Problem bólu kręgosłupa wśród pielęgniarek oddziałów neurologii i neurochirurgii

Introduction. In the occupational medicine back pain is treated as a paraoccupational disease, mainly related to specific professional groups. They include those employed in the sector of health care, who are at the highest risk of developing back pain, nurses in particular.Aim. Assessment of back pain occurrence among nurses and determining the factors affecting this condition.Material and Methods. The study group consisted of 76 nurses working in neurology and neurosurgery wards/clinics. The research methodology applied consisted of diagnostic survey method, and as the technique, a survey of our own design was used. The VAS Pain Scale was used. Statistical analysis was prepared in the program SPSS20. The statistical significance of differences was determined at a confidence level of p<0.05.Results. 98.7% of the surveyed nurses complain about back pain. The biggest group consisted of those with very severe pain (47.4%). At the same time in 80.26% of cases the pain was located in the lumbosacral section. Multiple comparisons showed that the level of pain intensity was higher in those working on the contract than in the personnel working on the basis of a contract of employment (p=0.045). The analysis showed no statistically significant differences in the level of pain intensity between respondents in different workplaces: Chi2 (2)=3.69; p=0.158.Conclusions. The vast majority of nurses complain about back pain, in most cases it is a very strong pain. This pain is determined by seniority, form of employment (contract) as well as by additional activities apart from of work in the ward. (JNNN 2016;5(3):84–91)Wstęp. W medycynie pracy bóle kręgosłupa traktowane są jako choroba parazawodowa, związana przede wszystkim z konkretnymi grupami zawodowymi. Wśród nich najbardziej narażonych na ryzyko rozwoju dolegliwości kręgosłupa należy wymienić pracowników sektorów opieki zdrowotnej, głównie pielęgniarki.Cel. Ocena występowania bólu kręgosłupa wśród pielęgniarek oraz określenie czynników wpływających na ten stan.Materiał i metody. Grupę badaną stanowiło 76 pielęgniarek pracujących w oddziałach/klinikach neurologii i neurochirurgii. W metodologii badań wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego, techniką byłą ankieta własnej konstrukcji. Wykorzystano skalę bólu VAS. Analizy statystycznej dokonano w programie SPSS20. Istotność statystyczną różnic określono na poziomie ufności p<0,05.Wyniki. 98,7% ankietowanych pielęgniarek skarży się na ból kręgosłupa. Największy udział stanowiły osoby z bardzo silnym bólem (47,4%). Jednocześnie ból ten w 80,26% umiejscowiony był w odcinku lędźwiowo-krzyżowym. Porównania wielokrotne wykazały, że poziom natężenia bólu był wyższy u osób pracujących na kontrakcie, niż u osób badanych pracujących na umowę o pracę (p=0,045). Analiza nie wykazała istotnych statystycznie różnic w poziomie natężenia bólu między osobami badanymi na różnych stanowiskach pracy: Chi2 (2)=3,69; p=0,158.Wnioski. Znaczna większość pielęgniarek skarży się na ból kręgosłupa, w większości przypadków jest to bardzo silny bólu. Ból ten jest determinowany stażem pracy, formą zatrudnienia (kontrakt) oraz dodatkową działalnością poza pracą w oddziale. (PNN 2016;5(3):84–91

Historia a media. Zbiór studiów. t. 4, s. 263.

