Choroba Addisona w przebiegu gruźlicy nadnerczy – opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

Introduction. Addison’s disease (AD) or primary adrenocortical insufficiency was first described by Thomas Addison in patients with adrenal tuberculosis (TBC). Over the past several decades, along with the introduction of antituberculous chemotherapy, the incidence of TBC and AD have declined. The most common symptoms are nonspecific, therefore diagnosis is often delayed and patients may first present with a life-threatening crisis. In this report we present a case of newly diagnosed Addison's disease due to tuberculosis of the lungs and both adrenal glands, endured many years ago, with a life-threatening crisis in the past history.Case report. A 75-year-old man was admitted to our hospital because of weakness, nausea, lack of appetite, low blood pressure, postural hypotension and electrolyte disturbances. The first symptoms appeared 20 years ago; at that time he had been cured because of lung tuberculosis. One month before he was admitted to Department of Endocrinology, he had had an episode of cardiac arrest during attempt of laparoscopic cholecystectomy. The diagnosis towards Addison's disease has been made. Based on the past history of TBC, clinical symptoms, laboratory results and CT features we could confirm an initial diagnosis of primary adrenocortical failure due to tuberculosis of the adrenal glands. As a result of applied replacement therapy, we gained improvement of patient's condition.Conclusion. Although tuberculous Addison’s disease has been decreasing markedly in recent years, the possibility of adrenal insufficiency should be considered when weight loss, gastrointestinal symptoms, hyponatraemia and hyperkalaemia are observed in patients with active tuberculosis or in those having a past history of TBC.Wstęp . Choroba Addisona, czyli pierwotna niedoczynność kory nadnerczy została po raz pierwszy opisana przez Thomasa Addisona u pacjentów z gruźlicą nadnerczy. W ciągu ostatnich kilku dekad, w związku z wprowadzeniem skutecznej terapii przeciwgruźliczej, częstość występowania gruźlicy nadnerczy i związanej z nią choroby Addisona zmniejszyła się. Objawy kliniczne, charakterystyczne dla pierwotnej niedoczynności kory nadnerczy, są niespecyficzne, dlatego jest ona często początkowo nierozpoznawana, dopóki nie rozwinie się zagrażający życiu przełom nadnerczowy. Praca przedstawia opis przypadku świeżo rozpoznanej choroby Addisona w przebiegu przebytej przed wielu laty gruźlicy płuc i obu nadnerczy, z przełomem nadnerczowym w wywiadzie.Opis przypadku. 75-letni mężczyzna został przyjęty do szpitala z powodu osłabienia, nudności, braku apetytu, niskiego ciśnienia tętniczego i jego ortostatycznych spadków oraz zaburzeń elektrolitowych. Pierwsze objawy kliniczne pojawiły się przed 20 laty, w tamtym czasie pacjent był leczony z powodu gruźlicy płuc. Miesiąc przed przyjęciem do Kliniki Endokrynologii, chory miał epizod nagłego zatrzymania krążenia w trakcie laparoskopowej cholecystektomii. Podczas aktualnej hospitalizacji przeprowadzono diagnostykę w kierunku choroby Addisona.W oparciu o dodatni wywiad w kierunku gruźlicy, objawy kliniczne, wyniki badań laboratoryjnych i obrazowych, mogliśmy potwierdzić wstępną diagnozę pierwotnej niedoczynności kory nadnerczy w przebiegu gruźlicy nadnerczy. Na skutek zastosowanej terapii substytucyjnej, uzyskaliśmy poprawę stanu chorego.Wnioski: Chociaż występowanie choroby Addisona w przebiegu gruźlicy nadnerczy zmniejszyło się w ostatnim czasie, to możliwość rozpoznania pierwotnej niedoczynności kory nadnerczy powinna być rozważona w przypadku współistnienia objawów ze strony przewodu pokarmowego, utraty masy ciała, hyponatremii i hyperkaliemii oraz aktywnej postaci gruźlicy lub dodatniego wywiadu chorobowego w jej kierunku

