor que estes datos agochan constitúe unha tarefa extenuante e practicamente inalcanzable para o investigador. O traballo cooperativo pode axudar na superación desta limitación cognitiva individual, pero ó prezo de orixinar novos problemas de coordinación en comunicación. Afortunadamente, a evolución e expansión experimentada polas tecnoloxías da información permitelles ós individuos almacenar, acceder e procesar con rapidez cantidades crecentes de datos. É nese contexto onde xorde a minería de datos, coa misión de extraer coñecemento útil e comprensible, previamente descoñecido, dende grandes cantidades de datos almacenados en distintos formatos. O proxecto CRISP-DM (Cross-Industry Standard Process for Data Mining) desenvolveu un modelo de proceso de minería de datos neutral respecto do dominio e a ferramenta empregada. O modelo de proceso CRISP-DM 1.0 proporciona unha visión global do ciclo de vida dun proxecto de minería de datos

    Cirugía torácica videoasistida de las deformidades espinales: afrontando la curva de aprendizaje

    No full text
    Objetivo: Analizar el impacto de la curva de aprendizaje sobre los resultados iniciales de la cirugía torácica videoasistida de las deformidades espinales realizada en un hospital general. Pacientes y métodos: Se revisaron de forma retrospectiva los registros clínicos de 15 pacientes intervenidos de deformidades espinales mediante cirugía torácica videoasistida por un equipo multidisciplinario formado por cirujanos ortopédicos y torácicos. El procedimiento consistió en la liberación y fusión anteriores endoscópicas, seguidas de una instrumentación posterior en el mismo acto. Se compararon los datos demográficos, ortopédicos y de morbimortalidad con los de otras series publicadas. Resultados: Se indicó el abordaje endoscópico en 15 pacientes ­11 (73,3%) mujeres y 4 (26,7%) varones­, con una edad mediana de 15 años (rango intercuartílico [RIQ]: 14-19). En 3 casos (20%) fue necesario convertir el procedimiento en una toracotomía. Se registraron complicaciones graves en 2 pacientes (13,3%) y leves en 3 (20%). Todas se resolvieron satisfactoriamente y la mortalidad perioperatoria fue nula. La mediana de los ángulos de Cobb preoperatorios era de 71º (RIQ: 63,75-75,25) y pasó a ser de 41° (RIQ: 30-50) tras la corrección. Las intervenciones duraron una mediana de 360 min (RIQ: 300-360). Los pacientes permanecieron ingresados en la unidad de reanimación una mediana de 1,5 días (RIQ: 1-2,75) y la estancia hospitalaria total fue de 11,5 días (RIQ: 8,25-14). Conclusiones: La aplicación de la cirugía torácica videoasistida a la enfermedad deformativa del raquis torácico resulta técnicamente compleja pero ineludible en un futuro inmediato, con una curva de aprendizaje dilatada pero abordable en un hospital general si se hace de forma conjunta por cirujanos ortopédicos y torácicos

    Cirugía del neumotórax espontáneo de repetición: ¿cuándo indicarla?

    No full text
    Objetivos: Analizar la influencia del retraso en la indicación de cirugía, en términos de episodios de recidiva de neumotórax previos a la intervención, sobre los resultados de la cirugía videotoracoscópica (CVT). Material y métodos: Se analizaron 57 procedimientos quirúrgicos llevados a cabo por neumotórax espontáneo primario de repetición. Estos procedimientos se dividieron en función de sus antecedentes. En un grupo se reunieron los intervenidos durante el primero (en el caso de neumotórax contralateral) o segundo episodios sobre el mismo hemitórax, y en otro los operados en el tercero o sucesivos. Entre ambos grupos se comparó el número de toracotomías, las conversiones de CVT a toracotomía, la presencia de adherencias y la estancia postoperatoria. Resultados: El 13,9% de los procedimientos se practicaron en el tercer episodio o siguientes. En este grupo de enfermos la frecuencia de adherencias pleuropulmorares y el porcentaje de toracotomías practicadas (ya fuera por indicación inicial o tras conversión de CVT) fue significativamente mayor (p < 0,05). Sin embargo, no se aprecian diferencias en cuanto a las estancias postoperatorias generadas por estos pacientes. Conclusiones: La CVT es la técnica de elección en el tratamiento quirúrgico del neumotórax espontáneo primario de repetición. La indicación quirúrgica en estos casos debe establecerse en el primero (neumotórax contralateral) o segundo episodios de neumotórax, dado que el retraso de la cirugía condiciona una mayor incidencia de dificultades técnicas que motiva un aumento del índice de toracotomías
    corecore