Risk factors of supraventricular arrhythmia in adults with congenital heart disease

Background: Supraventricular arrhythmia (SVA) is a frequent clinical complication in adult patients with congenital heart disease (CHD). The aim of this study is prognostic evaluation of congenital heart defect complexity, performed cardiac surgery, initial functional impairment of the heart - NYHA > I, cyanosis, age and sex of the adult patients with CHD, presenting for the first time to an outpatient clinic, on SVA occurrence during long-term observation. Methods: We looked at 1,304 patients (586 men), aged 18-72 years (mean 29.4 ± 10.6 years), and followed-up from 1995 to 2004. The mean observation period was 3.52 ± 1.83 years. SVA in the form of atrial flutter/fibrillation (FA/FLA) and supraventricular tachycardia was observed in 133 patients, 10.3% of the study population. Ten-year follow-up showed that the likelihood of SVA occurrence in the whole studied population after two years was 5.2%, and 14.4% after ten years. Results: Univariate analysis proved that the incidence of SVA is greater in patients with complex heart defects (p = 0.0001), those not previously operated upon (p = 0.0001), those with baseline impairment of cardiac function (NYHA > I; p = 0.0001) and those with cyanosis (0.0001). The patient’s sex seems to have little significance. Cox regression analysis showed that baseline heart failure is the strongest risk factor for SVA (HR = 4.66). Congenital heart defect complexity (HR = 2.31) and the patient’s age are also significant prognostic factors of this arrhythmia (HR = 1.32). Cardiac surgery, cyanosis and patient sex are not significant in prognosis. Conclusions: Baseline impairment of heart function, heart defect complexity and patient’s age all increase the risk of SVA in the population of adults with congenital heart disease. Cyanosis and the lack of cardiac surgery in the past led to a higher incidence of the analyzed arrhythmia but are not risk factors for its occurrence. Gender has no prognostic significance for SVA

Oxygen uptake efficiency slope correlates with brain natriuretic peptide in patients with heart failure

Background: Cardiopulmonary exercise testing is a well-established tool for clinical and prognostic assessment of patients with chronic heart failure (CHF). Recently, a new parameter of this examination - oxygen uptake efficiency slope (OUES) - has been described and proposed as a new prognostic factor in patients with CHF. Brain natriuretic peptide (BNP) is an established prognostic factor in CHF. The purpose of the study was to assess OUES in patients with CHF in relation to other cardiopulmonary parameters and BNP levels. Methods: The study group consisted of 42 patients with CHF and left ventricular ejection fraction (LVEF) < 45% (mean age 50.2 &#177; 9.3 years, mean ejection fraction 26.1 &#177; 8.1% and NYHA functional class - 2.5 &#177; 0.8) and eight healthy controls (age 43.6 &#177; 14.7 years). Coronary artery disease was diagnosed in 16 patients (38%). All underwent maximal cardiopulmonary exercise treadmill test. BNP level was measured using Abbott AxSYM Immunoassay system. Results: There were significant (p < 0.001) differences between the patients and controls in BNP levels (350 &#177; 520 vs 14 &#177; 19 pg/mL), OUES (1.7 &#177; 0.4 vs 2.7 &#177; 0.5), peak VO2 (17.1 &#177; &#177; 5.1 vs 36.9 &#177; 4.9 mL/kg/min), O2 pulse (10.9 &#177; 3.3 vs 15.9 &#177; 2.7) and VE/VCO2 slope (35.7 &#177; 7.8 vs 25.7 &#177; 2.7). In patients, OUES was significantly (p < 0.001) correlated with LVEF (r = 0.54), BNP levels (r = -0.49), peak VO2 (r = 0.80), VO2 AT (r = 0.65) and VE/VCO2 slope (r = -0.59). BNP was independently related to OUES in multivariate regression analysis. Conclusions: Oxygen uptake efficiency slope is significantly reduced in patients with CHF and correlates with peak VO2 and other parameters of cardiopulmonary exercise treadmill test. It is not related to age. BNP is an independent marker of OUES in patients with CHF. (Cardiol J 2010; 17, 4: 362-366

