Czy możliwe jest bezpieczne skrócenie czasu hospitalizacji pacjentów po zabiegu implantacji stymulatora dwujamowego serca w ośrodku wysoko specjalistycznym?

Wstęp: Pomimo stale wzrastającej liczby implantowanych stymulatorów nie ma jednoznacznych zaleceń dotyczących bezpiecznego czasu hospitalizacji chorych po implantacji stymulatora serca. Czas hospitalizacji pacjenta po zabiegu implantacji stymulatora dwujamowego, zwłaszcza w ośrodku wysoko specjalistycznym, stanowi istotny czynnik, który można zmodyfikować, chcąc obniżyć koszty leczenia. Celem pracy była ocena bezpieczeństwa skrócenia czasu hospitalizacji pacjenta po implantacji stymulatora dwujamowego w ośrodku wysoko specjalistycznym. Materiał i metody: W latach 2002–2004 w Klinice Kardiologii IK AM pacjentów zakwalifikowanych do zabiegu implantacji stymulatorów dwujamowych podzielono na dwie grupy w zależności od trybu przyjęcia, a następnie objęto ich prospektywną obserwacją. Grupę I stanowiło 42 kolejnych pacjentów przyjętych do kliniki w sposób planowy — po zabiegu implantacji hospitalizacja w klinice trwała 3–7 dni (śr. 3,6 ± 2,1 dnia). Grupę II stanowiło 38 kolejnych osób przyjętych do kliniki z innych oddziałów internistyczno-kardiologicznych. Po 24 godzinach od zabiegu implantacji stymulatora serca pacjentów z grupy II przewożono do ośrodków macierzystych. W każdym przypadku podejrzenia zaburzeń pracy stymulatora w zapisie EKG i/lub wystąpienia powikłań miejscowych pacjent w trybie pilnym mógł być skonsultowany w ośrodku wysoko specjalistycznym. W 1. dobie oraz 3 miesiące po implantacji sprawdzano następujące parametry: próg stymulacji w przedsionku i komorze, średnią wartość amplitudy załamka P oraz załamka R, oporność elektrod, działanie loży stymulatora. Wykonano badanie RTG klatki piersiowej w celu oceny zarówno pozycji elektrod endokawitarnych (w przedsionku i komorze), jak i prawidłowości w rysunku pól płucnych w celu wykluczenia odmy. U wszystkich chorych w dniu zabiegu i 3 miesiące po nim przeprowadzano 24-godzinne badanie EKG metodą Holtera, oceniając parametry, takie jak: nieskuteczna stymulacja (FP), zaburzenia wyczuwania (FS): nadwyczuwanie (FSO) oraz niedoczuwanie (FSU). Wyniki: Czas hospitalizacji wynosił średnio w grupie I — 3,6 ± 2,4 dnia, a w grupie II — 1,4 ± 0,8 dnia (NS). U żadnego chorego z grupy II podczas hospitalizacji na rejonowych oddziałach internistycznych nie była konieczna konsultacja w ośrodku wysoko specjalistycznym. Średnie wartości ocenianych parametrów elektrycznych zarówno w dniu zabiegu, jak i 3 miesiące po nim nie różniły się statystycznie między grupami, a ich wartości były prawidłowe. U wszystkich pacjentów z obu grup stwierdzono prawidłowe położenie elektrod w przedsionku i komorze. U żadnego chorego nie stwierdzono odmy. U 5 osób (12%) z grupy I i u 4 chorych (10%) z grupy II (NS) dzień po zabiegu stwierdzono powierzchowny krwiak. Nie odnotowano natomiast krwiaka wymagającego interwencji chirurgicznej. Prawidłowo zagojone rany stwierdzono u wszystkich chorych w obu grupach 3 miesiące po przeprowadzeniu implantacji. U 14% pacjentów z grupy I i u 18% chorych z grupy II stwierdzono zaburzenia typu undersensing załamka P. Średnia liczba tych incydentów wynosiła 300 ± 240/d. (20–1200 incydentów) w grupie I i 270 ± 190/d. (60–900 incydentów) w grupie II. Różnice te nie były istotne statystyczne. Najczęstszym zaburzeniem sterowania w kanale komorowym było nadwyczuwanie — sterowanie załamkiem T — 12% w grupie I i 11% w grupie II (NS), które powodowało przejściową bradykardię z przerwami w pracy stymulatora do 1600 ms, bez objawów klinicznych. Nie stwierdzono zaburzeń stymulacji zarówno w przedsionku, jak i w komorze. Po zmianie parametrów stymulatora w kolejnym zapisie EKG metodą Holtera u 2 pacjentów (5%) obserwowano tylko pojedyncze incydenty zaburzeń wyczuwania w kanale przedsionkowym, maksymalnie do 20/d. w grupie I i 48/d. u 1 osoby (3%) z grupy II (NS). Wnioski: Implantacja stymulatora dwujamowego z 24-godzinną hospitalizacją w ośrodku wysoko specjalistycznym może być bezpieczną procedurą. Prawidłowe parametry stymulacji i brak powikłań miejscowych 24 godziny po implantacji mogą być podstawą do skrócenia czasu hospitalizacji pacjentów po implantacji stymulatorów dwujamowych. (Folia Cardiol. 2005; 12: 229–239

