Metro-Line Crossing Minimization: Hardness, Approximations, and Tractable Cases

Crossing minimization is one of the central problems in graph drawing. Recently, there has been an increased interest in the problem of minimizing crossings between paths in drawings of graphs. This is the metro-line crossing minimization problem (MLCM): Given an embedded graph and a set L of simple paths, called lines, order the lines on each edge so that the total number of crossings is minimized. So far, the complexity of MLCM has been an open problem. In contrast, the problem variant in which line ends must be placed in outermost position on their edges (MLCM-P) is known to be NP-hard. Our main results answer two open questions: (i) We show that MLCM is NP-hard. (ii) We give an $O(\sqrt{\log |L|})$-approximation algorithm for MLCM-P

Wpływ korzystania z telefonu komórkowego na zapis EKG rejestrowany metodą Holtera

Telefon komórkowy a 24-godzinne EKG Wstęp: Telefony komórkowe są coraz powszechniej używane w życiu codziennym. Ich wpływ na niektóre urządzenia może być niekorzystny. Dotychczas nie oceniano wpływu korzystania z telefonu komórkowego na jakość rejestracji 24-godzinnego EKG. Cel pracy: Ocena wpływu korzystania z telefonu komórkowego na jakość zapisu 24-godzinnego EKG i propozycja zaleceń dotyczących używania telefonu w trakcie rejestracji EKG metodą Holtera. Materiał i metody: Badaniami objęto 42 pacjentów, u których wykonano rutynowe zapisy 24-godzinnego EKG. Na początku rejestracji oceniano jakość zapisu przed rozmową i podczas prowadzenia rozmowy przez telefon komórkowy (wyjściowo umieszczony < 10 cm od rejestratora). U części pacjentów oceniano występowanie zakłóceń w okresie całej rejestracji (telefon umieszczony wyjściowo w miejscu dowolnym). Analizowano zapisy wykonane za pomocą rejestratorów cyfrowych (n = 15) i analogowych (n = 27). Wyniki: W 11/15 zapisów cyfrowych i 13/27 analogowych rejestrowano krótkotrwałe (10&#8211;60 s) zakłócenia utrudniające analizę zapisu. Szczególne utrudnienia oceny zapisu dotyczyły rejestracji 24-godzinnego EKG u pacjentów z rozrusznikiem. W wypadku rejestratorów cyfrowych artefakty były widoczne również, gdy telefon był umieszczony > 10 cm od rejestratora. Wnioski: Korzystanie z telefonu komórkowego może powodować krótkotrwałe zakłócenia zapisu 24-godzinnego EKG. Zakłócenia występują częściej przy zastosowaniu rejestratorów cyfrowych. Proponujemy, aby zalecać pacjentom umieszczanie telefonów komórkowych możliwie jak najdalej od rejestratora 24-godzinnego EKG, a w przypadku rejestratorów cyfrowych zalecać również ograniczanie liczby rozmów

Wpływ korzystania z telefonu komórkowego na zapis EKG rejestrowany metodą Holtera

Telefon komórkowy a 24-godzinne EKG Wstęp: Telefony komórkowe są coraz powszechniej używane w życiu codziennym. Ich wpływ na niektóre urządzenia może być niekorzystny. Dotychczas nie oceniano wpływu korzystania z telefonu komórkowego na jakość rejestracji 24-godzinnego EKG. Cel pracy: Ocena wpływu korzystania z telefonu komórkowego na jakość zapisu 24-godzinnego EKG i propozycja zaleceń dotyczących używania telefonu w trakcie rejestracji EKG metodą Holtera. Materiał i metody: Badaniami objęto 42 pacjentów, u których wykonano rutynowe zapisy 24-godzinnego EKG. Na początku rejestracji oceniano jakość zapisu przed rozmową i podczas prowadzenia rozmowy przez telefon komórkowy (wyjściowo umieszczony < 10 cm od rejestratora). U części pacjentów oceniano występowanie zakłóceń w okresie całej rejestracji (telefon umieszczony wyjściowo w miejscu dowolnym). Analizowano zapisy wykonane za pomocą rejestratorów cyfrowych (n = 15) i analogowych (n = 27). Wyniki: W 11/15 zapisów cyfrowych i 13/27 analogowych rejestrowano krótkotrwałe (10&#8211;60 s) zakłócenia utrudniające analizę zapisu. Szczególne utrudnienia oceny zapisu dotyczyły rejestracji 24-godzinnego EKG u pacjentów z rozrusznikiem. W wypadku rejestratorów cyfrowych artefakty były widoczne również, gdy telefon był umieszczony > 10 cm od rejestratora. Wnioski: Korzystanie z telefonu komórkowego może powodować krótkotrwałe zakłócenia zapisu 24-godzinnego EKG. Zakłócenia występują częściej przy zastosowaniu rejestratorów cyfrowych. Proponujemy, aby zalecać pacjentom umieszczanie telefonów komórkowych możliwie jak najdalej od rejestratora 24-godzinnego EKG, a w przypadku rejestratorów cyfrowych zalecać również ograniczanie liczby rozmów

