Lipohipertrofia — skórne powikłanie insulinoterapii

The number of diabetes patients treated with insulinhave substantially increased in recent years, partlydue to steadily growing incidence of type 1 diabetesand partly because of a common practice of the earlystart of insulin in the treatment of patients with type 2 diabetes but also due to increase in the. Weightgain and hypoglycemia are typical side effects ofinsulin therapy. Long term use of insulin is alsoassociated with skin related local complications likeinfections, edema, allergy and subcutaneous fattissue lesions (lipodystrophy).Lipohypertrophy is the most common cutaneouscomplication of insulin therapy, characterized byswelling of fatty tissue around insulin injection sites.It occurs mainly in type 1 diabetes patients withprevalence 20–50%. The main risk factor is using thesame skin region for insulin injections, and othersinclude age, long duration of diabetes, low bodymass index, young age and use of the abdominalarea for injections. Continuation of insulin injections at lipohypertrophic areas may significantly reduceinsulin absorption and results in the increase of bloodglucose.To prevent lipohypertrophy a patient should be educatedto regularly change injection sites, and it is vital toregularly assess them during medical check-ups.Once lipohypertrophy develops, changing injectionsite and/or — if possible — switching from humaninsulin to insulin analog. If that strategy fails,liposuction or surgical resection may be indicated.W ciągu ostatnich lat znacznie zwiększyła się liczba pacjentów stosujących insulinoterapię, głównie zewzględu na wzrost częstości występowania cukrzycy typu 1 oraz coraz wcześniejszego rozpoczynania tej metody leczenia w cukrzycy typu 2. Typowymi powikłaniami insulinoterapii są wzrost masy ciała i hipoglikemia. Inną grupę stanowią rzadziej stwierdzane powikłania miejscowe — powstające w miejscach wstrzyknięć insuliny: odczyny alergiczne,infekcje oraz zanik (lipoatrofia) lub rozrost (lipohipertrofia) podskórnej tkanki tłuszczowej. Lipohipertrofia jest najczęściej występującym obecnie skórnym powikłaniem insulinoterapii. Występujeu około 20–50% pacjentów stosujących insulinę, głównie chorujących na cukrzycę typu 1. Podstawowym czynnikiem ryzyka jej rozwoju jest niezmienianie miejsca podawania insuliny, a także czas trwania cukrzycy, niski wskaźnik masy ciała, młody wiekoraz podawanie insuliny w skórę brzucha. Wykonywanie zastrzyków w zmienione miejsca negatyw nie wpływa na wchłanianie insuliny, co może być jedyną przyczyną niezadowalającej kontroli metabolicznej cukrzycy. Edukacja pacjentów polegająca na zalecaniu regularnego zmieniania miejsca wstrzykiwania insuliny jest zwykle skuteczna i pozwala uniknąć powstawania lipohipertrofii. Należy pamiętać o ocenie miejsc wstrzyknięć insuliny podczas wizyty lekarskiej. Gdy dojdzie do rozwoju powikłań w miejscu podawania insuliny, należy zmienić lokalizację iniekcji i/lub preparatinsuliny — jeżeli stosowano klasyczną insulinęludzką — na insulinę analogową. Jeżeli takie postępowanie jest nieskuteczne, wówczas można zalecić wykonanie liposukcji lub resekcji chirurgicznej

Linagliptyna — nowy inhibitor dipeptydylopetydazy-4. Co wnosi nowego do praktyki klinicznej?

