Jakość życia dorosłych pacjentów z zespołem Fallota i problemy z nią związane

Wstęp: Dzięki olbrzymiemu rozwojowi kardiochirurgii około 85% dzieci z wrodzonymi wadami serca dożywa wieku dorosłego - niezbędne staje się zatem stworzenie długotrwałej, wysokospecjalistycznej opieki kardiologicznej nad tymi pacjentami; jest to nowe wyzwanie dla medycyny. Materiał i metody: Badaniami objęto 37 dorosłych pacjentów z zespołem Fallota (TOF), którzy pozostają pod obserwacją w Poradni Wad Wrodzonych Serca przy SPSK Nr 1 w Gdańsku od 5 lat. Wyodrębniono dwie grupy badanych: grupa I (n = 27) - chorzy po korekcji radykalnej i grupa II (n = 10) - pacjenci, których z różnych powodów nie operowano albo poddano jedynie operacji paliatywnej. Wiek pacjentów w grupie I wynosił 18-56 lat (śr. 32 lata), a w grupie II 24-44 lat (śr. 31 lat). Analizie poddano stan cywilny, wykształcenie, wykonywany zawód, samopoczucie, sprawność fizyczną oraz choroby współistniejące. Na podstawie badania przedmiotowego oraz badań dodatkowych, tj. morfologii krwi, EKG, RTG klatki piersiowej, echokardiografii, 24-godzinnego badania elektrokardiograficznego metodą Holtera, oceniono stan hemodynamiczny układu krążenia. Wyniki: Jakość życia dorosłych pacjentów z zespołem Fallota jest zadowalająca. Wnioski: Na podstawie przeprowadzonej analizy autorzy stwierdzili, iż liczne problemy, które pojawiają się u dorosłych z TOF, wymagają stworzenia systematycznej, wysokospecjalistycznej opieki medycznej dla tej populacji chorych. (Folia Cardiol. 2001; 8: 563–567

Jakość życia dorosłych pacjentów z zespołem Fallota i problemy z nią związane

Wstęp: Dzięki olbrzymiemu rozwojowi kardiochirurgii około 85% dzieci z wrodzonymi wadami serca dożywa wieku dorosłego - niezbędne staje się zatem stworzenie długotrwałej, wysokospecjalistycznej opieki kardiologicznej nad tymi pacjentami; jest to nowe wyzwanie dla medycyny. Materiał i metody: Badaniami objęto 37 dorosłych pacjentów z zespołem Fallota (TOF), którzy pozostają pod obserwacją w Poradni Wad Wrodzonych Serca przy SPSK Nr 1 w Gdańsku od 5 lat. Wyodrębniono dwie grupy badanych: grupa I (n = 27) - chorzy po korekcji radykalnej i grupa II (n = 10) - pacjenci, których z różnych powodów nie operowano albo poddano jedynie operacji paliatywnej. Wiek pacjentów w grupie I wynosił 18-56 lat (śr. 32 lata), a w grupie II 24-44 lat (śr. 31 lat). Analizie poddano stan cywilny, wykształcenie, wykonywany zawód, samopoczucie, sprawność fizyczną oraz choroby współistniejące. Na podstawie badania przedmiotowego oraz badań dodatkowych, tj. morfologii krwi, EKG, RTG klatki piersiowej, echokardiografii, 24-godzinnego badania elektrokardiograficznego metodą Holtera, oceniono stan hemodynamiczny układu krążenia. Wyniki: Jakość życia dorosłych pacjentów z zespołem Fallota jest zadowalająca. Wnioski: Na podstawie przeprowadzonej analizy autorzy stwierdzili, iż liczne problemy, które pojawiają się u dorosłych z TOF, wymagają stworzenia systematycznej, wysokospecjalistycznej opieki medycznej dla tej populacji chorych. (Folia Cardiol. 2001; 8: 563–567

