Barriers and facilitators for treatment-seeking for mental health conditions and substance misuse:Multi-perspective focus group study within the military

Background Globally, millions are exposed to stressors at work that increase their vulnerability to develop mental health conditions and substance misuse (such as soldiers, policemen, doctors). However, these types of professionals especially are expected to be strong and healthy, and this contrast may worsen their treatment gap. Although the treatment gap in the military has been studied before, perspectives of different stakeholders involved have largely been ignored, even though they play an important role. Aims To study the barriers and facilitators for treatment-seeking in the military, from three different perspectives. Method In total, 46 people participated, divided into eight homogeneous focus groups, including three perspectives: soldiers with mental health conditions and substance misuse (n = 20), soldiers without mental health conditions and substance misuse (n = 10) and mental health professionals (n = 16). Sessions were audio-taped and transcribed verbatim. Content analysis was done by applying a general inductive approach using ATLAS.ti-8.4.4 software. Results Five barriers for treatment-seeking were identified: fear of negative career consequences, fear of social rejection, confidentiality concerns, the ‘strong worker’ workplace culture and practical barriers. Three facilitators were identified: social support, accessibility and knowledge, and healthcare within the military. The views of the different stakeholder groups were highly congruent. Conclusions Barriers for treatment-seeking were mostly stigma related (fear of career consequences, fear of social rejection and the ‘strong worker’ workplace culture) and this was widely recognised by all groups. Social support from family, peers, supervisors and professionals were identified as important facilitators. A decrease in the treatment gap for mental health conditions and substance misuse is needed and these findings provide direction for future research and destigmatising interventions

Coping style and health-related quality of life in caregivers of epilepsy patients

Epilepsy has a significant impact on health-related quality of life (HRQOL) of patients and personal coping style is an important determinant. Less is known about home caregivers. This study investigates HRQOL and coping style of both patients and caregivers and their interaction. Epilepsy patients attending the outpatient clinic of the University Medical Centre in Utrecht and their caregivers were sent EQ5D and RAND-36 questionnaires. The Utrecht Coping List was used to chart personal coping styles. HRQOL scores of patients and caregivers were compared to the general Dutch population. The association between patient and caregiver HRQOL scores was calculated. A stepwise backward multivariate linear regression analysis was used to explain variances in caregiver HRQOL. Eighty-six couples (49%) returned all questionnaires. Caregiver HRQOL scores were comparable to the general Dutch population (EQ5D: 0.88–0.88; p = 0.90, RAND-36 MCS: −2 points; p = 0.16), while patients HRQOL scores were lower (EQ5D: 0.79; p < 0.01, RAND-36 MCS −10 points; p < 0.01). However, on several specific domains, associations between patient and caregiver HRQOL scores within couples were found. Passive coping style explained 50% of variation in HRQOL scores of caregivers. As a group, caregivers of epilepsy patients have normal HRQOL, but there are significant associations between patient and caregiver HRQOL scores. Improving caregiver HRQOL through interventions on coping style might benefit patients as well. Recognizing personal coping styles of both patient and caregiver should be part of a patient-oriented approach in treatment

Belemmerende en bevorderende factoren voor hulp zoeken bij psychische klachten of verslaving:Focusgroepstudie vanuit meerdere perspectieven binnen de Nederlandse krijgsmacht

Achtergrond Wereldwijd worden miljoenen mensen op het werk blootgesteld aan stressvolle factoren die de kans op het ontwikkelen van psychische klachten en/of verslaving (PK/V) verhogen (bijvoorbeeld militairen, politie, artsen). Maar het zijn ook juist deze beroepen waar men geacht wordt sterk en gezond te zijn. Hierdoor is het soms moeilijker om hulp te zoeken voor PK/V. Zo laat Engels onderzoek zien dat 60% van de militairen met PK/V hier geen professionele hulp voor zoekt. Eerder onderzoek naar hulp zoeken voor PK/V richtte zich met name op het perspectief van militairen met PK/V, waarbij andere belangrijke perspectieven niet meegenomen werden. Daarnaast is dit probleem niet eerder onderzocht binnen de Nederlandse krijgsmacht. Doel Het doel van de huidige studie was de belemmerende en bevorderende factoren voor het zoeken van hulp voor PK/V in kaart te brengen binnen de Nederlandse krijgsmacht vanuit verschillende perspectieven. Methode In totaal hebben 46 mensen deelgenomen aan de studie verdeeld over acht focusgroepen, met drie verschillende perspectieven: vier groepen militairen met PK/V (totaal 20 deelnemers), twee groepen militairen zonder PK/V (totaal 10 deelnemers) en twee groepen zorgprofessionals (totaal 16 deelnemers). De focusgroepen zijn opgenomen en letterlijk uitgeschreven. Vervolgens is met behulp van kwalitatieve data-analysesoftware contentanalyse uitgevoerd vanuit een inductieve benadering. Resultaten Er zijn vijf belemmerende factoren voor het zoeken van hulp gevonden: (1) angst voor negatieve carrièregevolgen, (2) angst voor sociale afwijzing, (3) zorgen rond de vertrouwelijkheid, (4) de militaire werkcultuur en (5) praktische barrières. Ook zijn drie bevorderende factoren gevonden: (1) sociale steun, (2) toegankelijkheid zorgverlening en kennis over waar hulp te verkrijgen en (3) militaire zorgverlening. Ondanks dat het onderzoek zich expliciet richtte op verschillende perspectieven kwamen de visies van de deelnemers sterk overeen. Conclusie De meeste belemmerende factoren voor het zoeken van hulp waren gerelateerd aan stigma (angst voor carrièregevolgen, sociale afwijzing en militaire werkcultuur) en dit werd benoemd door alle drie de verschillende perspectieven. Sociale steun vanuit het thuisfront, collega’s, leidinggevende en zorgprofessionals werd gezien als bevorderend voor het zoeken van hulp. De resultaten van de huidige studie geven richting voor zowel toekomstig (interventie)onderzoek als beleid, om ervoor te zorgen dat meer militairen hulp zoeken voor PK/V