Membrane androgen receptor activation triggers down-regulation of PI-3K/Akt/NF-kappaB activity and induces apoptotic responses via Bad, FasL and caspase-3 in DU145 prostate cancer cells

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Recently we have reported membrane androgen receptors-induced apoptotic regression of prostate cancer cells regulated by Rho/ROCK/actin signaling. In the present study we explored the specificity of these receptors and we analyzed downstream effectors controlling survival and apoptosis in hormone refractory DU145-prostate cancer cells stimulated with membrane androgen receptor-selective agonists.</p> <p>Results</p> <p>Using membrane impermeable conjugates of serum albumin covalently linked to testosterone, we show here down-regulation of the activity of pro-survival gene products, namely PI-3K/Akt and NF-κB, in DU145 cells. Testosterone-albumin conjugates further induced FasL expression. A FasL blocking peptide abrogated membrane androgen receptors-dependent apoptosis. In addition, testosterone-albumin conjugates increased caspase-3 and Bad protein activity. The actin cytoskeleton drug cytochalasin B and the ROCK inhibitor Y-27632 inhibited FasL induction and caspase-3 activation, indicating that the newly identified Rho/Rock/actin signaling may regulate the downstream pro-apoptotic effectors in DU145 cells. Finally, other steroids or steroid-albumin conjugates did not interfere with these receptors indicating testosterone specificity.</p> <p>Conclusion</p> <p>Collectively, our results provide novel mechanistic insights pointing to specific pro-apoptotic molecules controlling membrane androgen receptors-induced apoptotic regression of prostate cancer cells and corroborate previously published observations on the potential use of membrane androgen receptor-agonists as novel anti-tumor agents in prostate cancer.</p

Πρότυπα δοκίδωσης του μυοκαρδίου της αριστερής κοιλίας στην εξέταση της μαγνητικής τομογραφίας

