Protection of valuable areas of local cultural heritage in sustainable development. Cultural parks in the Lodz Region

Cultural park is one of the forms, in which valuable areas and historical establishments are protected under the Polish law. Protection covers “space” in its entirety with elements of wild nature and man-made structures. Such spaces have been shaped by the history of human interventions into a unique and original cultural landscape, a complex spatial structure consisting of: passages (rivers, channels, roads, and borders), plains (meadows, fields, water reservoirs, and forests), and objects (natural objects and monuments). They ensure sustainability of development processes. In circumstances created by globalisation, investment pressure, and seeking short-term benefits, comprehensive protection of valuable cultural areas acquires special importance from the point of view of sustainable growth. The paper aims to identify valuable areas of local cultural heritage in the context of sustainable development on the example of cultural parks established in the Lodz voivodeship

Wartość diagnostyczna CA125, HE4, ROMA oraz modelu regresji logistycznej w diagnistyce guzów miednicy mniejszej – doświadczenia własne

Objectives: The aim of this study was to compare and evaluate the quality of CA125, HE4, logistic regression model based on CA125 and HE4, and ROMA algorithm in preoperational differential diagnostics of the ovarian tumors. Material and methods: To the study 110 patients enrolled. Based on histopatological examination of removed tumors, they were divided into study group (56 cancer patients) and control one (nonmalignant 54 patients). Serum CA125 and HE4 concentrations were measured following a standard procedure. Results: A commonly accepted referential value for CA125 is 35 IU/ml. In our study, this cut-off value yielded very low sensitivity and specificity results (85.2% and 63.6%, respectively). When we adopted HE4 normal value to be 140 pM,the sensitivity and specificity obtained in the investigated population was 68.5% and 94.6%, respectively. When the cut-off value for HE4 was adopted as 74 pM, the sensitivity improved considerably (88.9%), but specificity decreased to 85.7%. In case of CA125 when we adopted Ca125 normal value to be 77 IU/ml, the sensitivity and specificity obtained in the investigated population was 81.5% and 83.6%, respectively. In analysis based on combination of biomarkers, the highest sensitivity was obtained for the logistic regression model based on CA125 and HE4 (89.5%). A little bit lower sensitivity was achieved for HE4 used as a single diagnostic test (88.9%). The highest specificity was observed for ROMA algorithm (94.5%). This means that ROMA algorithm is the best diagnostic tool to differentiate between the malignant and non-malignant ovarian tumors. Conclusions: 1. ROMA algorithm yielded the highest specificity and slightly lower sensitivity in the case of differential diagnosis between malignant and non-malignant ovarian tumors. Therefore, it should become a basic tool in the ovarian tumors diagnosis prior to a surgery. 2. HE4 as a single diagnostic test (based on one marker) was found to be better suited to the ovarian tumor differential diagnosis than CA125 test. 3. Combined test, based on double marker analysis, should be applied and then the risk of the ovarian cancer should be calculated. This approach is more effective than single marker analysis.Cel pracy: Celem niniejszego badania było porównanie i ocena wartości CA125, HE4, modelu regresji logistycznej oraz algorytmu ROMA w przedoperacyjnej diagnostyce różnicowej guzów przydatków. Materiał i metody: Do badania włączono 110 pacjentki, które na podstawie wyniku badania histopatologicznego usuniętych guzów podzielono na grupę badaną (56 pacjentek z nowotworami złośliwymi) i grupę kontrolną (54 pacjentek ze zmianami niezłośliwymi). Oznaczenie osoczowych stężeń CA125 oraz HE4 wykonano zgodnie z standardową procedurą. Wyniki: Powszechnie uznaną wartością graniczną dla CA125 jest 35 IU/ml. W naszym badaniu, przyjęcie tej wartości punktu odcięcia zaowocowało niskimi wartościami czułości i swoistości – odpowiednio 85,2% oraz 63,6%. Wyjściowo uznaliśmy wartość 140 pM jako punkt odcięcia (wartość sugerowana przez producenta). Dla takiego punktu odcięcia, czułość i swoistość osiągnęły odpowiednio wartość 68,5% i 94,6%. Gdy wartość punktu odcięcia dla HE4 została zmieniona na 74 pM, czułość testu wzrosła do 88,9% a swoistość zmniejszyła się do 85.7%. W przypadku CA125 zmiana wartości punktu odcięcia na 77 IU/ml spowodowała spadek czułości do 81,5% przy jednoczesnym wzroście swoistości do 83,6%. W analizach obejmujących jednocześnie obydwa markery (CA 125 i HE4), model oparty na regresji logistycznej osiągnął najwyższą czułość (89,5%). Niewiele mniejszą wartość czułości osiągnął test oparty na oznaczeniu HE4 (88,9%). Natomiast najwyższą wartość swoistości osiągnął algorytm ROMA (94,5%). Oznacza to że algorytm ROMA jest najlepszym narzędziem diagnostycznym w różnicowaniu złośliwych i niezłośliwych guzów jajnika. Wnioski: 1. Algorytm ROMA osiągnął najwyższą wartość swoistości i niewiele niższą wartość czułości jako narzędzie diagnostyczne w różnicowaniu złośliwych od niezłośliwych guzów jajnika. Dlatego powinien zostać podstawowym narzędziem diagnostycznym przed planowanym leczeniem chirurgicznym. 2. HE4 jako pojedynczy test diagnostyczny osiągnął wyższe wartości czułości i swoistości w porównaniu z CA 125. 3. Jednoczesne oznaczanie dwóch markerów (CA 125 i HE4) oraz obliczanie ryzyka wystąpienia nowotworu złośliwego jest zalecanym postępowaniem u pacjentek z guzami przydatków. Analizy oparte na dwóch markerach są bardziej efektywne niż analizy oparte na pojedynczych markerach