Czy możliwe jest bezpieczne skrócenie czasu hospitalizacji pacjentów po zabiegu implantacji stymulatora dwujamowego serca w ośrodku wysoko specjalistycznym?

Wstęp: Pomimo stale wzrastającej liczby implantowanych stymulatorów nie ma jednoznacznych zaleceń dotyczących bezpiecznego czasu hospitalizacji chorych po implantacji stymulatora serca. Czas hospitalizacji pacjenta po zabiegu implantacji stymulatora dwujamowego, zwłaszcza w ośrodku wysoko specjalistycznym, stanowi istotny czynnik, który można zmodyfikować, chcąc obniżyć koszty leczenia. Celem pracy była ocena bezpieczeństwa skrócenia czasu hospitalizacji pacjenta po implantacji stymulatora dwujamowego w ośrodku wysoko specjalistycznym. Materiał i metody: W latach 2002–2004 w Klinice Kardiologii IK AM pacjentów zakwalifikowanych do zabiegu implantacji stymulatorów dwujamowych podzielono na dwie grupy w zależności od trybu przyjęcia, a następnie objęto ich prospektywną obserwacją. Grupę I stanowiło 42 kolejnych pacjentów przyjętych do kliniki w sposób planowy — po zabiegu implantacji hospitalizacja w klinice trwała 3–7 dni (śr. 3,6 ± 2,1 dnia). Grupę II stanowiło 38 kolejnych osób przyjętych do kliniki z innych oddziałów internistyczno-kardiologicznych. Po 24 godzinach od zabiegu implantacji stymulatora serca pacjentów z grupy II przewożono do ośrodków macierzystych. W każdym przypadku podejrzenia zaburzeń pracy stymulatora w zapisie EKG i/lub wystąpienia powikłań miejscowych pacjent w trybie pilnym mógł być skonsultowany w ośrodku wysoko specjalistycznym. W 1. dobie oraz 3 miesiące po implantacji sprawdzano następujące parametry: próg stymulacji w przedsionku i komorze, średnią wartość amplitudy załamka P oraz załamka R, oporność elektrod, działanie loży stymulatora. Wykonano badanie RTG klatki piersiowej w celu oceny zarówno pozycji elektrod endokawitarnych (w przedsionku i komorze), jak i prawidłowości w rysunku pól płucnych w celu wykluczenia odmy. U wszystkich chorych w dniu zabiegu i 3 miesiące po nim przeprowadzano 24-godzinne badanie EKG metodą Holtera, oceniając parametry, takie jak: nieskuteczna stymulacja (FP), zaburzenia wyczuwania (FS): nadwyczuwanie (FSO) oraz niedoczuwanie (FSU). Wyniki: Czas hospitalizacji wynosił średnio w grupie I — 3,6 ± 2,4 dnia, a w grupie II — 1,4 ± 0,8 dnia (NS). U żadnego chorego z grupy II podczas hospitalizacji na rejonowych oddziałach internistycznych nie była konieczna konsultacja w ośrodku wysoko specjalistycznym. Średnie wartości ocenianych parametrów elektrycznych zarówno w dniu zabiegu, jak i 3 miesiące po nim nie różniły się statystycznie między grupami, a ich wartości były prawidłowe. U wszystkich pacjentów z obu grup stwierdzono prawidłowe położenie elektrod w przedsionku i komorze. U żadnego chorego nie stwierdzono odmy. U 5 osób (12%) z grupy I i u 4 chorych (10%) z grupy II (NS) dzień po zabiegu stwierdzono powierzchowny krwiak. Nie odnotowano natomiast krwiaka wymagającego interwencji chirurgicznej. Prawidłowo zagojone rany stwierdzono u wszystkich chorych w obu grupach 3 miesiące po przeprowadzeniu implantacji. U 14% pacjentów z grupy I i u 18% chorych z grupy II stwierdzono zaburzenia typu undersensing załamka P. Średnia liczba tych incydentów wynosiła 300 ± 240/d. (20–1200 incydentów) w grupie I i 270 ± 190/d. (60–900 incydentów) w grupie II. Różnice te nie były istotne statystyczne. Najczęstszym zaburzeniem sterowania w kanale komorowym było nadwyczuwanie — sterowanie załamkiem T — 12% w grupie I i 11% w grupie II (NS), które powodowało przejściową bradykardię z przerwami w pracy stymulatora do 1600 ms, bez objawów klinicznych. Nie stwierdzono zaburzeń stymulacji zarówno w przedsionku, jak i w komorze. Po zmianie parametrów stymulatora w kolejnym zapisie EKG metodą Holtera u 2 pacjentów (5%) obserwowano tylko pojedyncze incydenty zaburzeń wyczuwania w kanale przedsionkowym, maksymalnie do 20/d. w grupie I i 48/d. u 1 osoby (3%) z grupy II (NS). Wnioski: Implantacja stymulatora dwujamowego z 24-godzinną hospitalizacją w ośrodku wysoko specjalistycznym może być bezpieczną procedurą. Prawidłowe parametry stymulacji i brak powikłań miejscowych 24 godziny po implantacji mogą być podstawą do skrócenia czasu hospitalizacji pacjentów po implantacji stymulatorów dwujamowych. (Folia Cardiol. 2005; 12: 229–239

