Zgorszeni Dantem: Niezgoda na wieczność piekła a teologia Boskiej Komedii

This paper refers to the 700th anniversary of the death of Dante Alighieri in commemoration of which Pope Francis released a special apostolic letter highlighting the genius and significance of the Italian poet. We should praise his genius, the Pope writes, because it is he who was able to express, much better than most of the others, the depth of the mystery of God and His love. The Commedia is the fruit of deep religious inspiration. This is why Francis repeats after Benedict XV – „Dante is our own!” Why is it so? Because there breathes in Alighieri the devotion that we too feel and his faith resonates with ours. Dante’s work continues to be a meaningful and valid exemplar for Christ’s followers. However, in today’s pop culture Dante is mainly seen through his depiction of hell – the artistically described eternal punishment. The truth about hell which Dante made the subject of his narrative does not find acceptance even between Christians. Many people are really outraged and scandalized because hell is for them the symbol of sadism and distorted image of God – a vengeful tyrant who condemns human souls to eternal perdition. But hell is present in the biblical message. The early Church Fathers spoke of hell in their sermons, wrote about it in treatises, disputed the dwelling place of the condemned souls, the position of Satan and other demons, and the imminence of God’s judgement. In this way in the Catholic dogmatic theology consolidated the truth of the reality of hell and eternal punishment. This was also in accord with the views of the prominent medieval theologians. Therefore, why the ancient and well-known truth about hell is rejected today as outrageous and Dante’s vision does not gain recognition? The heart of the matter is the understanding of the idea of justice and atonement. In their denial expressed through the notion of the empty hell and rejection of eternal punishment for angels’ and people’s sins, we have to do with misunderstanding of the significance of human intellect and will. The refusal to accept responsibility for our free choices entails the uninhibited rejection of seriousness of our earthly life. If we believe that our fate, and what is more, out eternal fate – the salvation or damnation – depends on what we were able to do in our lifetime, Dante’s poetic vision strongly illustrates this standpoint. The power of free will is deeply and inalienably present in The Comedy’s stanzas. In the Dante’s poem the essence of hell lies in the ultimate rejection of the goal that man longs to achieve from his very nature – the happiness which is the union with the infinite Good – God, the Creator and the Redeemer of the world. How is it possible? It happens due to the existence of free will which is innate to all people and no one can deprive them of it or minimise it. This rejection of the sublime happiness is the result of human free decision – the condemned did not say to God: “Thy will be done!” but “my will be done!”. The existence of hell becomes the guarantee of human dignity, the evidence that a perfectly Good and Omnipotent God treats the man whom He had created seriously and preserves him for the eternity in the same state in which he wanted to remain in his earthly life.Artykuł nawiązuje do siedemsetnej rocznicy śmierci Dantego Alighieri, w związku z którą papież Franciszek ogłosił specjalny list ukazujący geniusz i znaczenie twórczości włoskiego poety. Winniśmy wychwalać jego geniusz – pisze papież – bo właśnie on potrafił, znacznie lepiej niż wielu innych, wyrazić głębię tajemnicy Boga i Jego miłości. Commedia jest owocem głębokiego natchnienia religijnego. Dlatego Franciszek za papieżem Benedyktem XV mówi: „Dante jest nasz!”. Dlaczego? Ponieważ w Alighierim oddycha ta sama pobożność, która jest w nas, a jego wiara żywi te same uczucia. Twórczość Dantego jest zatem wciąż wymownym i aktualnym wzorem dla wyznawców Chrystusa. Dziś jednak w popkulturze Dante jest postrzegany głównie przez obraz piekła – plastycznie opisanej kary wiecznej. Prawda o piekle, którą Dante uczynił przedmiotem swej opowieści, nie znajduje dziś akceptacji nawet pośród chrześcijan. Wiele osób oburza się i jest autentycznie zgorszonych, bo piekło jest dla nich symbolem sadyzmu i wypaczonego obrazu Boga – mściwego tyrana skazującego dusze ludzkie na wieczną zagładę. A przecież piekło jest obecne w przesłaniu biblijnym. Mówili o nim w kazaniach Ojcowie Kościoła, którzy dyskutowali na temat umiejscowienia dusz potępionych, sytuacji Szatana i demonów, nieuchronności sądu Bożego. W ten sposób utrwaliła się w katolickiej dogmatyce prawda wiary o realności piekła i odbywającej się tam wiecznej karze. Tak też wybrzmiewała ona u czołowych teologów średniowiecza. Dlaczego zatem dawna i znana prawda o piekle jest dziś odrzucana i gorsząca, a Dantejska wizja nie znajduje uznania? Istotą problemu jest rozumienie idei sprawiedliwości i zadośćuczynienia. W ich negacji, wyrażającej się w tezie o pustym piekle oraz nieakceptacji wiecznej kary za grzechy aniołów i ludzi, mamy ostatecznie do czynienia z niezrozumieniem znaczenia ludzkiego intelektu i woli. Gdy zabraknie uznania odpowiedzialności człowieka za swoje wolne wybory, następuje jawne odrzucenie całej powagi ziemskiego życia. Jeżeli nasz los, i to los wieczny – zbawienie lub potępienie – zależy od tego, czego zdołaliśmy dokonać w tym życiu, to właśnie Dantejska poezja wskazuje na to z całą mocą. Owa siła wolności – do końca i na zawsze – jest głęboko obecna w strofach Commedii. W poemacie Dantego istota piekła polega na odrzuceniu na zawsze celu, którego człowiek pragnie z samej swej natury, szczęścia, którym jest zjednoczenie z Dobrem nieskończonym – Bogiem – Stwórcą i Odkupicielem świata. Jak to możliwe? Mocą wolności, której człowiekowi nikt i nic nie odbiera, nie pomniejsza. Owo porzucenie nastąpiło bowiem z własnej woli – potępieńcy powiedzieli Bogu nie: „bądź wola Twoja!”, ale „bądź wola moja!”. Istnienie piekła staje się gwarancją ludzkiej godności, jest znakiem, że Dobry i Wszechmocny Bóg poważnie traktuje stworzonego przez siebie człowieka i na wieczność zachowuje go takim, jakim ten zechciał być w swoim życiu doczesnym

