Parathyroid imaging with [99mTc]Tc-MIBI SPECT/CT — unexpected findings of bone marrow involvement of non-Hodgkin’s lymphoma

Not required for Clinical Vignette

Simultaneous breast cancer and DLBCL lymphoma — role of PET/CT examination with 18F-FDG and 18F-FES

Breast cancer is the most common cancer in women in the western world. The estrogen receptor (ER) is expressed in two thirds of newly diagnosed breast cancers, so hormonal treatment is performed only in the receptor positive patients. The most successful ER imaging radiopharmaceutical in PET techniques is 16α-[18F]-flouro-17β-estradiol (18F-FES). The diffuse large B cell lymphoma (DLBCL) is one of the most common NHL, however, non-Hodgkin lymphoma constitutes only 4% of all primary cancers in women. The typical staging of disease is done using 18-fluorodeoksyglukose (18F-FDG) PET/CT

Nieczynny hormonalnie nowotwór neuroendokrynny trzustki: opis przypadku klinicznego

We present the diagnostic and therapeutic difficulties encountered in a patient with a clinically advanced pancreatic neuroendocrine tumour. The report concerns a 60-year-old female patient with the diagnosis of non-functioning pancreatic neuroendocrine tumour (NET G1) with liver, peripancreatic lymph node and mediastinal metastases. Due to the presence of advanced disease (inoperable pancreatic tumour, presence of multiple metastases) the patient was considered ineligible for surgical treatment on two occasions. Tissue samples for histopathology were collected during an exploratory laparotomy, which made it possible to establish the diagnosis. As somatostatin receptor scintigraphy was positive, the patient was started on somatostatin analogues and radionuclide therapy was initiated, resulting in satisfactory response in the form of complete remission of liver metastases and the decreased size of the primary tumour in the pancreas. The use of somatostatin analogues in the case of an inoperable neuroendocrine tumour which was assessed as clinically advanced, yet possessing a low proliferative potential, is a promising therapeutic option.W pracy przedstawiono trudności diagnostyczno-terapeutyczne u pacjentki z zaawansowanym klinicznie nowotworem neuroendokrynnym trzustki. Opisano przypadek 60-letniej chorej z rozpoznanym nieczynnym hormonalnie nowotworem neuroendokrynnym trzustki (NET G1), z przerzutami do wątroby i węzłów chłonnych okołotrzustkowych i śródpiersia. Ze względu na zaawansowanie choroby (nieresekcyjny guz trzustki, obecność licznych przerzutów) chorą zdyskwalifikowano 2-krotnie z leczenia operacyjnego. Podczas laparotomii zwiadowczej pobrano materiał do badania histologicznego, co pozwoliło na ustalenie rozpoznania. W scyntygrafii receptorowej potwierdzono obecność receptorów somatostatynowych, włączono leczenie analogami somatostatyny oraz zastosowano leczenie radioizotopowe. W wyniku zastosowanej terapii uzyskano zadowalający efekt w postaci całkowitej regresji zmian przerzutowych w wątrobie oraz zmniejszenia wymiarów guza trzustki. Zastosowanie analogów somatostatyny w przypadku nieoperacyjnego, zaawansowanego klinicznie, jednak o niskim potencjale proliferacyjnym, nowotworu neuroendokrynnego trzustki, stanowi obiecującą opcję terapeutyczną

An atypical course of pancreatic neuroendocrine tumour manifesting as cardiac metastasis — a clinical case