Media odgrywają niezwykle ważną rolę we współczesnym świecie. Od samego powstania prasy i rozwoju tzw. „starych mediów” zauważalne jest postępujące wkraczanie w kolejne sfery życia społecznego. Zwłaszcza rozwój tzw. „nowych mediów” wpłynął na zmiany we wszystkich dziedzinach życia. Dlatego dziś nie sposób wyobrazić sobie codzienności bez korzystania z mediów. Masowy dostęp do Internetu oraz media społecznościowe spowodowały, że coraz chętniej badacze różnych dziedzin sięgają po tego typu udogodnienia. Również historia jest obecna w mediach, a historycy coraz częściej korzystają z nowinek technicznych. Badacze interesują się nie tylko historią i rozwojem mediów, ale również w jaki sposób mogą być one przez nich wykorzystywane, np. do promowania badań i inicjatyw historycznych. Po raz kolejny oddajemy do Państwa dyspozycji tom dotyczący rozważań nad zależnościami między historią a szeroko pojętymi mediami. W czwartym tomie publikacji Historia a media. Zbiór studiów zaprezentowano teksty nie tylko historyków, ale także badaczy dziedzin pokrewnych: archeologów, archiwistów, historyków sztuki czy kulturoznawców. Autorami rozdziałów są głównie młodzi badacze zaczynający pracę badawczą. Niniejszy tom niezaprzeczalnie, nie wyczerpuje tak szerokiej tematyki jaką są zależności między historią i mediami, jednak stanowi przyczynek do dalszych badań nad tą problematyką. Zbiór posiada układ problemowy i został podzielony na dwie części: Radio, film telewizja oraz Świat cyfrowy. W pierwszej części zatytułowanej Radio, film telewizja, znajdują się artykuły przedstawiające powiązania między historią a tzw. „starymi mediami”, które mimo postępującej cyfryzacji wciąż odgrywają istotną rolę w dzisiejszym świecie. Zbiór otwiera tekst autorstwa Pauliny Piotrowskiej zatytułowany „Jest taki obraz” - o historii obrazów w audycji radiowej „Dwójki” Polskiego Radia. Autorka poddaje analizie program radiowy Jest taki obraz, prowadzony przez Michała Montowskiego i Grażynę Bastek w Programie Drugim Polskiego Radia. Rozdział prezentuje ogólną charakterystykę programu oraz jego tematykę. P. Piotrowska stara się ukazać „metody” i „narzędzia”, wykorzystywane w dzisiejszych mediach, które mają spowodować przyciągnięcie jak największego grona odbiorców. Drugi rozdział autorstwa Agaty Łysakowskiej-Trzoss prezentuje jedna z najważniejszych źródeł audiowizualnych dotyczących okresu Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej Polska czyli Polską Kronikę Filmową. Celem artykułu Docere, delectare, movere… Funkcja rozrywkowa Polskiej Kroniki Filmowej jest analiza funkcji rozrywkowej kroniki, która występowała w poszczególnych wydaniach przez niemal pięćdziesiąt lat emisji. Kronika Filmowa miała nie tylko uczyć, ale również dostarczać rozrywki. Zadanie to miało zadowolić zarówno publiczność, jak i ówczesną władzę, która dzięki zastosowaniu tej funkcji mogła kontrolować nastroje społeczne. Natomiast Arkadiusz Bożejewicz, autor tekstu Dzieje przyszłości. Motywy historyczne i historiozofia w serialu Legend of the galactic heroes prezentuje kinematografię japońską. Celem artykułu jest przedstawienie motywów historycznych w japońskim serialu animowanym pt. Legend of the Galactic heroes. Produkcja, której akcja rozgrywa się w odległej przyszłości, nawiązuje do tematów historycznych, a zwłaszcza skupia się na rozwoju i upadku państw o różnych formach ustrojowych, prowadzenia wojen oraz roli jednostek w historii. Autor charakteryzuję uniwersum, państwa oraz ich ustroje, bohaterów i najważniejsze wydarzenia obecne w tej animacji. Następnie porównuje wydarzenia obecne w fabule z zaczerpniętymi inspiracjami historycznymi. Kolejny tekst autorstwa Katarzyny Michalewicz również skupia się na relacji między kinematografią a kulturą azjatycką. Artykuł Między Wschodem a Zachodem. Podwójna rola filmu ,,Wojna Imperiów” w polityce historycznej wewnętrznej i zewnętrznej Państwa Środka poddaje analizie produkcję chińsko-hongkońsko–amerykańską z 2015 