Sposób na filozofię. Kluczowe zagadnienia z dydaktyki przedmiotowej

SPIS TREŚCI Ryszard Moń Wstęp Rozdział 1: Lękam się świata bez filozofii. O nieodzowności humanistyki w dobie techniki i globalizacji 1.1 Konieczność filozofii 1.2 Narodziny sztuk wyzwolonych 1.3 Uniwersytet domem humanistyki 1.4 Upadek humanistyki 1.5 Uniwersytet – biznes i korporacyjna logika 1.6 Kognitywny kapitalizm 1.7 Złowroga moc etatyzmu 1.8 Pragmatyzm a ideały kształcenia 1.9 Demokracja – dialog, kultura, światopogląd 1.10 Humanistyka na straży demokracji 1.11 Edukacja filozoficzna w szkole 1.12 Podsumowanie – filozofia jako fundament Rozdział 2: Czy starożytna paideia może być alternatywą dla współczesnej pedagogiki? Antyczne metody wychowawcze i ich obecna rola 2.1 Filozofia jako sposób życia 2.2 Rola ćwiczeń duchowych w paidei starożytnej Grecji oraz starożytnego Rzymu 2.3 Antyczna paideia a aktualne wzorce kształcenia Rozdział 3: Problem ujawniania przez nauczyciela własnej tożsamości moralnej w nauczaniu etyki i filozofii 3.1 Nauczyciel na lekcjach filozofii i etyki 3.2 Etyka, moralność i tożsamość 3.3 Matthew Lipmana filozofowanie z dziećmi i młodzieżą 3.4 Filozofia! Ale jaka? 3.5 Nauczyciel-filozof 3.6 Tożsamość moralna nauczyciela Rozdział 4: Język i filozofia. O Naturalnym Metajęzyku Semantycznym i jego związkach z filozofią 4.1 Naturalny Metajęzyk Semantyczny – rozważania wstępne 4.2 Inspiracje filozoficzne koncepcji NMS 4.3 Naturalny Metajęzyk Semantyczny – cel i założenia koncepcji 4.4 Kierunki rozwoju NMS 4.5 Jak wykorzystać NMS w dydaktyce filozofii? Rozdział 5: Metody problemowe na lekcji etyki i filozofii jako możliwe działanie prewencyjne 5.1 Metody rozwiązywania problemów – informacje ogólne 5.2 Rozwiązywanie problemów poznawczych 5.3 Rozwiązywanie problemów decyzyjnych 5.4 Rozwiązywanie problemów praktycznych 5.5 Nauczanie i uczenie się metodą „układanki” 5.6 Metoda wychowania bez porażek 5.7 Rola nauczyciela 5.8 Kształcenie umiejętności rozwiązywania problemów 5.9 Oceny i wartościowania 5.10 Podsumowanie Rozdział 6: Trudności w uczeniu się – profilaktyka i terapia 6.1 Trudności w uczeniu się 6.2 Specyficzne trudności w uczeniu się 6.3 Niepowodzenia szkolne 6.4 Profilaktyka i terapia Aneks – konspekty lekcji o tematyce filozoficznej i etyczne