1, 5- Anhydroglucitol (1 ,5-AG) I jego zastosowanie w praktyce klinicznej

1,5-anhydroglucitol (1,5-AG) is a major polyol in human serum, structurally similar to D-glucose. The 1,5-AG pool can be determined by the balance between oral intake and urinary excretion. It is derived mainly from dietary sources with a half-life of about 1-2 weeks. 1,5-AG is not metabolized, whereas it is excreted in urine and nearly 99.9% of it is reabsorbed by the kidneys. When serum glucose level exceeds the renal threshold for glucosuria, urinary glucose suppresses tubular reabsorbing of 1,5-AG, leading to a loss of it in the urine and a rapid reduction of this polyol in serum levels. Therefore, the plasma 1,5-AG concentration indirectly reflects episodes of hyperglycaemia. This marker can be measured in serum, EDTA or in plasma using enzymatic assays or chromatography techniques which are also helpful to detect 1,5-AG in urine.In clinical practice, 1,5-AG is a good marker of short-term episodes of hyperglycaemia such as postprandial hyperglycaemia and other short term glycaemia excursions, for example during pregnancy or in pre-conception, before operations and after glycaemia-related therapeutic changes. It has been also reported as a marker of first-ever cardiovascular disease, a clinical test to differentiate subtypes of diabetes and to monitor type 1 diabetes in children. Despite small limitations such as end-stage renal disease or liver cirrhosis, which should be taken into consideration when interpreting levels of 1,5-AG, it seems to be a useful and sensitive marker of acute and postprandial hyperglycaemia episodes in diabetology or cardiodiabetology.1,5-anhydroglucitol (1,5-AG) jest głównym poliolem występującym w ludzkiej surowicy, podobnym strukturalnie do D-glukozy. Na całkowitą jego pulę w ustroju wpływa zachowanie równowagi między podażą w diecie a wydalaniem. Podstawowym źródłem 1,5-AG w organizmie jest pokarm, zaś okres półtrwania tego związku waha się w granicach od 1 do 2 tygodni. 1,5-AG nie podlega metabolizmowi i jest wydalany przez nerki, gdzie ulega zwrotnej reabsorpcji w prawie 99,9%. Kiedy poziom glikemii we krwi przekracza próg nerkowy, glukoza kompetycyjnie hamuje reabsorpcję nerkową 1,5-AG, co powoduje jego utratę z moczem i obniżenie stężenia w surowicy. Dlatego uważa się, że poziom 1,5-AG dokładnie odzwierciedla epizody hyperglikemii. Marker ten może być oznaczany w surowicy, EDTA i osoczu przy zastosowaniu metod enzymatycznych lub chromatograficznych, które także są pomocne w wykrywaniu 1,5-AG w moczu. W praktyce klinicznej 1,5-anhydroglucitol jest dobrym markerem krótkotrwałych epizodów hiperglikemii, takich jak hiperglikemia poposiłkowa, czy innych krótkotrwałych zwyżkek poziomu glukozy we krwi np. obserwowanych w trakcie ciąży, w okresie przedkoncepcyjnym lub przed planowanymi zabiegami operacyjnymi. Jest także przydatny w szybkiej ocenie modyfikacji leczenia cukrzycy. Opisuje się również zastosowanie oznaczania stężenia 1,5-AG jako niezależnego markera ryzyka sercowo-naczyniowego, parametru ułatwiającego diagnostykę różnicową typów cukrzycy i pozwalającego na monitorowanie leczenia cukrzycy typu 1 u dzieci. Pomimo pewnych ograniczeń w stosowaniu, takich jak niewydolność nerek czy marskość wątroby, które powinny być wzięte pod uwagę w interpretacji stężenia 1,5-AG, związek ten wydaje się być przydatnym i wrażliwym markerem epizodów ostrej i poposiłkowej hiperglikemii, mogącym dostarczyć cennych informacji w praktyce diabetologicznej i kardiodiabetologicznej

