Suicide Attempts from Height and Injury Patterns: An Analysis of 64 Cases

Falls from height are a common cause of death and disability. A majority of free falls occur accidentally and only a minority result from suicidal behaviour. Adolescents in many countries show high rates of suicide attempts and their repetition is a common feature. We describe the demographic characteristics of these patients, their psychiatric diagnosis at the time of the attempt and the injury patterns. We present 64 patients who sustained injuries as a result of a fall from height. They were divided into those without mental disorders (n = 32, group I) and those with mental disorders (n = 32, group II). The mean height from which the fall occurred was 5.4 m (range, 3–25 m). The mean injury severity score was 19 (range, 6–58) for all fall victims. Upper extremity fractures were found in 37 patients, while pelvic and lower extremity fractures were found in 198 cases. Spinal fractures were noted in 32 patients. Head injuries were revealed by CT scan in 16 patients. Patients following a suicidal high fall mostly had lower limb fractures, pelvis fractures, spinal fractures and head injuries

Arthroplasty versus internal fixation for femoral neck fractures in the elderly

We studied 140 patients with femoral neck fractures treated from January 1999 to December 2006. There were 68 men and 72 women with a mean age of 72 years (range 60–80 years). Seventy patients were treated with closed reduction and internal fixation (group A), and 70 patients with hip arthroplasty (group B). The duration of surgery, length of hospitalization, complications, postoperative Harris hip score, and need for reoperation were recorded. Group B had significantly higher blood loss, increased surgical time and length of hospitalization compared to group A patients. The Harris hip score was significantly higher in group B at the 3, 6, and 12-month follow-up evaluations; however, the differences were no longer significant at the 24-month evaluation. The overall complications rate was 18.6% (13 patients) in group A compared to 25.7% (18 patients) in group B; this was not statistically significant (P = 0.309). A statistically significant difference was found regarding reoperation rate in group A (11.4%, eight patients) compared to group B (1.4%, one patient) (P = 0.016). Arthroplasty compared to internal fixation for displaced femoral neck fractures is associated with a significantly higher functional score and lower risk of reoperation at the cost of greater infection rates, blood loss, and operative time

Functional outcome of the hand after pripheral nerve injuries at the upper extremities