roku. Równocześnie była to najdroższa produkcja w historii chińskiej kinematografii. Autorka prezentuje jaką rolę obraz w reżyserii Daniel Lee odgrywa w chińskiej polityce, a zwłaszcza w polityce historycznej. Jest to o tyle znaczące, że produkcja skierowana była nie tylko na rynek lokalny, ale także zagraniczny, o czy świadczyć może angaż takich gwiazd jak John Cusack czy Adrien Brody. K. Michalewicz prezentuje w jaki sposób film został wykorzystany w promocji ówczesnej polityki historycznej Chin. Tematykę związaną z filmem porusza również autorka kolejnego rozdziału, Kamila Siuda. W tekście Jak nas widzą, tak nas piszą? O wizerunku archiwisty w kulturze masowej, a ich własną refleksją ukazano obraz archiwisty wyłaniający się z kultury, głównie popularnej. Autorka prezentuje przykłady archiwistów zaprezentowane na łamach „małego” i „dużego” ekranu. Następnie przechodzi do analizy egodokumentalnej pamiętników i listów archiwistów. K. Siuda wskazuje czy są oni zdolni do autorefleksji nad sobą i wykonywanym przez siebie zawodem. Rozdział Obchody VIII Rocznicy Katastrofy Smoleńskiej jako wydarzenie medialne autorstwa Joanny Bednarek ukazuje tytułowe obchody jako przykład wydarzenia medialnego. Autorka posługuje się zarówno analizą dyskursu medialnego, jak i obserwacjami terenowymi w dniu obchodów. W tekście wyodrębniono ramy interpretacyjne użyte przez nadawców, organizatorów oraz uczestników uroczystości. J. Bednarek swoje rozważania opiera na typologii opracowanej przez Daniela Dayana i Elihu Katza w książce Wydarzenia medialne: historia transmitowana na żywo , w której autorzy definiują typy narracji medialnej. Artykuł podkreśla również różnice w aktywnym i biernym uczestnictwie w uroczystości, a także w tworzeniu ram interpretacyjnych przez wybranych nadawców. Pierwszą części publikacji zamyka artykuł zatytułowany „The Crown” – nowy obraz królowej Elżbiety II. Autorką rozdziału jest Małgorzata Mielewska, która prezentuje jeden z największych hitów platformy internetowej Netflix. Serial The Crown swoją premierę miał w listopadzie 2016 roku i od tej pory cieszy się uznaniem publiki na całym świecie. Produkcja opowiada najważniejsze wydarzenia, które miały wpływ na Wielką Brytanię po II wojnie światowej. The Crown skupia się na losach rodziny królewskiej, a zwłaszcza królowej Elżbiety II ze szczególnym uwzględnieniem jej życia codziennego. Autorka przedstawia fabułę serialu oraz stara się zaprezentować wyłaniający się z niego wizerunek władczyni. Druga część tomu zatytułowana Świat cyfrowy prezentuje relację między historią a „nowymi” mediami. Rozdział Wiedza historyczna w świecie cyfrowym. Funkcjonowanie, problemy, wymiana pokoleniowa jest efektem badań przeprowadzonych przez Wiktora Wernera, Dawida Gralika i Adriana Trzossa. Badacze przygotowali ankietę, w której udział wzięło ponad 2200 użytkowników mediów społecznościowych. Sprawdzano m.in. znajomość kanałów popularyzujących wiedzę historyczną w Internecie. Poruszono problemem wizualności i tekstualności, tematyki, dychotomii naukowość i popularność treści i formy przekazu. Wśród wyników badania można wskazać wpływ mechaniki mediów społecznościowych na kreowanie i odbiór wiedzy historycznej, a przez to świadomości historycznej. Artykuł Kariny Antczak pt. Widzę, słyszę, czuję. Techniki audiowizualne wykorzystywane w muzeach na przykładzie Muzeum Powstania Warszawskiego i Muzeum w Chodliku skupia się na wykorzystaniu najnowszych technik w muzealnictwie. Autorka zauważa, iż zmieniły się oczekiwania społeczne wobec instytucji muzealnych, a także sposoby przekazywania informacji. Celem rozdziału jest przedstawienie możliwości korzystania z technik multimedialnych i audiowizualnych w muzeach. K. Antczak ukazuje nowe formy prezentacji zbiorów, takie jak muzeum interaktywne i wirtualne na przykładzie Muzeum Powstania Warszawskiego oraz Wirtualnego Muzeum Chodlika. Autorem kolejnego rozdziału zatytułowanego Archiwa uniwersyteckie w Internecie – wybrane przykłady jest