Enhanced antiplatelet effect of enteric- -coated acetylsalicylic acid in co-administration with pantoprazole

Background. Proton pump inhibitors (PPI) are recommended for patients receiving antiplatelet therapy. Several studies have revealed that PPI may attenuate the antiplatelet effect of ASA. However, our pilot study has indicated a positive interaction between pantoprazole and enteric-coated aspirin. The aim of the current study was to confirm that pantoprazole enhances the antiplatelet effect ofenteric-coated aspirin in patients with acute coronary syndrome (ACS) treated with dual antiplatelettherapy. Moreover, the influence of CYP2C19 polymorphism on the antiplatelet effect of aspirinwas assessed.Material and methods. Ninety three consecutive ACS patients were prospectively enrolled in a randomized, crossover, open-labeled study. Forty four patients were given orally 40 mg of pantoprazole for the initial fourdays while the remaining forty nine were treated with pantoprazole from the 5th to the 8th day of hospitalization. Blood samples were collected at 6.00 a.m., 10.00 a.m., 2.00 p.m., and 7.00 p.m. on the 4th and 8th daysof hospitalization. Aggregation in response to arachidonic acid was assessed by impedance aggregometry.Results. Lower mean platelet aggregation on pantoprazole was observed on the 8th day of hospitalization(p = 0.03). A cross-time analysis of platelet aggregation demonstrated statistical significance at two hoursand six hours after co-administration of pantoprazole and antiplatelet agents, with the highest absolutedifference observed two hours after drugs ingestion. No significant differences in aggregation betweenstudy groups were observed on the 4th day of hospitalization. No influence of CYP2C19 polymorphismon the antiplatelet effect of aspirin was observed.Conclusions. Co-administration of pantoprazole enhances the antiplatelet effect of enteric-coated aspirinin patients with ACS.Background. Proton pump inhibitors (PPI) are recommended for patients receiving antiplatelet therapy.Several studies have revealed that PPI may attenuate the antiplatelet effect of ASA. However, our pilot study has indicated a positive interaction between pantoprazole and enteric-coated aspirin.The aim of the current study was to confirm that pantoprazole enhances the antiplatelet effect ofenteric-coated aspirin in patients with acute coronary syndrome (ACS) treated with dual antiplatelettherapy. Moreover, the influence of CYP2C19 polymorphism on the antiplatelet effect of aspirinwas assessed.Material and methods. Ninety three consecutive ACS patients were prospectively enrolled in a randomized, crossover, open-labeled study. Forty four patients were given orally 40 mg of pantoprazole for the initial fourdays while the remaining forty nine were treated with pantoprazole from the 5th to the 8th day of hospitalization. Blood samples were collected at 6.00 a.m., 10.00 a.m., 2.00 p.m., and 7.00 p.m. on the 4th and 8th daysof hospitalization. Aggregation in response to arachidonic acid was assessed by impedance aggregometry.Results. Lower mean platelet aggregation on pantoprazole was observed on the 8th day of hospitalization(p = 0.03). A cross-time analysis of platelet aggregation demonstrated statistical significance at two hoursand six hours after co-administration of pantoprazole and antiplatelet agents, with the highest absolutedifference observed two hours after drugs ingestion. No significant differences in aggregation betweenstudy groups were observed on the 4th day of hospitalization. No influence of CYP2C19 polymorphismon the antiplatelet effect of aspirin was observed.Conclusions. Co-administration of pantoprazole enhances the antiplatelet effect of enteric-coated aspirinin patients with ACS

Spectrum of transthyretin gene mutations and clinical characteristics of Polish patients with cardiac transthyretin amyloidosis

