Doping among polish paralympic sport-documented use of prohibited substances and methods by athletes with disabilities

Doping to jedna z patologii współczesnego sportu. Wśród sportowców z niepełnosprawnością pojawiły się także próby jego stosowania, ale nigdy nie były szeroko rozpowszechnione. Po raz pierwszy pobrano próbki antydopingowe podczas zawodów paraolimpijskich, które odbyły się w Stoke Mandeville w 1984 r. Natomiast w Polsce wśród zawodników z niepełnosprawnością nastąpiło to w roku 2004. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie udokumentowanego zastosowania zabronionych środków i metod przez polskich paraolimpijczyków podczas zawodów krajowych oraz także poza jego granicami podczas zawodów międzynarodowych. Jako materiał w badaniach posłużyły raporty badań antydopingowych w Polsce, zamieszczone w sprawozdaniach Komisji do Zwalczania Dopingu w Sporcie i Polskiej Agencji Antydopingowej oraz dane opublikowane w 2007 roku w doniesieniu opracowanym przez Zakład Badań Antydopingowych w Warszawie. Ponadto wykorzystano zamieszczone na stronie internetowej Międzynarodowego Komitetu Paraolimpijskiego zestawienie zawodników zawieszonych za stosowanie za stosowanie środków zabronionych. Do przedstawienia wyników wykorzystano metody statystyki opisowej – ilości (n) i procent (%). W okresie 2007 – 2017 sportowców z niepełnosprawnością poddano 67 kontrolom podczas których pobrano 416 próbek moczu i 6 próbek krwi i na ich podstawie stwierdzono 16 naruszeń przepisów antydopingowych, z czego aż 7 dotyczyło zawodników w podnoszeniu ciężarów, 3 w strzelectwie, 2 w lekkoatletyce i po jednym w innych dyscyplinach sportowych. W dostępnym zestawieniu IPC znajdują się nazwiska 3 polskich zawodników, których zdyskwalifikowano za stosowanie zabronionych środków podczas zawodów rozgrywanych poza granicami Polski. Na podstawie analizy wyników badań antydopingowych przeprowadzonych wśród sportowców z niepełnosprawnością do sportów wysokiego ryzyka stosowania zabronionych substancji należy zaliczyć podnoszenie ciężarów, do średniego strzelectwo, a pozostałe do dyscyplin niskiego ryzyka.Doping is one of the pathologies of modern sport. Among athletes with disabilities, there have also been attempts to use it, but they have never been widespread. For the first time, anti-doping samples were taken during the Paralympic Games held in Stoke Mandeville in 1984. In Poland, among disabled athletes, this occurred in 2006. The aim of this study is to present the documented use of prohibited substances and methods by Polish Paralympians during national and international competitions. Anti-doping research reviews in Poland, included in the reports of the Polish Anti-Doping Agency as well as data published in 2007 in a statement prepared by the Department of Antidoping Research in Warsaw, were used as materials in this study. In addition, a list of players who were suspended for the use of prohibited substances, posted on the International Paralympic Committee (IPC) website, was used in this study. Descriptive statistics methods were used to present the results - number (n) and percent (%). Between 2004-2017, athletes with disabilities underwent 67 controls during which 416 urine samples and 6 blood samples were collected. 16 anti-doping rule violations were found, among of which as many as 7 concerned weightlifting, 3 shooting, 2 athletics and one for each different sport. The list of IPC contains the names of three Polish players, who were disqualified for the use of prohibited substances during competitions held outside Poland. Based on the anti-doping tests results analysis carried out among athletes with disabilities, weight lifting is considered as a sport with a high-risk of using prohibited substances, shooting as a medium-risk, and the other disciplines as a low-risk

Traumas and injuries in volleyball players with and without hearing impairment (self-reported)