Paraneoplastic neurological syndromes associated with ovarian tumors

Introduction: Paraneoplastic neurological syndromes (PNS) are neurologic deficits triggered by an underlying remote tumor. PNS can antedate clinical manifestation of ovarian malignancy and enable its diagnosis at an early stage. Interestingly, neoplasms associated with PNS are less advanced and metastasize less commonly than those without PNS. This suggests that PNS may be associated with a naturally occurring antitumor response. Methods: We review the literature on the diagnosis, pathogenesis and management of PNS associated with ovarian tumors: paraneoplastic cerebellar degeneration (PCD) and anti-N-methyl-d-aspartate receptor (anti-NMDAR) encephalitis. An approach to the diagnostic workup of underlying tumors is discussed. Results: PCD can precede the manifestation of ovarian carcinoma. Anti-NMDAR encephalitis in young women appears often as a result of ovarian teratoma. Since ovarian tumors and nervous tissue share common antigens (e.g., cdr2, NMDAR), autoimmune etiology is a probable mechanism of these neurologic disorders. The concept of cross-presentation, however, seems insufficient to explain entirely the emergence of PNS. Early resection of ovarian tumors is a significant part of PNS management and improves the outcome. Conclusions: The diagnosis of PNS potentially associated with ovarian tumor indicates a need for a thorough diagnostic procedure in search of the neoplasm. In some patients, explorative laparoscopy/laparotomy can be considered