Marcin Smoczyński. Celem artykułu jest przyjrzenie się polskim archiwom uniwersyteckim i ich funkcjonowaniu w Internecie. Artykuł podzielono na trzy części. Pierwsza omawia sieć polskich archiwów uniwersyteckich. Następnie autor przechodzi do analizy witryn internetowych omawianych instytucji. W trzeciej części tekstu Smoczyński skupia się na funkcjonowaniu archiwów uniwersyteckich w mediach społecznościowych, szczególnie na portalu Facebook. Kolejny rozdział pod tytułem Obraz jako narzędzie komunikacji – wykorzystanie mediów społecznościowych w popularyzacji zagadnień z historii sztuki skupia się na funkcjonujących na Facebooku fanpage'ach prezentujących zagadnienia z historii sztuki. Głównym celem artykułu jest przedstawienie wyników analizy jakościowej i ilościowej pięciu najbardziej popularnych postów opublikowanych na wybranych przez autorów profilach związanych z historią sztuki. Badacze skupili się przede wszystkim na wykorzystaniu obrazu, którego zadaniem było zwiększenie zainteresowania użytkowników. Rozdział Gdańskie wykopaliska w obiektywie amatorskiej kamery – propagowanie czy dezinformacja? prezentuje rozważania Marty Wołyńskiej na temat nowych sposobów prezentacji zabytków oraz popularyzacji archeologii. Autorka na przykładzie działań podejmowanych w obrębie stanowiska na Targu Siennym w Gdańsku zastanawia się czy tworzenie i publikacja amatorskich filmów przyczynia się raczej do popularyzacji tematyki, czy do jej zafałszowania. Wołyńska analizuje wybrane sekwencje filmowe i poddaje je krytyce źródłowej. Następnie, prezentuje godne naśladowania praktyki popularyzatorskie. Autorką kolejnego artykułu jest Justyna Grzyb. Tekst Znane i nieznane – historia powstania wybranych katakumb, ossuariów i kaplic czaszek w Europie ma na celu przybliżenie czytelnikom historię tego rodzaju miejsc. Tekst prezentuje krótki opis i historię danego miejsca. Ponadto zawarto informacje dotyczące kosztów zwiedzania oraz dostępności dla zwiedzających. Autorka stara się również ukazać czy tematyka ta jest popularna w mediach społecznościowych. Tom zamyka tekst Dominiki Gołaszewskiej-Rusinowskiej pod tytułem Gra planszowa jako medium przekazywania wiedzy na lekcjach historii na przykładzie publikacji Instytutu Pamięci Narodowej. W rozdziale zaprezentowano gry planszowe, które mogą stanowić medium przekazywania wiedzy historycznej. Ze względu na różnorodność wybrano publikacje Instytutu Pamięci Narodowej. Tekst zawiera nie tylko opisy poszczególnych „planszówek”, ale również przykłady ich użycia. Autorka stara się ukazać w jaki sposób można wykorzystać omawiane „narzędzia” w edukacji historycznej. Przedłożone artykuły podejmują nową i wciąż niewystraczająco opisaną w polskiej literaturze problematykę. Z naturalnych względów, publikacja nie wyczerpuje bogatej tematyki jaką jest relację między mediami a historią i naukami pokrewnymi. Mimo to wierzymy, że przyczyni się do dalszych badań nad tym zagadnieniem

Popularyzacja nauk historycznych – teoria i praktyka. Zbiór studiów, Toruń 2018, 209 s.

Popularyzacja wiedzy wydaje się dziedziną wielowiekową i zakorzenioną w działalności akademickiej. Jednakże rozkwit popularyzacji wiedzy związany jest z XIX stuleciem i rozrastaniem się nauki . Obecnie dzięki nowym formom przekazu populary-zacja wiedzy stała się łatwiejsza. We współczesnym świecie coraz częściej podkreśla się rolę historii i nauk pokrewnym w społeczeństwie. Zwłaszcza pojawienie się Nowych Mediów spowodowało zmianę w postrzeganiu tych dziedzin. Historycy, archeolodzy, archiwiści czy muzealnicy chętnie wykorzystują nowinki techniczne w swojej pracy. Związane jest to z faktem, że przeciętny użytkownik ma z nimi do czynienia w codziennym życiu. Nic więc dziwnego, że wkroczyły one w świat nauk historycznych. Pojawiają się strony internetowe powiązane z ogólną tematyką historyczną. Portale historyczne, Facebook, programy na YouTube to tak naprawdę początek nowego stylu mówienia o tematyce historycznej w inny i ciekawszy