Ocena powtarzalności wyników analizy zmienności rytmu w dwóch kolejnych dobach rejestracji EKG metodą Holtera

Cel pracy: Ocena powtarzalności parametrów analizy czasowej i częstotliwościowej zmienności rytmu zatokowego w dwóch kolejnych dobach rejestracji EKG. Materiał i metody: Analizą objęto 48-godzinne EKG, które wykonano u 32 pacjentów (19 z kardiomiopatią przerostową, 3 z chorobą wieńcową, 10 z zaburzeniami rytmu lub utratami przytomności). Stosowano rejestratory cyfrowe Digicorder &#8212; Del-Mar Medical (częstość próbkowania 256 Hz). Oceniano średnią częstotliwość serca (HR, heart rate) oraz standardowe parametry analizy czasowej: SDNN, rMSSD, indeks trójkątny (TI, triangular index). Analizę częstotliwościową wykonano w godzinach nocnych między 4.00 a 5.00 rano, oceniając widmo niskich LF (low frequency) i wysokich HF (high frequency) częstotliwości. Porównano wyniki w I i II dobie rejestracji. Powtarzalność oceniono metodą Blanda i Altmana. Wyniki: Korelacja wyników analizy czasowej i częstotliwościowej w I i II dobie była wysoka &#8212; r > 0,7. Współczynniki wariancji poszczególnych parametrów wynosiły odpowiednio dla: średniej HR &#8212; 5%, SDNN &#8212; 11,8%, rMSSD &#8212; 18,2%, IT &#8212; 16,1%, LF &#8212; 13%, HF &#8212; 12,7%. Tylko wyniki 1&#8211;2 badanych nie mieściły się w zakresie określanym przez współczynnik powtarzalności, co było częściowo związane z gorszą powtarzalnością średniej częstości rytmu. Wnioski: Krótkoterminowa powtarzalność wyników analizy zmienności rytmu jest zadowalająca. Przy stosowaniu analizy zmienności rytmu minimalna liczebność badanej grupy powinna wynosić około 40 osób, a oczekiwany ewentualny zakres zmian wartości wyników pod wpływem różnych czynników powinien przekraczać, w zależności od parametru, 12&#8211;18%. Przy ocenie powtarzalności wyników zmienności rytmu należy zwracać uwagę na powtarzalność częstości rytmu serca. (Folia Cardiol. 2001; 8: 119&#8211;127

Ocena powtarzalności wyników analizy zmienności rytmu w dwóch kolejnych dobach rejestracji EKG metodą Holtera