Migotanie przedsionków u pacjentów z kardiowerterem-defibrylatorem

Wstęp: Wśród pacjentów poddawanych zabiegowi implantacji kardiowertera-defibrylatora (ICD) z powodu groźnych arytmii komorowych są także osoby z utrwalonym migotaniem przedsionków (AF). U tych chorych istnieje możliwość nieoczekiwanego powrotu rytmu zatokowego w związku z interwencją ICD. W pracy zawarto opis 3 kolejnych przypadków pacjentów, u których obserwowano to zjawisko. Celem opracowania była ocena częstości tego zjawiska oraz próba określenia czynników sprzyjających powrotowi rymu zatokowego w tej specyficznej grupie. Materiał i metody: W grupie pierwszych 30 pacjentów poddanych implantacji ICD w rzeszowskim ośrodku u 3 chorych (3 mężczyzn w wieku 68-78 lat) przed zabiegiem rozpoznano utrwalone AF. Byli to pacjenci z wieloletnim AF, ciężkim uszkodzeniem serca oraz zaawansowaną niewydolnością serca. Wyniki: U wszystkich 3 chorych stwierdzono powrót rytmu zatokowego w różnych sytuacjach: w trakcie zabiegu implantacji ICD, jako efekt interwencji kardiowertera-defibrylatora w czasie hospitalizacji bądź w domu. Wnioski: Migotanie przedsionków stwierdzono u 3 pacjentów (10%) z 30-osobowej grupy badanej i u wszystkich obserwowano powrót rytmu zatokowego, który może się wiązać z konfiguracją cewek elektrody defibrylującej oraz leczeniem amiodaronem. Implantacja ICD powinna być dodatkowym argumentem wskazującym na celowość antykoagulacji w tej grupie. Omawiane zagadnienie wymaga przeprowadzenia większych badań