W pracy przedstawiono 10-letni przebieg choroby u pacjenta z nowotworem neuroendokrynnym trzustki NEN G1, u którego stwierdzono pojedynczy, bezobjawowy przerzut do lewej komory serca. Przerzut do serca widoczny był początkowo jedynie w badaniu pozytronowej tomografii emisyjnej z użyciem analogu somatostatyny znakowanej galem-68 , czułość badania echokardiograficznego była mniejsza. Pomimo zaawansowanej choroby wykonano operacyjne usunięcie przerzutu z serca. W sumie chory był 8-krotnie operowany, otrzymywał chemioterapię, radioterapię oraz analogii somatostatyny, a obecnie prowadzona jest terapia celowana everolimusem. W wyniku zastosowanego leczenia chory pozostaje w dobrym stanie ogólnym. Jest to drugi opisany przypadek z przerzutem PNEN do serca. Stosowanie różnych metod leczenia w przypadku uogólnionego nowotworu neuroendokrynnego trzustki o niskim potencjale proliferacyjnym daje szansę na wydłużenie przeżycia przy zachowaniu dobrej jakości życia.This paper presents a ten-year course of the disease in a patient with pancreatic neuroendocrine tumour NEN G1, and with confirmed single, asymptomatic metastasis to the left cardiac ventricle. Initially, the cardiac metastasis was visible only on a positron emission tomography (PET) scan using gallium-68-labelled somatostatin analogue; the sensitivity of an echocardiography scan was lower. Despite the advanced stage of the disease, surgical excision of the cardiac metastasis was performed. The patient underwent a total of eight operations, and received chemotherapy, radiotherapy and somatostatin analogues. Currently, he is on a targeted therapy with everolimus. As a result of the treatment, the patient remains in a good general condition. This is the second described case of cardiac metastasis of PNEN. Using different methods of treatment in the case of generalised pancreatic neuroendocrine tumour with low proliferative potential, patients are offered the chance to prolong their survival and maintain a good quality of life

Prostate-specific membrane antigen expression in intracranial lesions — a review of the primary, metastatic, and nonneoplastic lesions

Prostate-specific membrane antigen (PSMA) is a membrane protein originally discovered in prostate cancer cells. It is widely used at all stages of prostate cancer diagnosis. Several studies have highlighted its possible wide application in other cancers. This review discusses the potential use of positron emission tomography with labelled PSMA for the diagnosis or differentiation of intracranial lesions. Given the numerous reports on the usefulness of PSMA in the diagnosis of brain tumours of glial origin, the focus is on lesions of a different aetiology

Liver transplantation as an option of treatment for a giant primary hepatic neuroendocrine tumour

There are no clear guidelines for the treatment of hepatic neuroendocrine tumours. Surgical resections — though rarely radical — seem to be the treatment of choice. Thermoablation, chemoembolisation, or cytoreductive surgery of hepatic focal lesions are often recommended. Pharmacological treatment is based on somatostatin analogues. Liver transplantation is available for a strictly selected group of patients with hepatic neuroendocrine tumours [5]. In the case described above, there were a number of factors that affected the decision about eligibility: first of all — very slow growth of the tumour, its size, and typical multifocality, which made it impossible to perform resection, lack of neoplastic focus outside the liver, and low Ki-67 proliferation index of ≤ 2%. The surgical risk was escalated due to the giant tumour mass and the laparotomy, which was performed twice.

Czy nefrotoksyczność po PRRT jest nadal poważnym problemem klinicznym? Analiza stopnia uszkodzenia nerek po terapii znakowanymi izotopowo analogami somatostatyny z zastosowaniem 90Y-DOTATATE i 90Y/177Lu-DOTATATE