Cel pracy: Ocena powtarzalności parametrów analizy czasowej i częstotliwościowej zmienności rytmu zatokowego w dwóch kolejnych dobach rejestracji EKG. Materiał i metody: Analizą objęto 48-godzinne EKG, które wykonano u 32 pacjentów (19 z kardiomiopatią przerostową, 3 z chorobą wieńcową, 10 z zaburzeniami rytmu lub utratami przytomności). Stosowano rejestratory cyfrowe Digicorder &#8212; Del-Mar Medical (częstość próbkowania 256 Hz). Oceniano średnią częstotliwość serca (HR, heart rate) oraz standardowe parametry analizy czasowej: SDNN, rMSSD, indeks trójkątny (TI, triangular index). Analizę częstotliwościową wykonano w godzinach nocnych między 4.00 a 5.00 rano, oceniając widmo niskich LF (low frequency) i wysokich HF (high frequency) częstotliwości. Porównano wyniki w I i II dobie rejestracji. Powtarzalność oceniono metodą Blanda i Altmana. Wyniki: Korelacja wyników analizy czasowej i częstotliwościowej w I i II dobie była wysoka &#8212; r > 0,7. Współczynniki wariancji poszczególnych parametrów wynosiły odpowiednio dla: średniej HR &#8212; 5%, SDNN &#8212; 11,8%, rMSSD &#8212; 18,2%, IT &#8212; 16,1%, LF &#8212; 13%, HF &#8212; 12,7%. Tylko wyniki 1&#8211;2 badanych nie mieściły się w zakresie określanym przez współczynnik powtarzalności, co było częściowo związane z gorszą powtarzalnością średniej częstości rytmu. Wnioski: Krótkoterminowa powtarzalność wyników analizy zmienności rytmu jest zadowalająca. Przy stosowaniu analizy zmienności rytmu minimalna liczebność badanej grupy powinna wynosić około 40 osób, a oczekiwany ewentualny zakres zmian wartości wyników pod wpływem różnych czynników powinien przekraczać, w zależności od parametru, 12&#8211;18%. Przy ocenie powtarzalności wyników zmienności rytmu należy zwracać uwagę na powtarzalność częstości rytmu serca. (Folia Cardiol. 2001; 8: 119&#8211;127

Ischemia–reperfusion impairs blood–brain barrier function and alters tight junction protein expression in the ovine fetus

The blood–brain barrier is a restrictive interface between the brain parenchyma and the intravascular compartment. Tight junctions contribute to the integrity of the blood–brain barrier. Hypoxic–ischemic damage to the blood–brain barrier could be an important component of fetal brain injury. We hypothesized that increases in blood–brain barrier permeability after ischemia depend upon the duration of reperfusion and that decreases in tight junction proteins are associated with the ischemia-related impairment in blood–brain barrier function in the fetus. Blood–brain barrier function was quantified with the blood-to-brain transfer constant (Ki) and tight junction proteins by Western immunoblot in fetal sheep at 127 days of gestation without ischemia, and 4, 24, or 48 h after ischemia. The largest increase in Ki (P \u3c 0.05) was 4 h after ischemia. Occludin and claudin-5 expressions decreased at 4 h, but returned toward control levels 24 and 48 h after ischemia. Zonula occludens-1 and -2 decreased after ischemia. Inverse correlations between Ki and tight junction proteins suggest that the decreases in tight junction proteins contribute to impaired blood–brain barrier function after ischemia. We conclude that impaired blood–brain barrier function is an important component of hypoxic–ischemic brain injury in the fetus, and that increases in quantitatively measured barrier permeability (Ki) change as a function of the duration of reperfusion after ischemia. The largest increase in permeability occurs 4 h after ischemia and blood–brain barrier function improves early after injury because the blood–brain barrier is less permeable 24 and 48 than 4 h after ischemia. Changes in the tight junction molecular composition are associated with increases in blood–brain barrier permeability after ischemia