Migotanie przedsionków u pacjentów z kardiowerterem-defibrylatorem

Wstęp: Wśród pacjentów poddawanych zabiegowi implantacji kardiowertera-defibrylatora (ICD) z powodu groźnych arytmii komorowych są także osoby z utrwalonym migotaniem przedsionków (AF). U tych chorych istnieje możliwość nieoczekiwanego powrotu rytmu zatokowego w związku z interwencją ICD. W pracy zawarto opis 3 kolejnych przypadków pacjentów, u których obserwowano to zjawisko. Celem opracowania była ocena częstości tego zjawiska oraz próba określenia czynników sprzyjających powrotowi rymu zatokowego w tej specyficznej grupie. Materiał i metody: W grupie pierwszych 30 pacjentów poddanych implantacji ICD w rzeszowskim ośrodku u 3 chorych (3 mężczyzn w wieku 68-78 lat) przed zabiegiem rozpoznano utrwalone AF. Byli to pacjenci z wieloletnim AF, ciężkim uszkodzeniem serca oraz zaawansowaną niewydolnością serca. Wyniki: U wszystkich 3 chorych stwierdzono powrót rytmu zatokowego w różnych sytuacjach: w trakcie zabiegu implantacji ICD, jako efekt interwencji kardiowertera-defibrylatora w czasie hospitalizacji bądź w domu. Wnioski: Migotanie przedsionków stwierdzono u 3 pacjentów (10%) z 30-osobowej grupy badanej i u wszystkich obserwowano powrót rytmu zatokowego, który może się wiązać z konfiguracją cewek elektrody defibrylującej oraz leczeniem amiodaronem. Implantacja ICD powinna być dodatkowym argumentem wskazującym na celowość antykoagulacji w tej grupie. Omawiane zagadnienie wymaga przeprowadzenia większych badań

Catheter ablation of the cavotricuspid isthmus in patients with atrial flutter: predictors of long-term outcomes

Background: Predictors of long‑term outcomes and an optimal catheter set for ablation of the cavotricuspid isthmus in patients with atrial flutter (AFL) are not well known. Aims: This study aimed to identify predictors of clinical events following ablation. Methods: We studied 741 patients (mean [SD] age, 62.2 [10.8] years; 248 women) who were followed for a mean (SD) time of 4.4 (2.7) years. The 2- versus 3‑electrode approach and clinical predictors ofclinical events during follow‑up were analyzed. Results: The 2‑electrode approach was faster (mean [SD] time, 62.5 [30.3] vs 101.4 [51] min; P < 0.001), associated with shorter fluoroscopy time (13.1 [9.3] vs 20.3 [12.4] min; P < 0.001), cost‑effective (8.29 [2.82] vs 11.89 [2.51] units; P < 0.001), and more effective (92.1% vs 86.1%; P = 0.012). The independent predictors of AFL recurrence were: calcium blocker use (hazard ratio [HR], 3.24; 95% CI, 1.64–6.4), mitral valve disease (HR, 1.82; 95% CI, 1.12–2.95), previous stroke and/ or TIA (HR, 2.38; 95% CI, 1.21–4.65), pulmonary artery dilatation (HR, 3.94; 95% CI, 1.22–12.73), and previous pulmonary embolism (HR, 3.77; 95% CI, 1.14–12.43); of atrial fibrillation (AF): previous AF (HR, 6.054; 95% CI, 4.58–8), left atrial enlargement (HR, 1.43; 95% CI, 1.12–1.81), number of antiarrhythmic drugs used (HR, 1.16; 95% CI, 1.05–1.28), and mitral valve disease (HR, 1.28; 95% CI, 1.04–1.58); of pacemaker implantation: tachycardia‑bradycardia syndrome (HR, 6.17; 95% CI, 3.16–12.05), previous second-/third‑degree atrioventricular block (HR, 29.4; 95% CI, 7.37–117.28), centrally acting hypotensive drugs (HR, 29.55; 95% CI, 6.14–142.25), aortic dilatation or aneurysm (HR, 2.58; 95% CI, 1.06–6.3), a labile international normalized ratio (HR, 3.45; 95% CI, 1.72–6.93), left bundle branch block (HR, 4.7; 95% CI, 1.49–14.82), the shortest R‑R interval during AFL (HR, 1.003; 95% CI, 1.001–1.005), previous cardiac surgery (HR, 2.69; 95% CI, 1.27–5.7), and aortic valve disease (HR, 2.22; 95% CI, 1.08–4.59). Conclusion: Ablation of cavotricuspid isthmus with a minimal number of electrodes is safe and effective. Specific predictors of clinical events during long‑term follow-up can be determined