Preservation of insulin secretion in beta cells is oneof the objectives of type 2 diabetes treatment. Useof incretin-based drugs offers such possibilities. Thedipeptidyl peptidase 4 (DPP-4) inhibitors, the newclass of antidiabetic drugs, increases level of plasmaendogenous GLP-1. Linagliptin, a new drug in thisclass, selectively and reversibly inhibits DPP-4. Inclinical trials linagliptin 5 mg once daily significantlyreduced fasting and postprandial plasma glucoselevels. It is effective when used in monotherapy orin combination with metformin, sulfonylurea andpioglitazone. Linagliptin is well tolerated and hasneutral effects on body weight. There is no increasedrisk of hypoglycaemia attributed to linagliptin usedin monotherapy or combination therapy. Unlike otherDPP-4 inhibitors, linagliptin is excreted almost solely with bile, therefore it may be safely in patients withvarious degrees of renal impairment, even with endstage renal disease. It can be useful as an alternativetreatment for metformin in patients with diabetickidney disease or in metformin-intolerant subjects,where is can be used in monotherapy, as recommededby the Diabetes Poland in 2012.W leczeniu cukrzycy typu 2 niezwykle istotne jest zachowanie jak najdłużej insulinosekrecyjnej funkcji komórek beta. Zastosowanie leków wykorzystujących mechanizm działania hormonów inkretynowych stwarza takie możliwości. Linagliptyna jest najnowszy mlekiem z grupy inhibitorów dipeptydylopeptydazy4 (DPP-4), hamujących inaktywację endogennegoglukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1) i powodującychwzrost stężenia tego hormonu w osoczu.W przeciwieństwie do innych leków z tej grupy, linagliptyna hamuje aktywność DPP-4 w sposób selektywnyi odwracalny. W wielu badaniach klinicznych wykazano, że linagliptyna w dawce 5 mg istotnie redukuje stężenie glukozy na czczo i po posiłkach. Może być stosowana w monoterapii oraz w połączeniuz metforminą, pochodnymi sulfonylomocznikai pioglitazonem. Jest dobrze tolerowana i ma neutralnywpływ na masę ciała. Stosowanie linagliptynynie wiąże się ze zwiększonym ryzykiem epizodów hipoglikemii zarówno w monoterapii, jak i w leczeniu skojarzonym. Szczególną cechą linagliptyny, odróżniającąją od innych leków z tej grupy, jest jejMaciej Pawłowski, Małgorzata Gilewska, Leszek Czupryniak Klinika Chorób Wewnętrznych i Diabetologii, Uniwersytet Medyczny w ŁodziLinagliptyna — nowy inhibitordipeptydylopetydazy-4. Co wnosinowego do praktyki klinicznej? Linagliptin — new DPP-4 inhibitor. How much noveltydoes it bring to clinical practice? pozanerkowe wydalanie, gdyż ponad 85% leku wydalasię z żółcią. Wykazano, że nie ma potrzeby dostosowania dawki leku u chorych z różnym stopniem wydolności nerek, również u pacjentów ze schyłkowąniewydolnością nerek. Może być ona stosowana jakoleczenie alternatywne, na przykład dla metforminy u chorych z upośledzoną czynność nerek. W zaleceniach Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego na2012 rok dopuszcza się także stosowanie linagliptynyw monoterapii u pacjentów, którzy nie tolerują metforminy

