Family therapy in Poland : development and current perspectives

The authors of the present article describe the historical context of family therapy in Poland and current issues in the field. They highlight the fact that Polish therapists first began to develop the field after coming into contact with family therapy leaders from the United States and Western Europe. With the political breakthrough of 1989, there were new opportunities for multilateral cooperation, attendance at international conferences, and the exchange of experiences. Currently, the work of Polish family therapists, the place of family therapy among other forms of psychotherapy, and the related problems and challenges do not differ from other European nations

Assessment of family relations by the parents of patients suffering from anorexia nervosa : part I

W artykule przedstawiono wyniki badań nad oceną relacji rodzinnych dokonaną przez rodziców pacjentek chorych na anoreksję psychiczną.The paper presents results o f research conceming the parents’ perception of family relationships in "anorectic" families (where a daughter meets criteria of 1CD 10) and in non-treated group. As a basie tool the Polish Version of Family Assessment Measure standardised on a Polish sample was used. The clinical group consists of 31 mothers and 32 fathers, the control group consist of 42 mothers and 41 fathers. The article present how parents from both groups perceived their marital relationship, their relationship with children, family functioning as a whole system and their individual functioning within the family system. The study revealed some interesting differences between samples. The basie conclusion is that perception of family relationships in the anorectic group is negative and incoherent in comparison with positive, congruent perception o f family relationships in the control group. Significant differences are presented and discussed according to the literaturę

Risperidone in the treatment of children and adolescents

The paper presents data concerning the use of risperidone, one of atypical neuroleptics, in the treatment of mental disorders in children and adolescents in the context of developmental age psychopharmacology. Discussed are factors limiting and making difficult proper use of pharmacotherapy in children and adolescents, as well specific features of this form of therapy as compared with adult psychopharmacotherapy, resulting, among other things, from a different drug metabolism. Subsequent chapters of the paper are devoted to general characteristics of risperidone, as one of atypical neuroleptics, its receptor affinity and clinical profile, side effects, its use in the treatment of mental disorders in children and adolescents and age-related criteria for registration. The main indication for risperidone is treatment of developmental age psychoses and prevention of zabutheir recurrences, treatment of behavioural disorders, particularly in children with intellectual deficit, as well as disorders associated with childhood autism, e. g. aggression, auto-aggression, stereotypies, psychomotor agitation. Highlighted is the option of use of risperidone in the treatment of tics, anorexia nervosa, obsessive-compulsive syndromes resistant to drugs of the SSRI group. Furthermore, discussed is a possible neuroprotective effect of risperidone, which may be particularly important in mental disorders in children and adolescents. In conclusion it was emphasized that risperidone occupies a special position among neuroleptics implemented in children and adolescents, as it is registered for treatment of this age group. This drug is extraordinarily useful in the treatment of developmental age mental disorders due to its efficacy and safety. However, we should not forget that there are very few large-scale, methodologically sound studies covering this issue. A favourable sideeffect profile when administered at an adequate dosage should not decrease our cautiousness and vigilance as to the possibility of occurrence of unexpected adverse effects and complications.W artykule przedstawiono dane dotyczące stosowania rysperydonu, jednego z atypowych neuroleptyków, w leczeniu zaburzeń psychicznych dzieci i młodzieży, w kontekście problematyki psychofarmakologii wieku rozwojowego. Omówiono powody, które ograniczają i utrudniają właściwe stosowanie farmakoterapii u dzieci i młodzieży, a także specyfikę tej formy terapii w porównaniu z leczeniem dorosłych, wynikającą między innymi z odmiennego metabolizmu leków. W dalszej części artykułu mowa jest o ogólnej charakterystyce rysperydonu jako jednego z neuroleptyków atypowych, jego profilu receptorowym i klinicznym, objawach ubocznych oraz zastosowaniu w zaburzeniach psychicznych dzieci i młodzieży, a także kryteriach wiekowych rejestracji. Główne zastosowania rysperydonu to leczenie psychoz okresu rozwojowego, profilaktyka ich nawrotów, leczenie zaburzeń zachowania, zwłaszcza u dzieci z obniżonym poziomem inteligencji, jak również zaburzeń towarzyszących autyzmowi dziecięcemu, takich jak agresja, autoagresja, stereotypie, pobudzenie psychoruchowe. Wskazano także na możliwość stosowania rysperydonu w tikach, jadłowstręcie psychicznym, zespołach obsesyjno-kompulsyjnych nie reagujących na leczenie lekami z grupy SSRI. Omówiono ponadto możliwość neuroprotekcyjnego działania rysperydonu, co może mieć szczególne znaczenie w zaburzeniach psychicznych dzieci i młodzieży. W podsumowaniu podkreślono, że rysperydon zajmuje wyjątkową pozycję wśród neuroleptyków stosowanych u dzieci i młodzieży z powodu rejestracji dla zaburzeń tego okresu. Jest lekiem niezwykle przydatnym w leczeniu zaburzeń psychicznych okresu rozwojowego ze względu na jego skuteczność i bezpieczeństwo. Nie należy mimo wszystko zapominać, że dużych, poprawnych metodologicznie badań na ten temat jest niezwykle mało. Korzystny profil objawów ubocznych, przy stosowaniu adekwatnej dawki leku, nie powinien zmniejszać naszej ostrożności i wyczulenia na możliwość wystąpienia nieoczekiwanych działań niepożądanych i powikłań

