Ocena wiedzy studentów pielęgniarstwa, położnictwa i opiekunów medycznych na temat postępowania w omdleniach

Wstęp. Omdlenie określane jest jako stan krótkotrwałej utraty świadomości wraz z obniżeniem tonusu mięśniowego w wyniku niedostatecznego niedotlenienia mózgu. Charakteryzuje się gwałtownym początkiem i samoistnym, całkowitym ustąpieniem. Około 30–40% wszystkich omdleń niejasnego pochodzenia stanowią omdlenia wazowagalne i są najczęstszym typem omdleń wśród dzieci i młodzieży (75–85%) oraz u osób w wieku starszym. Omdlenie należy do częstych objawów, a każda utrata przytomności zawsze budzi niepokój pacjenta i jego bliskich. Silne poczucie choroby, a nawet zagrożenia życia, które towarzyszy omdleniom powoduje obniżenie komfortu i jakości życia. Wiodącą metodą leczenia omdleń wazowagalnych jest edukacja pacjenta i jego rodziny. Dobre wyedukowanie pacjenta pomaga uniknąć sytuacji, które doprowadzają do rozwinięcia się reakcji wazowagalnej, a także pomagają nauczyć się prawidłowego postępowania w momencie pojawienia się objawów prodromalnych. Ogromne znaczenie w edukacji odgrywa pielęgniarka, dlatego tak ważne jest aby znała podstawowe zasady profilaktyki omdleń.Cel. Celem pracy była ocena wiedzy osób uczących się zawodów medycznych na temat postępowania w omdleniach.Materiał i metody. Badaniami ankietowymi objęto 133 osoby, w tym 66 (49,6%) studentów pierwszego roku II stopnia na kierunku pielęgniarstwo: (12 studentów niestacjonarnych i 54 — stacjonarnych), 39 (29,3%) studentów pierwszego roku studiów II stopnia na kierunku położnictwo (21 studentów dziennych i 18 — zaocznych) oraz 28 (21,1%) osób uczących się zawodu opiekuna medycznego. Zastosowaną metodą badawczą był sondaż diagnostyczny przeprowadzony z użyciem anonimowego kwestionariusza ankiety.Wyniki. 75% badanej grupy było świadkiem omdlenia i zdecydowana większość (97,7%) deklaruje, że wie jak pomóc osobie, która zemdlała oraz u której występują objawy prodromalne (98,5%). Aby udzielić pomocy osobie, która zemdlała najwięcej respondentów wskazało odpowiedź: „otwarcie okna” (95,4%) oraz „uniesienie nóg do góry” (92,4%), natomiast wśród 29 osób uzyskano odpowiedź, że osobę, która zemdlała należy napoić szklanką z wodą (21,8%). W przypadku wystąpienia objawów zwiastujących omdlenie najwięcej respondentów poleciłoby opuszczenie dusznego powietrza (93,9%), zmianę pozycji ciała na leżącą lub siedzącą oraz uniesienie kończyn dolnych (75,93%). Najmniej uzyskano odpowiedzi dotyczących prowokowania kaszlu (18,0%), dreptania nogami (9,02%), zgięcie brzucha (9,77%) i zaciskanie pięści (5,26%).Wnioski. Badana grupa charakteryzowała się dobrą ogólną wiedzą na temat postępowania w omdleniach, przy czym lepszą wiedzą wykazały się osoby z wykształceniem wyższym. W badanej grupie rzadziej wykazywano się wiedzą zachowań w przypadku wystąpienia objawów prodromalnych takich jak stosowanie kaszlu, dreptanie w miejscu oraz napinanie ramion i nadgarstków. (PNN 2016;5(2):40–45)Introduction. Syncope is defined as a state of short-term loss of consciousness with reduction of muscle tone due to insufficient hypoxic brain. It is characterized by a sudden onset and spontaneous, complete subsiding. Approximately 30–40% of all syncopes of unclear origin represent vasovagal syncope which are the most common type among children, young people (75–85%) and in people in old age. Syncope is a common condition, and any loss of consciousness always causes concern the patient and his/her relatives. A strong sense of the disease and the risk of even life-threatening situations accompanying syncope reduces comfort and quality of life. The leading method of treatment of vasovagal syncope is to educate the patients and their families. Good education of the patient helps to avoid situations that lead to the development of a vasovagal reaction and also helps to learn the proper procedure when dealing with prodromal symptoms. A nurse has a great role in the education, therefore it is so important for her to know the basic rules of syncope prevention.Aim. The aim of the study was to assess the knowledge of learners of medical sciences on dealing with syncope.Material and Methods. The survey involved 133 patients, including 66 (49.6%) first-year students of the second degree in nursing (12 — part-time students and 54 — full-time students), 39 (29.3%) first-year students studying the second degree in midwifery (21 full-time students and 18 — part-time) and 28 (21.1%) trainees studing to be a medical caretaker. The applied research method was a diagnostic study conducted with the use of an anonymous survey questionnaire, which contained only closed questions.Results. 75% of the study group has witnessed syncope and a vast majority (97.7%) declare they know how to help the person who fainted, and who presents prodrome symptoms (98.5%). In order to assist the person who fainted most respondents indicated the answer: “opening a window” (95.4%) and “lifting the legs up” (92.4%), whereas 29 respondents said that the person who fainted should be given a glass of water (21.8%). In the event of syncope symptoms most respondents would recommend leaving the stuffy air (93.9%), change in body position to lying or sitting and lifting the lower limbs (75.93%). The smallest number of the answers obtained referred to cough provoking (18.0%), trotting (9.02%), abdominal flexion (9.77%) and clenching the fists (5.26%).Conclusions. The study group was characterized by a good general knowledge of the proceedings in syncope, with a better knowledge shown by people with higher education. More rarely the respondents demonstrated the knowledge on behavior in the case of prodromal symptoms, such as the use of cough, tripping and arms and wrists straining. (JNNN 2016;5(2):40–45