Spiroergometryczna ocena wydolności wysiłkowej u dorosłych pacjentów po korekcji całkowitej tetralogii Fallota

Wstęp: Wykonanie korekcji całkowitej tetralogii Fallota (ToF) umożliwia większości chorych osiągnięcie wieku dojrzałego. W odległej obserwacji u 10-20% dorosłych pacjentów obserwuje się cechy niewydolności serca. Celem pracy była spiroergometryczna ocena wydolności wysiłkowej u dorosłych osób po korekcji całkowitej ToF oraz określenie jej ewentualnych zależności od wybranych parametrów echokardiograficznych, ze szczególnym uwzględnieniem stopnia niedomykalności płucnej, ewentualnego wpływu wykonania w przeszłości zabiegu paliatywnego, a także wieku pacjenta w czasie wykonania zabiegu paliatywnego oraz korekcji całkowitej wady. Materiał i metody: Badaniem objęto 63 osób bez objawów, w wieku średnio 27,7 &#177; 7,1 roku, operowanych w wieku średnio 7,4 &#177; 5,1 roku, średnio 20,7 &#177; 5,7 roku temu. Spośród tych chorych 76,2% operowano z użyciem łaty przezpierścieniowej. U 16 (25,3%) pacjentów wykonano w przeszłości zespolenie paliatywne. Grupę kontrolną stanowiło 28 osób w wieku średnio 28,7 &#177; 5,1 roku. Wykonano badanie echokardiograficzne (M, 2D, doplerowskie), zmierzono wymiar końcoworozkurczowy lewej komory (LVEDD), wymiar końcoworozkurczowy prawej komory (RVEDD), obliczono stosunek wymiaru prawej do lewej komory (RV/LV), frakcję wyrzutową lewej komory (LVEF), wartości maksymalnego ciśnienia skurczowego w prawej komorze (RVSP), stopień zwężenia w drodze odpływu prawej komory (RVOT-PG) i stopień niedomykalności płucnej. Wykonano maksymalny test wysiłkowy na bieżni ruchomej według zmodyfikowanego protokółu Bruce&#8217;a. Oceniano szczytowe pochłanianie tlenu (peak VO2), wskaźnik VE/VCO2 slope, natężoną pojemność życiową płuc (FVC), natężoną objętość wydechową pierwszosekundową (FEV1). Wyniki: Wartość VO2 w grupie badanej była mniejsza niż w grupie kontrolnej: 24,9 &#177; 5,7 vs. 36,6 &#177; 7,6 ml/kg/min (p = 0,00001). Ciśnienie skurczowe w szczytowej fazie wysiłku (148,7 &#177; 24,5 mm Hg) było niższe niż w grupie kontrolnej, w której wynosiło 168,9 &#177; 15,3 mm Hg (p = 00006). Wskaźnik VE/VCO2 slope w grupie badanej był większy niż w grupie kontrolnej: 36,6 &#177; 6,5 vs. 29,7 &#177; 4,7 (p = 0,004), u 34 badanych (54%) był większy od 34. U pacjentów z niedomykalnością płucną wartości VO2% były mniejsze niż u badanych bez niedomykalności: 58,6 &#177; 11,9% vs. 69,7 &#177; 12,2% (p = 0,0005). Wartość FVC 3,7 &#177; 0,9 l była mniejsza od obserwowanej w grupie kontrolnej: 4,9 &#177; 1,1 l; p = 0,00001, wyniki pomiarów FEV1 (3,0 &#177; 0,7 l) różniły się od uzyskanych przez ludzi zdrowych: 4,0 &#177; 0,9; p = 0,00001. Stwierdzono ujemną korelację pomiędzy RV a VO2% (p = 0,001) oraz peak VO2% (p = 0,01), jak i między RV/LV a VO2% (p = 0,02). Wnioski: Mimo iż dorośli pacjenci po korekcji całkowitej ToF oceniają swoją wydolność fizyczną jako zadowalającą, obiektywne badanie spiroergometryczne wskazuje na jej obniżenie, szczególnie u chorych z istotną niedomykalnością płucną. Na stopień pogorszenia wydolności fizycznej u tych osób nie wpływa wykonanie w przeszłości zabiegu paliatywnego ani czas korekcji anatomicznej wady