sposób. Na temat Nowych Me-diów i ich wpływu na życie człowieka powstało wiele publikacji, w tym socjologicznych. Toteż warto spojrzeć na ten aspekt z perspektywy historyka, archeologa, archiwisty i popularyzatora. Mimo możliwości jakie dają nowe media w upowszechnianiu wiedzy popularyzatorzy stosują w codziennej pracy także inne formy popularyzacji wiedzy. Publikacja Popularyzacja nauk historycznych — teoria i praktyka. Zbiór stu-diów stanowi wybór artykułów poruszających temat popularyzacji nauk historycznych w codziennym życiu. Niniejsza praca nie wyczerpuje tematu popularyzacji nauk o prze-szłości oraz stosowanych metod w pracy popularyzatora, nauczyciela, archiwisty czy muzealnika. Stanowi ona jedynie przyczynek do dalszych badań, które spowoduje zwiększenie zainteresowanie tą tematyką. Autorami niniejszych tekstów są młodzi bada-cze — popularyzatorzy i praktycy, którzy mają osobiste doświadczenia z tematem niniejszej publikacji. Zbiór posiada układ problemowy i został podzielony na dwie czę-ści: praktyka i dydaktyka oraz film i nowe media. W pierwszej części znajdują się artykuły przedstawiające działalność popula-ryzatorską w wielu aspektach. Pierwsze cztery artykułu ukazują to zagadnienie z perspektywy archeologów. Wśród nich odnajdujemy tytuły takie jak: Metody populary-zacji stanowisk archeologicznych ze starszej epoki kamienia, na przykładzie działalności Muzeum Prahistorii w Jeongok-ri (Chongokni), prowincja Gyeonggi, Korea Południowa autorstwa Marcela Bartczaka, Popularyzacja wiedzy o archeologicznej przeszłości Łodzi poprzez projekt „Ziemia Odkopana” Katarzyny Baruchy, Kuchnia w odtwórstwie wczesno-średniowiecznym — Sposoby propagowania historii w społeczeństwie na przykładzie działalności Drużyny Pomorskiej Wilce Małgorzaty Romankiewicz-Częścik oraz Rola edukacji podczas czasowej ekspozycji archeologicznej. Projekt dla wystawy pod tytułem „Targ sienny w gdańsku — przedmieście europejskiej metropolii — w świetle wykopalisk archeologicznych” Marty Wołyńskiej. W artykułach przedstawiano metody popularyzacji stosowane w przez archeologów. Często przestawiają autorskie projekty badaczy. Wśród nich znajdują się nie tylko kwestie popularyzacji stanowisk i rezerwatów archeo-logicznych, ale również działalność oraz rolę grup rekonstrukcyjnych i kół studenckich w celu przybliżania pracy archeologów. Autorzy często podkreślają, że pierwszym napotkanym przez popularyzatorów-archeologów problemem jest brak podstawowej wiedzy z zakresu archeologii. Kolejne dwa artykuły przedstawiają problem popularyzacji od strony archiwi-stów. W pierwszym z nich autorstwa Kamili Siudy Czynniki kulturowo-społeczne warun-kujące formy działalności popularyzatorskiej w polskich archiwach w XX i na początku XXI wieku zwrócono uwagę na to jak archiwa zmieniają się wraz ze społeczeństwem. Autorka zauważa problemy związane z popularyzacją archiwów. Natomiast tekst Moniki Cołbeckiej — Oferta archiwów w Internecie w zakresie kształcenia użytkowników, poru-sza wątek konfrontacji archiwistów z użytkownikiem poszukującym informacji o archi-wach, czy źródłach historycznych w przestrzeni wirtualnej. Autorka porusza problem udostępniania materiałów archiwalnych oraz relacja pomiędzy instytucjami archiwalnymi (w tym przypadku Archiwum Państwowym) a użytkownikami. Artykuły zamykające pierwszą części publikacji prezentują popularyzację od strony dydaktycznej. Tekst Szymona Smenteka poświęcony jest projektowi „Słupski Festiwal Historyczny” realizowanego w latach 2015–2018 przez Studenckie Koło Nauko-we Historyków Akademii Pomorskiej w Słupsku. Artykuł zatytułowany Popularyzacja nauk historycznych na przykładzie Słupskiego Festiwalu Historycznego oraz jego rola dydaktyczna w procesie nauczania prezentuje sposoby realizacji wydarzenia oraz zasto-sowane przez organizatorów metody popularyzacji. Artykuł Sylwii Nehring poddaje analizie dwa niemieckie muzea historyczne, w których prezentowane są dzieje najnow-sze. Tekst zatytułowany Historia w