Cardiac magnetic resonance imaging of acute myocardial infarction

Obszar zagrożony zawałem, strefa zawału, strefa braku reperfuzji, a w końcu — funkcja lewej komory są kluczowymi parametrami decydującymi o bezpośrednim i odległym wyniku leczenia pacjentów z ostrym zawałem serca (AMI). Obrazowanie metodą kardiologicznego rezonansu magnetycznego, stanowiąc metodę referencyjną do określenia wielkości i funkcji lewej komory, stało się istotnym narzędziem diagnostycznym do oceny pacjentów z AMI. Rosnąca zawartość wody w objętym zawałem mięśniu sercowym prowadzi do wydłużenia czasu relaksacji T2, a jego zmiana jest przydatna klinicznie do wyznaczenia strefy ryzyka zawału. Technika pierwszego przejścia kontrastu pozwala uwidocznić obszary o spoczynkowym deficycie perfuzji w miokardium objętym zawałem. Po podaniu kontrastu obszar martwicy zawałowej ulega późnemu wzmocnieniu (DE) w porównaniu z prawidłowo unaczynionym mięśniem. W badaniach doświadczalnych i klinicznych potwierdzono, że rozległość obszaru DE ściśle koreluje ze strefą zawału i pozwala prognozować powrót funkcji miokardium objętego zawałem. Strefa obstrukcji mikrokrążenia, na ogół zlokalizowana w centrum obszaru późnego wzmocnienia, jest związana z histologicznie potwierdzonym obszarem no-reflow. Jej obecność wiąże się z brakiem poprawy czynności lewej komory.Area at risk, infarct area, the size of no-reflow phenomenon and finally left ventricular function determine immediate and long-term outcome in patients with acute myocardial infarction (AMI). Cardiac magnetic resonance imaging is a gold standard technique for evaluation of left ventricular volumes and function and therefore has evolved into an important diagnostic tool in the assessment of patients with AMI. Increased free water content in the infracted myocardium prolongs the T2- -relaxation time. Differences in T2-relaxation time are clinically useful for detection of area of risk whereas first-pass technique is useful for the assessment of areas with perfusion deficit at rest. Myocardial necrosis appears hyper-enhanced in comparison to the normal myocardium after contrast injection with delayed enhancement (DE) technique. Experimental and clinical studies indicate that extent of DE closely correlates with infarct size and predicts functional recovery of postinfarcted myocardium. The hypo-enhanced zone usually located in the core of hyper-enhanced region indicates microvascular obstruction (MVO) and corresponds with the area of no-reflow as defined by histopathology. The presence of MVO is associated with impaired functional recovery after AMI

Cardiac magnetic resonance imaging of acute myocardial infarction

Area at risk, infarct area, the size of no-reflow phenomenon and finally left ventricular function determine immediate and long-term outcome in patients with acute myocardial infarction (AMI). Cardiac magnetic resonance imaging is a gold standard technique for evaluation of left ventricular volumes and function and therefore has evolved into an important diagnostic tool in the assessment of patients with AMI. Increased free water content in the infracted myocardium prolongs the T2-relaxation time. Differences in T2-relaxation time are clinically useful for detection of area of risk whereas first-pass technique is useful for the assessment of areas with perfusion deficit at rest. Myocardial necrosis appears hyper-enhanced in comparison to the normal myocardium after contrast injection with delayed enhancement (DE) technique. Experimental and clinical studies indicate that extent of DE closely correlates with infarct size and predicts functional recovery of postinfarcted myocardium. The hypo-enhanced zone usually located in the core of hyper-enhanced region indicates microvascular obstruction (MVO) and corresponds with the area of no-reflow as defined by histopathology. The presence of MVO is associated with impaired functional recovery after AMI. Kardiol Pol 2010; 68, supl. V: 441-447Obszar zagrożony zawałem, strefa zawału, strefa braku reperfuzji, a w końcu - funkcja lewej komory są kluczowymi parametrami decydującymi o bezpośrednim i odległym wyniku leczenia pacjentów z ostrym zawałem serca (AMI). Obrazowanie metodą kardiologicznego rezonansu magnetycznego, stanowiąc metodę referencyjną do określenia wielkości i funkcji lewej komory, stało się istotnym narzędziem diagnostycznym do oceny pacjentów z AMI. Rosnąca zawartość wody w objętym zawałem mięśniu sercowym prowadzi do wydłużenia czasu relaksacji T2, a jego zmiana jest przydatna klinicznie do wyznaczenia strefy ryzyka zawału. Technika pierwszego przejścia kontrastu pozwala uwidocznić obszary o spoczynkowym deficycie perfuzji w miokardium objętym zawałem. Po podaniu kontrastu obszar martwicy zawałowej ulega późnemu wzmocnieniu (DE) w porównaniu z prawidłowo unaczynionym mięśniem. W badaniach doświadczalnych i klinicznych potwierdzono, że rozległość obszaru DE ściśle koreluje ze strefą zawału i pozwala prognozować powrót funkcji miokardium objętego zawałem. Strefa obstrukcji mikrokrążenia, na ogół zlokalizowana w centrum obszaru późnego wzmocnienia, jest związana z histologicznie potwierdzonym obszarem no-reflow. Jej obecność wiąże się z brakiem poprawy czynności lewej komory. Kardiol Pol 2010; 68, supl. V: 441-44