Celem pracy była ocena wybranych czynników urazowych oraz rodzaju obrażeń sportowych, jakich doznały w swojej karierze zawodniczej osoby z niepełnosprawnością narządu słuchu, w porównaniu do sportowców pełnosprawnych trenujących piłkę siatkową. Badaniami objęto 87 mężczyzn - finalistów Akademickich Mistrzostw Polski w Piłce Siatkowej (46 osób) oraz Mistrzostw Polski Niesłyszących w Piłce Siatkowej (41 osób). W badaniach przeprowadzonych metodą sondażu diagnostycznego wykorzystano autorską ankietę Bartosza Molika "Urazy i obrażenia w sporcie osób niepełnosprawnych", którą za zgodą autora dostosowano do potrzeb zawodników niesłyszących oraz pełnosprawnych. Po wykonanej analizie danych stwierdzono, iż w piłce siatkowej uprawianej przez osoby zarówno niesłyszące jak i pełnosprawne nie ma zróżnicowania zawodników pod względem doznania urazów sportowych. Specyfika powyższej dyscypliny sprawia natomiast, że u osób trenujących istotnym miejscem najczęstszych urazów okazał się staw skokowy, a rodzajem obrażenia - skręcenie oraz zespoły przeciążeniowe. Ponadto nie zauważono występowania istotnej zależności między stażem zawodniczym a liczbą doznanych urazów. Przerwa zaś w treningu - spowodowana odniesionymi obrażeniami - była dłuższa u zawodników pełnosprawnych w porównaniu do siatkarzy z uszkodzeniem narządu słuchu. Przypuszcza się, iż mogła ona wynikać z konieczności przedłużania opieki lekarskiej w szpitalu po przebytym zabiegu operacyjnym.The aim of the work was to analyse risk factors for physical traumas and types of sports injuries in volleyball players with hearing impairment compared with able-bodied players, throughout their sporting career. The study encompassed 87 men, finalists of the Polish Academic Volleyball Championship (46 players) and the Polish Deaf Volleyball Championship (41 players). The questionnaire-based study made use of Molik’s original questionnaire “Traumas and injuries in disabled sports”, duly adapted for the needs of deaf players as well as able-bodied players. Data analysis showed that there were no differences between volleyball players with hearing impairment and able-bodied players with regard to traumas. Due to the specificity of this sport discipline, the most frequent trauma site was the ankle and the most frequent injury types were sprains and overuse. No significant correlation was observed between experience and the number of traumas incurred. Injury-related breaks in training were longer in able-bodied players, possibly due to the need for prolonged medical care following surgery

Polish paralympic sports in the opinion of athletes and coaches in retrospective studies

The study aimed to identify the limitations observed in Polish Paralympic sport depending on the environment in which athletes train on a daily basis. The study included 581 persons divided into two basic groups. The first group consists of athletes (n = 324) and coaches (n = 88) appointed to the national team by associations and unions providing sports training exclusively for athletes with disabilities. The second group consisted of athletes with disabilities (n = 146) and their coaches (n = 23), who work in national sports associations working for both able-bodied and disabled people. The study used the diagnostic survey method with a questionnaire developed by Sobiecka. The difficulties indicated by the respondents referred to various aspects related to the activity in professional sport. Particularly emphasised difficulties were related to organizational and financial limitations as well as the management and coaching staff. At the same time, it was demonstrated that the environment was a differentiating factor between the studied groups of athletes and coaches

Standards of conditions during preparations for the Summer Paralympic Games between 2004 and 2012 assessed by Polish athletes

The quality of training conditions affects sporting success, injuries and health. The aim of the work was to present the conditions during the preparations of Polish athletes for the Summer Paralympic Games 2004–2012. The study encompassed 271 paralympians: Athens (91), Beijing (89) and London (91), competing in 13 disciplines. The research was based on a two-part questionnaire by Kłodecka-Różalska adjusted for disabled sports, and was conducted one month before each PG. Part 1 contained 20 closed-ended questions regarding conditions during preparations, while Part 2 concerned socio-demographic and sports-related data. Three levels of conditions: good, satisfactory and poor, were identified. The analysis showed that while the relationships between the athletes were good in all the preparatory periods, the co-operation with the paralympic coaches worsened. The standards of accommodation, food and sports facilities lowered. Personal orthopaedic supply was satisfactory in London; personal sporting equipment was good at all PG. The quality of medical care was the highest in London. The co-operation with physicians, physiotherapists and massage therapists was satisfactory. Consultations with the dietician were sporadic and assessed as poor. Psychological consultations were rare but satisfactory in Beijing and London. Contacts with the mass media were poor at all PG. Although combining private life, work, and education with sport was satisfactory, it was increasingly difficult to manage, particularly before London. The conditions during preparations for the PG 2004–2012 varied. Improvement was noticed only in the quality of medical care and personal orthopaedic supply