Evaluation of exercise capacity with cardiopulmonary exercise test and B-type natriuretic peptide in adults with congenital heart disease

Background: Adult patients with congenital heart disease (CHD) usually find their exercise capacity satisfactory. However, objective evaluation is important for diagnostic and prognostic purposes. The aim of this study was to evaluate exercise capacity using cardiopulmonary exercise tests and measurement of serum B-type natriuretic peptide (BNP) levels in adult patients with CHDs, both in the entire study cohort and in subjects with individual types of cardiac lesions, as well as to verify the relation between BNP level and cardiac performance. Methods: The study group included 265 patients (136 males; mean age 34.4 &#177; 11.6 years) 173 of whom were operated on at the mean age of 9.2 &#177; 7.3 years. They represented the following types of CHD: 72 patients - surgically corrected coarctation of the aorta, 62 - surgically corrected tetralogy of Fallot, 28 - Ebstein anomaly, 26 - patent atrial septal defect, 24 - Eisenmenger syndrome, 20 - uncorrected or palliated complex cyanotic lesions, 11 - corrected transposition of the great arteries (TGA), 14 - TGA after Senning operation, and 8 - common ventricle after Fontana operation. The control group consisted of 39 healthy individuals (17 males) with a mean age of 35.8 &#177; 9.3 years. Results: According to NYHA classification, 207 patients were recognized as representing class I symptoms, 47 subjects class II, and 11 class III. Cardiopulmonary exercise revealed significantly reduced exercise capacity in adults with CHD in general, compared to control subjects: maximal oxygen uptake (VO2max) was 23.3 &#177; 6.9 vs. 33.6 &#177; 7.2 mL/kg/min, respectively (p = 0.00001); maximum heart rate at peak exercise (HRmax) -161.1 &#177; 33.2 vs. 179.6 &#177; 12.3 bpm (p = 0.00001); respiratory workload (VE/VCO2slope) - 35.7 &#177; 9.7 vs. 26.3 &#177; 3.1 (p = 0.00001); and forced vital capacity (FVC) - 3.8 &#177; 1.1 vs. 4.6 &#177; 0.7 L (p = = 0.00003). Various degrees of peak VO2max reduction were observed across the spectrum of CHD. Patients after repair of aortic coarctation demonstrated the highest VO2max (26.8 &#177; 6.6 mL/kg/min), and the lowest was demonstrated by patients with Eisenmenger syndrome (12.8 &#177; 4.8; ANOVA p = 0.00001). Serum BNP levels in the study group were higher than in the controls: 55.4 &#177; 67.5 vs. 13.9 &#177; 13.7 pg/mL, respectively (p = 0.00001). Various degrees of BNP level increase were found across the spectrum of CHD. Patients after repair of aortic coarctation demonstrated the lowest BNP level (24.8 pg/mL), and the highest level was found in patients with cyanotic defects (120.7 pg/mL; ANOVA p = 0.00001). BNP levels across the NYHA classes were as follows: I - 35.7 pg/mL, II - 94.1 pg/mL, and III - 225.6 pg/mL. BNP levels showed negative correlation with VO2max (r = &#8211;0.525, p = 0.0001), FVC (r = = &#8211;0.349, p = 0.00001), FEV1 (r = &#8211;0.335, p= 0.00001), and positive correlation with VE/VCO2slope (r = 0.447, p = 0.00001). Conclusions: The exercise capacity of patients with CHD is, in general, compromised, most strikingly in patients suffering from pulmonary hypertension and cyanosis. Serum BNP levels in these subjects are increased and correlate well with exercise capacity. BNP level is higher in patients with cyanotic CHDs

Wpływ zewnętrznej stymulacji akustycznej na częstość pracy serca i parametry zmienności rytmu serca u zdrowych osób

