Doğuştan kalça çıkığının cerrahi tedavisinde Salter' in innominat osteotomisi ve femur başı avasküler nekrozu

The most important complication during treatment of congenital distocation of the hip is the avascular necrosis of the femoral head, and it is always iatrogenic. In this retrospective study, Şalter's innominate osteotomy, following preliminary 'split Russell' traction for 2 weeks, was applied to 45 hips of 28 cases which were diagnosed as typical congenital hip dislocation, and directly to 17 hips of 13 cases that were diagnosed as congenital acetabular dysplasia; totally 62 hips of 41 cases were followed for the development of postoperative avascular necrosis. The average patient age at the time of operation was 24.3 (18-46) months, with a follow-up ranging from 1 to 8 years (average 62 months). During the follow-up period; two hips had developed type 1 avascular necrosis, one hip type 2, one hip type 3 and one hip type 4, having the ra-tio of 8.06 %. The authors think that this low ratio is due to preliminary split Russe/ traction performed for all typical dislocated hips, and postoperative immobilization of all hips in neutral (human) position.Doğuştan kalça çıkığının (DKÇ) tedavisi sırasında gelişen en önemli komplikasyon femur başının avasküler nekrozu (AVN)'dur ve iyatrojenik özellik taşır. Bu çalışmada, tipik DKÇ tanısı konmuş 28 olguya ait 45 kalçaya 2 haftalık 'split Russell' yumuşak doku fraksiyonunun ardından Salter"in innominat osteotomisi (SlO) uygulanmış, ayrıca doğuştan asetabulum displazisi tanısı konmuş 13 olguya ait 17 kalçaya doğrudan Şalter osteotomisi yapılmış, böylece toplam 41 çocuğa ait 62 kalça ameliyat sonrası AVN gelişimi açısından izlenmiştir. Ameliyat sırasında hastaların ortalama yaşı 24,3 (18-46) aydır ve 1-8 yıl (ortalama 62 ay) süreyle takip edilmişlerdir. Bu süre içinde iki kalçada tip 1, bir kalçada tip 2, bir kalçada tip 3 ve bir kalçada tip 4 avasküler nekroz gelişmiştir, böylece toplam AVN oranı % 8,06 olarak belirlenmiştir. Bu düşük AVN gelişme oranını yazarlar öncelikle tam çıkık kalçalarda ameliyat öncesi yumuşak doku fraksiyonu yapılmasına ve ameliyat sonrası tüm kalçalarım nötral pozisyonda tespit edilmesine bağlamaktadırlar

Diz osteoartritinde lateral kapalı kama yüksek tibial osteotominin klinik sonuçları (Oblik osteotomi ve gergi bandı tespit tekniği)

Objectives: We evaluated the preliminary results of oblique and lateral closing-wedge high tibial osteotomy for medial compartment osteoarthritis of the knee. Methods: Thirty-nine patients (29 women, 10 men; mean age 53 years; range 34 to 64 years) underwent oblique and lateral closing-wedge high tibial osteotomy followed by tension band plate fixation. According to the Ahlback system, seven patients had grade II, 27 patients had grade HI, and five patients had grade IV osteoarthritis. Fixation was completed with a blade plate and two cortical screws. The results were evaluated using the Knee Society Score at the end of a mean follow-up of 23 months (range 12 to 41 months). Results: The mean pre- and postoperative Knee Society scores were 43 (range 18-72) and 80 (range 20-90), and the mean Knee Function scores were 57 (range 45-90) and 72 (range 35-90), respectively (p;lt;0.05). The mean preoperative deviation from the mechanical axis of the leg was 8.9 degrees varus (range 3 to 15 degrees). A mean correction of 11.6 degrees valgus (range 7 to 18 degrees) was afforded in order to obtain a slight valgus alignment. The mean postoperative femorotibial angle was 171 degrees (range 162-183 degrees). Complications were seen in 11 patients, which included severe overcorrection, fixation failure, transient nerve palsy, or pain over the fibular osteotomy site. Conclusion: Oblique high tibial osteotomy combined with tension band fixation is an effective procedure providing secure and durable fixation to allow early motion. It should be recalled that a high complication rate is likely during the learning curve, which adversely influences the clinical results.Amaç: Diz medial kompartman osteoartritinde uyguladığımız oblik ve lateral kapalı kama yüksek tibial osteotominin (OKK-YTO) erken dönem klinik sonuçları değerlendirildi. Çalışma planı: Otuz dokuz hastanın (29 kadın, 10 erkek; ort. yaş 53; dağılım 34-64) dizinde medial kompartman osteoartritinde OKK-YTO ve gergi bandı prensibi ile tespit uygulandı. Ahlback sınıflamasına göre hastaların yedisinde evre II, 27'sinde evre III, beşinde evre IV osteoartrit vardı. Tespit için kama plak ve iki adet kortikal vida kullanıldı. Sonuçlar Amerikan Diz Derneği skoru kullanılarak değerlendirildi. Ortalama izlem süresi 23 ay (dağılım 12-41 ay) idi. Sonuçlar: Ortalama diz skoru 43 puandan (dağılım 18-72) 80 puana (20-90), fonksiyonel skor ise 57 puandan (45-90) 72 puana (35-90) yükseldi (p0.05). Hastaların ameliyat öncesi ortalama 8.9 derece (3-15°) olan varus dizilimini düzeltmek amacıyla ortalama 11.6 derece (7-T8°) valgizasyon uygulandı. Son kontrolde elde edilen ferhorotibial açı değeri ortalaması 171 derece (162-183°) bulundu. Ameliyat sonrası dönemde 11 hastada aşırı düzeltme, tespit yetersizliği, geçici sinir felci ve fibula osteotomi bölgesinde duyarlılık gibi farklı komplikasyonlar saptandı. Çıkarımlar: Oblik yüksek tibial osteotomi ve gergi bandı tespit tekniği, sağladığı rijid tespit sayesinde erken aktif harekete izin veren etkili bir yöntemdir. Ancak, öğrenme sürecinde yüksek oranda komplikasyon ile karşılaşılabilir. Komplikasyon ameliyat başarısını olumsuz etkiler