Measurement of health-related quality of life in diabetes mellitus

Coraz więcej uwagi poświęca się potrzebie tzw. wielodyscyplinarnego czy holistycznego podejścia do leczenia pacjenta. W przypadku cukrzycy, oprócz oceny stanu klinicznego i stopnia wyrównania metabolicznego, taką możliwość daje badanie jakości życia (QoL). Pomiaru QoL można dokonać za pomocą zobiektywizowanych narzędzi, jakimi są kwestionariusze do oceny jakości życia. Do oceny QoL w cukrzycy stosuje się skale ogólne oraz specyficzne, a także jako narzędzia pomocnicze — kwestionariusze do oceny stanu emocjonalnego oraz zaburzeń depresyjnych i lękowych. W niniejszym opracowaniu zwrócono szczególną uwagę na kwestionariusze specyficzne dla cukrzycy stosowane na skalę międzynarodową, wraz z podaniem ich charakterystyki i podstawowych własności psychometrycznych. (Diabet. Prakt. 2011; 12, 2: 56–64)In recent years, increasing attention has been paid to the need for a multidisciplinary or holistic approach towards patient treatment. In the case of diabetes, apart from evaluating the patient’s clinical state and level of diabetic control, this approach can also be implemented by assessing the patient’s quality of life (QoL). QoL can be measured using objective tools, such as questionnaires for evaluating the quality of life. When it comes to QoL evaluation in diabetic patients, the following tools are used: general and specific scales, as well as ancillary tools, such as questionnaires concerning the patient’s emotional state, including depression and anxiety states. This study focused particularly on questionnaires developed specifically for diabetic patients, which are used internationally, including a description of their characteristics and psychometric properties. (Diabet. Prakt. 2011; 12, 2: 56–64

The incidence of obesity and some cardiovascular risk factors in a group of university students in Lublin

WSTĘP. Choroby układu sercowo-naczyniowego stanowią jedną z głównych przyczyn zgonów w Polsce i na świecie. Przeprowadzone badania epidemiologiczne pozwoliły na zidentyfikowanie czynników ryzyka tych schorzeń. Szczególny niepokój budzi rosnąca liczba osób z nadwagą, co obserwuje się już w grupie dzieci i młodzieży. Poznanie endokrynnej roli trzewnej tkanki tłuszczowej uświadomiło potrzebę prewencji otyłości brzusznej. Znalazło to odzwierciedlenie w kryteriach rozpoznawania zespołu metabolicznego, zaproponowanych przez International Diabetes Federation (IDF). Celem pracy było określenie częstości występowania wybranych czynników ryzyka schorzeń układu sercowo-naczyniowego wśród studentów lubelskich uczelni wyższych. MATERIAŁ I METODY. Oceną objęto 250 studentów, w tym 182 kobiety (K) i 68 mężczyzn (M) w wieku 18-28 lat (średnia wieku 21,5 roku). Każdą z osób poddanych ocenie proszono o wypełnienie wcześniej przygotowanej ankiety. Oceniano częstość występowania nadwagi, otyłości, aktywność fizyczną, palenie tytoniu oraz sposób odżywiania się badanych. Uzyskane wyniki poddano analizie statystycznej. WYNIKI. Nadwagę lub otyłość stwierdzono u 12% badanych, częściej wśród mężczyzn (25,0% vs. 5,0%). Obwód talii spełniający kryteria rozpoznania zespołu metabolicznego zanotowano u 13,3% M i 16,1% K. Wśród studentów aktywnych fizycznie dominowali mężczyźni (71,7% vs. 48,4%). W badanej grupie przeważały osoby niepalące. Nałóg palenia tytoniu zgłaszało 19% studentów i częściej dotyczył on mężczyzn (25,0% vs. 16,8%). Zaobserwowano błędy dotyczące jakości odżywiania się badanych osób. Obejmowały one: nieregularne spożywanie posiłków (12,7%) oraz pojadanie między posiłkami (69%). Dieta 79,2% studentów zawierała słodycze, a 36% posiłki typu fast-food. WNIOSKI. Na podstawie przeprowadzonej analizy wydaje się, że wciąż aktualne znaczenie ma prowadzenie szeroko rozumianej profilaktyki schorzeń układu krążenia wśród studentów.INTRODUCTION. Cardiovascular diseases are among the main causes of death in Poland and in many other countries. The performed epidemiological studies enabled to determine risk factors for these diseases. The number of overweight persons keeps increasing and this fact is of great medical concern among children and adolescents. The recognition of endocrine function of visceral fatty tissue pointed out the need for prevention the abdominal obesity, that is reflected in the criteria for the diagnosis of metabolic syndrome recommended by the International Diabetes Federation (IDF). The aim of this study was to determine the frequency of occurence of some risk factors for cardiovascular diseases in a group of university students in Lublin. MATERIAL AND METHODS. The study was conducted on a group of 250 students consisting of 182 females (K) and 68 males (M) aged 18 to 28 (the average age 21.5). All studied students were asked to fill in a specially prepared questionnaire to find out the information about the frequency of overweight, obesity, physical activity, smoking and eating habits. The obtained results were analysed statistically. RESULTS. Overweight or obesity were found in 12% of studied students, and it was more common among males (25.0% vs. 5.0%). An abdominal circumference that fulfilled the criteria for the diagnosis of a metabolic syndrome was found in 13% of males and 16% of females. More males than females were physically active (71.7% vs. 48.4%). Most of the students did not smoke but 19% were smokers, males more often than females (25.0% vs. 16.8%). The study also revealed unhealthy eating habits: irregular meals (12.7%) and eating between the meals (69.0%). The diet of 79.2% of students included sweets and of 36.0% - fast food. CONCLUSIONS. On the ground of the result analysis carried out in our study, it seems clear enough that the realization of widely understood education related to prevention of cardiovascular diseases amongst students is becoming the most important and constantly is of great significance