Eating disorders as a spectrum of obsessive-compulsive disorders

The article presents the correlations between eating disorders (anorexia nervosa and bulimia nervosa) and the obsessive-compulsive disorder. Basing on a survey of literature, the comorbidity was discussed along with the spectrum of obsessive-compulsive disorders to which some authors include also the eating disorders. Mutual characteristics of eating disorders and other mental disorders classified among the spectrum of obsessivecompulsive disorders are presented. These include: approximate age when the first symptoms occur, chronic course of the disorders, sometimes similar personality traits, as well as certain disorders within neurotransmitters, similar changes found in neuropicture tests, maybe also genetic conditions, and a positive response to psychotropic drugs affecting, e.g. the serotoninergic system. However, basing on the current knowledge we cannot state explicitly that the most important mutual characteristic, i.e. the mutual genetic-structural-biochemic pathology, indicates clearly that the given disorders belong to one spectrum of mental disorders. The problem is still open and we can expect that it can be solved by further studies of biological conditions.W artykule przedstawiono związki między zaburzeniami jedzenia (jadłowstrętem psychicznym i bulimią psychiczną) a zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym. Omówiono na podstawie przeglądu piśmiennictwa współchorobowość oraz koncepcję spektrum zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych, do którego niektórzy autorzy kwalifikują również zaburzenia odżywiania się. Przedstawiono cechy wspólne dla zaburzeń odżywiania i innych zaburzeń psychicznych zaliczanych do spektrum zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego. Należą do nich: zbliżony wiek wystąpienia pierwszych objawów, przewlekły przebieg, czasem podobne cechy osobowości, a także niektóre zaburzenia w zakresie neuroprzekaźników, podobne zmiany stwierdzane w badaniach neuroobrazowych, być może również uwarunkowania genetyczne, jak i pozytywna odpowiedź na leki psychotropowe, działające na przykąłd na układ serotoninergiczny. Na podstawie wiedzy, którą dysponujemy aktualnie, nie można jednak z całą pewnością stwierdzić, że najważniejsza cecha, jaką jest wspólna patologia genetyczno-strukturalno-biochemiczna, wskazuje bez wątpliwości, że dane zaburzenia należą do jednego spektrum zaburzeń psychicznych. Problem pozostaje otwarty i oczekiwać można, że dopiero kolejne badania uwarunkowań biologicznych mogą go rozstrzygnąć

Le syndrome de Gardner : SAP (le syndrome d'aliénation parental, PAS = Parental Alienation Syndrome) : diagnose ou réalité de famille?

The authors present characteristics of Parental Alienation Syndrome (PAS) proposed by Gardner as well as data, which may help to differentiate that syndrome with real psychological, physical and sexual abuse. The consequences of Gardner Syndrome for legal decisions in the court cases of child custody and the critique of this syndrome in forensic and psychiatric literature are also discussed, and several questions posed. Authors propose to treat Gardner Syndrome not as as a child disorder but as a specific, dynamic family situation, which occurs sometimes, during divorce and fight about child custody

Program for eating disorders treatment in the Department of Child and Adolescent Psychiatry – comments and dilemmas after 20 years of experience