Ultrasound‑guided venous access facilitated by the Valsalva maneuver during invasive electrophysiological procedures

Background: Data on the feasibility of an ultrasound‑guided venous access (USGVA) for catheter ablation (CA) and electrophysiological studies (EPS) in large cohorts are scarce. The impact of the Valsalva maneuver (VM), which can increase the diameter of the femoral vein (FV), on the USGVA is unknown. Aims: The study aimed to determine the impact of the VM on FV diameters during establishing the USGVA and overall safety and effectiveness profile of the USGVA in a large cohort. Methods: Consecutive patients undergoing CA and/ or EPS with the USGVA were included, and those with anatomical landmark–guided VA were recruited as controls. In a subgroup of USGVA patients, a VM‑ ‑facilitated FV puncture was performed. The measurements obtained before and during the VM were used to calculate the estimated access area (EAA) of the FV. Results: A total of 1564 ultrasound-guided FV accesses in 876 patients and 172 FV accesses in 105 patients in the anatomical‑VA group were performed. We observed no major complications associated with the USGVA. Minor adverse events related with VA were less common in the USGVA group than in controls (1.5% vs 6.7%, respectively; P = 0.001), resulting in a 4‑fold decrease in VA‑related complications. In 204 consecutive patients who underwent the VM‑facilitated USGVA, the FV diameters increased during VM in both vertical (mean [SD], 10.1 [3] mm vs 14.4 [3.2] mm; P < 0.001) and horizontal axes (10.6 [2.9] mm vs 14.5 [3.2] mm; P < 0.001). This led to the mean (SD) increase in EAA of 38%: from 0.8 (0.2)cm2 at baseline to 1.1 (0.2) cm2 during VM (P < 0.001). Conclusions: The USGVA for EPS and/ or CA is feasible. Complication rates for the USGVA are low and result in minor events. The Valsalva maneuver is a simple way to remarkably increase the femoral vein EAA and it can be helpful in performing the USGVA in difficult cases

Prognostic value of noninvasive programmed stimulation in primary prevention implantable cardioverter‐defibrillator recipients

Abstract Background Implantable cardioverter‐defibrillator (ICD) offers an opportunity to study inducibility of ventricular tachycardia (VT) or ventricular fibrillation (VF) by performing noninvasive programmed ventricular stimulation (NIPS). Whether NIPS can predict future arrhythmic events or mortality in patients with primary prevention ICD, has not yet been examined. Methods From the NIPS‐ICD study (ClinicalTrials ID: NCT02373306) 41 consecutive patients (34 males, age 64 ± 11 years, 76% ischemic cardiomyopathy [ICM]) had ICD for primary prevention indication. Patients underwent NIPS using a standardized protocol of up to three premature extrastimuli at 600, 500 and 400 ms drive cycle lengths. NIPS was classified as positive if sustained VT or VF was induced. The study endpoint was occurrence of sustained VT/VF during the follow‐up. Results At baseline NIPS, VT/VF was induced in 8 (20%) ICM patients. During the 5‐year follow‐up, the VT/VF occurred in 7 (17%) patients, all with ICM. The difference between NIPS‐inducible versus NIPS‐noninducible patients regarding VT/VF occurrence did not meet statistical significance (38% vs. 12%, log rank test p = .11). After a 5‐year follow‐up, the mortality rate was significantly higher in patients who had VT/VF induced at NIPS versus no VT/VF at NIPS (38% vs. 12%, p = .043). The occurrence of a composite endpoint consisting of VT/VF recurrence or death in patients with ICM was also most frequent in the NIPS‐inducible group (75% vs. 35%, p = .037). Conclusions Inducibility of VT/VF during NIPS in ICM patients with primary prevention ICD is associated with higher mortality and higher incidence of composite endpoint consisting of death or VT/VF during a long‐term observation