The Differences in the Diagnostic Profile in Children with Vasovagal Syncope between the Result of Head-Up Tilt Table Test

(1) Background: The features characterizing vasovagal syncope (VVS) are an important factor in the correct evaluation of diagnostic risk stratification in children and adolescents. The aim of the study was to determine the value of identifying the clinical characteristics in children with VVS. (2) Methods: We made a retrospective analysis of the medical records of 109 children with diagnosed VVS. We investigated the specific characteristics of syncope in children with VVS including the positive VVS (+) and negative VVS (−) result of the Head-Up Tilt Table Test (HUTT). (3) Results: We did not observe significant differences in the prodromal symptoms of VVS with HUTT response. In addition to typical prodromal symptoms, no difference in statistically reported palpitations (35/109 or 32.1%) and chest discomfort (27/109 or 27.7%) were recorded. Fear–pain–stress emotions as circumstances of syncope were more often reported by children with a negative HUTT (p = 0.02). Cramps–contractures (p = 0.016) and speech disorders (p = 0.038) were significantly higher in the group with negative HUTT. (4) Conclusions: There is a close relationship in the diagnostic profile between the negative and positive results of head-up tilt table test in children with vasovagal syncope

Nursing care for a patient with anorexia – case study

Wstęp. Anoreksja, jadłowstręt psychiczny (anorexia nervosa, AN) jest zaburzeniem psychicznym zaliczanym do grupy zaburzeń odżywiania, charakteryzującej się celową utratą wagi ciała przez odmawianie posiłków oraz nadmierne ćwiczenia fizyczne. Cel pracy. Określenie problemów pielęgnacyjnych występujących u pacjentki z anoreksją, przebywającej w Oddziale Psychiatrii. Materiał i metody. Materiał do badań stanowił indywidualny przypadek 16-letniej pacjentki ze zdiagnozowanym jadłowstrętem psychicznym hospitalizowanej w trybie nagłym w Oddziale Psychiatrycznym. Dane dotyczące stanu zdrowia fizycznego oraz psychicznego pacjentki pochodzą z analizy dokumentacji medycznej, obserwacji oraz przeprowadzonego wywiadu z pacjentką. Wyniki. W trakcie hospitalizacji pacjentki na oddziale psychiatrycznym udało się uzyskać docelową masę ciała wynoszącą 41 kg oraz niedopuszczono do powikłań somatycznych anoreksji. Wnioski. 1. W opiece nad pacjentem z anoreksją pielęgniarka powinna uwzględniać potrzeby biopsychospołeczne pacjenta. 2. W leczeniu anoreksji podstawową formą leczenia jest psychoterapia, natomiast farmakoterapia odgrywa najmniejszą rolę. 3. Ważne jest zaangażowanie rodziny w proces leczenia oraz wyedukowanie w przypadku wystąpienia nawrotu choroby.Background. Anorexia (anorexia nervosa, AN) is a mental disorder classified as an eating disorder, characterized by intentional weight loss through food denial and excessive exercise. Objectives. To show nursing problems occurring in a patient with anorexia, staying in a psychiatric ward. Material and methods. The work describes the individual case of a 16-year-old patient diagnosed with anorexia nervosa hospitalized in emergency in the Psychiatric Department. The data concerning the patient’s physical and mental health were obtained from the analysis of medical records, observations and interview with the patient. Results. During the hospitalization of the patient at the psychiatric ward a target body weight of 41 kg was achieved and somatic complications of anorexia were prevented. Conclusions. 1. In the care of a patient with anorexia the nurse should take into account the biopsychosocial needs of the patient. (2) In anorexia treatment the basic form of treatment is psychotherapy, while pharmacotherapy plays the smallest role. It is important to involve the family in the treatment process and to educate them in case of relapse

