Remarques sur les constructions causatives du type faire + infinitif dans les langues romanes et quelques autres

L'objectif de l'article est double: 1° établissement de la vitalité des constructions causatives dans huit langues dont deux (l'anglais et le français) sont hautement  analytiques, une (le polonais) hautement synthétique et cinq qui montrent une tendance analytique modérée, et 2° explication typologique des différences observées. La régle générale dit que la vitalité des constructions causatives est en rapport avec le degré d'analytisme de la langue oú elles sont utilisées: elles sont les plus fortes en français et inexistantes en polonais. L'anglais fait exception r la rcgle: les constructions causatives y sont relativement rares, ce qui est en rapport avec la faiblesse relative de l'infinitif, concurrencé par les formes en -ing

The early years of oncology in the Podkarpacie Region

Kolejne lata działalności Wojewódzkiego Szpitala Onkologicznego w Rzeszowie wykazały, jak wielkie jest na Pod­karpaciu zapotrzebowanie w zakresie lecznictwa onkologicznego. W 1985 r. dr Józef Małek zgłosił kompleksowy plan budowy nowego Szpitala Onkologicznego w Rzeszowie. Wniosek ten, pozytywnie zaopiniowany przez prof. Skołyszewskiego, został w 1986 r. przyjęty do realizacji. W kwietniu 1988 projekt zakładający budowę szpitala onko­logicznego, planowanego na 300 łóżek, w tym 50 dla stanów lekkich, oraz zespołu sal operacyjnych został pozytywnie zaopiniowany przez ministra zdrowia. Koncepcja ta nie została jednak zrealizowana, i w 1990 r. podjęto decyzję o rozwiązaniu Wojewódzkiego Szpitala Onkologicznego w Rzeszowie oraz włączeniu jego Oddziałów do Szpitala Wojewódzkiego Nr 1. W lutym 1992 r. rozpoczęto leczenie telegammaterapią w nowym pawilonie bomby kobaltowej, a wkrótce potem curieterapię zastąpiono brachyterapią after-loading LDR, MDR. W latach 1992–1997 działające na bazie Oddziałów onkologicznych Stowarzyszenia zorganizowały szereg konferencji krajowych i międzynarodowych o tematyce onkologicznej. W 1995 r. utworzono na bazie oddziałów i zakładów onkologicznych Rzeszowski Ośrodek Onkologiczny. W ramach jego rozbudowy uzyskano kolejną bombę kobaltową oraz dwa dwustanowiskowe aparaty Selectron LDR/MDR. W listopadzie 1999 r. Rzeszowski Ośrodek Onkologiczny przekształcono w działające do dziś w strukturach Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego Podkarpackie Centrum Onkologii.The activities of the Provincial Oncological Hospital in Rzeszów show how great is the demand for oncology treatment in the Lower Carpathians province. In 1985, Dr. Józef Małek submitted a comprehensive construction plan for a new Oncological Hospital in Rzeszów. This proposal received approval from Prof. Skołyszewski and was approved for implementation in 1986. In April 1988, the project for the construction of the Oncological Hospital with 300 beds, patients and the operating rooms, was given a positive opinion by the Minister of Health. However, this was not implemented and in 1990, it was decided to dissolve the Provincial Oncological Hospital in Rzeszów and join it to the wards of Provincial Hospital No. 1. In February 1992, treatment using telegamma therapy was started in the new cobalt bomb pavilion, and soon telecurie-therapy was replaced by LDR and MDR brachytherapy. In the years 1992–1997, an association acting on the basis of oncology Branches organised a series of national and international conferences on oncology. In 1995, on the basis of oncology Branches and Institutions, the Oncology Centre was established in Rzeszów. As part of its expansion, another cobalt bomb and two workstations for LDR/MDR Selectron were acquired. In November 1999, the Oncology Center in Rzeszów was operating as it does today, and is the Specialist District Hospital — Lower Carpathians Oncology Center