Background: Transthyretin amyloidosis (ATTR) is a rare, life-threatening systemic disorder. We present first findings on the cardiac hereditary ATTR in Poland.Methods: Sixty-eight consecutive patients with suspected or known cardiac amyloidosis were evaluated, including blood tests, standard 12-lead electrocardiography (ECG) and transthoracic echocardiography. ATTR was confirmed histologically or non-invasively using 99mTc-DPD scintigraphy. Transthyretin (TTR) gene sequencing was performed.Results: In 2017–2019, 10 unrelated male patients were diagnosed with hereditary ATTR. All patients had very uncommon TTR gene mutations: 7 patients had p.Phe53Leu mutation, 2 patients had p.Glu109Lys mutation and 1 patient had p.Ala101Val mutation. The age of onset ranged from 49 to 67 years (mean [SD] age, 58.7 [6.4] years). On ECG, most patients (70%) had pseudoinfarct pattern and/or low QRS voltage. The maximal wall thickness (MWT) on echocardiography varied considerably among the patients from moderate (16 mm) to massively increased (30 mm). Most patients (90%) had decreased left ventricular ejection fraction (mean [SD], 43 [11] %). On follow-up, we observed progressive heart failure in almost all cases. The first patient with p.Phe53Leu mutation died of heart failure, the second died suddenly, the third successfully underwent combined heart and liver transplant with 15 months survival from the surgery. The patient with p.Ala101Val mutation died of stroke.Conclusions: According to available data, this is the first time that the types of TTR mutations and the clinical characteristics of Polish patients with cardiac hereditary ATTR have been described. Previous literature data about Polish background in families with p.Phe53Leu mutation and the present results, suggest that this TTR mutation might be endemic in the Polish population

Phenotyping vs. genotyping for prediction of clopidogrel efficacy and safety: the PEGASUS-PCI study

Background: Prognostic values of genotyping and phenotyping for assessment of clopidogrel responsiveness have been shown in independent studies. Objectives: To compare different assays for prediction of events during long-term follow-up. Methods: In this prospective cohort study polymorphisms of CYP2C19*2 and CYP2C19*17 alleles, vasodilator- stimulated phosphoprotein phosphorylation (VASP) assay, multiple electrode aggregometry (MEA), cone and platelet analyser (CPA) and platelet function analyser (PFA- 100) were performed in 416 patients undergoing percutaneous coronary intervention. The rates of events were recorded during a 12-month follow-up. Results: Platelet aggregation by MEA predicted stent thrombosis (2.4%) better (c-index = 0.90; P < 0.001; sensitivity = 90%; specificity = 83%) than the VASP assay, CPA or PFA-100 (c-index 0.05; sensitivity < 70%; specificity < 70% for all) or even the CYP2C19*2 polymorphism (c-index 0.05; sensitivity = 30%; specificity = 71%). Survival analysis indicated that patients classified as poor responders by MEA had a substantially higher risk of developing stent thrombosis or MACE than clopidogrel responders (12.5% vs. 0.3%, P < 0.001, and 18.5% vs. 11.3%, P = 0.022, respectively), whereas poor metabolizers (CYP2C19*1/*2 or *2/*2 carriers) were not at increased risks (stent thrombosis, 2.7% vs. 2.5%, P > 0.05; MACE, 13.5% vs. 12.1%, P = 0.556). The incidence of major bleedings (2.6%) was numerically higher in patients with an enhanced vs. poor response to clopidogrel assessed by MEA (4% vs. 0%) or in ultra-metabolizers vs. regular metabolizers (CYP2C19*17/*17 vs. CYP2C19*1/*1; 9.5% vs. 2%). The classification tree analysis demonstrated that acute coronary syndrome at hospitalization and diabetes mellitus were the best discriminators for clopidogrel responder status. Conclusions: Phenotyping of platelet response to clopidogrel was a better predictor of stent thrombosis than genotyping

Impact of CYP2C19 polymorphisms on antiplatelet efficacy of clopidogrel in patients after myocardial infarction