Introduction: Purpose of the study was the functional outcome, after acute sharp complete laceration of median and/or ulnar nerves and primary epineural repair at various levels in the forearm. Material and method: There were 73 patients, 66 (90.4%) males and 7 (9.6%) females, with a mean age of 31 years (range: 14 to 62 years). The patients were categorized into group of median nerve laceration (group M), group of ulnar nerve laceration (group U), and group of median and ulnar nerve laceration (group MU) according to the type of nerve’s injury. Evaluation is based on the scoring model for quantitative documentation of functional outcome after nerve injury and repair. Analysis was conducted at three levels: sensory domain (sensory innervation, tactile gnosis, and finger dexterity), motor domain (motor innervation and grip strength), and pain/discomfort domain (hyperaesthesia and cold intolerance). Total score range from 0 to 3, with each domain contributing 1 point. Furthermore, we attempted to probe the prognostic value of the suggested protocol. The period of follow-up for clinical assessment and functional outcome, was 4 years. Results: The median nerve was injured in 25 cases (Group M, 34.3%), the ulnar in 27 (Group U, 36.9%) and both nerves in 21 (Group MU, 28.8%). The mean period of time between injury and surgery was 5.3 hours (range: 2 to 25 hours). The total score was 2.71 in Group M (range: 0.79 to 2.99) and 2.63 in Group U (range: 0.63 to 3) with no significant differences observed. There was a significant difference between these two groups and Group MU (total score 2.03, range: 0.49 to 2.76, p = 0.02). Furthermore, this study showed a weak correlation between the initial and final total score as among subgroups (proximal, middle, distal), but when different groups (M, U, MU) were taken into account, a strong prognostic value was noted. Conclusion: Up to day, functional recovery remains suboptimal in the majority of patients after nerve repair surgery. It is important to formulate a realistic prognostic score in order to be able to estimate which patients have a high or low chance for a successful motor and sensory recovery after median or ulnar nerve injury at the forearm.Εισαγωγή: Σκοπό της παρούσας μελέτης αποτελεί η εκτίμηση της λειτουργικότητας της χειρός, μετά από πλήρη διατομή του μέσου ή/και του ωλενίου νεύρου στην περιοχή του αντιβραχίου και τελικο-τελική συρραφή αυτών με πρωτογενή επινευρική συρραφή. Υλικό και μέθοδος: Επιλέχθηκαν και αξιολογήθηκαν 73 ασθενείς, (66 άνδρες και 7 γυναίκες), ηλικίας από 14 έως 62 έτη, με μέσο όρο τα 31. Οι ασθενείς ταξινομήθηκαν ανάλογα του τύπου του νεύρου που έχει υποστεί διατομή, σε αυτούς με διατομή του μέσου νεύρου (ομάδα Μ), του ωλενίου (ομάδα U) και των δύο νεύρων (ομάδα MU). Το πρωτόκολλο της μελέτης βασίστηκε σε αριθμητικό σύστημα βαθμολόγησης που περιελάμβανε την αξιολόγηση: α) του εύρους περιοχής αισθητικότητας με βάση την αισθητική νεύρωση την απτική γνώση, την επιδεξιότητα των δακτύλων β) της κινητικότητας με βάση την κινητική νεύρωση και τη δύναμη σύλληψης και γ) της περιοχής της αίσθησης του πόνου, υπεραισθησίας ή της δυσανεξίας στο ψύχος. Ο κάθε τομέας αξιολόγησης λάμβανε τιμές από μηδέν έως ένα (0 – 1), ενώ η τελική συνολική βαθμολόγηση από μηδέν έως τρία (0 – 3). Επίσης έγινε προσπάθεια διερεύνησης της προγνωστικής αξίας του εφαρμοζόμενου μοντέλου παρακολούθησης και αξιολόγησης των ασθενών. Η χρονική περίοδος μετεγχειρητικής παρακολούθησης και αξιολόγησης των ασθενών ήταν τα 4 χρόνια. Αποτελέσματα: 25 ασθενείς (34,3%) παρουσίασαν διατομή του μέσου νεύρου (ομάδα Μ), 27 (36,9%) διατομή του ωλενίου (ομάδα U) και 21 (28,8%) διατομή και των 2 νεύρων (ομάδα MU). Το μέσο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ της στιγμής της κάκωσης και της χειρουργικής αντιμετώπισης ήταν 5,3 ώρες (εύρος: από 2 έως 25 ώρες). Το συνολικό αριθμητικό αποτέλεσμα (total score) ήταν καλύτερο στην ομάδα Μ (2,71 με εύρος από 0,79 έως 2,99) από την Ομάδα U (2,63 με εύρος από 0,63 έως 3) χωρίς σημαντική στατιστική διαφορά μεταξύ των δύο αυτών ομάδων (p=0,92). Ωστόσο υπήρξε σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο παραπάνω ομάδων (p=0,02) και της ομάδας MU (2,03 με εύρος από 0,49 έως 2,76). Τέλος, σχετικά με την προγνωστική αξία του πρωτοκόλλου που χρησιμοποιήθηκε στην παρούσα εργασία, διαπιστώθηκε αδυναμία συσχέτισης μεταξύ αρχικής τιμής συνολικού αποτελέσματος και τελικής όταν αξιολογούνταν οι ασθενείς ανά επίπεδο βλάβης. Όταν όμως η ταξινόμηση έγινε ανάλογα με το είδος του προσβεβλημένου νεύρου, διαπιστώθηκε ότι το μοντέλο παρακολούθησης αποκτούσε σημαντική προγνωστική αξία που καθορίζεται από συγκεκριμένο μαθηματικό τύπο. Συμπέρασμα: Μέχρι σήμερα η λειτουργική αποκατάσταση μετά από διατομή και αποκατάσταση περιφερικών νεύρων συνήθως δεν είναι πλήρης. Σημαντικό ζήτημα παραμένει η προσπάθεια ανεύρεσης ενός ρεαλιστικού, ιδεατού προγνωστικού πρωτοκόλλου, προκειμένου να εκτιμηθεί ο βαθμός της λειτουργικής επανόδου ασθενών μετά από βλάβη μέσου ή/και ωλενίου νεύρου στην περιοχή του αντιβραχίο

Carotid artery temperature reduction with statin therapy in patients with familial hyperlipidemia syndromes: a prospective study