Początki onkologii na Podkarpaciu

The first document referring to the organisation of oncological care in the region of Rzeszów province comes from 1952. The first oncological unit in the Rzeszów region — Provincial Oncological Dispensary started its activities on December 1952. In March 1961, dr Józef Małek became the Head of the Dispansery. He also directed the organisation of the first roentgenotherapy laboratory, who was ready for work on May, 1962. The Provincial Oncological Centre in Rzeszów was estabilished on 19-th December 1963. The Centre had several sections: general radiotherapy, gynecological radiotherapy, surgery, roentgenotherapy lab, physics lab, radium rooms, docementation section and methodical and organisation section. In 1971, the Centre acquired 550 mg of radium for the curietherapy laboratory. In 1975 and 1976, the named was changed into Provincial Oncological Hospital in Rzeszów. Under above-mentioned name the oncological medical center in Rzeszów was working until 1990.Pierwszy dokument dotyczący powstania onkologii w Rzeszowie pochodzi z lipca 1952 roku; jest to pismo Ministerstwa Zdrowia w sprawie utworzenia stanowiska inspektora do spraw walki z rakiem oraz utworzenia Poradni Onkologicznej. Była to pierwsza jednostka onkologiczna w rejonie Podkarpacia. Poradnią kierowali kolejno: dr Eugeniusz Litwin, dr Wojciech Chabinka i — od 1961 r. — dr Józef Małek, który był jednocześnie organizatorem i pierwszym kierownikiem powstałej w maju 1962 r. Pracowni Rentgenoterapii. W grudniu 1963 roku utworzony został Wojewódzki Ośrodek Onkologiczny w Rzeszowie, składający się z Wojewódzkiej Przychodni Onkologicznej oraz Oddziału Onkologicznego, w którego strukturze funkcjonowały działy: radioterapii ogólnej, radioterapii ginekologicznej, chirurgii, pracownie rentgenoterapii, fizyki medycznej, gabinety radowe, dział dokumentacji i dział metodyczno-organizacyjny. W roku 1971 Ośrodek otrzymał z Instytutu Onkologii w Warszawie 550 mg radu. W 1975 roku, po reorganizacji, utworzono na jego bazie samodzielną jednostkę — Specjalistyczny Onkologiczny ZOZ, który w 1976 roku przekształcono w Wojewódzki Szpital Onkologiczny w Rzeszowie. Pod tą nazwą onkologia rzeszowska funkcjonowała do 1990 roku

Breast carcinoma in males in the region of southeast Poland in 1963–2011

Wstęp. Rak piersi u mężczyzn uważany jest za nowotwór rzadki, stanowiący poniżej 1% wszystkich nowotworów u mężczyzn, jak również występujący 100-krotnie rzadziej niż u kobiet oraz rozpoznawany u mężczyzn w późniejszym wieku i wyższym niż u kobiet stopniu zaawansowania. Celem pracy była analiza trendów w zachorowaniach na raka piersi u mężczyzn na bazie 192 przypadków zarejestrowanych w latach 1963–2011 w regionie Polski południowo-wschodniej i odniesienie tych danych do problematyki zachorowań na raka piersi u kobiet w „regionie” oraz do zachorowalności u mężczyzn w Polsce i w piśmiennictwie. Materiał i metody. Retrospektywnej analizie poddano 192 zachorowania na raka piersi u mężczyzn z lat 1963–2011, z terenu Polski południowo-wschodniej. Obliczono współczynniki surowe i wskaźniki struktury (odsetki). W oparciu o dostępne dane obliczono współczynniki zachorowalności według płci dla lat 1963–2011 w regionie Polski płd.-wsch. oraz w oparciu o piśmiennictwo — dla Polski. Dokonano analizy średniego wieku zachorowań w latach 1990–2011 dla kobiet i mężczyzn oraz stopni zaawansowania nowotworu i danych histopatologicznych u chorych pierwszorazo­wych z lat 1999–2011, jak również zastosowanych metod leczenia. Dane te odniesiono do wybranych wskaźników zachorowalności na raka piersi w regionie Polski płd.-wsch. i w Polsce tak dla mężczyzn, jak i kobiet. Wyniki. W latach 1963–2011 zarejestrowano w Polsce 3551 pierwszorazowych zachorowań na raka piersi u mężczyzn — w tym w regionie Polski płd.-wsch. — 192. W „regionie” stanowiły one 0,18% zachorowań na nowotwory u mężczyzn oraz 0,09% wszystkich zachorowań na nowotwory w latach 1963–2011. W tym samym okresie dla Polski rak piersi u mężczyzn stanowił odpowiednio 0,18% zachorowań na nowotwory u mężczyzn i 0,09% wszystkich zachorowań na nowotwory. W latach 1963–2011 współczynnik surowy zachorowalności dla „regionu” wynosił w poszczególnych latach od 0,12 do 0,86 na 100 tys. mężczyzn — średnio 0,4. Współczynnik ten dla Polski w tym samym czasie wyno­sił od 0,18 do 0,66 — średnio 0,42 na 100 tys. mężczyzn. W oparciu o powyższy materiał oceniono średni wiek dla mężczyzn z rakiem piersi, który wynosił dla „regionu” ogółem 64,5 roku. W latach 1990–2010 średni wiek dla kobiet chorych na raka piersi wynosił w „regionie” 59,4 roku. Współczynnik zachorowań w latach 1963–2011 dla „regionu” mężczyźni/kobiety odpowiednio wynosił od 1:33 do 1:327 — średnio 1:86, a dla Polski od 1:23 do 1:167, średnio 1:99 na 100 000 mężczyzn i kobiet. Wnioski. W ciągu 48 lat obserwacji średnia zachorowalność na raka piersi u mężczyzn w regionie Polski południowo-wschodniej była niższa niż średnia zachorowalność dla Polski, średni wiek zachorowań na raka piersi dla mężczyzn w regionie Polski południowo-wschodniej był średnio o 5 lat wyższy niż dla kobiet. W stopniach zaawansowania u mężczyzn dominował stopień zaawansowania regionalnego, a u kobiet stopień zaawansowania miejscowego. W zakresie oceny histopatologicznej u obu płci dominował rak przewodowy naciekający, a najczęstszą metodą leczenia była chirurgia, przed chemioterapią i radioterapią.Introduction. Male breast cancer is rare, constituting less than 1% of all cancers in men. Breast cancer is also one hundred times rarer in men than in women and diagnosed at a later age in men, and at a more advanced stage than in women. The aim of the study was to analyse trends in developing breast cancer in men based on 192 cases registered in the southeast region of Poland during the period 1963–2011 and compere the data to that of breast cancer in women in the region, and to the incidence in men in all Poland. A literature survey is also given. Material and methods. 192 cases of breast cancer in men from the southeast of Poland in the years 1963–2011 were retrospectively analyzed. Crude coefficients and indicators (as percentages) were calculated. Based on available data, incidence rates were calculated in relation to sex for the southeast region of Poland for the years 1963–2011 and, based on the literature, for all Poland. An analysis of the average age of incidence for women and for men in 1990–2011 was made, and tumour stages and histopathological data for patients in 1999–2011, as well as a review of methods of treatment. These data were compared to selected indicators of morbidity in the region of the southeast of Poland and Poland, both for men and women suffering from breast cancer. Results. In the years 1963–2011, 3551 cases of first-time diagnosed breast cancer in men were registered in Poland, including 192 cases in the southeast region of Poland. In the region, these cases accounted for 0.18% of all cancers in men and 0.09% of all cancers in the years 1963–2011. In the same period in Poland, breast cancer in men accounted for 0.18% of all cancers in men and 0.09% of all cancers. In the years 1963–2011, the crude annual incidence rate for the region was in the range 0.12 to 0.86 per 100 thousand men — an average of 0.4. At the same time this ratio for Poland ranged from 0.18 to 0.66, with an average 0.42 per 100 thousand men. Based on the above material, the average age for men was established: 64.5 years for the region. In the years 1990–2010, the average age for women with breast cancer was 59.4 years in the region. In the period 1963–2011, the morbidity factor of males/females respectively ranged from 1:33 to 1:327, on average 1:86, for the region, and 1:23 to 1:167, an average of 1:99 per 100 thousand men and women for Poland. Conclusions. During the 48 years of observation, the average incidence of breast cancer in men in the southeastern region of Poland was lower than the average incidence for Poland. The average age of onset of breast cancer for men in the southeast region of Poland was on average five years higher than for women. At diagnosis the regional stage dominated in men, and local stage in the women. In terms of histopathological evaluation, in both sexes, infiltrating ductal carcinoma dominated, and the most common method of treatment was surgery, before chemotherapy and radiotherapy