Prognostic factors in patients surgically treated after hip fracture

Wstęp: Osteoporoza z racji zmian demograficznych oraz nieprawidłowego stylu życia społeczeństw rozwiniętych stała się poważnym problemem społecznym. Złamanie bliższego końca kości udowej stanowi jej najpoważniejsze powikłanie, związane z dużą śmiertelnością lub trwałymi następstwami. Celem pracy była ocena wpływu wybranych czynników socjoekonomicznych i czasu interwencji chirurgicznej na rokowanie. Materiał i metody: W badaniu uczestniczyło 148 pacjentów (114 kobiet i 34 mężczyzn) w wieku od 48 do 93 lat, po operacyjnym leczeniu złamania bliższego końca kości udowej, wśród których przeprowadzono badanie ankietowe. Wyniki: W trakcie rocznej obserwacji zmarło 34 pacjentów, co stanowiło 23% badanej grupy. Kolejnych porównań dokonano w dwóch grupach. Wśród 114 pacjentów, którzy przeżyli roczną obserwację (grupa A) oraz w grupie pacjentów, którzy zmarli (grupa B). Średnia wieku pacjentów z grupy A wynosiła 76,3 lata , a dla pacjentów grupy B &#8212; 82,6 lat (p < 0,05). W grupie A przed złamaniem 79,8% pacjentów deklarowało pełna samodzielność, w porównaniu do 44,1 % w grupie B (p < 0,05). Regularnie uprawiało różne formy aktywności fizycznej 39,5% z grupy A i 11,8% w grupie B (p < 0,05). Aktywne spędzaniu czasu poza domem zgłaszało 32,5 % chorych w grupie A vs 14,7% w grupie B. Złamanie wpłynęło niekorzystnie na sytuację materialną pacjentów. Nie stwierdzono zależności między szybkością operacji a rokowaniem pacjentów. Wnioski: 1. Złamanie bliższego końca kości udowej mimo zastosowania leczenia zabiegowego nadal obarczone jest dużym ryzykiem zgonu. 2. Duża aktywność fizyczna, szczególnie poza domem, samodzielność oraz posiadanie partnera wpływają korzystnie na rokowanie pacjentów po złamaniu bliższego końca kości udowej. 3. Złamanie bliższego końca kości udowej ma negatywny wpływ na sytuację materialną pacjentów. 4. Szybkość interwencji chirurgicznej po złamaniu bliższego końca kości udowej nie ma wpływu na przeżywalność. (Endokrynol Pol 2013; 64 (2): 108&#8211;113)Introduction: By the impact of demographic changes and as the result of the &#8216;incorrect&#8217; lifestyles pursued in developed societies, osteoporosis has become a serious social problem. Hip fracture is the most serious complication of osteoporosis and is associated with high mortality rates or permanent health impairment. The goal of this study was an evaluation of the impact of selected socio-economic factors and of the time period from fracture to surgical intervention on the patient&#8217;s prognosis. Material and methods: A group of 148 patients (114 women and 34 men) participated in the study, their age varying between 48 and 93 years, all of them after surgical treatment of hip fracture. A questionnaire study was carried out, encompassing all the participants. Results: During a year-long follow up, thirty-four (34) patients, i.e. 23% of the whole group, passed away. Further comparisons were performed between two groups: Group A &#8212; 114 patients, who survived the follow up period, and Group B &#8212; those who died. The mean age of patients was 76.3 and 82.6 years in Groups A and B, respectively (p < 0.05). In Group A, 79.8% of the patients declared full self-dependence prior to fracture episode vs. 44.1% of the patients in Group B (p < 0.05). Regular physical activity &#8212; in various forms &#8212; was undertaken by 39.5% of the patients in Group A and 11.8% of those in Group B (p < 0.05). Active ways of spending outdoor time were reported by 32.5% of the patients in Group A vs. 14.7% in Group B (p < 0.05). Fracture unfavourably influenced the material situation of affected patients. No relationship was found between the time period from fracture to surgery and the patient&#8217;s prognosis. Conclusions: 1. Despite the currently available surgical treatment methods, hip fracture is still laden with a high risk of fatality. 2. High physical activity, especially outdoors, self-dependence and having a partner positively influence patient&#8217;s prognosis after hip fracture. 3. Hip fracture negatively changes the material situation of patients. 4. The length of time from hip fracture to operation has no effect on the survival rate. (Endokrynol Pol 2013; 64 (2): 108&#8211;113

Ultraviolet radiation triggers apoptosis of fibroblasts and skin keratinocytes mainly via the BH3-only protein Noxa

To identify the mechanisms of ultraviolet radiation (UVR)–induced cell death, for which the tumor suppressor p53 is essential, we have analyzed mouse embryonic fibroblasts (MEFs) and keratinocytes in mouse skin that have specific apoptotic pathways blocked genetically. Blocking the death receptor pathway provided no protection to MEFs, whereas UVR-induced apoptosis was potently inhibited by Bcl-2 overexpression, implicating the mitochondrial pathway. Indeed, Bcl-2 overexpression boosted cell survival more than p53 loss, revealing a p53-independent pathway controlled by the Bcl-2 family. Analysis of primary MEFs lacking individual members of its BH3-only subfamily identified major initiating roles for the p53 targets Noxa and Puma. In the transformed derivatives, where Puma, unexpectedly, was not induced by UVR, Noxa had the dominant role and Bim a minor role. Furthermore, loss of Noxa suppressed the formation of apoptotic keratinocytes in the skin of UV-irradiated mice. Collectively, these results demonstrate that UVR activates the Bcl-2–regulated apoptotic pathway predominantly through activation of Noxa and, depending on cellular context, Puma

The roles of DNA, RNA and histone methylation in ageing and cancer.

Chromatin is a macromolecular complex predominantly comprising DNA, histone proteins and RNA. The methylation of chromatin components is highly conserved as it helps coordinate the regulation of gene expression, DNA repair and DNA replication. Dynamic changes in chromatin methylation are essential for cell-fate determination and development. Consequently, inherited or acquired mutations in the major factors that regulate the methylation of DNA, RNA and/or histones are commonly observed in developmental disorders, ageing and cancer. This has provided the impetus for the clinical development of epigenetic therapies aimed at resetting the methylation imbalance observed in these disorders. In this Review, we discuss the cellular functions of chromatin methylation and focus on how this fundamental biological process is corrupted in cancer. We discuss methylation-based cancer therapies and provide a perspective on the emerging data from early-phase clinical trial therapies that target regulators of DNA and histone methylation. We also highlight promising therapeutic strategies, including monitoring chromatin methylation for diagnostic purposes and combination epigenetic therapy strategies that may improve immune surveillance in cancer and increase the efficacy of conventional and targeted anticancer drugs