Wpływ leczenia krótkotrwałym dożylnym

Background and aims. In a large group of obese type 2 diabetes achieving good metabolic control is extremely difficult, despite using all treatment options available in the outpatient setting (i.e. intensive education, intensive high-dose insulin treatment combined with oral antidiabetic agents administration). These patients may be treated with continuous intravenous insulin infusion (CIVII) in hospital as this mode of treatment improves blood glucose level rapidly and is believed to counteract glucose toxicity. However, the long term effect of this procedure on metabolic control of diabetes is unknown. We conducted the study to assess the effect of short term CIVII on long term glucose control in obese subjects with type 2 diabetes. Material and methods. The study group comprised of 36 type 2 diabetes patients treated with insulin [23 women and 13 men, mean age (± SD) 59.9 ± 7.7 years, diabetes duration 6.3 ± 3.0 years, body weight 92.9 ± 19.1 kg, BMI 33.5 ± 5.8 kg/m2, HbA1c 9.7 ± 1.8%]. In all subjects body weight, BMI, waist-to-hip ratio (WHR), blood pressure, fasting plasma triglycerides, total cholesterol, LDL and HDL cholesterol, and HbA1c levels were measured before and 6 months after CIVII. CIVII was applied for at least 72 hours, it consisted of basal insulin infusion and three 90-min insulin boluses per day administered at the meal time. Capillary blood glucose level was measured every 90–120 min throughout the day and night. During the study period the subjects who used oral antidiabetic medication maintained it at stable doses. In the control group of 24 type 2 diabetes patients (mean age 61.3 ± 7.2 years, BMI 32.8 ± 5.1 kg/m2, HbA1c 9.4 ± 1.6%), who were subjects of a standard outpatient care, the same parameters as in the study group were examined at baseline and after 6-months. Results. In obese type 2 patients 6 months after CIVII treatment HbA1c decreased significantly to 8.8 ± 1.6% (p < 0.05), however no improvement in body weight, WHR, blood pressure or plasma lipid parameters was not- ed. Shortly after CIVII daily insulin dose was significantly reduced (from 64.5 ± 24.6 at baseline to 50.7 ± 10.8 IU/day on discharge from the hospital, p < 0.05), yet 6 months later it was similar to the baseline insulin requirement. In the control group no statistically significant changes in analyzed parameters were found during the study period. Conclusion. In patients with type 2 diabetes with poor metabolic control CIVII results in significant improvement of long-term glucose control, with no effect on other metabolic parameters.Wstęp i cel. Osiągnięcie optymalnej kontroli metabolicznej w warunkach ambulatoryjnych w grupie otyłych pacjentów z cukrzycą typu 2 może być trudne pomimo stosowania wysokich dawek insuliny. Zastosowanie ciągłego dożylnego wlewu insuliny (CIVII) w warunkach szpitalnych prowadzi do szybkiej poprawy kontroli metabolicznej, jednak trudno określić jaki jest długotrwały efekt takiego postępowania. Celem badania była ocena wpływu krótkotrwałego CIVII na długoterminowe wyrównanie metaboliczne w grupie otyłych pacjentów chorujących na cukrzycę typu 2. Materiał i metody. Grupę badaną stanowiło 36 chorych z cukrzycą typu 2 leczonych insuliną, hospitalizowanych z powodu niezadowalającej kontroli metabolicznej choroby [23 kobiety i 13 mężczyzn, śr. wiek (± SD) 59,9 ± 7,7 lat, czas trwania cukrzycy 6,3 ± 3,0 lata, masa ciała 92,9 ± 19,1 kg, BMI 33,5 ± 5,8 kg/m2, HbA1c 9,7 ± 1,8%]. Grupę kontrolną stanowiło 24 pacjentów leczonych ambulatoryjnie (śr. wiek 61,3 ± 7,2 lat, BMI 32,8 ± 5,1 kg/m2, HbA1c 9,4 ± 1,6%). Przed i 6 miesięcy po zastosowaniu CIVII oceniano parametry antropometryczne, ciśnienie tętnicze, wartość HbA1c, lipidogram. CIVII, składający się z wlewu podstawowego i trzech 90-minutowych bolusów posiłkowych, stosowany był przez co najmniej 72 godziny. Co 90–120 min wykonywano pomiary glikemii z krwi włośniczkowej i modyfikowano szybkość wlewu insuliny. Te same parametry oceniono w grupie kontrolnej na początku i po 6 miesiącach badania. U chorych przyjmujących doustne leki przeciwcukrzycowe utrzymywano stałe dawki leków przez cały okres badania. Wyniki. Sześć miesięcy po zastosowaniu CIVII u chorych z cukrzycą typu 2 stężenie HbA1c obniżyło się z 9,7 ± 1,8 do 8,8 ± 1,6% (p < 0,05). Nie odnotowano zmiany masy ciała, obwodu talii, ciśnienia tętniczego czy wartości lipidogramu. Bezpośrednio po zastosowaniu CIVII dobowa dawka insuliny zmniejszyła się z 64,5 ± 24,6 do 50,7 ± 10,8 j./dobę (p < 0,05). Po 6 miesiącach dobowe zapotrzebowanie na insulinę było zbliżone do wartości wyjściowych. W grupie kontrolnej nie zaobserwowano istotnych różnic analizowanych parametrów. Wnioski. W grupie pacjentów chorujących na cukrzycę typu 2 z nieprawidłową kontrolą metaboliczną zastosowanie CIVII może prowadzić do długoterminowej poprawy kontroli glikemii, nie wywierając wpływu na masę ciała i inne parametry metaboliczne

Wpływ leczenia krótkotrwałym dożylnym wlewem insuliny na długoterminowe wyrównanie metaboliczne chorych na cukrzycę typu 2

Wstęp i cel. Osiągnięcie optymalnej kontroli metabolicznej w warunkach ambulatoryjnych w grupie otyłych pacjentów z cukrzycą typu 2 może być trudne pomimo stosowania wysokich dawek insuliny. Zastosowanie ciągłego dożylnego wlewu insuliny (CIVII) w warunkach szpitalnych prowadzi do szybkiej poprawy kontroli metabolicznej, jednak trudno określić jaki jest długotrwały efekt takiego postępowania. Celem badania była ocena wpływu krótkotrwałego CIVII na długoterminowe wyrównanie metaboliczne w grupie otyłych pacjentów chorujących na cukrzycę typu 2. Materiał i metody. Grupę badaną stanowiło 36 chorych z cukrzycą typu 2 leczonych insuliną, hospitalizowanych z powodu niezadowalającej kontroli metabolicznej choroby [23 kobiety i 13 mężczyzn, śr. wiek (± SD) 59,9 ± 7,7 lat, czas trwania cukrzycy 6,3 ± 3,0 lata, masa ciała 92,9 ± 19,1 kg, BMI 33,5 ± 5,8 kg/m2, HbA1c 9,7 ± 1,8%]. Grupę kontrolną stanowiło 24 pacjentów leczonych ambulatoryjnie (śr. wiek 61,3 ± 7,2 lat, BMI 32,8 ± 5,1 kg/m2, HbA1c 9,4 ± 1,6%). Przed i 6 miesięcy po zastosowaniu CIVII oceniano parametry antropometryczne, ciśnienie tętnicze, wartość HbA1c, lipidogram. CIVII, składający się z wlewu podstawowego i trzech 90-minutowych bolusów posiłkowych, stosowany był przez co najmniej 72 godziny. Co 90–120 min wykonywano pomiary glikemii z krwi włośniczkowej i modyfikowano szybkość wlewu insuliny. Te same parametry oceniono w grupie kontrolnej na początku i po 6 miesiącach badania. U chorych przyjmujących doustne leki przeciwcukrzycowe utrzymywano stałe dawki leków przez cały okres badania. Wyniki. Sześć miesięcy po zastosowaniu CIVII u chorych z cukrzycą typu 2 stężenie HbA1c obniżyło się z 9,7 ± 1,8 do 8,8 ± 1,6% (p < 0,05). Nie odnotowano zmiany masy ciała, obwodu talii, ciśnienia tętniczego czy wartości lipidogramu. Bezpośrednio po zastosowaniu CIVII dobowa dawka insuliny zmniejszyła się z 64,5 ± 24,6 do 50,7 ± 10,8 j./dobę (p < 0,05). Po 6 miesiącach dobowe zapotrzebowanie na insulinę było zbliżone do wartości wyjściowych. W grupie kontrolnej nie zaobserwowano istotnych różnic analizowanych parametrów. Wnioski. W grupie pacjentów chorujących na cukrzycę typu 2 z nieprawidłową kontrolą metaboliczną zastosowanie CIVII może prowadzić do długoterminowej poprawy kontroli glikemii, nie wywierając wpływu na masę ciała i inne parametry metaboliczne