Acromegaly in a patient with normal pituitary gland and somatotropic adenoma located in the sphenoid sinus

Ectopic acromegaly is a very rare clinical entity occurring in less than 1% of acromegalic patients. In most cases it is caused by GHRH or rarely GH&#8211;secreting neoplasms. Even rarer are ectopic pituitary adenomas located in the sphenoid sinus or nasopharynx that originate from pituitary remnants in the craniopharyngeal duct. This dissertation presents the difficulties in visualizing GH-secreting adenoma located in the sphenoid sinus. A 55-year-old man had somatic features of acromegaly for several years. MRI imaging revealed a slightly asymmetric pituitary gland (14 &#165; 4 mm) without focal lesions. Simultaneously, a spherical mass, 10 mm in diameter, corresponding with ectopic microadenoma was demonstrated on the upper wall of the sphenoid sinus. The serum GH level was 4.3 mg/l, IGF-1 = 615 mg/l, and a lack of GH suppression with oral glucose was proven. After preliminary treatment with a long-acting somatostatin analogue, transsphenoidal pituitary tumour removal was performed. Histopathological, electron microscopical and immunohistochemical analysis revealed densely granulated somatotropic pituitary adenoma: GH(+), PRL(-), ACTH(-), TSH(-), FSH(-), LH(-), MIB1 < 1%, SSTR3(+) and SSTR5(+). Post-surgical evaluation showed normal pituitary MRI scans, GH and IGF-1 levels 0.18 &#956;g/l and 140 mg/l, respectively, as well as normal GH suppression with oral glucose. The careful analysis of possible pituitary embryonic malformations points out their significance for proper localization of extrapituitary adenomas.Ektopowa postać akromegalii występuje u mniej niż 1% chorych. W większości przypadków jest ona spowodowana wydzielaniem GHRH lub sporadycznie GH przez guz nowotworowy. Jeszcze rzadsze są ektopowo położone gruczolaki przysadki. Zlokalizowane najczęściej w zatoce klinowej lub nosogardzieli, rozwijają się z fragmentu przysadki pozostałego w przewodzie czaszkowo-gardłowym. Prezentowana praca ukazuje trudności w wizualizacji gruczolaka somatotropowego położonego w zatoce klinowej. Mężczyzna w wieku 55 lat z somatycznymi cechami akromegalii od kilkunastu lat. W MRI przysadka nieco asymetryczna, 14 &#165; 4 mm, bez zmian ogniskowych. Na górnej ścianie zatoki klinowej obecny kulisty obszar o średnicy 10 mm odpowiadający mikrogruczolakowi. Stężenie GH = 4,3 &#956;g/l, IGF-1 = 615 &#956;g/l, brak hamowania GH glukozą. Po przygotowaniu długodziałającym analogiem somatostatyny guz usunięto z dostępu przez zatokę klinową. Badania histopatologiczne, elektronomikroskopowe oraz immunohistochemiczne wykazały obecność bogatoziarnistego somatotropowego gruczolaka przysadki: GH(+), PRL(-), ACTH(-), TSH(-), FSH(-), LH(-), MIB1 < 1%, SSTR3(+), SSTR5(+). W ocenie pooperacyjnej: prawidłowy obraz przysadki w MRI, GH = 0,18 &#956;g/l; IGF-1 = 140 &#956;g/l, obecne hamowanie GH glukozą. Staranna analiza możliwych zaburzeń rozwoju embrionalnego przysadki potwierdza ich znaczenie dla prawidłowej lokalizacji pozaprzysadkowo położonych gruczolaków