Wpływ kompetencji społecznych lekarzy na stosowanie się do zaleceń lekarskich przez pacjentów przyjmujących leki na osteoporozę – badanie na grupie Polek po menopauzie

Objective: The aim of the study was to examine the impact of social competence of physicians on the effectiveness of patient compliance and persistence with therapy. Material and methods: The study included physicians and their patients, previously diagnosed with osteoporosis, and eligible to receive pharmacological treatment. The physicians were evaluated with the Social Competence Questionnaire involving three dimensions: social exposure, intimacy and assertiveness, as well as in the combined scale. All patients in the study group were prescribed the same medication: alendronate once a week. Compliance and persistence of the patients were juxtaposed with social interaction skills of physicians during 7 scheduled appointments at 2-month intervals. Results: Doctor’s effectiveness in situations demanding close interpersonal contact was higher in the group with good compliance - group A (pIntencją autorów było zbadanie wpływu kompetencji społecznych lekarza na wytrwałość pacjenta w leczeniu oraz poziom stosowania się chorego do zaleceń lekarskich. Materiał i metody: Projekt badania zakładał udział lekarzy oraz pacjentów, z uprzednio zdiagnozowaną osteoporozą, bez przeciwwskazań do farmakologicznego leczenia osteoporozy. Poziom kompetencji społecznych lekarzy oceniono przy użyciu Kwestionariusza Kompetencji Społecznych (KKS), w 3 wymiarach: Intymność, Ekspozycja Społeczna, Asertywność oraz w Skali Łącznej. Wszyscy pacjenci otrzymali receptę na ten sam lek- alendronian przyjmowany raz w tygodniu. Poprawność stosowania się do zaleceń i wytrwałość w terapii analizowano względem poziomu kompetencji społecznych lekarzy, podczas 7 wizyt pacjentów w dwumiesięcznych odstępach. Wyniki: Efektywność działań lekarzy w sytuacjach wymagających bliskiego interpersonalnego kontaktu była wyższa w grupie A- pacjentów dobrze współpracujących (

Subclinical target organ damage in patients with essential hypertension

W ostatnich dekadach dokonał się znaczący postęp w możliwościach oceny struktury i funkcji układu sercowo-naczyniowego, który u chorych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym umożliwił ocenę wczesnych zmian w obrębie serca i naczyń. Za najbardziej charakterystyczne zmiany w sercu w przebiegu nadciśnienia uważa się pogrubienie ścian, wzrost masy mięśnia lewej komory, przebudowę komory oraz dysfunkcję rozkurczową. Przyjmuje się, że u chorych z nadciśnieniem tętniczym pogrubienie błony wewnętrznej i środkowej oceniane najczęściej w obrębie tętnicy szyjnej poprzedza rozwój ogniskowych zmian miażdżycowych. Badania rozpoczęte na początku lat 90. ubiegłego wieku dostarczyły dowodów wskazujących na rozwój dysfunkcji śródbłonka w przebiegu nadciśnienia tętniczego. Mikroalbuminuria należy do najwcześniejszych objawów uszkodzenia nerek w przebiegu nadciśnienia i zaliczana jest do najważniejszych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego. Wyniki dotychczasowych badań wskazują na związek mikroalbuminurii zarówno z klasycznymi, jak i nowo poznanymi czynnikami ryzyka.Assessment of subclinical target organ damage is a key element in the management of patients with hypertension. Impaired diastolic function and increased LV mass are common findings in hypertensive patients and may occur early in the natural history of hypertension. Ultrasonographic measurements of intima-media thickness (IMT) in carotid arteries are being applied extensively and have been regarded as a valid indicator of atherosclerosis. Several studies showed association between IMT and hypertensive target organ damage, cardiovascular events and risk factors. Microalbuminuria is a marker for generalized vascular dysfunction, is the earliest sign of nephropathy and predicts target organ damage, notably renal disease. Hypertensive patients with microalbuminuria had a significantly higher prevalence of CAD, LV hypertrophy, MI and stroke. The modern goal of the treatment of hypertension is to prevent progression, or even to reverse, subclinical target organ damage

Wartość diagnostyczna HE4 i CA125 w wykrywaniu i różnicowaniu typu I i II raka jajnika