Low fasting glucose is associated with enhanced thrombin generation and unfavorable fibrin clot properties in type 2 diabetic patients with high cardiovascular risk

Objective To investigate the effect of low blood glucose on thrombin generation and fibrin clot properties in type 2 diabetes (T2DM). Methods In 165 patients with T2DM and high cardiovascular risk, we measured ex vivo plasma fibrin clot permeation [Ks], turbidity and efficiency of fibrinolysis including clot lysis time [t50%], together with thrombin generation and platelet activation markers in relation to fasting blood glucose. Results As compared to patients in medium (4.5-6.0 mmol/l, n = 52) and higher (>6.0 mmol/l, n = 75) glucose group, subjects with low glycemia (<4.5 mmol/l, n = 38) had lower Ks by 11% (p < 0.001) and 8% (p = 0.01), respectively, prolonged t50% by 10% (p < 0.001) and 7% (p = 0.016), respectively, and higher peak thrombin generation by 21% and 16%, respectively (p < 0.001 for both). There were no significant differences in Ks and t50% between patients in medium and higher glucose group. In the whole group, a J-shape relationship was observed between glycemia and the following factors: peak thrombin generation, Ks and t50%. Only in patients with HbA1c < 6.0% (42 mmol/mol) (n = 26) fasting glucose positively correlated with Ks (r = 0.53, P = 0.006) and inversely with t50% (r = −0.46, P = 0.02). By multiple regression analysis, after adjustment for age, fibrinogen, HbA1c, insulin treatment and T2DM duration, fasting glycemia was the independent predictor of Ks (F = 6.6, df = 2, P = 0.002), t50% (F = 8.0, df = 2, P < 0.001) and peak thrombin generation (F = 13.5, df = 2, P < 0.0001). Conclusions In T2DM patients fasting glycemia <4.5 mmol/l is associated with enhanced thrombin formation and formation of denser fibrin clots displaying lower lysability, especially when strict glycemia control was achieved (HbA1c<6.0%)

Type 2 diabetes as a modifier of fibrin clot properties in patients with coronary artery disease

Altered fibrin clot structure has been reported both in patients with coronary artery disease (CAD) and those with type 2 diabetes mellitus (DM2). The aim of the present study was to evaluate plasma fibrin clot permeability and susceptibility to lysis in patients with DM2 and CAD. We studied 132 consecutive CAD patients, including 67 subjects with DM2, scheduled for elective coronary artery bypass grafting surgery. Ex vivo plasma fibrin clot permeability (K(s)) and lysis time (t(50%)) induced by 1 μg/mL recombinant tissue plasminogen activator (tPA), along with plasma levels of plasminogen activator inhibitor-1 (PAI-1), thrombin activatable fibrinolysis inhibitor (TAFI), tPA, von Willebrand factor (vWF), P-selectin, soluble CD40 ligand (sCD40L), were measured. Diabetic and non-diabetic patients did not differ in regard to demographics and remaining cardiovascular risk factors. Concomitant DM2 was associated with higher glucose (+24.3 %, p < 0.001), fibrinogen (+9.0 %, p = 0.037), PAI-1 (+58.7 %, p < 0.001), tPA (+24.0 %, p < 0.001) and P-selectin (+12.2 %, p < 0.001). Compared with the non-diabetic group, the CAD patients with DM2 had lower K(s) (-6.1 %, p = 0.02) and prolonged t(50%) (+5.1 %, p = 0.04). Multiple regression analysis of the whole study group showed that vWF, PAI-1, fibrinogen and DM2 were the independent predictors of t(50%) (R(2) = 0.58, p < 0.001), while only vWF was an independent predictor of K(s) (R(2) = 0.22, p < 0.001). This study indicates that DM2 is potent enough to unfavorably affect plasma fibrin clot characteristics despite abnormal clot phenotype typically observed in CAD. Of note, platelet and endothelial markers appear to contribute to fibrin clot properties in CAD concomitant with DM2