Type and frequency of autoimmune diseases coexisting with LADA

Wstęp. Liczne doniesienia dowodzą częstego współistnienia cukrzycy typu 1 i chorób z autoagresji (AD). Cel pracy. Ustalenie rodzaju chorób autoimmunizacyjnych i częstości ich współwystępowania z cukrzycą LADA w materiale własnym. Materiał i metody. 32 chorych (17 K; 15 M), w wieku 28–77 lat (56,3 ± 12,4) z rozpoznaniem L ADA potwierdzonym obecnością przeciwciał anty-GAD. Retrospektywna analiza obrazu klinicznego, chorób współistniejących, badań hormonalnych i immunologicznych oraz leczenia. Wyniki. Współistnienie AD i LADA stwierdzono u 46,9% chorych (n = 15; 11 K i 4 M). U 12 osób z LADA (37,5%) rozpoznano jedną z chorób autoimmunizacyjnych tarczycy: u ośmiu chorobę Hashimoto (25%), u czworga chorobę Gravesa (12,5%). U czworga chorych (12,5%) cukrzycy towarzyszyło bielactwo, u jednej łuszczyca, u dwojga niedokrwistość A–B. U 11 chorych (34,4%) współistniała z LADA tylko jedna choroba z au­toagresji: u pięciu choroba Hashimoto, u trojga choroba Gravesa, u pozostałych trojga odpowiednio łuszczyca, bielactwo i niedokrwistość A–B. Równoczesne współistnienie trzech chorób z autoagresji stwierdzono u dwojga chorych, cztery choroby z autoagresji: u jednego chorego; i pięć AD u jednego chorego. Autoimmunologiczny zespół wielogruczołowy (AZW) rozpoznano u 12 chorych, u 11 chorych — AZW typu 3 (LADA + wole Hashimoto u siedmiorga i L ADA wraz z chorobą Gravesa u czterech chorych). U jednej chorej L ADA była składową APS typu 2 i współistniała z chorobą Addisona, wolem Hashimoto, niedoczynnością przytarczyc i przedwczesnym wygasaniem jajników. Porównano częstość współwystę­powania LADA i AD w dwóch grupach chorych, różniących się mianem przeciwciał anty-GAD. Wniosek. Współistnienie chorób z autoagresji, najczęściej chorób tarczycy, stwierdzano u około połowy chorych z LADA, częściej u kobiet i osób z wyższym mianem anty-GAD.Introduction. Several data confirm frequent coexistence of type 1 diabetes and autoimmune diseases (AD). Aim of the study. Aim of the study was to determine the type and frequency of AD coexisting with LADA. Material and methods. 32 patients (17 F; 15 M) aged 28–77 y (mean 56.3 ± 12.4) with LADA, confirmed by the presence of anti-GAD antibod­ies. A retrospective analysis of the clinical picture, medical history, hormonal and immunological tests and treatment. Results. The coexistence of LADA and AD was found in 46.9% of cases (n = 15; 11 F, 4 M). In 12 patients with LADA (37.5%) it was one of autoimmune thyroid diseases: in 8 (25%) Hashimoto’s disease and in 4 (12.5%) — Graves’ disease. In 4 pts (12.5%) diabetes was accompanied by vitiligo, in 1 — by psoriasis and in 2 — by anemia A–B. In 11 pts (34.4%) LADA coexisted with only one AD. In 5 cases it was Hashimoto’s thyroiditis, in 3 — Graves’ disease and in the remaining 3 respectively: psoriasis, vitiligo and anemia A–B. The coexistence of 3 AD was found in 2 pts, 4 AD — in 1 patient and 5 AD — in 1 patient. Autoimmune polyglandular syndrome (APS) was diagnosed in 12 pts: APS type 3 in 11 cases (LADA + Hashimoto in 7 pts and LADA + Graves’ disease in 4 pts.). In one case LADA was a part of APS type 2 and coexisted with Addison’s disease, Hashimoto goiter, hypoparathyroidism and premature ovarian failure. We compared the frequency of co-occurrence of LADA and AD in 2 groups of pts, depending on the anti-GAD. Conclusion. The incidence of AD, most common thyroid disease, was found in about half of the patients with LADA, more frequently in women and people with higher anti-GAD antibodies

