Kuzey Anadolu fayı orta kolunun Biga Yarımadasından Ege Denizi içindeki devamı

Kuzey Anadolu Fayı’nın Marmara Bölgesi’nde bulunan kollarının karakteri ve uzanımı konusunda Manyas-Uluabat Havzası ve Kapıda?? yarımadası batısına kadar genel olarak ara??tırıcılar arasında bir uzla??ma sa??lamı??tır. Fakat bu kesimden sonra fayların Ege sistemine nasıl katıldı??ı konusunda spekülatif haritalar bulunmaktadır. Bu çalı??mada Ege Denizi’nde Bozcaada ile Midili arasında kalan deniz alanında haritalanan faylar ve Baba Burnu’ndan Edremit körfezi’ne kadar olan bo??az içinde sismik kesitlerle saptanan fayların kara uzantısı birle??tirilmi??tir. Bu çalı??mada kullanılan Biga ??elfi’ne ait veriler Newfoundland Memorial Universitesi tarafından Aksu&Hiscott Projesi çerçevesinde B. ????ler ile birlikte yüksek lisans tezi çerçevesinde çalı??ılmı??, Baba Burnu do??usu ise Çubuklu R/V tarafından deneme amaçlı toplanmı?? sı?? sismik kesitlerden olu??ur. Kara alanında sayısal arazi modeli ve saha jeolojisi haritaları kullanılarak Kazda?? kuzeyinden Skiros Çukuru do??usuna kadar olan kara ve deniz alanı bir arada de??erlendirilmektedir. Biga ??elfinde yapılan haritalamada Bandırma’dan uzanan KAF orta kolunun Ege Denizi’ne Bayramiç üzerinde Biga yarımadasının batı kıyısından Ege’ye kavu??madı??ı açı??a çıkmı??tır. Aksine Bandırma’dan uzanan örgülü fay niteli??inde KAF orta kolu Kazda?? kuzeyi’nden Behramkale’ye ula??makta, burada yön de??i??tirerek normal bile??enli sa?? yanal faylara dönü??mektedir. Ege içine girdi??i alandan itibaren Baba Burnu önlerinde KB-GD do??rultulu Normal bir fayla kuzeyde DKD-BGB do??rultulu di??er bir do??rultulu atımlı faya sıçramaktadır. söylenebilir. DKD-BGB fayların arasında bulunan Baba Burnu önünde yer alan çukur alan Skiros çukurundan bir e??ikle ayrılmaktadır. Biga yarımadası ile Midilli arasında, KAF orta kolunun sa?? yanal oblik gerilmeli hareketi Pliyo-Kuvaterner’den ba??layarak saatin tersine gerçekle??en rotasyona ba??lı olarak KD-GB yönünde bir açılmayla Midilli ve Biga arasındaki kara ba??lantısını ortadan kaldırmı??tır

Geochronology, geochemistry, and tectonic setting of the Oligocene magmatic rocks (Marmaros Magmatic Assemblage) in Gökçeada Island, northwest Turkey

Through the zmir-Ankara-Erzincan and the Vardar oceans suture zones, convergence between the Eurasian and African plates played a key role in controlling Palaeogene magmatism in north-western Anatolia, northern Aegean, and eastern Balkans. LA-ICP-MS dating of U and Pb isotopes on zircon separates from the tuffs of the Harmankaya Volcanic Rocks, which are inter-fingered with the lower-middle Eocene deposits of the Gazikoy Formation to the north of the Ganos Fault and the Karaaac Formation in the Gelibolu Peninsula, yielded a late Ypresian (51Ma) age. The chemical characteristics suggest that the lavas and tuffs of the Harmankaya Volcanic Rocks are products of syn- or post-collision magmas. These volcanic rocks show also close affinities to the subduction-related magmas. In addition to the already known andesitic volcanic rocks, our field observations in Gokceada Island indicate also the existence of granitic and rhyolitic rocks (Marmaros Magmatic Assemblage). Our U-Pb zircon age data has shown that the newly discovered Marmaros granitic plutons intruded during late Oligocene (26Ma) into the deposits of the Karaaac Formation in Gokceada Island. LA-ICP-MS dating of U and Pb isotopes on zircon separates from the Marmaros rhyolitic rocks yielded a late Oligocene (26Ma) crystallization age. Geochemical characteristics indicate that the more-evolved Oligocene granitic and rhyolitic rock of the Marmaros Magmatic Assemblage possibly assimilated a greater amount of crustal material than the lower Eocene Harmankaya Volcanic Rocks. Geochemical features and age relationships suggest increasing amounts of crustal contamination and a decreasing subduction signature during the evolution of magmas in NW Turkey from the early Eocene to the Oligocene. The magmatic activity developed following the northward subduction of the zmir-Ankara-Erzincan oceanic lithosphere and the earliest Palaeocene final continental collision between the Sakarya and Anatolide-Tauride zones