An example of a power-off maneuver of a vehicle without a straight line motion control

In this paper some selected results related to motor vehicle dynamics have been presented basing on the computer simulations of a sports two-seater performing a power-off straight line maneuver with different road conditions and the lack of a straight-line motion control having been included. All simulations have been performed in the MSC Ad-ams/Car environment and the adopted maneuver was performed at the instant speed of 100km∙h-1. The selected phe-nomena have therefore been observed along the road long enough to relate them to different aspects of vehicle dynam-ics and the road traffic safety research. The adopted vehicle’s model moved along the flat and the randomly uneven road with the almost similar and the almost different profiles for the left and the right wheels. Additionally, two values of the coefficient determining the maximum amplitude of road irregularities have been selected, i.e., 0.3 for the lower and 0.9 for the higher irregularities. This meant that the road conditions have been considered as one of the main factors possibly affecting disturbances of the motor vehicle’s motion. Such research seems valuable from the point of view of the road safety and the vehicles’ maintenance. A power-off straight maneuver is not very often performed during the normal road traffic and might seem useless. However, in this case it seemed essential to test the response of a vehicle’s model to such factors as, e.g., the uneven loading, suspension characteristics, etc. This in turn might prove valuable when considering, e.g., the additional con-centration of a driver to overcome the external disturbances acting on a moving vehicle. The presented research is the second part of the paper (Kisilowski, 2019) where the power-off maneuver was considered but with the straightforward motion control. Here, the straight-line control has been switched off to examine an untypical situation where, for example a driver loses consciousness, and the vehicle moves freely along the road

Niedomykalność zastawki mitralnej. Cześć II. Diagnostyka

Echokardiografia odgrywa kluczową rolę w ocenie etiologii, mechanizmu i stopnia nasilenia niedomykalności mitralnej (MR), jak również jej wpływu na strukturę i funkcję serca. Powtarzane sekwencyjnie badania echokardiograficzne pozwalają śledzić postęp wady zastawki mitralnej (MV), jak również pokazać efekty zastosowanej farmakoterapii, leczenia chirurgicznego czy przezskórnego. Badanie echokardiograficzne pozwala rozróżnić patologie charakterystyczne dla pierwotnej lub wtórej MR jako konsekwencji dysfunkcji lewej komory. Jest ono używane zarówno podczas kwalifikacji do operacji kardiochirurgicznych i innych przezcewnikowych zabiegów interwencyjnych, jak również do oceny bezpośrednich i odległych ich wyników. Zaawansowane techniki obrazowania, w tym trójwymiarowa echokardiografia, rezonans magnetyczny i wielorzędowa tomografia komputerowa mogą dostarczyć uzupełniających informacji o pacjentach z MR

Strefa miokardium zagrożona zawałem

The area at risk (AAR) is the zone of the myocardium that is affected by ischemia during the acute phase of myocardial infarction. The area at risk does not equal the infarct zone. Because the size of the AAR depends on the place of epicardial artery occlusion, we have no influence on it. Within the AAR, due to the applied therapy and/or recruited functional or anatomic protective mechanisms, usually myocardial necrosis does not cover the entire area at risk. The zone, that remains still viable within the AAR after myocardial infarction, is called salvaged myocardium (SM). The methods of AAR and SM imaging, factors influencing their size and potential clinical relevance of both parameters have been discussed in this paper.Strefa zagrożona zawałem (AAR) stanowi obszar mięśnia serca objętego niedokrwieniem w trakcie toczącej się ostrej fazy zawału. Strefa zagrożona zawałem nie jest tożsama ze strefą zawału. Ponieważ wielkość AAR zależy od miejsca okluzji, nie mamy na nią wpływu. W obrębie AAR wskutek zastosowanego postępowania terapeutycznego i/lub aktywacji czynnościowych lub anatomicznych mechanizmów ochronnych najczęściej nie dochodzi do całkowitej martwicy. Strefa miokardium, która zachowuje żywotność w obrębie AAR stanowi miokardium uratowane przed martwicą (SM). Niniejsze opracowanie przedstawia możliwości obrazowania AAR i SM, czynniki wpływające na wielkość uratowanego miokardium, jak również znaczenie kliniczne obu powyższych parametrów