Shared genetics underlying epidemiological association between endometriosis and ovarian cancer

Epidemiological studies have demonstrated associations between endometriosis and certain histotypes of ovarian cancer, including clear cell, low-grade serous and endometrioid carcinomas. We aimed to determine whether the observed associations might be due to shared genetic aetiology. To address this, we used two endometriosis datasets genotyped on common arrays with full-genome coverage (3194 cases and 7060 controls) and a large ovarian cancer dataset genotyped on the customized Illumina Infinium iSelect (iCOGS) arrays (10 065 cases and 21 663 controls). Previous work has suggested that a large number of genetic variants contribute to endometriosis and ovarian cancer (all histotypes combined) susceptibility. Here, using the iCOGS data, we confirmed polygenic architecture for most histotypes of ovarian cancer. This led us to evaluate if the polygenic effects are shared across diseases. We found evidence for shared genetic risks between endometriosis and all histotypes of ovarian cancer, except for the intestinal mucinous type. Clear cell carcinoma showed the strongest genetic correlation with endometriosis (0.51, 95% CI = 0.18-0.84). Endometrioid and low-grade serous carcinomas had similar correlation coefficients (0.48, 95% CI = 0.07-0.89 and 0.40, 95% CI = 0.05-0.75, respectively). High-grade serous carcinoma, which often arises from the fallopian tubes, showed a weaker genetic correlation with endometriosis (0.25, 95% CI = 0.11-0.39), despite the absence of a known epidemiological association. These results suggest that the epidemiological association between endometriosis and ovarian adenocarcinoma may be attributable to shared genetic susceptibility loci.Other Research Uni

Strefa centralna i dwie strefy peryferyczne Romanii

Autor różnicuje języki romańskie na podstawie takich kryteriów, jak ekonomia wyrażenia językowego, redundancja, tendencja do abstrakcji formalnej i totalnej, szyk wyrazów, słowotwórstwo, użycie podmiotu zaimkowego. Kryteria te przedstawiają przynajmniej trzy zalety: dużą moc wyjaśniającą, związek z realiami pozajęzykowymi, porównywalność języków należących do różnych rodzin językowych. Punkt ciężkości został położony na wewnętrzne zróżnicowanie języków romańskich. Wyróżniono trzy strefy: strefę centralną, którą tworzą języki hiszpański, portugalski i włoski, i dwie strefy peryferyczne, z których jedną tworzy język rumuński, drugą − język francuski