Wstęp: Dźwięk może wpływać na układ sercowo-naczyniowy poprzez ośrodki słuchowe oraz ich połączenia z ośrodkowym i autonomicznym układem nerwowym. Celem pracy było określenie wpływu stymulacji akustycznej na parametry zmienności rytmu serca i na częstość pracy serca. Materiał i metody: Badaniem objęto grupę 33 młodych zdrowych ochotników (wiek 20&#8211;26 lat, 18 mężczyzn). Badanie wykonywano w pozycji leżącej. Po 30 min spoczynku w ciszy badanych 3-krotnie poddawano 10-minutowej stymulacji akustycznej, każdorazowo zmieniając częstość stosowanych impulsów dźwiękowych (15/min, 30/min, 60/min) oraz ich kolejność. Każdy okres stymulacji oddzielały 5-minutowe etapy ciszy. Oceniano średni czas trwania odstępów RR rytmu serca podczas stymulacji. Wykorzystując analizę spektralną zmienności rytmu serca (HRV), oceniano całkowitą moc widma (TP) oraz jej składowych: w zakresie bardzo niskich częstotliwości (VLF), niskich częstotliwości (LF), wysokich częstotliwości (HF), a także stosunek mocy LF/HF. Wyniki: Stymulacja akustyczna zwiększała istotnie TP, moc składowych widma w zakresie VLF oraz LF. Podczas stymulacji akustycznej stwierdzono wydłużenie czasu trwania odstępów RR. Nie zaobserwowano natomiast istotnych różnic w mocy widma wysokiej częstotliwości HF oraz stosunku LF/HF. Wnioski: Uzyskane wyniki sugerują, że stymulacja akustyczna wpływa znacząco na częstość pracy serca i parametry HRV, przy czym najsilniejszy wpływ obserwuje się przy częstości 15/min. (Folia Cardiol. 2003; 10: 77&#8211;82

Od pierwotnej niedomykalności zastawki trójdzielnej do arytmogennej kardiomiopatii prawej komory

Since arrhythmogenic right ventricular dysplasia is still an under-recognised clinical entity, its ‘deceitful’ course requires alertness of physicians, and — in particular — awareness of its less typical manifestations. Therefore, we present a case report of a 52-year-old male subject with signs and symptoms of right ventricular heart failure and marked tricuspid regurgitation

Spiroergometryczna ocena wydolności wysiłkowej u dorosłych pacjentów po korekcji całkowitej tetralogii Fallota