Dyspersja odstępu QT u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej

Dyspersja odstępu QT u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej Cel pracy: Ocena czasu trwania i dyspersji odstępu QT u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej oraz ocena zależności parametrów repolaryzacji od wieku, płci, stanu wydolności układu krążenia, obecności lub braku istotnych zmian w tętnicach wieńcowych oraz stopnia przerostu lewej komory. Materiał: Badaniem objęto 334 pacjentów (215 mężczyzn i 119 kobiet) z izolowanym zwężeniem zastawki aortalnej zakwalifikowanych do operacji wymiany zastawki. Średni wiek chorych wynosił 58 &plusmn; 11 lat (20&#8211;81). Metoda: Dyspersję (QTd) i czas trwania odstępu QT (wartości korygowano za pomocą formuły Bazetta &#8212; QTc) oceniano w standardowych zapisach EKG (przesuw 50 mm/s). W analizie uwzględniono również dane kliniczne oraz wyniki badania echokardiograficznego i koronarografii. Wyniki: Średnia QTd wynosiła 62 &plusmn; 22 ms, czas trwania QT max &#8212; 415 &plusmn; 32 ms, QTc &#8212; 449 &plusmn; 36 ms. U około 1/3 chorych QTd nie przekraczała 50 ms. Wartości QTd nie były zależne od wieku i płci badanych osób oraz od parametrów echokardiograficznych, w tym stopnia przerostu lewej komory (r = 0,08, p = NS). Wyniki QTd nie były również zależne od klasy NYHA oraz obecności istotnych zmian w tętnicach wieńcowych. Wnioski: Dyspersja odstępu QT jest zwiększona u pacjentów z istotnym zwężeniem zastawki aortalnej, aczkolwiek u około 1/3 z nich pozostaje w granicach normy. Wartość dyspersji nie zależy od wieku, płci badanych, stanu klinicznego oraz stopnia przerostu lewej komory. Współistnienie choroby wieńcowej nie zmienia dyspersji QT w badanej grupie

Molecular strategies to prevent, inhibit and degrade advanced glycoxidation and advanced lipoxidation end products

The advanced glycoxidation end products (AGEs) and lipoxidation end products (ALEs) contribute to the development of diabetic complications and of other pathologies. The review discusses the possibilities of counteracting the formation and stimulating the degradation of these species by pharmaceuticals and natural compounds. The review discusses inhibitors of ALE and AGE formation, cross-link breakers, ALE/AGE elimination by enzymes and proteolytic systems, receptors for advanced glycation end products (RAGEs) and blockade of the ligand-RAGE axis

Ocena skuteczności leczenia pacjentów z zespołem wazowagalnym - u kogo wszczepienie stymulatora serca może być korzystne?

Wstęp: Stymulację serca można zastosować w wybranej grupie chorych z zespołem wazowagalnym (VVS), chociaż nie ustalono jednoznacznych wskazań do tej terapii. Celem niniejszej pracy jest analiza kliniczna pacjentów z VVS, ze szczególnym uwzględnieniem skuteczności stałej stymulacji serca. Materiał i metody: W latach 2001-2004 w Świętokrzyskim Centrum Kardiologii hospitalizowano 13 437 pacjentów, w tym 191 osób (1,4%), u których wystąpiła krótkotrwała, przemijająca utrata przytomności. Na podstawie wywiadów i badań dodatkowych (w tym testu pochyleniowego) u 17 chorych (9 kobiet i 8 mężczyzn) w wieku 17-47 lat (śr. 30,8 roku) rozpoznano zespół wazowagalny. Wszystkich pacjentów poinformowano o naturze choroby oraz sposobie zapobiegania utratom przytomności. U 2 osób zastosowano midodrynę, u 1 mineralokortykoidy, 5 osobom z poważnymi urazami w przebiegu utrat przytomności i udokumentowaną asystolią lub istotną objawową bradykardią wszczepiono układ stymulujący serce typu DDDR, 1 osobie implantowano układ VDD przed rozpoznaniem zespołu wazowagalnego. W trakcie obserwacji oceniano stosowanie się do zaleceń, jakość życia oraz liczbę utrat przytomności. Wyniki: W obserwacji trwającej 8,5 &#177; 3,5 miesiąca nie stwierdzono utrat przytomności w grupie ze stałą stymulacją dwujamową. U pacjentów leczonych zachowawczo obserwowano większe poczucie choroby oraz nawroty utrat przytomności, zwłaszcza gdy nie stosowali się oni do zaleceń lub w sytuacjach predysponujących do hipowolemii. Wnioski: Szczegółowa analiza danych z wywiadów oraz wynik testu pochyleniowego są przydatne w ustaleniu postępowania u pacjentów z zespołem wazowagalnym. Wszczepienie kardiostymulatora wydaje się być uzasadnione wtedy, gdy podstawową przyczyną jest udokumentowana bradykardia, a utratom przytomności towarzyszą powtarzające się urazy lub poważny uraz. Zastosowanie stałej stymulacji serca w badanej grupie poprawiło komfort życia