Εισαγωγή: Η ανάδειξη αυξημένης δοκίδωσης είναι συχνό εύρημα στη μαγνητική τομογραφία καρδιάς. Σκοπός της μελέτης μας ήταν με μαγνητική τομογραφία καρδιάς να ποσοτικοποιήσουμε την έκταση και το βαθμό της δοκίδωσης σε διαφορετικές πρωτοπαθείς και δευτεροπαθείς μυοκαρδιοπάθειες, να ελέγξουμε για διαφορές στις παραμέτρους της δοκίδωσης μεταξύ των ομάδων και να διερευνήσουμε τη συσχέτιση της δοκίδωσης με τη συνολική συστολική λειτουργία της αριστερής κοιλίας όπως αυτή εκφράζεται από το κλάσμα εξώθησης (EF). Μέθοδος: Μελετήθηκαν αναδρομικά με μαγνητική τομογραφία καρδιάς 10 άτομα με σπογγοειδή μυοκαρδιοπάθεια (ILVΝC), 24 με διατατική μυοκαρδιοπάθεια (DCM), 27 με άτομα με υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια (HCM), 22 άτομα με καρδιακή σαρκοείδωση, 20 άτομα με ARVC και ως μάρτυρες χρησιμοποιήθηκαν 21 άτομα με οξεία προσβολή από μυοκαρδίτιδα ώστε να εκτιμηθεί και να ποσοτικοποιηθεί η δοκίδωση του μυοκαρδίου της αριστερής κοιλίας, να διερευνηθούν διαφορές μεταξύ των ομάδων και τα ευρήματα να συσχετιστουν με τη συστολική της λειτουργία Αποτελέσματα: Η δοκίδωση του μυοκαρδίου της αριστερής κοιλίας είναι σύνηθες εύρημα σε ασθενείς με μυοκαρδιοπάθειες και είναι σημαντικά μεγαλύτερη στην ILVNC. Πολλές σημαντικές διαφορές μεταξύ ποσοτικών παραμέτρων δοκίδωσης ανευρέθηκαν μεταξύ της ILVNC και των λοιπών ομάδων και επίσης μεταξύ της DCM και των μαρτύρων. Οι τελοδιαστολικές μετρήσεις της δοκίδωσης και ο αριθμός των τμημάτων με δοκίδωση δεν παρουσίαζαν αρνητική συσχετιση με το EF εκτός από την ομάδα της καρδιακής σαρκοείδωσης Συμπεράσματα: Η δοκίδωση του μυοκαρδίου της αριστερής κοιλίας αποτελεί συχνό εύρημα στην απεικόνιση με μαγνητική τομογραφία διαφόρων πρωτοπαθών και δευτεροπαθών μυοκαρδιοπαθειών και οι διάφορες μετρήσεις της παρουσιάζουν σημαντική αλληλοεπικάλυψη μεταξύ των ομάδων ωστόσο είναι σημαντικά μεγαλύτερες σε ασθενείς με ILVNC . Η καρδιακή σαρκοείδωση ήταν η μόνη πληθυσμιακή ομάδα όπου διαπιστώθηκε αρνητική συσχέτιση των παραμέτρων δοκίδωσης της αριστερής κοιλίας με το κλάσμα εξώθησης.Introduction: The purpose of this study was to assess the prevalence and the qualitative and quantitative characteristics of left ventricular trabeculation in patients with non-ischemic primary or secondary cardiomyopathies using detailed cardiac MRI analysis and to ascertain whether left ventricular trabeculations are related to global systolic LV function in different cardiomyopathies. Methods: In a retrospective study, 10 patients with isolated left ventricular noncompaction (ILVNC), 24 patients with diastolic cardiomyopathy (DCM), 27 patients with hypertrophic cardiomyopathy, 22 patients with cardiac sarcoidosis, 20 patients with arrhythmogenic right ventricular cardiomyopathy (ARVC) and 21 patients with acute onset of myocarditis and no prior or familial history of cardiac disease who served as controls, were evaluated with cardiac MRI to assess the severity and extent of left ventricular trabeculation and the findings were correlated with LV systolic function. Results: Myocardial trabeculations were frequent in cardiomyopathies and were significantly greater in ILVNC and more frequent and extensive at apical segments in all study groups. Considerable overlapping of trabeculation measures among the other than ILVNC study groups was also found. Trabeculation measures did not negatively correlate with LV EF except in sarcoidosis, where ED trabeculation thickness at the apical segments (p=0.006) trabeculation thickness on short axis view, trabecular area (p=0.021) and number of trabeculated segments (p=0.038) negatively correlated with LV EF.. Conclusions: Two dimensional and volumetric trabeculation parameters in cardiac MRI show considerable overlapping among primary and secondary cardiomyopathies, but are greater in ILVNC. Cardiac sarcoidosis was the only disease in our study in which thickness-based trabeculation measures, trabecular area and number of trabeculated segments were negatively correlated with LV EF