BACKGROUND: Microwave radiometry (MWR) assess non-invasively carotid artery temperatures reflecting inflammation. In the present study we aimed to investigate the impact of hypolipidemic therapy either with simvastatin or with combination simvastatin plus ezetimibe on carotid artery temperatures of patients with familial hyperlipidemia syndromes (FHS). METHODS: Consecutive patients with diagnosis of either familial heterozygous hypercholesterolemia (heFH) or familial combined hyperlipidemia (FCH) were included in the study. Patients were assigned to either simvastatin 40 mg or simvastatin 40 mg plus ezetimibe 10mg according to the discretion of the physician. FHS patients who refused statin therapy were used as control group. Common carotid intima-media thickness (ccIMT) was measured and ΔΤ (maximum-minimum) temperature measurements were performed across each carotid during MWR evaluation. RESULTS: In total 115 patients were included in the study. Of them 40 patients received simvastatin (19 heFH and 21 FCH),41 simvastatin+ezetimibe (31heFH and 10 FCH) and 34 (21 heFH and 13 FCH) no statin. Carotid artery temperatures were significantly reduced at 6 months in FH patients who received hypolipidemic treatment (0.83±0.34 versus 0.63±0.24 oC, p=0.004 for simvastatin, 1.00±0.38 versus 0.69±0.23 oC, p<0.001 for simvastatin+ezetimibe), but no change was recorded in controls (0.72±0.26 versus 0.70±0.26 oC, p=0.86).CONCLUSIONS:Hypolipidemic therapy reduced carotid temperatures in FHS patients.Εισαγωγή: Η αθηροσκληρωτική νόσος αποτελεί σημαντική αιτία θνητότητας σε ασθενείς με δυσλιπιδαιμία. Ωστόσο, με την χρήση μη επεμβατικών μεθόδων, όπως είναι η ακτινομετρία μικροκυμάτων(ΑΜ) μπορεί να γίνει εκτίμηση της φλεγμονής των αθηρωματικών πλακών των καρωτίδων, έμμεσα, από την ανίχνευση της θερμοκρασίας τους. Τόσο στους ασθενείς με οικογενήυπερχοληστερολαιμία, όσο και στους ασθενείς με οικογενή συνδυασμένη υπερλιπιδαιμία παρατηρήθηκε αυξημένη θερμοκρασία των αθηρωματικών πλακών. Στην παρούσα μελέτη είχαμε σκοπό να διερευνήσουμε τον αντίκτυπο της υπολιπιδαιμικής θεραπείας είτε με σιμβαστατίνη είτε με συνδυασμό σιμβαστατίνης με εζετιμίμπη στις θερμοκρασίες καρωτιδικής αρτηρίας ασθενών με σύνδρομα οικογενούςυπερλιπιδαιμίας (FHS).Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η ανίχνευση της φλεγμονής τωνκαρωτίδων με την ακτινομετρία μικροκυμάτων(ΑΜ) σε ασθενείς με οικογενήυπερχοληστερολαιμία και οικογενή συνδυασμένη υπερλιπιδαιμία και η συσχέτισημε τα αντίστοιχα υπερηχογραφικά ευρήματα, καθώς και η επίδραση της εζετιμίμπης σε συνδυασμό με σιμβαστατίνη στην αγγειακή φλεγμονή στις δύο ομάδες ασθενών.Υλικό και Μέθοδος: Διαδοχικοί ασθενείς με διάγνωση είτε οικογενούςετερόζυγηςυπερχοληστερολαιμίας (heFH) ή οικογενούς συνδυαστικής υπερλιπιδαιμίας (FCH) συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη. Στους ασθενείς χορηγήθηκαν είτε 40 mgσιμβαστατίνης ή 40 mgσιμβαστατίνης και 10 mgεζετιμίμπης κατά τη διακριτική ευχέρεια του ιατρού. Οι ασθενείς με σύνδρομα οικογενούςυπερλιπιδαιμίας που αρνήθηκαν τη θεραπεία με στατίνη χρησιμοποιήθηκαν σαν ομάδα ελέγχου. Το έσω-μέσο πάχος της κοινής καρωτιδικής αρτηρίας (ccIMT) μετρήθηκε και οι μετρήσεις θερμοκρασίας ΔΤ (μέγιστες-ελάχιστες) διενεργήθηκαν σε κάθε καρωτιδική αρτηρία κατά την αξιολόγηση ακτινομετρίας μικροκυμάτων(ΑΜ). Οι μετρήσεις υπερήχου καρωτίδας, ΑΜ, λιπιδαιμικού προφίλ και C-αντιδρώσας πρωτεΐνης επαναλήφθηκαν στους 6 μήνες.Αποτελέσματα: Συνολικά 115 ασθενείς συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη. Από αυτούς, 40 ασθενείς έλαβαν σιμβαστατίνη (19 heFH και 21 FCH), 41 σιμβαστατίνη + εζετιμίμπη (31 heFH και 10 FCH) και 34 (21 heFH και 13 FCH) καθόλου στατίνη. Οι θερμοκρασίες της καρωτιδικής αρτηρίας μειώθηκαν σημαντικά στους 6 μήνες σε ασθενείς με οικογενήυπερχοληστερολαιμία που έλαβαν υπολιπιδαιμική αγωγή(0.83±0.34 έναντι 0.63±0.24 oC, p=0.004 για τη σιμβαστατίνη, 1.00±0.38 έναντι 0.69±0.23 oC, p<0.001 για σιμβαστατίνη + εζετιμίμπη) αλλά δεν καταγράφηκαν αλλαγές στην ομάδα ελέγχου (0.72±0.26 έναντι 0.70±0.26 oC, p=0.86).Συμπεράσματα:Hυπολιπιδαιμική θεραπεία μείωσε τις θερμοκρασίες της καρωτιδικής αρτηρίας σε ασθενείς με σύνδρομα οικογενούςυπερλιπιδαιμίας