Wydolność wysiłkowa pacjentów z przewlekłą elektrostymulacją serca

Wydolność wysiłkowa osób z rozrusznikiem Cel pracy: Oznaczenie i analiza wydolności wysiłkowej w reprezentatywnej grupie pacjentów ze stymulatorem serca, zgłaszających się do kontroli w Poradni Rozruszników. Materiał i metody: Badana grupa obejmowała 190 osób (100 M, 90 K) w wieku 50–85 lat (średnio 68,6 lat) z przewlekłą stymulacją serca, u których wydolność wysiłkową mierzono za pomocą testu 6-minutowego marszu. Miarą wydolności wysiłkowej była wielkość obciążenia względnego pokonywanego przez pacjentów, wyrażona w procentach (odnoszących obciążenie bezwzględne do należnego). Wyznaczono średnią wartość wydolności wysiłkowej dla całej badanej testem wysiłkowym grupy. Przeprowadzono analizę wydolności wysiłkowej w wydzielonych podgrupach. Wyniki: Średnia wydolność wysiłkowa z wszystkich 190 badań wyniosła 49% obciążenia należnego. Podgrupa A — pacjentów z niską wydolnością ( 59%) — 30 osób. Podgrupa A wyróżniała się niskim odsetkiem stymulacji dwujamowej (DDD), a wysokim procentem chorych z niewydolnością serca. Pacjenci z podgrupy A liczniej niż pozostali w czasie wysiłku korzystali ze 100-procentowej stymulacji komorowej (VVI) bez możliwości przyspieszenia pracy serca. Zidentyfikowano 23-osobową grupę chorych z dobrą (4) i umiarkowaną (19) wydolnością, mimo że nie wykazywała przyspieszenia serca w czasie wysiłku, pozostając w niefizjologicznej stymulacji VVI. Wnioski: Pacjenci z rozrusznikiem wykazują niższą wydolność wysiłkową niż założona teoretycznie dla płci i wieku. Badania wysiłkowe ułatwiają identyfikację pacjentów z niską wydolnością wysiłkową, nieodpowiadających wysiłkowym przyspieszeniem rytmu serca, co może być wskazaniem do zmiany trybu stymulacji

Wydolność wysiłkowa pacjentów z przewlekłą elektrostymulacją serca

Wydolność wysiłkowa osób z rozrusznikiem Cel pracy: Oznaczenie i analiza wydolności wysiłkowej w reprezentatywnej grupie pacjentów ze stymulatorem serca, zgłaszających się do kontroli w Poradni Rozruszników. Materiał i metody: Badana grupa obejmowała 190 osób (100 M, 90 K) w wieku 50–85 lat (średnio 68,6 lat) z przewlekłą stymulacją serca, u których wydolność wysiłkową mierzono za pomocą testu 6-minutowego marszu. Miarą wydolności wysiłkowej była wielkość obciążenia względnego pokonywanego przez pacjentów, wyrażona w procentach (odnoszących obciążenie bezwzględne do należnego). Wyznaczono średnią wartość wydolności wysiłkowej dla całej badanej testem wysiłkowym grupy. Przeprowadzono analizę wydolności wysiłkowej w wydzielonych podgrupach. Wyniki: Średnia wydolność wysiłkowa z wszystkich 190 badań wyniosła 49% obciążenia należnego. Podgrupa A — pacjentów z niską wydolnością ( 59%) — 30 osób. Podgrupa A wyróżniała się niskim odsetkiem stymulacji dwujamowej (DDD), a wysokim procentem chorych z niewydolnością serca. Pacjenci z podgrupy A liczniej niż pozostali w czasie wysiłku korzystali ze 100-procentowej stymulacji komorowej (VVI) bez możliwości przyspieszenia pracy serca. Zidentyfikowano 23-osobową grupę chorych z dobrą (4) i umiarkowaną (19) wydolnością, mimo że nie wykazywała przyspieszenia serca w czasie wysiłku, pozostając w niefizjologicznej stymulacji VVI. Wnioski: Pacjenci z rozrusznikiem wykazują niższą wydolność wysiłkową niż założona teoretycznie dla płci i wieku. Badania wysiłkowe ułatwiają identyfikację pacjentów z niską wydolnością wysiłkową, nieodpowiadających wysiłkowym przyspieszeniem rytmu serca, co może być wskazaniem do zmiany trybu stymulacji

Uporczywy nawrotny częstoskurcz przedsionkowo-komorowy u pacjenta z lewostronnym szlakiem dodatkowym jako przyczyna odwracalnej kardiomiopatii tachyarytmicznej

W niniejszej pracy opisano przypadek 37-letniego pacjenta, u którego uporczywy nawrotny częstoskurcz przedsionkowo-komorowy doprowadził do kardiomiopatii tachyarytmicznej z objawami niewydolności serca III klasy wg NYHA i obniżeniem frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) do 30%. Wykonano skuteczny zabieg ablacji prądem o wysokiej częstotliwości (RF) szlaku dodatkowego w lokalizacji lewostronnej tylnej. W czasie 4 miesięcy po zabiegu stwierdzono powrót funkcji skurczowej lewej komory (LVEF = 50%) oraz ustąpienie objawów niewydolności serca. Niniejszy przypadek potwierdza, że kardiomiopatia tachyarytmiczna jest stanem całkowicie odwracalnym dzięki skutecznemu leczeniu częstoskurczu metodą ablacji RF

