THE COMPARISON OF THE STRUCTURE OF HUMIC ACIDS FROM SOIL AMENDED WITH DIFFERENT SOURCES OF ORGANIC MATTER

Soil organic matter (SOM) is an essential soil constituent. The deficiency of SOM is an essential problem in many regions in Poland. Diversity of organic matter and the environment create varying structures and compositions, and thus differences in properties of humic substances (HS) especially humic acids (HAs). It was found that soil amendment with organic matter resulted in improving of soil and HAs properties compared with non-treatment ones. The results obtained provided the following evidences. With respect to HAs: an increasing content of carboxylic groups in HAs from amended soils; a major content of aromatic ring systems; higher carbon, nitrogen, hydrogen, and sulphur and lower oxygen contents comparing to the control; the addition of straw caused an increase of carbon content in HAs particles and, consequently a decrease of the C:H ratio; higher content of oxygen functional groups compared with non-treated ones. Organic matter from straw is more resistant to fast decomposition as compared to compost and it shows higher long-term sorption capacity. Therefore, straw may be an equivalent to natural sources of SOM in terms of agriculture and ecosystems protection. W zależności od rodzaju egzogennej materii organicznej (obornik, kompost, słoma) wprowadzonej do gleb wyekstrahowane kwasy huminowe charakteryzowały się różnymi właściwościami. Stwierdzono, że w kwasach huminowych wystąpił wzrost zawartości grup karboksylowych i fenolowych, większy udział struktur aromatycznych. W kwasach huminowych z gleb nawożonych stwierdzono większą zawartość węgla, wodoru, azotu i siarki oraz niższą zawartość tlenu w porównaniu do kwasów huminowych z gleb bez dodatku egzogennej materii organicznej. Dodatek słomy spowodował wzrost zawartości węgla w składzie pierwiastkowym kwasów huminowych a w konsekwencji zmniejszenie stosunku C:H. Materia organiczna ze słomy jest bardziej odporna na szybki rozkład w porównaniu z kompostem

The Influence of Exogenic Organic Matter on Selected Chemical And Physicochemical Properties of Soil

Organic matter plays an important role in stability and fluxes of trace greenhouse gases between land surface and atmosphere. A steady decline of soil organic matter in Poland is observed, therefore the pending problem and new challenge is to increase its level, particularly in sandy soils. In the last decades a growing interest in various sources of organic matter, for example brown coal, its derivatives and composts – has been observed. Organic matter applied in the form of the brown coal (Rekulter preparation), brown coal, peat, and farmyard manure resulted in changes of selected chemical and physicochemical properties of the soil. One year after application of organic matter, the highest increase in soil reaction pH was found in the case of Rekulter, and the same behaviour was observed seven years after its application. Remarkable influence on sorption properties of soil was in the case of brown coal and brown coal preparation. Exogenic organic matter increased the TOC and the total N, occurring mainly in the case of the Rekulter. The highest value of the TOC to Nt ratio equalling 20 obtained for the soil sample with the Rekulter was due to the highest carbon content in this object. It was found that after introduction of this organic matter into the soil, the value of the C:N ratio increased as compared to control soil ones

Asymmetric dimethylarginine versus proton pump inhibitors usage in patients with stable coronary artery disease : a cross-sectional study

A recent experimental study suggested that proton pump inhibitors (PPI), widely used to prevent gastroduodenal complications of dual antiplatelet therapy, may increase the accumulation of the endogenous nitric oxide synthesis antagonist asymmetric dimethylarginine (ADMA), an adverse outcome predictor. Our aim was to assess the effect of PPI usage on circulating ADMA in coronary artery disease (CAD). Plasma ADMA levels were compared according to PPI use for ≥1 month prior to admission in 128 previously described non-diabetic men with stable CAD who were free of heart failure or other coexistent diseases. Patients on PPI tended to be older and with insignificantly lower estimated glomerular filtration rate (GFR). PPI use was not associated with any effect on plasma ADMA (0.51 ± 0.11 (SD) vs. 0.50 ± 0.10 µmol/L for those with PPI (n = 53) and without PPI (n = 75), respectively; p = 0.7). Additionally, plasma ADMA did not differ between PPI users and non-users stratified by a history of current smoking, CAD severity or extent. The adjustment for patients’ age and GFR did not substantially change the results. Thus, PPI usage does not appear to affect circulating ADMA in non-diabetic men with stable CAD. Whether novel mechanisms of adverse PPI effects on the vasculature can be translated into clinical conditions, requires further studies