DİZ OSTEOARTRİTİNİN CERRAHİ TEDAVİSİNDE ATROSKOPİK DEBRİDMANIN YERİ

Bu çalışmanın amacı, atroskopik debridman cerrahisine en uygun adayların belirlenmesidir

El bileğinde dev hücreli tümör: Yirmi üç olgunun incelenmesi

Objectives: We evaluated patients who underwent surgical treatment for giant cell tumor of the wrist with regard to recurrence rates, factors influencing tumor recurrence, complications, and postoperative functional and emotional status of the patients. Methods: The study included 23 patients (6 males, 17 females; mean age 31.6 years; range 12 to 74 years) who were treated surgically for giant cell tumor of the wrist. The grading, assessment of surgical margins, and functional evaluation were performed according to the Enneking;amp;#8217;s criteria. The effects of tumor volume, soft tissue extension, and selected surgical therapy on recurrence were investigated. Joint movements and stability, postoperative pain, presence of deformity, muscle strength, limitations in functional activities, and patient satisfaction were evaluated. The mean follow-up period was 6.7 years. Results: Of all the patients, 69% had stage 2 and 23% had stage 3 tumors. There was no significant correlation between tumor volume and recurrence (p=0.22). Recurrences were observed in three (33%) of nine patients with soft tissue extension and in four (28.6%) of 14 patients without soft tissue extension. Recurrence rates were 33.3% in those who were treated by curettage alone (n=3), 50% with curettage and grafting (n=6), 50% with curettage and bone cement (n=2), and 16% in those who underwent wide excision (n=12). Conclusion: The most important factor influencing recurrence rate in giant cell tumors is the extent of surgical resection. At least marginal resection must be considered in patients with stage 2 and 3 lesions especially in cases with soft tissue extension. Adjunctive therapy should be added if curettage is considered.Amaç: Bu çalışmada el bileğinde dev hücreli tümör saptanan olgularda, uygulanan tedaviye göre nüks oranları, bunu etkileyebilecek faktörler, komplikasyonlar, hastaların ameliyat sonrası fonksiyonel ve emosyonel durumları incelendi. Çalışma planı: El bileğinde dev hücreli tümör nedeniyle cerrahi tedavi uygulanan 23 hasta (6 erkek, 17 kadın; ort. yaş 31.6; dağılım 12-74) çalışmaya alındı. Olgularda evreleme, cerrahi sınırlar ve fonksiyonel değerlendirme Enneking ölçütlerine göre yapıldı. Tümör hacimlerinin, yumuşak doku uzanımlarının ve uygulanan cerrahi tedavi türlerinin nükse etkisi araştırıldı. Eklem hareketi, eklem stabilitesi, ameliyat sonrası ağrı, deformite oluşumu, kas gücü, fonksiyonel aktivitelerde kısıtlılık ve hasta memnuniyeti değerlendirildi. Ortalama izlem süresi 6.7 yıldı. Sonuçlar: Hastaların %69’unda evre 2, %23’ünde evre 3 tümör saptandı. Tümör hacimlerinin nüksle anlamlı ilişkisi saptanamadı (p=0.22). Yumuşak doku uzanımı olan dokuz hastanın üçünde (%33.3), yumuşak doku uzanımı olmayan 14 hastanın dördünde (%28.6) nüks görüldü. Nüks oranları, sadece küretaj (n=3) yapılanlarda %33.3, küretaj+greftlemede (n=6) %50, küretaj + çimentolamada (n=2) %50 ve geniş eksizyon (n=12) uygulananlarda %16 idi. Kontrollerde hastaların hiçbirinde metastaz görülmedi. Fonksiyonel sonuçlar olguların %78’inde iyi veya çok iyi bulundu. Çıkarımlar: Dev hücreli tümörlerde nüksü etkileyen en önemli faktör cerrahi eksizyonun miktarıdır. Evre 2 ve 3 tümörlerde, eğer belirgin yumuşak doku uzanımı varsa seçilecek cerrahi tipi en az marjinal eksizyon olmalı, eğer küretaj düşünülüyorsa mutlaka lokal etkili ajanlar ilave edilmelidir