Introduction: The kidneys play an essential role in PRRT. The infusion of amino acids could reduce uptake in the kidney of radiolabelled peptides. The purpose of this study was to determine the extent of kidney damage post PRRT. Material and methods: 53 patients, with disseminated neuroendocrine tumours (NET), received 3–5 cycles of up to a maximum 7.4 GBq/m2 calculated dose of 90Y-DOTATATE (n = 25) and 90Y/177Lu-DOTATATE (n = 28). Creatinine levels were measured and glomerular filtration rates (GFR) were calculated. A mixed amino acid infusion was used for nephroprotection. Results: Patients treated with 90Y-DOTATATE had a mean creatinine level of 0.77 ± 0.19 mg/dL and a mean GFR (mL/min/1.73 m2) of 103.6 ± 30.8. Patients treated with 90Y/177Lu-DOTATATE had a mean creatinine level of 0.92 ± 0.33 mg/dL and a mean GFR of 84.7 ± 26.3. In the follow up, among patients treated with 90Y-DOTATATE and 90Y/177Lu-DOTATATE, the mean GFR level at 12 months was 101.2 ± 31.3 v. 83.9 ± 25.2, at 24 months 80.2 ± 32.7 v. 77.2 ± 31.1, at 36 months 78.9 ± 42.1 v. 67.5 ± 9.7, and 48 months 59.7 ± 15.2 v. 72.6 ± 11.2. The mean yearly decrease in GFR was 4.5 mL in all treated patients; for patients treated with 90Y-DOTATATE and 90Y/177Lu-DOTATATE it was 6.8 v. 3.0, respectively. Conclusions: 90Y/177Lu-DOTATATE treatment induced statistically significantly less change in kidney function compared to 90Y-DOTATATE.Wstęp: Narządem krytycznym w leczeniu guzów neuroendokrynnych z zastosowaniem znakowanych radioizotopowo analogów somatostatyny (PRRT) są nerki. Działanie nefrotoksyczne można ograniczyć, podając roztwór aminokwasów w formie wlewu dożylnego. Celem pracy była analiza stopnia uszkodzenia nerek po PRRT w ciągu pierwszych czterech lat po leczeniu. Materiał i metody: Do badania włączono 53 chorych, z rozpoznanym rozsianym procesem neuroendokrynnym (NET). Chorzy otrzymali 7,4 GBq/m2 90Y-DOTATATE (n = 25) lub 90Y/177Lu-DOTATATE (n = 28) w 3–5 cyklach. Radiofarmaceutyk podawano w trakcie wlewu i.v. roztworu aminokwasów. Oceniano stężenie kreatyniny, na podstawie którego obliczano wartość filtracji kłębuszkowej (GFR). Wyniki: Przed leczeniem w grupie chorych leczonych 90Y-DOTATATE stężenie kreatyniny wynosiło 0,77 ± 0,19 (mg/dl), natomiast GFR 103,6 ± 30,8 (ml/min/1,73 m2). W grupie leczonej 90Y/177Lu-DOTATATE stężenie kreatyniny wynosiło 0,92 ± 0,33 i GFR 84,7 ± 26,3. Nie stwierdzono statystycznie znamiennej różnicy w wartościach badanych parametrów między obydwiema grupami. Po 12 miesiącach wartość GFR w grupie leczonej 90Y-DOTATATE i grupie leczonej 90Y/177Lu-DOTATATE wynosiła odpowiednio: 101 ± 31,3 oraz 83,9 ± 25,2. Po 24 miesiącach odpowiednio: 80,2 ± 32,7 i 77,2 ± 31,1. Po 36 miesiącach odpowiednio 78,9 ± 42,1 i 67,5 ± 9,7. Po 48 miesiącach odpowiednio: 59,7 ± 15,2 i 72,6 ± 11,2. Średni spadek GFR dla wszystkich chorych wynosił 4,5 ml/rok, dla chorych leczonych 90Y-DOTATATE – 6,8 ml/rok, natomiast dla chorych leczonych 90Y/177Lu-DOTATATE — 3,0 ml/rok Wnioski: Leczenie z zastosowaniem 90Y/177Lu-DOTATATE jest związane z istotnie mniejszym statystycznie uszkodzeniem czynności nerek w porównaniu do leczenia z zastosowaniem 90Y-DOTATATE

Jak często wykrywamy przypadkowe zmiany w tarczycy w badaniu PET/CT z 68Ga-DOTATATE u pacjentów diagnozowanych z powodu nowotworu neuroendokrynnego?