Objectives: The aim of this study was to assess the sensitivity and specificity of HE4 in detecting and differentiating between types I and II epithelial ovarian cancer (EOC) in comparison with CA125. Material and methods: We measured HE4 and CA125 serum concentrations in 206 samples taken from patients operated in Gynecologic Oncology Department due to ovarian tumors. Ovarian cancer was confirmed in 89 cases divided into type I and type II. 52 healthy patients without any gynecological disease formed the control group. The sensitivity and specificity for type I and type II EOC detection and differentiating between both types was evaluated for HE4 and CA125. Results: The HE4 and CA125 serum concentrations were significantly higher in type II than in type I EOC (p=0.008696, p=0.000243 respectively).The HE4 and CA125 sensitivity for type I and benign tumors differentiation was 63.16% for both of them and specificity was 87.29% vs 67.89% respectively. For CA125 these differences did not reach statistical significance. The HE4 sensitivity and specificity for type II and benign tumors differentiation were 87.14% and 96.61%, respectively, and for CA125 these values were 82.86% and 94.07%, respectively. Conclusions: Pretreatment analysis of HE4 serum concentration is superior to CA125 in differential diagnosis of ovarian cancer subtypes (I and II). HE4 is superior to CA125 in detecting ovarian cancer type II. Neither HE4 nor CA125 is an effective diagnostic tool for type I ovarian cancer detection. A new highly specific and highly sensitive tumor marker for type I EOC is needed.Cel pracy: Celem pracy było określenie czułości i swoistości białka HE4 w wykrywaniu i różnicowaniu typu I i II raka jajnika (EOC) w porównaniu z CA125. Materiał i metody: Stężenia HE4 oraz CA125 zostały zmierzone w próbkach surowicy krwi pobranej od 206 pacjentek operowanych w Klinice Onkologii Ginekologicznej z powodu guzów jajnika. Rak jajnika został potwierdzony w 89 przypadkach podzielonych na typ I i II EOC. Grupę kontrolną utworzyły 52 zdrowe pacjentki bez schorzeń ginekologicznych. Została określona czułość i swoistość HE4 oraz CA125 w wykrywaniu oraz różnicowaniu typu I i II EOC. Wyniki: Stężenia HE4 i CA125 były istotnie wyższe w typie II niż w typie I EOC (p=0,008696, p=0,000243). Czułość w różnicowaniu typu I EOC i guzów niezłośliwych wynosiła 63,16% dla obydwu markerów, HE4 wykazało swoistość 87,29% a CA125 67,89%. Dla CA125 nie stwierdzono jednak istotności statystycznej. Czułość i swoistość HE4 w różnicowaniu typu II EOC i zmian niezłośliwych wynosiła 87,14% i 96,61%, natomiast dla CA125 wynosiła 82,86% i 94,07%. Wnioski: Przedoperacyjne określenie stężenia HE4 ma większą wartość w różnicowaniu typu I i II raka jajnika niż CA125. HE4 jest lepszym markerem w diagnostyce typu II raka jajnika. Żaden z badanych markerów nie ma zadowalającej czułości i swoistości w wykrywaniu typu I EOC. Do diagnozowania tego typu nowotworu jest potrzebny nowy wysoce czuły i swoisty marker

Influence of exercise training on left ventricular diastolic function and its relationship to exercise capacity in patients after myocardial infarction

Background: The study&#8217;s aim was to examine the effect of exercise training on left ventricular diastolic function (LVDF) and whether LVDF could predict an improvement in exercise capacity (EC) in post-myocardial infarction patients. Methods: Forty-eight males, aged 56.4 &#177; 7.2 years, with preserved left ventricular systolic function (LVSF) and mild diastolic dysfunction (the ratio of transmitral early left ventricular filling velocity to early diastolic mitral annulus velocity E/E&#8217; > 8 as the average of the septal and lateral annulus velocities), were assigned to either a training group (TG, n = 32) or controls (n = 16). Before, and at the end of the study, all patients underwent a cardiopulmonary test and echocardiography with tissue Doppler imaging (TDI). Results: After a 4.5-month training program, maximal oxygen consumption increased significantly in TG (26.66 &#177; 3.88 vs. 28.79 &#177; 5.00 mL/kg/min, p < 0.0001). TDI-derived E/E&#8217; did not change after the training program. After dividing TG according to septal E/E&#8217;s > 10 and 8 and < 8, exercise capacity improved significantly only in patients with E/E&#8217;s < 10 and E/E&#8217;l < 8. Conclusions: A 4.5-month training program in post-myocardial infarction patients with preserved LVSF and mild diastolic dysfunction led to improved exercise capacity only in TG. The diastolic function did not change significantly. The improvement in exercise capacity was significantly greater in patients with a better LVDF measured by TDI. (Cardiol J 2010; 17, 2: 136-142