Left ventricular trabeculations in cardiac magnetic resonance imaging

Introduction: The purpose of this study was to assess the prevalence and the qualitative and quantitative characteristics of left ventricular trabeculation in patients with non-ischemic primary or secondary cardiomyopathies using detailed cardiac MRI analysis and to ascertain whether left ventricular trabeculations are related to global systolic LV function in different cardiomyopathies. Methods: In a retrospective study, 10 patients with isolated left ventricular noncompaction (ILVNC), 24 patients with diastolic cardiomyopathy (DCM), 27 patients with hypertrophic cardiomyopathy, 22 patients with cardiac sarcoidosis, 20 patients with arrhythmogenic right ventricular cardiomyopathy (ARVC) and 21 patients with acute onset of myocarditis and no prior or familial history of cardiac disease who served as controls, were evaluated with cardiac MRI to assess the severity and extent of left ventricular trabeculation and the findings were correlated with LV systolic function. Results: Myocardial trabeculations were frequent in cardiomyopathies and were significantly greater in ILVNC and more frequent and extensive at apical segments in all study groups. Considerable overlapping of trabeculation measures among the other than ILVNC study groups was also found. Trabeculation measures did not negatively correlate with LV EF except in sarcoidosis, where ED trabeculation thickness at the apical segments (p=0.006) trabeculation thickness on short axis view, trabecular area (p=0.021) and number of trabeculated segments (p=0.038) negatively correlated with LV EF.. Conclusions: Two dimensional and volumetric trabeculation parameters in cardiac MRI show considerable overlapping among primary and secondary cardiomyopathies, but are greater in ILVNC. Cardiac sarcoidosis was the only disease in our study in which thickness-based trabeculation measures, trabecular area and number of trabeculated segments were negatively correlated with LV EF.Εισαγωγή: Η ανάδειξη αυξημένης δοκίδωσης είναι συχνό εύρημα στη μαγνητική τομογραφία καρδιάς. Σκοπός της μελέτης μας ήταν με μαγνητική τομογραφία καρδιάς να ποσοτικοποιήσουμε την έκταση και το βαθμό της δοκίδωσης σε διαφορετικές πρωτοπαθείς και δευτεροπαθείς μυοκαρδιοπάθειες, να ελέγξουμε για διαφορές στις παραμέτρους της δοκίδωσης μεταξύ των ομάδων και να διερευνήσουμε τη συσχέτιση της δοκίδωσης με τη συνολική συστολική λειτουργία της αριστερής κοιλίας όπως αυτή εκφράζεται από το κλάσμα εξώθησης (EF). Μέθοδος: Μελετήθηκαν αναδρομικά με μαγνητική τομογραφία καρδιάς 10 άτομα με σπογγοειδή μυοκαρδιοπάθεια (ILVΝC), 24 με διατατική μυοκαρδιοπάθεια (DCM), 27 με άτομα με υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια (HCM), 22 άτομα με καρδιακή σαρκοείδωση, 20 άτομα με ARVC και ως μάρτυρες χρησιμοποιήθηκαν 21 άτομα με οξεία προσβολή από μυοκαρδίτιδα ώστε να εκτιμηθεί και να ποσοτικοποιηθεί η δοκίδωση του μυοκαρδίου της αριστερής κοιλίας, να διερευνηθούν διαφορές μεταξύ των ομάδων και τα ευρήματα να συσχετιστούν με τη συστολική της λειτουργία. Αποτελέσματα: Η δοκίδωση του μυοκαρδίου της αριστερής κοιλίας είναι σύνηθες εύρημα σε ασθενείς με μυοκαρδιοπάθειες και είναι σημαντικά μεγαλύτερη στην ILVNC. Πολλές σημαντικές διαφορές μεταξύ ποσοτικών παραμέτρων δοκίδωσης ανευρέθηκαν μεταξύ της ILVNC και των λοιπών ομάδων και επίσης μεταξύ της DCM και των μαρτύρων. Οι τελοδιαστολικές μετρήσεις της δοκίδωσης και ο αριθμός των τμημάτων με δοκίδωση δεν παρουσίαζαν αρνητική συσχετιση με το EF εκτός από την ομάδα της καρδιακής σαρκοείδωσης. Συμπεράσματα: Η δοκίδωση του μυοκαρδίου της αριστερής κοιλίας αποτελεί συχνό εύρημα στην απεικόνιση με μαγνητική τομογραφία διαφόρων πρωτοπαθών και δευτεροπαθών μυοκαρδιοπαθειών και οι διάφορες μετρήσεις της παρουσιάζουν σημαντική αλληλοεπικάλυψη μεταξύ των ομάδων ωστόσο είναι σημαντικά μεγαλύτερες σε ασθενείς με ILVNC . Η καρδιακή σαρκοείδωση ήταν η μόνη πληθυσμιακή ομάδα όπου διαπιστώθηκε αρνητική συσχέτιση των παραμέτρων δοκίδωσης της αριστερής κοιλίας με το κλάσμα εξώθησης

A step by step approach in differential diagnosing of adrenal incidentaloma (epinephroma), (with comments on the new Clinical Practice Guidelines of the European Society of Endocrinology)

Objectives. To present a step by step approach for the diagnosis of adrenal incidentaloma (AI)

A short review of primary aldosteronism in a question and answer fashion

Objectives. The aim of this study was to present up to date information concerning the diagnosis and treatment of primary aldosteronism (PA). PA is the most common cause of endocrine hypertension. It has been reported up to 24% of selective referred hypertensive patients. Methods. We did a search in Pub-Med and Google Scholar using the terms: PA, hyperaldosteronism, idiopathic adrenal hyperplasia, diagnosis of PA, mineralocorticoid receptor antagonists, adrenalectomy, and surgery. We also did cross-referencing search with the above terms. We had divided our study into five sections: Introduction, Diagnosis, Genetics, Treatment, and Conclusions. We present our results in a question and answer fashion in order to make reading more interesting. Results. PA should be searched in all high-risk populations. The gold standard for diagnosis PA is the plasma aldosterone/plasma renin ratio (ARR). If this test is positive, then we proceed with one of the four confirmatory tests. If positive, then we proceed with a localizing technique like adrenal vein sampling (AVS) and CT scan. If the lesion is unilateral, after proper preoperative preparation, we proceed, in adrenalectomy. If the lesion is bilateral or the patient refuses or is not fit for surgery, we treat them with mineralocorticoid receptor antagonists, usually spironolactone. Conclusions. Primary aldosteronism is the most common and a treatable case of secondary hypertension. Only patients with unilateral adrenal diseases are eligible for surgery, while patients with bilateral and non-surgically correctable PA are usually treated by mineralocorticoid receptor antagonist (MRA). Thus, the distinction between unilateral and bilateral aldosterone hypersecretion is crucial