Pancreatic neuroendocrine tumours in patients with von Hippel-Lindau disease

Von Hippel-Lindau disease is a highly penetrant autosomal genetic disorder caused by a germline mutation in the tumour suppressor gene, manifesting with the formation of various tumours, including neuroendocrine tumours of the pancreas. The incidence of the latter is not very high, varying from 5% to 18%. To compare, haemangioblastomas and clear cell renal carcinoma are present in 70% of von Hippel-Lindau patients and are considered the main prognostic factors, with renal cancer being the most common cause of death. However, pancreatic neuroendocrine tumours should not be neglected, considering their malignant potential (different to sporadic cases), natural history, and treatment protocol. This paper aims to review the literature on the epidemiology, natural history, treatment, and surveillance of individuals affected by pancreatic neuroendocrine tumours in von Hippel-Lindau disease

Addison’s disease — symptoms and diagnosis. Case study

Wstęp. Choroba Addisona to zespół objawów klinicznych, wywołanych długotrwałym niedoborem hormonów kory nadnerczy, do którego dochodzi w wyniku autoimmunologicznego uszkodzenia nadnerczy. Najczęściej chorują kobiety, a początek choroby obserwuje się zwykle w 3. lub 4. dekadzie życia. Cel pracy. Przedstawienie trudności diagnostycznych, jakie mogą pojawić się w związku z ustaleniem ostatecznego rozpoznania choroby Addisona. Opis przypadku. Pacjentka 24-letnia z podejrzeniem pierwotnej niedoczynności kory nadnerczy została w trybie nagłym przyjęta do Kliniki Endokry­nologii. Od około pięciu miesięcy chora obserwowała nasilające się ciemnienie skóry, hipotensję, postępujące osłabienie z epizodami zasłabnięć, pogorszenie apetytu wraz z towarzyszącym spadkiem masy ciała. Lekarz rodzinny i dermatolog, do których w pierwszej kolejności zgłosiła się chora, nie brali pod uwagę patologii nadnerczy jako przyczyny zgłaszanych objawów, co opóźniło ustalenie ostatecznego rozpoznania. Wnioski. Ważną rolę w diagnostyce niedoczynności kor y nadnerczy odgrywa dobrze zebrany wywiad chorobowy oraz badanie przedmiotowe, a dokładna znajomość objawów klinicznych może znacznie ułatwić wczesne ustalenie rozpoznania. Choroba Addisona może przebiegać bez charakterystycznych zaburzeń gospodarki elektrolitowej, co może utrudniać jej wczesne rozpoznanie.Introduction. Addison’s disease is a constellation of symptoms triggered by long-term adrenal insufficiency, which is caused by autoimmune adrenal damage. Addison’s disease affects mostly women. The onset of the disease is usually observed in 3rd or 4th decade of life. Aim of the study. In the present paper diagnostic difficulties connected with posting a final diagnosis of Addison’s disease were presented. Case study. A 24-year female patient was admitted to Clinic of Endocrinology as an emergency case with suspected primary adrenal insufficiency. The medical history of the patient indicated progressive darkening of the skin, hypotension, fatigue with episodes of collapse, decreased appetite and weight loss over the last five months. The general practitioner and the dermatologist, who she consulted first, didn’t take into account the adrenal pathology as the cause of reported symptoms, which delayed the posting of final diagnosis. Conclusions. A significant factor in diagnosing adrenal insufficiency is a w ell-gathered medical history and physical examination. A thorough knowledge of signs and symptoms of this disease may be the key to early diagnosis. Addison’s disease may show no characteristic electrolyte metabolism disturbances, which may be a significant problem in posting an accurate early diagnosis