This article presents the program for eating disorders treatment in the Department of Child and Adolescent Psychiatry. At the beginning there is a description of history of eating disorders treatment, the dilemmas connected with the need of restricting patients’ rights by introducing behavioural programs, which have led to the decrease of the number of deaths in a group of patients with anorexia, as well as the development of therapeutic programs, from the strictly behavioural to milder and more flexible ones. The authors present their own experiences of almost 20 years of treating eating disorders in the Department of Child and Adolescent Psychiatry. They describe the establishment and the improvements of the therapy program, which includes behavioural program, pharmacotherapy and broadly meaning psychotherapeutic treatment. They point out the importance of consistent effort taken by the entire therapeutic team (psychiatrists, nurses, psychologists, and teachers), the need of being strict and absolutely consistent throughout the entire program, and the meaning of patients’ engagement (for example by getting their written agreement and consulting with them the mięplanned changes to the program). The authors talk about the role of cooperating with the patients’ families and present the most common problems appearing during the program like the lack of the expected weight gain, the divergence between the weight gain and the patients’ psychological changes, or treating patients claiming to be vegetarians. Finally the authors also mention attempts to adapt the behavioural programs to the increasing number of uncommon eating disorders cases.Artykuł jest prezentacją programu leczenia zaburzeń jedzenia w Klinice Psychiatrii Dzieci i Młodzieży IPiN w Warszawie. Na wstępie omówione zostały historia leczenia zaburzeń jedzenia, dylematy związane z koniecznością ograniczania praw pacjentów przy stosowaniu programów behawioralnych, których wprowadzenie doprowadziło do spadku śmiertelności w grupie pacjentek z anoreksją, oraz rozwój programów terapeutycznych od ściśle behawioralnych w kierunku łagodniejszych i bardziej elastycznych. Następnie autorzy przedstawiają własne, kilkunastoletnie doświadczenia w leczeniu zaburzeń jedzenia w Klinice Psychiatrii Dzieci i Młodzieży. Omawiają proces tworzenia i doskonalenia programu terapeutycznego, obejmującego program behawioralny, farmakoterapię i szeroko pojęte oddziaływania psychoterapeutyczne. Wskazują na znaczenie współdziałania całego zespołu terapeutycznego (psychiatrów, psychologów, pielęgniarek i wychowawców), konieczność konsekwencji w realizowaniu programu oraz znaczenie zaangażowania pacjentów w proces leczenia (np. poprzez uzyskiwanie ich pisemnej akceptacji oraz konsultowanie z nimi proponowanych zmian w programie). Omawiane jest znaczenie współpracy z rodzinami pacjentów realizowanej między innymi poprzez systemowe konsultacje rodzinne. Prezentowane są najczęściej pojawiające się problemy w realizacji programu związane np. z brakiem oczekiwanego przyrostu masy ciała, z rozbieżnością między tempem przyrostu masy ciała a zmianami w psychice pacjentek lub z leczeniem pacjentek deklarujących wegetarianizm. Wspomniano również o próbach dostosowania programów behawioralnych do coraz częściej występujących atypowych postaci zaburzeń jedzenia

Program leczenia zaburzeń odżywiania w oddziale psychiatrycznym dla młodzieży – refleksje i dylematy po 20 latach doświadczeń

Artykuł jest prezentacją programu leczenia zaburzeń jedzenia w Klinice Psychiatrii Dzieci i Młodzieży IPiN w Warszawie. Na wstępie omówione zostały historia leczenia zaburzeń jedzenia, dylematy związane z koniecznością ograniczania praw pacjentów przy stosowaniu programów behawioralnych, których wprowadzenie doprowadziło do spadku śmiertelności w grupie pacjentek z anoreksją, oraz rozwój programów terapeutycznych od ściśle behawioralnych w kierunku łagodniejszych i bardziej elastycznych. Następnie autorzy przedstawiają własne, kilkunastoletnie doświadczenia w leczeniu zaburzeń jedzenia w Klinice Psychiatrii Dzieci i Młodzieży. Omawiają proces tworzenia i doskonalenia programu terapeutycznego, obejmującego program behawioralny, farmakoterapię i szeroko pojęte oddziaływania psychoterapeutyczne. Wskazują na znaczenie współdziałania całego zespołu terapeutycznego (psychiatrów, psychologów, pielęgniarek i wychowawców), konieczność konsekwencji w realizowaniu programu oraz znaczenie zaangażowania pacjentów w proces leczenia (np. poprzez uzyskiwanie ich pisemnej akceptacji oraz konsultowanie z nimi proponowanych zmian w programie). Omawiane jest znaczenie współpracy z rodzinami pacjentów realizowanej między innymi poprzez systemowe konsultacje rodzinne. Prezentowane są najczęściej pojawiające się problemy w realizacji programu związane np. z brakiem oczekiwanego przyrostu masy ciała, z rozbieżnością między tempem przyrostu masy ciała a zmianami w psychice pacjentek lub z leczeniem pacjentek deklarujących wegetarianizm. Wspomniano również o próbach dostosowania programów behawioralnych do coraz częściej występujących atypowych postaci zaburzeń jedzenia