gablocie, czyli o edukacyjnej roli muzeum skupia się wokół oferty edukacyjnej tych instytucji adresowanej do młodzieży uczącej się na etapie niemieckiej szkoły średniej II stopnia. Autorką artykułu Nauka poprzez prakty-kę. Zastosowanie metod aktywizujących w nauczaniu historii oraz historii sztuki jest Arleta Witek. Podkreśla ona, że historia znajduje się na czele przedmiotów nauczanych w klasyczny sposób. Autorka akcentuje, iż aktywizujące metody nauczania, zwłaszcza nauka włączająca, nie tylko zachęcają, ale również przenoszą do świata historii oraz ułatwiają jej przyswajanie. Pierwszą część publikacji zamyka tekst Katarzyny Janickiej Cyfrowa historia architektury? O nowych możliwościach w badaniach i dydaktyce historii sztuki. Celem artykułu jest wskazanie potencjalnych obszarów rozwoju historii sztuki w związku z paradygmatem cyfrowej humanistyki i całym spektrum możliwości, które ze sobą niesie. Autorka podkreśla, że z analizy rozwoju technologii z perspektywy poten-cjału dla rozwoju dyscyplin humanistycznych wynika potrzeba refleksji nad modyfikacją programu nauczania oraz otwarcia się na nowe metody nauczania z wykorzystaniem „narzędzi cyfrowych”. Artykuły drugiej części tomu Popularyzacja nauk historycznych — teoria i praktyka. Zbiór studiów ukazują wykorzystanie filmów i nowych mediów przez popula-ryzatorów wiedzy o przeszłości. Dotyczą one zarówno edukacji prowadzonej w szkole, jak i innych dziedzin życia, m.in. spędzenia wolnego czasu. Tekst Wykorzystanie filmu w edukacji historycznej autorstwa Dominiki Gołaszewskiej-Rusinowskiej ukazuje jak można zainteresować uczniów tematem na lekcji historii. Według autorki artykułu, po-mocne w tym mogą okazać się filmy dokumentalne, edukacyjne oraz filmy fabularne. Podobny temat poruszają następne teksty: Serial jako forma popularyzacji wiedzy histo-rycznej (na przykładzie hiszpańskich seriali Isabel i Carlos, Rey Emperador) autorstwa Agaty Łysakowskiej, oraz Edukacja historyczna w cieniu krytyki — fenomen serialu „Korona Królów” Anny Ambon. Autorki przedstawiają w jaki sposób realizowane są seriale telewizyjne o tematyce historycznej. Jako przykład posłużyły tu produkcje hisz-pańskie oraz najnowsza produkcja Telewizji Polskiej. W założeniu stanowić miały one swoisty podręcznik historii, którego celem jest edukacja historyczna. Obie autorki wskazują czy założenia twórców udało się zrealizować. Jednakowoż tekst Małgorzaty Mielewskiej „Historia bez cenzury” — nowy sposób mówienia o historii dotyka wykorzy-stania serwisu YouTube jako nowej formy popularyzacji historii. Autorka przedstawia kontrowersyjny kanał, który zyskał nie małą popularności. Przekonuje, że program „Historia bez cenzury” ma za zadanie ułatwienie zrozumienia trudnych tematów w historii Polski w zaskakujący sposób. W artykule Wpływ gier wideo na wiedzę historyczną i popularyzację historii autorstwa Dawida Gralika, przedstawiony został wpływ gier wideo na wiedzę historyczną i popularyzację historii. Podstawą dla badacza jest przeprowa-dzone przez niego badanie dotycząca poruszanej kwestii. Pomaga ono autorowi w uzyskaniu odpowiedzi na pytania: na ile gry wideo wpływają na postrzeganie historii, na ile sami gracze dostrzegają ten wpływ i jakie będzie on miał konsekwencje w przyszłości. Publikację zamyka tekst Adriana Trzossa zatytuowany Cyfrowy Homo Ludens. Historia jako element obszaru rozrywki na portalu społecznościowym Youtube. W kolejnych akapitach autor przywołuje rozważania nad koncepcją zabawy jako źródle kultury Johana Huizingi i dokonuje implikacji tejże teorii na grunt filmów o tematyce historycznej na portalu Youtube. Zaprezentowane artykuły podejmują innowacyjną i ciekawą problematykę po-pularyzacji nauk historycznych. Wiedza o przeszłości to nie tylko historia, ale i archeologia, archiwistyka, bibliotekoznawstw czy muzealnictwo. Publikacja nie wy-czerpuje omawianej tematyki, ale jest przyczynkiem do dalszych badań i głosem w dyskusji dotyczącej roli historii w dzisiejszym świecie