Depressed systemic arterial compliance and impaired left ventricular midwall performance in aortic stenosis with concomitant type 2 diabetes : a retrospective cross-sectional study

Background Degenerative aortic stenosis (AS), a disease of the elderly, frequently coexists with concomitant diseases, including type 2 diabetes (T2DM) which amplifies the cardiovascular (CV) risk. T2DM affects left ventricular (LV) structure and function via hemodynamic and metabolic factors. In concentric LV geometry, typical for AS, indices of LV midwall mechanics are better estimates of LV function than ejection fraction (EF). Effects of T2DM coexisting with AS on circumferential LV midwall systolic function and large artery properties have not been reported so far. Our aim was to compare characteristics of AS patients with and without T2DM, with a focus on LV midwall systolic function and arterial compliance. Methods Medical records of 130 electively hospitalized patients with moderate or severe isolated degenerative AS were retrospectively analyzed. Exclusion criteria included clinical instability, atrial fibrillation, coronary artery disease and relevant non-cardiac diseases. From in-hospital echocardiography and blood pressure, we calculated LV midwall fractional shortening (mwFS), circumferential end-systolic LV wall stress (cESS) and valvulo-arterial impedance (Zva), estimates of LV afterload, as well as systemic arterial compliance. Results Patients with (n = 50) and without T2DM (n = 80) did not differ in age, AS severity, LV mass and LV diastolic diameter. T2DM patients exhibited elevated cESS (247 ± 105 vs. 209 ± 84 hPa, p = 0.025) and Zva (5.8 ± 2.2 vs. 5.1 ± 1.8 mmHg per mL/m2, p = 0.04), and lower stroke volume index (33 ± 10 vs. 38 ± 12 mL/m2, p = 0.01) and systemic arterial compliance (0.53 ± 0.16 vs. 0.62 ± 0.22 mL/m2 per mmHg, p = 0.01). mwFS (11.9 ± 3.9 vs. 14.1 ± 3.7%, p = 0.001), but not EF (51 ± 14 vs. 54 ± 13%, p = n.s.), was reduced in T2DM. mwFS and cESS were inversely interrelated in patients both with (r = − 0.59, p < 0.001) and without T2DM (r = − 0.53, p < 0.001) By multiple regression, higher cESS (p < 0.001) and T2DM (p = 0.02) were independent predictors of depressed mwFS. Conclusions In AS, coexistent T2DM appears associated with reduced systemic arterial compliance and LV dysfunction at the midwall level, corresponding to slightly depressed myocardial contractility

Depressed systemic arterial compliance is associated with the severity of heart failure symptoms in moderate-to-severe aortic stenosis : a cross-sectional retrospective study

Background: Patients with aortic stenosis (AS) may develop heart failure even in the absence of severe valve stenosis. Our aim was to assess the contribution of systemic arterial properties and the global left ventricular afterload to graded heart failure symptoms in AS. Methods: We retrospectively reviewed medical records of 157 consecutive subjects (mean age, 71±10 years; 79 women and 78 men) hospitalized owing to moderate-to-severe degenerative AS. Exclusion criteria included more than mild aortic insufficiency or disease of another valve, atrial fibrillation, coronary artery disease, severe respiratory disease or anemia. Heart failure symptoms were graded by NYHA class at admission. Systemic arterial compliance (SAC) and valvulo-arterial impedance (Zva) were derived from routine echocardiography and blood pressure. Results: Sixty-one patients were asymptomatic, 49 presented mild (NYHA II) and 47 moderate-to-severe (NYHA III-IV) heart failure symptoms. Mild symptoms were associated with lower SAC and transvalvular gradients, while more severe exercise intolerance coincided with older age, lower systolic blood pressure, smaller aortic valve area and depressed ejection fraction. By multiple ordinal logistic regression, the severity of heart failure symptoms was related to older age, depressed ejection fraction and lower SAC. Each decrease in SAC by 0.1 ml/m² per mmHg was associated with an increased adjusted odds ratio (OR) of a patient being in one higher category of heart failure symptoms graded as no symptoms, mild exercise intolerance and advanced exercise intolerance (OR: 1.16 [95% CI, 1.01-1.35], P=0.045). Conclusions: Depressed SAC may enhance exercise intolerance irrespective of stenosis severity or left ventricular systolic function in moderate-to-severe AS. This finding supports the importance of non-valvular factors for symptomatic status in AS