  Introduction: Thyroid diseases, which may occur as focal or diffuse changes in thyroid parenchyma, are most often observed in women. Aim: Our aim was to assess the prevalence of incidental thyroid uptake of 68Ga-DOTATATE PET/CT in patients referred to the Nuclear Medicine Department for evaluation of neuroendocrine neoplasia (NEN). Material and methods: We retrospectively evaluated 1150 68Ga-DOTATATE PET/CT images. Clinical history, serum TSH and thyroid antibody (TAb) concentrations, ultrasonography, and cytological assessment of the material from fine-needle aspiration biopsy (FNA) of the thyroid lesion were investigated. Results: We found incidental abnormalities in 46/1150 (4.1%) patients (12 men, 34 women). 34/46 patients (8 men, 26 women) showed diffuse 68Ga-DOTATATE thyroid uptake, with mean SUVmax 4.6 ± 1.6. Based on laboratory tests and ultrasound, we found: 38% of patients with an active autoimmune thyroiditis, 27% with benign goitre, and 6% with multinodular goitre with autoimmune thyroiditis. The remaining 29% of patients did not show any pathology. In 12/47 patients (4 men, 8 women) focal uptake in the thyroid with SUVmax 7.3 ± 3.3 was found. During one-year follow-up, category II and category III lesions (according to Bethesda classification) were revealed in 9/12 (75%) patients and in one patient, respectively. Histopathological examination after surgery revealed papillary thyroid carcinoma in one patient and benign multinodular goitre in another patient. Conclusions: Patients with focal 68Ga-DOTATATE uptake should undergo further examination (FNA) due to potential risk of malignancy. Diffuse 68Ga-DOTATATE uptake was predominantly associated with active autoimmune thyroiditis or benign goitre. The focal lesions and diffuse pathology diseases were frequently seen in women. (Endokrynol Pol 2015; 66 (3): 231–236)    Wstęp: Zmiany w tarczycy mogą występować jako zmiany ogniskowe lub schorzenia dotyczące miąższu tarczycy, częściej stwierdzane są u kobiet. Celem pracy była ocena częstości występowania w badaniu 68Ga-DOTATATE PET/CT przypadkowo stwierdzonego wychwytu w tarczycy u pacjentów, kierowanych w celu oceny stopnia zaawansowania nowotworu neuroendokrynnego (NEN). Materiał i metody: Analizie poddano 1150 badań 68Ga-DOTATATE PET/CT. Wynik badania PET/CT (ocena wizualna wychwytu, pomiar maksymalnego wychwytu znacznika SUVmax) analizowano wraz z historią kliniczną, stężeniem TSH w surowicy, poziomem przeciwciał przeciwtarczycowych (TAb), badaniem USG i oceną cytologiczną materiału z biopsji cienkoigłowej (BACC). Wyniki: Przypadkowe zmiany w tarczycy wykryto u 46/1150 (4,1%) pacjentów: 12 mężczyzn i 34 kobiet. U 34/46 pacjentów (8 mężczyzn, 26 kobiet) stwierdzono rozlany wychwyt w tarczycy ze średnim SUVmax 4,6 ± 1,6. W tej grupie w badaniach laboratoryjnych i badaniu USG stwierdzono: u 38% aktywne autoimmunologiczne zapalenie tarczycy, u 27% wole obojętne, u 6% wole guzowate z komponentą autoimmunologiczną; u pozostałych 29% pacjentów nie stwierdzono żadnej patologii. U 12/46 pacjentów stwierdzono ogniskowy wychwyt w tarczycy (4 mężczyzn, 8 kobiet) z SUVmax 7,3 ± 3,3 (zakres 3,9–12,6). U 9/12 w rocznych badaniach kontrolnych stwierdzono kategorię II, u jednego pacjenta kategorię III. W pooperacyjnym badaniu histopatologicznym stwierdzono raka brodawkowatego tarczycy u jednego pacjenta oraz u jednej osoby łagodny rozrost guzkowy. Wnioski: Ogniskowy wychwyt stwierdzony w badaniu 68Ga-DOTATATE PET/CT wymaga weryfikacji (BACC) ze względu na potencjalne ryzyko wystąpienia nowotworu złośliwego. Rozlany wychwyt 68Ga-DOTATATE PET/CT najczęściej wiąże się z aktywnym autoimmunologicznym zapaleniem tarczycy i wolem guzkowym. Zarówno zmiany ogniskowe, jak i rozlany wychwyt w tarczycy występowały częściej u kobiet. (Endokrynol Pol 2015; 66 (3): 231–236)