Επίδραση της εζετιμίμπης σε συνδυασμό με συμβαστατίνη στην αγγειακή φλεγμονή σε ασθενείς με οικογενή υπερχοληστερολαιμία και σε ασθενείς με συνδυασμένη οικογενή υπερλιπιδαιμία. Μια προοπτική μελέτη

Εισαγωγή: Η αθηροσκληρωτική νόσος αποτελεί σημαντική αιτία θνητότητας σε ασθενείς με δυσλιπιδαιμία. Ωστόσο, με την χρήση μη επεμβατικών μεθόδων, όπως είναι η ακτινομετρία μικροκυμάτων(ΑΜ) μπορεί να γίνει εκτίμηση της φλεγμονής των αθηρωματικών πλακών των καρωτίδων, έμμεσα, από την ανίχνευση της θερμοκρασίας τους. Τόσο στους ασθενείς με οικογενήυπερχοληστερολαιμία, όσο και στους ασθενείς με οικογενή συνδυασμένη υπερλιπιδαιμία παρατηρήθηκε αυξημένη θερμοκρασία των αθηρωματικών πλακών. Στην παρούσα μελέτη είχαμε σκοπό να διερευνήσουμε τον αντίκτυπο της υπολιπιδαιμικής θεραπείας είτε με σιμβαστατίνη είτε με συνδυασμό σιμβαστατίνης με εζετιμίμπη στις θερμοκρασίες καρωτιδικής αρτηρίας ασθενών με σύνδρομα οικογενούςυπερλιπιδαιμίας (FHS). Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η ανίχνευση της φλεγμονής τωνκαρωτίδων με την ακτινομετρία μικροκυμάτων(ΑΜ) σε ασθενείς με οικογενήυπερχοληστερολαιμία και οικογενή συνδυασμένη υπερλιπιδαιμία και η συσχέτισημε τα αντίστοιχα υπερηχογραφικά ευρήματα, καθώς και η επίδραση της εζετιμίμπης σε συνδυασμό με σιμβαστατίνη στην αγγειακή φλεγμονή στις δύο ομάδες ασθενών. Υλικό και Μέθοδος: Διαδοχικοί ασθενείς με διάγνωση είτε οικογενούςετερόζυγηςυπερχοληστερολαιμίας (heFH) ή οικογενούς συνδυαστικής υπερλιπιδαιμίας (FCH) συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη. Στους ασθενείς χορηγήθηκαν είτε 40 mgσιμβαστατίνης ή 40 mgσιμβαστατίνης και 10 mgεζετιμίμπης κατά τη διακριτική ευχέρεια του ιατρού. Οι ασθενείς με σύνδρομα οικογενούςυπερλιπιδαιμίας που αρνήθηκαν τη θεραπεία με στατίνη χρησιμοποιήθηκαν σαν ομάδα ελέγχου. Το έσω-μέσο πάχος της κοινής καρωτιδικής αρτηρίας (ccIMT) μετρήθηκε και οι μετρήσεις θερμοκρασίας ΔΤ (μέγιστες-ελάχιστες) διενεργήθηκαν σε κάθε καρωτιδική αρτηρία κατά την αξιολόγηση ακτινομετρίας μικροκυμάτων(ΑΜ). Οι μετρήσεις υπερήχου καρωτίδας, ΑΜ, λιπιδαιμικού προφίλ και C-αντιδρώσας πρωτεΐνης επαναλήφθηκαν στους 6 μήνες. Αποτελέσματα: Συνολικά 115 ασθενείς συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη. Από αυτούς, 40 ασθενείς έλαβαν σιμβαστατίνη (19 heFH και 21 FCH), 41 σιμβαστατίνη + εζετιμίμπη (31 heFH και 10 FCH) και 34 (21 heFH και 13 FCH) καθόλου στατίνη. Οι θερμοκρασίες της καρωτιδικής αρτηρίας μειώθηκαν σημαντικά στους 6 μήνες σε ασθενείς με οικογενήυπερχοληστερολαιμία που έλαβαν υπολιπιδαιμική αγωγή(0.83±0.34 έναντι 0.63±0.24 oC, p=0.004 για τη σιμβαστατίνη, 1.00±0.38 έναντι 0.69±0.23 oC, p&lt;0.001 για σιμβαστατίνη + εζετιμίμπη) αλλά δεν καταγράφηκαν αλλαγές στην ομάδα ελέγχου (0.72±0.26 έναντι 0.70±0.26 oC, p=0.86). Συμπεράσματα:Hυπολιπιδαιμική θεραπεία