Wpływ kompleksowej rehabilitacji kardiologicznej na wydolność fizyczną i jakość życia chorych z upośledzoną czynnością lewej komory

Wstęp: Dane z ostatnich lat świadczą o występowaniu epidemii niewydolności serca (HF). Mimo istotnego postępu w diagnostyce i leczeniu rokowanie w przypadku rozpoznania tej choroby jest bardzo niekorzystne. Celem niniejszej pracy była ocena wpływu kompleksowej rehabilitacji kardiologicznej chorych z HF na tolerancję wysiłku i jakość życia.Materiał i metody: Zbadano 61 pacjentów z HF (54 mężczyzn, 7 kobiet) w wieku 60,3 &plusmn; 9,9 roku, w klasie II-III wg NYHA z frakcją wyrzutową lewej komory mniejszą lub równą 40%. Czterdziestu trzech pacjentów (REHAB) poddano 3-tygodniowemu programowi ambulatoryjnej rehabilitacji kardiologicznej; 18 chorych (NREHAB) odmówiło wzięcia udziału w programie. Pacjenci z grupy REHAB kontynuowali program rehabilitacji ruchowej w warunkach domowych przez 9 tygodni. Maksymalny test wysiłkowy przeprowadzono przed rozpoczęciem programu, po 3 tygodniach i po jego zakończeniu. Jakość życia mierzono na początku badania i pod koniec obserwacji. Wyniki: Czas wysiłku wzrósł istotnie w grupie REHAB z 521 &plusmn; 189 s przed włączeniem do programu do 657 &plusmn; 208 s po treningu nadzorowanym (p < 0,05). Po ćwiczeniach domowych czas trwania wysiłku wzrósł do 685 &plusmn; 232 s (NS). Produkt podwójny przy obciążeniu 50 W zmniejszył się z 13 517 &plusmn; 3104 do 12 029 &plusmn; 3110 (p < 0,001), jednak nie uległ dalszej znamiennej redukcji po ćwiczeniach domowych i wynosił 11 683 &plusmn; 2795 (NS), co stanowiło wartość mniejszą od wyjściowej (p < 0,001). Tętno spoczynkowe zmniejszyło się istotnie z 74,4 &plusmn; 12,7/min do 69,1 &plusmn; 11,3/min po treningu kontrolowanym (p < 0,01). Akcja serca w spoczynku po treningu domowym była niższa, ale nieistotnie statystycznie w porównaniu z tętnem na początku programu i wynosiła 70,3 &plusmn; 13,2/min (p = 0,051). Ciśnienie skurczowe w spoczynku zmniejszyło się z 117,2 &plusmn; 14,2 mm Hg na początku programu do 111,4 &plusmn; 15,2 mm Hg po rehabilitacji nadzorowanej (p < 0,01) i uległo dalszej znamiennej redukcji do 106,4 &plusmn; 14,8 mm Hg po rehabilitacji domowej (p < 0,05). Poprawiła się jakość życia. Wnioski: Po 12 tygodniach ambulatoryjnej i domowej rehabilitacji kardiologicznej wykazano istotne korzystne zmiany adaptacyjne układu krążenia do wysiłku i poprawę jakości życia u pacjentów z niewydolnością serca. Trening fizyczny w warunkach ambulatoryjnych poprawił wydolność fizyczną, a kontynuacja ćwiczeń w domu była wystarczająca do podtrzymania niektórych korzyści uzyskanych podczas treningu nadzorowanego

Wpływ kompleksowej rehabilitacji kardiologicznej na wydolność fizyczną i jakość życia chorych z upośledzoną czynnością lewej komory