Aim. The aim of this study was to evaluate the complex effects of polymorphisms of the gene encodingthe CYP2C19 enzyme on the antiplatelet efficacy of clopidogrel during follow-up visits.Material and methods. This study was designed as a prospective, single-centre observational clinical trialwith a one-year follow-up. Data from 178 patients on clopidogrel, taken during follow-up visits, was analysed.Results. Patients were divided into three groups according to the expected metabolic activity of theCYP2C19enzyme: ‘superior metabolisers’ (681 GG + 806 CT or TT), ‘neutral metabolisers’(681 GG + 806 CC and 681 GA or AA + 806 CT or TT) and ‘inferior metabolisers’ (681 GA or AA + 806 CC).The antiplatelet effect of clopidogrel was strongest in ‘superior metabolisers’ and weakest in ‘inferior metabolisers’,as assessed by adenosine diphosphate (ADP)-induced platelet aggregation and the VASP assay.Comparison of results of ADP-induced platelet aggregation measurements in pairs showed a significantdifference (p = 0.03) only between ‘superior metabolisers’ vs. ‘inferior metabolisers’. With the VASP assay,significant differences between ‘superior metabolisers’ and ‘neutral metabolisers’ (p = 0.013), ‘neutralmetabolisers’ and ‘inferior metabolisers’ (p = 0.015), and ‘superior metabolisers’ and ‘inferior metabolisers’(p = 0.00003) were found. No impact on clinical outcome was present. A tendency for an increasingneed for a clopidogrel-to-prasugrel switch was observed with a decrease in CYP2C19 metabolic activity.Conclusion. Multiple polymorphisms of the gene encoding the CYP2C19 enzyme have a significant impacton the antiplatelet efficacy of clopidogrel during follow-up visits; however, their influence on clinicaloutcome needs further clarification.Aim. The aim of this study was to evaluate the complex effects of polymorphisms of the gene encodingthe CYP2C19 enzyme on the antiplatelet efficacy of clopidogrel during follow-up visits.Material and methods. This study was designed as a prospective, single-centre observational clinical trialwith a one-year follow-up. Data from 178 patients on clopidogrel, taken during follow-up visits, was analysed.Results. Patients were divided into three groups according to the expected metabolic activity of theCYP2C19enzyme: ‘superior metabolisers’ (681 GG + 806 CT or TT), ‘neutral metabolisers’(681 GG + 806 CC and 681 GA or AA + 806 CT or TT) and ‘inferior metabolisers’ (681 GA or AA + 806 CC).The antiplatelet effect of clopidogrel was strongest in ‘superior metabolisers’ and weakest in ‘inferior metabolisers’,as assessed by adenosine diphosphate (ADP)-induced platelet aggregation and the VASP assay. Comparison of results of ADP-induced platelet aggregation measurements in pairs showed a significant difference (p = 0.03) only between ‘superior metabolisers’ vs. ‘inferior metabolisers’. With the VASP assay,significant differences between ‘superior metabolisers’ and ‘neutral metabolisers’ (p = 0.013), ‘neutralmetabolisers’ and ‘inferior metabolisers’ (p = 0.015), and ‘superior metabolisers’ and ‘inferior metabolisers’(p = 0.00003) were found. No impact on clinical outcome was present. A tendency for an increasingneed for a clopidogrel-to-prasugrel switch was observed with a decrease in CYP2C19 metabolic activity.Conclusion. Multiple polymorphisms of the gene encoding the CYP2C19 enzyme have a significant impacton the antiplatelet efficacy of clopidogrel during follow-up visits; however, their influence on clinicaloutcome needs further clarification

Leczenie operacyjne zespołu Blanda-White&#8217;a-Garlanda u noworodka z rozległym pozawałowym uszkodzeniem lewej komory. Czy korekcja jest bardziej korzystna od transplantacji serca?

Zespół Blanda-White&#8217;a-Garlanda (BWG), czyli nieprawidłowe odejście lewej tętnicy wieńcowej od pnia płucnego, jest rzadką wadą wrodzoną, która może powodować znaczne problemy diagnostyczne i terapeutyczne. Leczeniem z wyboru jest operacyjne odtworzenie fizjologicznego (dwunaczyniowego) ukrwienia wieńcowego. Ryzyko powikłań leczenia chirurgicznego, które przede wszystkim zależy od następstw przebytego zawału serca, stanu mięśnia sercowego i szkód niedokrwiennych wyrządzonych przez wadę przed operacją, jest a priori podwyższone u noworodków i małych niemowląt. W niniejszej pracy przedstawiono raport z zakończonego sukcesem leczenia operacyjnego noworodka z zespołem BWG, którego przyjęto do ośrodka autorów w stanie ciężkim, z wstępnym rozpoznaniem kardiomiopatii rozstrzeniowej. Wyjątkowość tego przypadku polega na bardzo wczesnej manifestacji klinicznej i bezzwłocznej interwencji chirurgicznej w okresie noworodkowym, która wiązała się z dodatkowym ryzykiem związanym z przebytym zawałem serca i skrajnie obniżoną jego kurczliwością. Prezentowana opcja terapeutyczna okazała się skutecznym sposobem leczenia, co zaprzeczyło tezie, że przeszczep serca jest postępowaniem z wyboru w przypadku rozległego uszkodzenia mięśnia lewej komory u noworodka. (Folia Cardiol. 2004; 11: 687-696