The Repolarization Period during the Head-Up Tilt Test in Children with Vasovagal Syncope

Background: Electrocardiography (ECG) and the head-up tilt test (HUTT) are vital in clinical work-up in children with vasovagal syncope (VVS). Ventricular repolarization parameters (QT) measured during the HUTT can be indicative of electrical instability; however, these parameters are not frequently assessed. This study aimed to investigate if ventricular repolarization parameters measured during the HUTT could be indicative of future ventricular arrhythmias in children with syncope. Methods: The shape and amplitude of the T-wave and parameters of the repolarization period (QT, QTpeak, Tpeak-Tend) were evaluated in a resting ECG performed on the first day of hospitalization and in ECGs performed during three phases of the HUTT. Results: In the after-tilt phase of the HUTT, 19/30 children displayed a change in T-wave morphology. QTc was significantly longer in VVS I compared to that in VVS II patients, but not in the controls (p = 0.092). Conclusions: We need further follow-up studies to establish the clinical importance of abnormal dynamics of the repolarization period in children with VVS and negative HUTT. Therefore, children with abnormal T-wave refraction and prolonged duration of the TpTe should remain under the care of a cardiological outpatient

Nurse of a specialist team for diagnostics and treatment of syncope – a practical guide

Introduction. Nowadays, nursing is perceived as a practical discipline, subject to processes of change towards the competence and professional independence of nurses. Propagation of the importance of the role of a specialist nursing team featured in the latest guidelines of the European Society of Cardiology (ESC) conduces to build the autonomy of this profession. Professional independence carries the increment in responsibility and competence requirements. Therefore, there is a need to collect and summarise the most important rules for dealing with syncope

The Variables of the Readiness for Discharge from Hospital in Patients after Myocardial Infarction

Discharge after myocardial infarction (MI) reduces the risk of repeated myocardial infarction and stroke and has a positive effect on the patient’s prognosis. An important element of preparation is the assessment of the patient’s readiness for discharge from hospital. This study aimed to evaluate the associations between a patient’s readiness for hospital discharge after MI, their functioning in the chronic illness, and socio-demographic and clinical variables. Methods: This was a cross-sectional, single-center study. The study was conducted among 242 patients who were hospitalized for myocardial infarction after percutaneous coronary intervention (PCI). The Readiness for Hospital Discharge After Myocardial Infarction Scale (RHD-MIS) and the Functioning in Chronic Illness Scale (FCIS) were used. Results: No statistically significant differences were found between socio-demographic and clinical factors and the overall result of the RHD-MIS (p >0.05).There is a positive correlation between hospital discharge readiness and functioning in chronic disease in patients after MI (r = 0.20; p p p p < 0.05). Conclusions: The higher the readiness for discharge from hospital, the better the patient’s functioning in the disease and the lower the impact of the disease on the patient

Rationing of Nursing Care in Intensive Care Units

The nursing practice refers to a wide range of tasks and responsibilities. In a situation where there is a problem of limited resources, nurses are forced to ration the patient&rsquo;s care&mdash;that is, minimize and skip some tasks. The main purpose of this work was to assess the rationing level of nursing care among staff in the intensive care units. Methods: The research included 150 anaesthesiological nurses in the Silesian Region in Poland. The research was conducted from July to October 2019 using the standardized Perceived Implicit Rationing of Nursing Care (PRINCA) questionnaire on rationing nursing care, assessing the quality of patient care, and job satisfaction. The Modified Fatigue Impact Scale (MFIS) standardized questionnaire was used to assess the level of fatigue of respondents in the physical, cognitive, and psychosocial spheres. Results: Sociodemographic factors, such as gender, age, place of residence, education, seniority, and type of employment were not found to affect the rationing level of nursing care in the intensive care unit. The average quality of patient care was 6.05/10 points, while the average job satisfaction rating was 7.13/10 points. Analysis of the MFIS questionnaire showed that respondents experienced fatigue between &ldquo;rare&rdquo; and &ldquo;sometimes&rdquo;, and nursing staff fatigue was the main factor for rationing care. Conclusions: The higher the level of fatigue, the greater the rationing of care and the less satisfaction from work

Hipoterapia – skuteczna terapia wieloprofilowa?