Wstęp: Dane z ostatnich lat świadczą o występowaniu epidemii niewydolności serca (HF). Mimo istotnego postępu w diagnostyce i leczeniu rokowanie w przypadku rozpoznania tej choroby jest bardzo niekorzystne. Celem niniejszej pracy była ocena wpływu kompleksowej rehabilitacji kardiologicznej chorych z HF na tolerancję wysiłku i jakość życia.Materiał i metody: Zbadano 61 pacjentów z HF (54 mężczyzn, 7 kobiet) w wieku 60,3 &plusmn; 9,9 roku, w klasie II-III wg NYHA z frakcją wyrzutową lewej komory mniejszą lub równą 40%. Czterdziestu trzech pacjentów (REHAB) poddano 3-tygodniowemu programowi ambulatoryjnej rehabilitacji kardiologicznej; 18 chorych (NREHAB) odmówiło wzięcia udziału w programie. Pacjenci z grupy REHAB kontynuowali program rehabilitacji ruchowej w warunkach domowych przez 9 tygodni. Maksymalny test wysiłkowy przeprowadzono przed rozpoczęciem programu, po 3 tygodniach i po jego zakończeniu. Jakość życia mierzono na początku badania i pod koniec obserwacji. Wyniki: Czas wysiłku wzrósł istotnie w grupie REHAB z 521 &plusmn; 189 s przed włączeniem do programu do 657 &plusmn; 208 s po treningu nadzorowanym (p < 0,05). Po ćwiczeniach domowych czas trwania wysiłku wzrósł do 685 &plusmn; 232 s (NS). Produkt podwójny przy obciążeniu 50 W zmniejszył się z 13 517 &plusmn; 3104 do 12 029 &plusmn; 3110 (p < 0,001), jednak nie uległ dalszej znamiennej redukcji po ćwiczeniach domowych i wynosił 11 683 &plusmn; 2795 (NS), co stanowiło wartość mniejszą od wyjściowej (p < 0,001). Tętno spoczynkowe zmniejszyło się istotnie z 74,4 &plusmn; 12,7/min do 69,1 &plusmn; 11,3/min po treningu kontrolowanym (p < 0,01). Akcja serca w spoczynku po treningu domowym była niższa, ale nieistotnie statystycznie w porównaniu z tętnem na początku programu i wynosiła 70,3 &plusmn; 13,2/min (p = 0,051). Ciśnienie skurczowe w spoczynku zmniejszyło się z 117,2 &plusmn; 14,2 mm Hg na początku programu do 111,4 &plusmn; 15,2 mm Hg po rehabilitacji nadzorowanej (p < 0,01) i uległo dalszej znamiennej redukcji do 106,4 &plusmn; 14,8 mm Hg po rehabilitacji domowej (p < 0,05). Poprawiła się jakość życia. Wnioski: Po 12 tygodniach ambulatoryjnej i domowej rehabilitacji kardiologicznej wykazano istotne korzystne zmiany adaptacyjne układu krążenia do wysiłku i poprawę jakości życia u pacjentów z niewydolnością serca. Trening fizyczny w warunkach ambulatoryjnych poprawił wydolność fizyczną, a kontynuacja ćwiczeń w domu była wystarczająca do podtrzymania niektórych korzyści uzyskanych podczas treningu nadzorowanego

Association of inadequately low left ventricular mass with enhanced myocardial contractility in severe degenerative aortic stenosis

Background: Left ventricular hypertrophy (LVH), traditionally considered an adaptive mechanism that is aimed at the maintenance of LV systolic function, is absent in 10%&#8315;35% of patients with severe aortic stenosis (AS). Our aim was to estimate the clinical and hemodynamic characteristics in patients with severe AS and absent LVH, or inadequately low LV mass (i-lowLVM) relative to an individual hemodynamic load. Methods: We retrospectively analyzed in-hospital records of 100 patients with pure severe degenerative AS, preserved LV systolic function and without relevant coexistent diseases, except for well-controlled hypertension or diabetes. Results: Clinical characteristics were similar in patients with and without LVH, as well as those with and without i-lowLVM, except for slightly lower GFR at i-lowLVM. When compared to their counterparts, subjects without LVH or with i-lowLVM had smaller LV cavities, decreased LV wall thicknesses and higher EF. There were no significant differences in stenosis severity and indices of afterload (valvulo-arterial impedance and circumferential end-systolic LV wall stress), according to the presence or absence of either LVH or i-lowLVM. However, LV fractional shortening at the midwall level was elevated only in patients with i-lowLVM, but not in those without LVH, compared to the remainder (15.8 &#177; 3.3 vs. 12.9 &#177; 3.2%, p &lt; 0.001 for those with and without i-lowLVM, respectively; 13.7 &#177; 3.7 vs. 13.8 &#177; 3.6% for LVH presence and absence, p = 0.9). Conclusions: Inadequately low LVM relative to the individual hemodynamic load could potentially reflect a different mode of the LV response to severe AS, associated with enhanced load-independent LV systolic performance, i.e., better LV contractility. If confirmed in a large series of patients, our small preliminary study may add to the possible mechanisms of a previously reported counterintuitive tendency of a lower, not higher, risk of adverse outcome in patients with low LV mass despite severe AS. Prospective studies are warranted, in order to determine a potential utility of LVM inadequacy in the risk stratification of patients with AS