Disorders of carbohydrate metabolism and their relationship with the prevalence of cancer in patients with acromegaly – authors’ own observations

Background . Acromegaly is a rare chronic disease with an excessive secretion of growth hormone, which leads to characteristic changes in appearance, organ and metabolic complications and neoplasms, which are a significant cause of shortened survival time. One of the most common consequences of acromegaly is disturbed carbohydrate metabolism. Objectives . The aim of this study was to assess the prevalence of disorders of carbohydrate tolerance and their relationship with the prevalence of malignant tumours in subjects with acromegaly. Material and methods. The study group comprised 69 patients with confirmed acromegaly (26 M, 43 F), aged 26–83 (mean 58.9 ± 11.0). Medical histories and the results of laboratory tests – plasma fasting glucose and oral glucose tolerance test, as well as the results of imaging and histopathological examinations performed in cases of suspected cancer lesions were analyzed. Results Disorders of carbohydrate tolerance were confirmed in a total of 46 patients (66.7%). 23 patients (33.3%) had normal glucose tolerance. Diabetes was diagnosed in 22 patients (31.9%), while prediabetes was diagnosed in 24 (34.8%) patients. In the analyzed group there were 6 cases of cancers, including 5 patients with concomitant diabetes, which represented a value significantly higher (p = 0.01) compared to patients without diabetes. The sixth case of cancer was detected in a woman with IGT . In patients with normal glucose tolerance there was no case of cancer. Conclusions . Among patients with acromegaly, disorders of carbohydrate tolerance occur in more than half of the cases, which confirms the need for active screening in this group of patients, in which a significant role is played by General Practitioners. General Practitioners should also consider the possibility of acromegaly in the differential diagnosis of glucose tolerance disorders detected in their patients. All patients with acromegaly, especially with concomitant diabetes or prediabetes, should be screened for cancers

Non-compliance, czyli dlaczego nawet najlepszy lek bywa nieskuteczny

Introduction. The term „compliance” is translated into Polish in the medical community as treatment adherence. Non-compliance is a major cause of failure in chronic diseases treatment. Aim of the study. Evaluate the phenomenon of non-compliance with treatment patients. Material and methods. The study included 120 subjects (78 female and 42 male) at age between 19 to 87 years old (43.9 ± 17.2 on average). A method of proprietary questionnaire was used. Results. In the study group, 53.3% of respondents reported problems with the regular intake of drugs. The most common cause of non-compliance is to forget about taking the drug, which declares 43.3% of respondents. In the patients, the number of medications taken by them is too large for 13.3% of them. Conclusions. The task of a doctor is to seek to simplify a therapy, which may contribute to better patient compliance with a doctor.Wstęp. Termin compliance tłumaczy się w środowisku medycznym jako przestrzeganie zaleceń terapeutycznych. Nieprzestrzeganie zaleceń terapeutycznych (non-compliance) jest jedną z głównych przyczyn nieskuteczności leczenia chorób przewlekłych. Cel pracy. Ocena zjawiska nieprzestrzegania zaleceń terapeutycznych wśród pacjentów. Materiał i metody. Badaniem objęto 120 osób (78 K i 42 M) w wieku od 19 do 87 lat (średnio 43,9 ± 17,2). Zastosowano metodę autorskiego kwestionariusza ankiety. Wyniki. W badanej grupie 53,3% respondentów zgłasza problemy z regularnym przyjmowaniem leków. Najczęstszą przyczyną niestosowania się do zaleceń lekarskich jest zapominanie o zażyciu leku, co deklaruje 43,3% badanych. W opinii 13,3% pacjentów przyjmowana liczba tabletek jest zbyt duża. Wnioski. Zadaniem lekarza jest dążenie do uproszczenia leczenia, co może przyczynić się do lepszej współpracy pacjenta z lekarzem w zakresie przestrzegania zaleceń terapeutycznych