INTRODUCTION: Hippotherapy is a form of psychomotor therapy aided by a horse. Aim of the paper: The aim of the paper is to characterize hippotherapy as an effective method supporting rehabilitation of disabled people in the bio-psycho-social area. The analysis is based on a review of the literature and previous studies of this form of therapy. MATERIAL AND METHODS: The material was gathered using the ALEPH integrated library system. The literature was obtained from different databases such as PubMed and Medline. RESULTS: The research carried out to date indicates the usefulness of hippotherapy in improving the condition of patients with Cerebral Palsy (CP). The obtained results show significantly better results of rehabilitation for children with CP treated with combination therapy using PNF techniques and hippotherapy. The efficacy of hippotherapy in achieving the correct center of gravity and correct posture in children with CP was demonstrated during just one session. It has been proven that hippotherapy helps to improve gait, balance and motor function, not only in patients with CP but also in children with developmental delay, Down's syndrome, in the elderly and patients recovering after a stroke. The series of studies showed a significant impact on the level of self-esteem, life satisfaction and, most importantly, the quality of life among disabled people. CONCLUSIONS: Hippotherapy has positive therapeutic effects in patients suffering from various disabilities both within the musculoskeletal system as well as in psychological and social areas. It is an attractive and effective method of adjunctive therapy.WSTĘP: Hipoterapia jest metodą rehabilitacji psychoruchowej, w której stosuje się konie. Jest jedną z form terapii naturalnych, wykorzystującą pozytywny wpływ kontaktu ze zwierzęciem na zdrowie i samopoczucie człowieka. Jest wieloprofilową formą rehabilitacji ruchowej opartą na neurofizjologii, wciąż bardziej popularną w innych krajach Europy i w USA niż w Polsce. CEL PRACY: Celem pracy jest przedstawienie hipoterapii jako skutecznej metody wspomagającej rehabilitację w sferze biopsychospołecznej osób niepełnosprawnych. Analiza opiera się na przeglądzie piśmiennictwa i dotychczasowych badań nad tą formą terapii. MATERIAŁ I METODY: Materiał zebrano za pomocą bibliotecznej wyszukiwarki ALEPH. Piśmiennictwo pozyskano z takich baz danych, jak PubMed i Medline. WYNIKI: Przeprowadzone dotąd badania wskazują na przydatność hipoterapii w usprawnianiu chorych na mózgowe porażenie dziecięce (MPDz). Prezentowane wyniki wskazują na istotnie lepsze efekty rehabilitacji u dzieci z MPDz poddanych skojarzonemu leczeniu metodą PNF i hipoterapii. Wykazano skuteczność hipoterapii w osiągnięciu prawidłowego środka ciężkości u dzieci z MPDz, już w trakcie jednego zabiegu, oraz prawidłowej postawy ciała. Udowodniono, że hipoterapia przyczynia się do poprawy chodu, siły motorycznej i równowagi nie tylko u chorych na MPDz, ale także u dzieci z opóźnieniem rozwojowym, z zespołem Downa oraz u osób w wieku podeszłym i po udarze. W wielu badaniach potwierdzono istotny wpływ na podniesienie poziomu poczucia własnej wartości oraz jakości i satysfakcji z życia wśród osób niepełnosprawnych. WNIOSKI: Hipoterapia przynosi pozytywne efekty terapeutyczne u osób dotkniętych różnymi schorzeniami zarówno w obrębie aparatu ruchu, jak i w sferze psychicznej oraz społecznej. Jest atrakcyjną oraz skuteczną metodą wspomagania rehabilitacji

Determinants of Sleep Disorders and Occupational Burnout among Nurses: A Cross-Sectional Study

Background: The aim of the study was to assess the determinants of the sleep disorders that occur among nurses working in a shift system by assessing the influence of sociodemographic factors, the impact of shift work, and the occurrence of occupational burnout. Methods: The study included 300 nurses who work shifts in the Silesian Region (Poland). The research was conducted using standardized research tools: the Karolinska Sleepiness Scale (KSS), the Epworth Sleepiness Scale (ESS), the Athens Insomnia Scale (AIS), and the Maslach Burnout Inventory (MBI). Results: Among the sociodemographic factors, in the KSS analysis, sleep disorders were most common in men (CI: 0.038; p &lt; 0.001), in divorced individuals (CI: 1.436; p = 0.045), and in individuals who were overweight (CI: 1.927; p = 0.026). Multiple linear regression showed that sleep disorders (p &lt; 0.001) were an independent predictor of MBI among nurses who worked shifts. Conclusions: Sleep disturbances affect the burnout of nurses who work shifts