Wstęp: Wykonanie korekcji całkowitej tetralogii Fallota (ToF) umożliwia większości chorych osiągnięcie wieku dojrzałego. W odległej obserwacji u 10-20% dorosłych pacjentów obserwuje się cechy niewydolności serca. Celem pracy była spiroergometryczna ocena wydolności wysiłkowej u dorosłych osób po korekcji całkowitej ToF oraz określenie jej ewentualnych zależności od wybranych parametrów echokardiograficznych, ze szczególnym uwzględnieniem stopnia niedomykalności płucnej, ewentualnego wpływu wykonania w przeszłości zabiegu paliatywnego, a także wieku pacjenta w czasie wykonania zabiegu paliatywnego oraz korekcji całkowitej wady. Materiał i metody: Badaniem objęto 63 osób bez objawów, w wieku średnio 27,7 &#177; 7,1 roku, operowanych w wieku średnio 7,4 &#177; 5,1 roku, średnio 20,7 &#177; 5,7 roku temu. Spośród tych chorych 76,2% operowano z użyciem łaty przezpierścieniowej. U 16 (25,3%) pacjentów wykonano w przeszłości zespolenie paliatywne. Grupę kontrolną stanowiło 28 osób w wieku średnio 28,7 &#177; 5,1 roku. Wykonano badanie echokardiograficzne (M, 2D, doplerowskie), zmierzono wymiar końcoworozkurczowy lewej komory (LVEDD), wymiar końcoworozkurczowy prawej komory (RVEDD), obliczono stosunek wymiaru prawej do lewej komory (RV/LV), frakcję wyrzutową lewej komory (LVEF), wartości maksymalnego ciśnienia skurczowego w prawej komorze (RVSP), stopień zwężenia w drodze odpływu prawej komory (RVOT-PG) i stopień niedomykalności płucnej. Wykonano maksymalny test wysiłkowy na bieżni ruchomej według zmodyfikowanego protokółu Bruce&#8217;a. Oceniano szczytowe pochłanianie tlenu (peak VO2), wskaźnik VE/VCO2 slope, natężoną pojemność życiową płuc (FVC), natężoną objętość wydechową pierwszosekundową (FEV1). Wyniki: Wartość VO2 w grupie badanej była mniejsza niż w grupie kontrolnej: 24,9 &#177; 5,7 vs. 36,6 &#177; 7,6 ml/kg/min (p = 0,00001). Ciśnienie skurczowe w szczytowej fazie wysiłku (148,7 &#177; 24,5 mm Hg) było niższe niż w grupie kontrolnej, w której wynosiło 168,9 &#177; 15,3 mm Hg (p = 00006). Wskaźnik VE/VCO2 slope w grupie badanej był większy niż w grupie kontrolnej: 36,6 &#177; 6,5 vs. 29,7 &#177; 4,7 (p = 0,004), u 34 badanych (54%) był większy od 34. U pacjentów z niedomykalnością płucną wartości VO2% były mniejsze niż u badanych bez niedomykalności: 58,6 &#177; 11,9% vs. 69,7 &#177; 12,2% (p = 0,0005). Wartość FVC 3,7 &#177; 0,9 l była mniejsza od obserwowanej w grupie kontrolnej: 4,9 &#177; 1,1 l; p = 0,00001, wyniki pomiarów FEV1 (3,0 &#177; 0,7 l) różniły się od uzyskanych przez ludzi zdrowych: 4,0 &#177; 0,9; p = 0,00001. Stwierdzono ujemną korelację pomiędzy RV a VO2% (p = 0,001) oraz peak VO2% (p = 0,01), jak i między RV/LV a VO2% (p = 0,02). Wnioski: Mimo iż dorośli pacjenci po korekcji całkowitej ToF oceniają swoją wydolność fizyczną jako zadowalającą, obiektywne badanie spiroergometryczne wskazuje na jej obniżenie, szczególnie u chorych z istotną niedomykalnością płucną. Na stopień pogorszenia wydolności fizycznej u tych osób nie wpływa wykonanie w przeszłości zabiegu paliatywnego ani czas korekcji anatomicznej wady

Wpływ zewnętrznej stymulacji akustycznej na częstość pracy serca i parametry zmienności rytmu serca u zdrowych osób

Wstęp: Dźwięk może wpływać na układ sercowo-naczyniowy poprzez ośrodki słuchowe oraz ich połączenia z ośrodkowym i autonomicznym układem nerwowym. Celem pracy było określenie wpływu stymulacji akustycznej na parametry zmienności rytmu serca i na częstość pracy serca. Materiał i metody: Badaniem objęto grupę 33 młodych zdrowych ochotników (wiek 20&#8211;26 lat, 18 mężczyzn). Badanie wykonywano w pozycji leżącej. Po 30 min spoczynku w ciszy badanych 3-krotnie poddawano 10-minutowej stymulacji akustycznej, każdorazowo zmieniając częstość stosowanych impulsów dźwiękowych (15/min, 30/min, 60/min) oraz ich kolejność. Każdy okres stymulacji oddzielały 5-minutowe etapy ciszy. Oceniano średni czas trwania odstępów RR rytmu serca podczas stymulacji. Wykorzystując analizę spektralną zmienności rytmu serca (HRV), oceniano całkowitą moc widma (TP) oraz jej składowych: w zakresie bardzo niskich częstotliwości (VLF), niskich częstotliwości (LF), wysokich częstotliwości (HF), a także stosunek mocy LF/HF. Wyniki: Stymulacja akustyczna zwiększała istotnie TP, moc składowych widma w zakresie VLF oraz LF. Podczas stymulacji akustycznej stwierdzono wydłużenie czasu trwania odstępów RR. Nie zaobserwowano natomiast istotnych różnic w mocy widma wysokiej częstotliwości HF oraz stosunku LF/HF. Wnioski: Uzyskane wyniki sugerują, że stymulacja akustyczna wpływa znacząco na częstość pracy serca i parametry HRV, przy czym najsilniejszy wpływ obserwuje się przy częstości 15/min. (Folia Cardiol. 2003; 10: 77&#8211;82