μείωσε τις θερμοκρασίες της καρωτιδικής αρτηρίας σε ασθενείς με σύνδρομα οικογενούςυπερλιπιδαιμίας.BACKGROUND: Microwave radiometry (MWR) assess non-invasively carotid artery temperatures reflecting inflammation. In the present study we aimed to investigate the impact of hypolipidemic therapy either with simvastatin or with combination simvastatin plus ezetimibe on carotid artery temperatures of patients with familial hyperlipidemia syndromes (FHS). METHODS: Consecutive patients with diagnosis of either familial heterozygous hypercholesterolemia (heFH) or familial combined hyperlipidemia (FCH) were included in the study. Patients were assigned to either simvastatin 40 mg or simvastatin 40 mg plus ezetimibe 10mg according to the discretion of the physician. FHS patients who refused statin therapy were used as control group. Common carotid intima-media thickness (ccIMT) was measured and ΔΤ (maximum-minimum) temperature measurements were performed across each carotid during MWR evaluation. RESULTS: In total 115 patients were included in the study. Of them 40 patients received simvastatin (19 heFH and 21 FCH),41 simvastatin+ezetimibe (31heFH and 10 FCH) and 34 (21 heFH and 13 FCH) no statin. Carotid artery temperatures were significantly reduced at 6 months in FH patients who received hypolipidemic treatment (0.83±0.34 versus 0.63±0.24 oC, p=0.004 for simvastatin, 1.00±0.38 versus 0.69±0.23 oC, p&lt;0.001 for simvastatin+ezetimibe), but no change was recorded in controls (0.72±0.26 versus 0.70±0.26 oC, p=0.86). CONCLUSIONS:Hypolipidemic therapy reduced carotid temperatures in FHS patient

The effect of static compression on the progression of bone healing. An experimental study on rabbits

We aimed to evaluate the effect of static compression on the progression of mid-diaphyseal bone healing. For this purpose, we used thirty-six New Zealand rabbits that were submitted to iatrogenic fracture of the tibial diaphysis that was reduced and stabilized using external fixation, with and without the application of static compression. Three-point bending was applied in order to assess the mechanical strains of the tibial bone healing. Samples from the callus were obtained in order to examine histomorphologically the biomechanical effect of repeated compression at the fracture site and to evaluate the progression of bone healing at different time intervals. Statistically significant differences were found between the three and six weeks concerning the parameters of fracture load, stiffness and toughness in favor of the group submitted to compression. Histomorphological evaluation confirmed that progression of fracture healing was more rapid under compression loading. We concluded that compression applied on the fracture edges enhances bone healing