Zależność od stymulatora u pacjentów po wszczepieniu stałego stymulatora serca

Wstęp: Zależność od stymulatora (PD) można zdefiniować jako ryzyko poważnego uszczerbku na zdrowiu lub śmierci z powodu nagłej awarii stymulatora, będące bardziej niebezpieczne niż postępujący spadek częstości akcji serca. Celem niniejszego badania była ocena częstości występowania PD w ciągu długoterminowej obserwacji po implantacji układu stymulującego serce. Metody i wyniki: Badaniem objęto 3638 pacjentów (średni wiek 65,3 &#177; 10,2 roku). Wskazaniami do stymulacji były: zespół chorej zatoki (SSS) u 1315 osób, blok przedsionkowo-komorowy (AVB) u 1482 badanych, AVB i SSS u 478 chorych oraz migotanie przedsionków (AF) z bradykardią u 363 pacjentów. średni okres obserwacji wynosił 4,8 &#177; 1,8 roku. Zależność od stymulatora definiowano jako brak własnego rytmu podczas stymulacji na poziomie 30 uderzeń/min oraz po wyłączeniu stymulatora. Jeżeli nastąpił rozwój jakichkolwiek znamiennych objawów bradykardii lub nie pojawił się zasadniczy rytm (asystolia > 5 s), wznawiano stymulację. Zależność od stymulatora obserwowano u 76 (2,1%) spośród 3638 pacjent ów. W tej podgrupie wskazaniami do stymulacji były: SSS u 8 osób (0,6% z 1315), AVB u 52 badanych (3,5% z 1482), SSS i AVB u 15 chorych (3,1% z 478) oraz AF z bradykardią u 1 pacjenta (0,3% z 363). U chorych z AVB częstość występowania PD była znamiennie większa niż u pacjentów z SSS lub AF (odpowiednio p < 0,001 i p < 0,005). Zawał serca stwierdzono u 139 chorych, a u 106 osób zastosowano tymczasową stymulację przed wszczepieniem stymulatora. W większości byli to pacjenci zależni od stymulatora (p < 0,001). Wnioski: W niniejszym badaniu PD stwierdzano bardzo rzadko (u 2,1% wszystkich badanych). U chorych z AVB częstość występowania PD jest znamiennie większa niż u pacjentów z SSS lub AF. Czasowa stymulacja przed wszczepieniem stymulatora oraz wcześniejszy zawał serca wskazują na pacjentów, u których istnieje ryzyko powstania PD. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 75&#8211;79

Ablacje prądem o wysokiej częstotliwości w leczeniu częstoskurczów nawrotnych o złożonym podłożu anatomicznym

Wstęp: Występowanie mnogich szlaków dodatkowych lub obecność szlaku dodatkowego (AP) i podwójnego przewodzenia w łączu przedsionkowo-komorowym (AV) stanowią złożone podłoże anatomiczne częstoskurczów nawrotnych. Celem pracy była ocena występowania częstoskurczów nawrotnych o złożonym podłożu anatomicznym w grupie chorych poddanych zabiegom ablacji prądem o wysokiej częstotliwości (RF). Oceniano również skuteczność doraźną oraz odległe efekty zabiegu. Materiał i metody: Badaniem objęto 131 chorych (46 M, 85 K) w wieku 17-72 lat (średnio 42,5 lat), u których wykonano ablację RF z powodu częstoskurczów nawrotnych AVRT lub AVNRT. Ablację RF drogi wolnej (SP) łącza AV wykonywano, posługując się metodą anatomiczną. Ablacje AP o położeniu lewostronnym wykonywano z dostępu od strony lewego przedsionka (punkcja transseptalna), lewej komory (dojście przezaortalne) lub zatoki wieńcowej. Prawostronne AP poddawano ablacji od strony prawego przedsionka. Zabieg uznawano za skuteczny, jeżeli w testach kontrolnych po ablacji nie wywoływano częstoskurczu nawrotnego i nie stwierdzano przewodzenia przez AP. Wyniki: W badanej grupie wykonano ablację 75 AP oraz 63 SP. U 7 osób (5,3%) stwierdzono złożone podłoże anatomiczne częstoskurczu. U 4 pacjentów wykonano ablację 2 AP (podgrupa I), a u 3 chorych - ablację AP i SP (podgrupa II). Liczba aplikacji RF w podgrupie I i II wynosiła 6-17 (średnio 11,2), czas skopii-RTG - 19&#8211;46 min (średnio 29 min). Nie stwierdzono powikłań zabiegu. W czasie obserwacji trwającej 13&#8211;35 miesięcy (średnio 27-miesięcy) u żadnego pacjenta nie wystąpił napad częstoskurczu. Wnioski: Złożone podłoże anatomiczne częstoskurczów nawrotnych rozpoznano u 5% pacjentów poddanych zabiegom ablacji RF z powodu AVNRT lub AVRT. Ablacja RF jest skuteczną metodą leczenia częstoskurczów nawrotnych o złożonym podłożu anatomicznym