Combined rheolytic thrombectomy and stent placement in SVC and brachiocephalic vein thrombosis due to metastatic lymphadenopathy

The current management of neoplastic obstruction, SVC, and brachiocephalic vein thrombosis, especially of SVC, is based on the combined use of interventional (endovascular thrombolysis or thrombectomy, stent placement) and noninterventional (radiation, chemotherapy) means of treatment. We present the case of a forty-year-old woman with SVC and left brachiocephalic vein thrombosis secondary to lymph node metastasis of non-small-cell lung cancer. A combination of rheolytic thrombectomy (Angiojet device) and stent placement was performed for both venous sites with complete technical success. We discuss the principles of percutaneous rheolytic thrombectomy, its effectiveness, and potential complications

Surgical treatment of perianal abscess and fistula-in-ano in childhood, with emphasis in children older than 2 years

Background: Anal sepsis in children ranges from perianal abscess to fistula-in-ano. It is mostly observed in boys younger than 2 years. Most are treated conservatively. In contrast, anal sepsis in older children presents significant similarities to that of adults and is predominantly treated surgically. We report our outcomes after surgical treatment of anal abscess and fistula-in-ano in children older than 2 years. Patients and Methods: Ninety-eight (98) children were operated on for anal abscess (46 patients; 47%) and/or fistula-in-ano (52 patients; 53%). Incision and drainage of the abscess was performed as outpatients. In patients with fistulas, fistulotomy was the main treatment approach. All patients were healthy without risk factors for anal sepsis. Results: In patients with anal abscess treated with incision and drainage, low recurrence (13%) or fistula formation rates were observed. Most anal fistulas were simple entities. Significant involvement of the anal sphincter was found in 3 (6%) of 52 patients. An abscess cavity between the anal canal and the perianal skin was found in 4 (8%) of 52 patients, and an enlarged cryptic gland was found in 5 (10%) of 52 cases. Fistulotomy was performed in all patients with additional seton placement in 3 (6%) of 52 and a cryptotomy in 5 (10%) of 52 patients. Conclusions: Anal abscesses in children are easily treated by incision and drainage with low recurrence of perianal sepsis. Fistulas can be treated successfully in most patients with a fistulotomy, whereas complex fistulas are uncommon. (c) 2012 Elsevier Inc. All rights reserved

A step by step approach in differential diagnosing of adrenal incidentaloma (epinephroma), (with comments on the new Clinical Practice Guidelines of the European Society of Endocrinology)

Objectives. To present a step by step approach for the diagnosis of adrenal incidentaloma (AI). Method. An extensive review of the literature was conducted, searching the Pub-Med and Google Scholar using the Mesh terms; Adrenal; Incidentaloma; Adrenal tumours; Radiology; Diagnosis. We also did a cross-referencing search of the literature. Comments on the new European guidelines are presented. Results. The majority of the tumours are non-functioning benign adenomas. The most important radiological characteristic of an adrenal incidentaloma is the radiation attenuation coefficient. Wash out percentage and the imaging characteristics of the tumour may help in diagnosis. Conclusion. Density less than 10 HU is in most cases characteristic of a lipid rich benign adenoma. More than 10 HU or/and history of malignancy raise the possibility for cancer. 1 mg dexamethasone test and plasma metanephrines should be done in all patients. If there is history of hypokalemia and/or resistant hypertension we test the plasma aldosterone to plasma renin ratio (ARR). Newer studies have shown that tumours even nonfunctioning and less than 4 cm may increase the metabolic risks so we may consider surgery at an earlier stage