2 research outputs found
Zastosowanie homograftu aortalnego w leczeniu wady lewego uj艣cia t臋tniczego - do艣wiadczenia w艂asne
Wst臋p: Zalet膮 homograftu aortalnego s膮 optymalne parametry hemodynamiczne
zastawki, wysoka odporno艣膰 na infekcj臋 oraz brak konieczno艣ci pooperacyjnego stosowania
lek贸w przeciwzakrzepowych. Celem pracy jest przedstawienie wynik贸w wczesnych i
艣rednioterminowych leczenia operacyjnego z u偶yciem homograftu aortalnego oraz
ocena wskaza艅 do zastosowania tej metody w klinice autor贸w.
Materia艂 i metody: W latach 1991-2004 w I Klinice Kardiochirurgii Instytutu
Kardiologii w Warszawie homograft aortalny wszczepiono 50 pacjentom (14 kobietom
i 36 m臋偶czyznom) w wieku 15–72 lat (艣r. wiek 37,5 roku). Wskazaniem do implantacji
homograftu u 33 (66%) pacjent贸w by艂o infekcyjne zapalenie wsierdzia, w tym u 14
os贸b po uprzednim wszczepieniu sztucznej zastawki aortalnej oraz u 1 chorego po
operacji metod膮 Rossa. U 5 (10,0%) chorych wyst臋powa艂y przeciwwskazania do przyjmowania
lek贸w przeciwzakrzepowych. Homograft aortalny u 4 (8%) pacjent贸w wszczepiono z
powodu w膮skiego pier艣cienia aortalnego, u 2 (4%) os贸b podczas reoperacji zastawki
aortalnej oraz u 4 (8%) m艂odych kobiet planuj膮cych ci膮偶臋, u kt贸rych wyst臋powa艂y
przeciwwskazania do operacji metod膮 Rossa. Dodatkowo u 4 pacjent贸w skorygowano
wsp贸艂istniej膮ce wady wrodzone. U wszystkich chorych technik膮 wszczepienia homograftu
by艂a metoda root replacement.
Wyniki: W okresie oko艂ooperacyjnym zmar艂o 2 (4%) pacjent贸w. Przyczyn膮 zgonu
by艂a niewydolno艣膰 wielonarz膮dowa. Ponadto w okresie pozaszpitalnym zmar艂y 2 (4%)
osoby z grzybiczym zapaleniem wsierdzia. Powik艂ania pooperacyjne wyst膮pi艂y u 4
chorych (niewydolno艣膰 serca - wysi臋ki w jamach cia艂a, przej艣ciowa niewydolno艣膰
nerek), wszystkich operowano z powodu infekcyjnego zapalenia wsierdzia. Po operacji
u wszystkich pacjent贸w homograft aortalny funkcjonowa艂 prawid艂owo (niski gradient
oraz 艣ladowa lub ma艂a niedomykalno艣膰 zastawki homograftu). W obserwacji 艣rednioterminowej
wynosz膮cej od 3 miesi臋cy do 15 lat (艣r. 60 miesi臋cy) pozostaje 46 chorych. W badaniu
klinicznym i echokardiograficznym nie stwierdzono cech istotnej degeneracji homograft贸w.
Wszystkich pacjent贸w zaliczono do I klasy wed艂ug klasyfikacji NYHA.
Wnioski: Wszczepienie homograftu wi膮偶e si臋 z niskim ryzykiem oko艂ooperacyjnym.
Wyniki 艣rednioodleg艂e wskazuj膮, 偶e wszczepienie homograftu aortalnego jest dobr膮
metod膮 leczenia wad lewego uj艣cia t臋tniczego. Najcz臋stszym wskazaniem do wszczepienia
homograftu jest infekcyjne zapalenie wsierdzia ze zmianami infekcyjnymi w pier艣cieniu
aortalnym. (Folia Cardiol. 2005; 12: 51-56
Zastosowanie homograftu aortalnego w leczeniu wady lewego uj艣cia t臋tniczego - do艣wiadczenia w艂asne
Wst臋p: Zalet膮 homograftu aortalnego s膮 optymalne parametry hemodynamiczne
zastawki, wysoka odporno艣膰 na infekcj臋 oraz brak konieczno艣ci pooperacyjnego stosowania
lek贸w przeciwzakrzepowych. Celem pracy jest przedstawienie wynik贸w wczesnych i
艣rednioterminowych leczenia operacyjnego z u偶yciem homograftu aortalnego oraz
ocena wskaza艅 do zastosowania tej metody w klinice autor贸w.
Materia艂 i metody: W latach 1991-2004 w I Klinice Kardiochirurgii Instytutu
Kardiologii w Warszawie homograft aortalny wszczepiono 50 pacjentom (14 kobietom
i 36 m臋偶czyznom) w wieku 15–72 lat (艣r. wiek 37,5 roku). Wskazaniem do implantacji
homograftu u 33 (66%) pacjent贸w by艂o infekcyjne zapalenie wsierdzia, w tym u 14
os贸b po uprzednim wszczepieniu sztucznej zastawki aortalnej oraz u 1 chorego po
operacji metod膮 Rossa. U 5 (10,0%) chorych wyst臋powa艂y przeciwwskazania do przyjmowania
lek贸w przeciwzakrzepowych. Homograft aortalny u 4 (8%) pacjent贸w wszczepiono z
powodu w膮skiego pier艣cienia aortalnego, u 2 (4%) os贸b podczas reoperacji zastawki
aortalnej oraz u 4 (8%) m艂odych kobiet planuj膮cych ci膮偶臋, u kt贸rych wyst臋powa艂y
przeciwwskazania do operacji metod膮 Rossa. Dodatkowo u 4 pacjent贸w skorygowano
wsp贸艂istniej膮ce wady wrodzone. U wszystkich chorych technik膮 wszczepienia homograftu
by艂a metoda root replacement.
Wyniki: W okresie oko艂ooperacyjnym zmar艂o 2 (4%) pacjent贸w. Przyczyn膮 zgonu
by艂a niewydolno艣膰 wielonarz膮dowa. Ponadto w okresie pozaszpitalnym zmar艂y 2 (4%)
osoby z grzybiczym zapaleniem wsierdzia. Powik艂ania pooperacyjne wyst膮pi艂y u 4
chorych (niewydolno艣膰 serca - wysi臋ki w jamach cia艂a, przej艣ciowa niewydolno艣膰
nerek), wszystkich operowano z powodu infekcyjnego zapalenia wsierdzia. Po operacji
u wszystkich pacjent贸w homograft aortalny funkcjonowa艂 prawid艂owo (niski gradient
oraz 艣ladowa lub ma艂a niedomykalno艣膰 zastawki homograftu). W obserwacji 艣rednioterminowej
wynosz膮cej od 3 miesi臋cy do 15 lat (艣r. 60 miesi臋cy) pozostaje 46 chorych. W badaniu
klinicznym i echokardiograficznym nie stwierdzono cech istotnej degeneracji homograft贸w.
Wszystkich pacjent贸w zaliczono do I klasy wed艂ug klasyfikacji NYHA.
Wnioski: Wszczepienie homograftu wi膮偶e si臋 z niskim ryzykiem oko艂ooperacyjnym.
Wyniki 艣rednioodleg艂e wskazuj膮, 偶e wszczepienie homograftu aortalnego jest dobr膮
metod膮 leczenia wad lewego uj艣cia t臋tniczego. Najcz臋stszym wskazaniem do wszczepienia
homograftu jest infekcyjne zapalenie wsierdzia ze zmianami infekcyjnymi w pier艣cieniu
aortalnym. (Folia Cardiol. 2005; 12: 51-56