An accuracy of determining the parameters of the hip joints of children based on images obtained by using X-ray

Poniższy artykuł prezentuje aspekty oceny dokładności wyznaczania parametrów stawów biodrowych dzieci z punktu widzenia pomiarów wybranych kątów i wskaźników anatomicznych. Podstawą prowadzonych pomiarów był opracowany program pomiarowy, wykorzystujący algorytmy przetwarzania obrazów. Dzięki temu programowi można prze-prowadzić identyfikację elementów anatomicznych układu kostnego na pod-stawie niezbędnych miejsc anatomicznych, nawet w warunkach gorszych parametrów wzrokowych zdjęć rentgenowskich. Przedstawiono również analizę pomiarów wykonywanych na podstawie cyfrowych radiogramów stawów biodrowych dzieci w projekcji przednio-tylnej i porównano je do dostępnych w literaturze norm wiekowych.This article presents aspects of assessing of the accuracy of determining of the parameters of the child hip joints for measurements of selected anatomical angles and indices. A developed computer program that uses image processing algorithms, has been the basis of these measurements. This program enables to identify of the skeletal system (on the basis of the necessary anatomical locations of the anatomical components), even in a worse visual parameters of X-ray images. The analysis of the measurement results performed on the basis of digital radiographs of the hip joints of children in the anteroposterior has been presented. The above results have been compared to age norms available in the orthopedic literature

Possibilities of using programmable devices to image processing generated with the use of x-rays

W artykule zostaną przedstawione potrzeby analizy obrazów uzyskiwanych z wykorzystaniem promieniowania rentgenowskiego w wybranym zakresie radiografii cyfrowej stawów skokowych oraz możliwe metody komunikacji układów struktur programowalnych z aparaturą rentgenowską bądź komputerem. Otrzymane obrazy analizowano w zależności od ich parametrów oraz źródeł pochodzenia. Realizowano pomiary parametrów morfometrycznych stawu skokowego. Porównano parametry morfometryczne stawu skokowego w zależności od wieku oraz parametrów przetwarzania.The paper will be presented for analysis of images generated with the use of X-rays in the selected digital radiography of ankle joints. It will also set out possible methods of communication of programmable structures with the X-ray apparatus or computer. The acquired images were analyzed according to their parameters, and sources of origin. The author has realized measurements of morphometric parameters of the children's ankle joint. Morphometric parameters of the ankle joint were compared according to age of patients and parameters of image processing

THE IMAGE OF THE UNITED STATES AND ITS INHABITANTS AS CONSTRUCTED BY YOUNG POLES (BASED ON THE SURVEYS CONDUCTED IN A PRIMARY SCHOOL IN ELK)

The aim of the article is to present the notion of Americanization and the perception of America in Poland by one specific group, that is very young Poles. While the role of the American culture keeps changing, the mirror of these changes can be observed in Polish children’s perception of the United States and its inhabitants. This article attempts to measure the impact and the level of Americanization of Polish students, based on surveys conducted in an elementary school in Ełk. The study involved two questionnaires, one focusing on how well students know America and how they construct its meaning based on the sources from which they learn about the United States, and the second concerned the young Poles’ fascination with McDonald’s restaurants. The con-clusion of the study is that the construction of America is largely distorted, even though the students have correct basic knowledge about this country, while at the same time there is definitely an ongoing process of Americaniza-tion in Poland