Blinatumomab — nowy lek u chorych na nawrotową/ /oporną ostrą białaczkę limfoblastyczną

The long term prognosis of adult patients with relapsed/refractory (R/R) acute lymphoblastic leu­kemia (ALL) is poor. There is no standard treatment for relapsed ALL and reinduction therapy should only be a “bridge treatment” in allogeneic hematopoietic stem cell transplantation (allo- -HSCT). In spite of obtaining an initial response to treatment, the duration of response using standard chemotherapy is usually short and the next relapses are chemoresistant. Immunotherapy with monoclonal antibodies as a targeted therapy represents a novel approach for treating patients with R/R ALL. The objective of immunotherapy is to improve the relapse-free and overall survival without increasing the toxicity of treatment. In this review, the mechanism of action and clini­cal efficacy of the novel bispecific antibody blinatumomab is discussed. The European Medicines Agency approved blinatumomab in 2015 for treating adult patients with Philadelphia chromosome negative R/R B-ALL.Wyniki leczenia dorosłych pacjentów z nawrotową/oporną (R/R) ostrą białaczką limfoblastyczną (ALL) są niezadowalające. Nie ma ustalonych standardów postępowania w leczeniu wznowy ALL, a terapia reindukująca powinna stanowić jedynie „leczenie pomostowe” do wykonania przeszcze­pienia allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych. Przy zastosowaniu standardowej chemioterapii czas trwania odpowiedzi, jeśli uda się ją uzyskać, jest zwykle krótki, a kolejne nawro­ty cechuje chemiooporność. Immunoterapia z zastosowaniem przeciwciał monoklonalnych stanowi nowe podejście do leczenia chorych na R/R ALL, a jej celem jest wydłużenie przeżycia wolnego od nawrotu choroby i przeżycia całkowitego bez istotnego zwiększenia toksyczności leczenia. W pracy omówiono mechanizm działania i skuteczność kliniczną blinatumomabu — nowego bispecyficz­nego przeciwciała monoklonalnego. W 2015 roku blinatumomab uzyskał rejestrację Europejskiej Agencji ds. Leków do leczenia chorych na R/R B-komórkową ALL bez obecności chromosomu Filadelfia

Skuteczne leczenie ratunkowe inhibitorami kinaz tyrozynowych chorego na B-komórkową ostrą białaczkę limfoblastyczną Filadelfia-dodatnią

Philadelphia chromosome (Ph) is present in 25% adult patients suffering due to acute lymphoblastic leukemia (ALL). Before the era of tyrosine kinase inhibitors (TKI) ALL-Ph(+) was regarded as a high-risk form of leukemia. Introduction of combined treatment of TKI and chemotherapy improved patient prognosis. We present a case report of a ALL-Ph(+) patient diagnosed in March 2008, who was treated with chemotherapy and imatinib. The real-time quantitative polymerase chain reaction method, was used to assess treatment outcomes and the loss of molecular response was the reason of testing for the BCR-ABL1 mutation. After induction and consolidation treatment, complete remission (CR) with a major molecular response was achieved, whilst during maintenance therapy a deep molecular response was obtained. Shortly after the maintenance therapy ended there was a loss of molecular response noted due to the appearance of a G250E mutation. Imatinib was stopped and dazatinib was introduced and a deep molecular response was again achieved. Treatment with dazatinib was complicated with recurrent pleural effusion but after short breaks the treatment was then recommenced. After six years of taking dazatinib, fully symptomatic ALL recurred, what was linked with the appearance of the F317L mutation of BCR-ABL1. Following chemotherapy and ponatinib, CR and a deep molecular response was again achieved. After almost ten years the patient is alive in good health and in remission from the leukemia.Chromosom Filadelfia (Ph) stwierdza się u 25% dorosłych chorych z rozpoznaniem ostrej białaczki limfoblastycznej (ALL). Przed erą inhibitorów kinazy tyrozynowej (TKI) ALL Ph-dodatnia (Ph+) należała do grupy białaczek wysokiego ryzyka. Wprowadzenie TKI do leczenia tych chorych zdecydowanie poprawiło rokowanie. Przedstawiono przypadek chorego z rozpoznaniem ALL-Ph(+) ustalonym w marcu 2008 roku, którego leczono chemioterapią w połączeniu z imatynibem. Skuteczność leczenia oceniano w ilościowym badaniu reakcji łańcuchowej polimerazy w czasie rzeczywistym; stwierdzenie utraty odpowiedzi molekularnej było powodem badania obecności mutacji genu BCR-ABL1. Po leczeniu indukującym i konsolidującym u chorego uzyskano całkowitą remisję (CR) z większą odpowiedzią molekularną, a w czasie leczenia podtrzymującego — głęboką remisję molekularną. Po zakończeniu podtrzymywania nastąpiła utrata remisji molekularnej spowodowana pojawieniem się mutacji G250E. Zmieniono więc imatynib na dazatynib. Ponownie uzyskano głęboką remisję molekularną. Leczenie dazatynibem było powikłane nawracającym płynem w opłucnej, ale po krótkich przerwach terapię kontynuowano. Po 6 latach leczenia dazatynibem nastąpiła pełnoobjawowa wznowa ALL, związana z pojawieniem się mutacji F317L genu BCR-ABL1. Zastosowanie chemioterapii i ponatynibu pozwoliło na ponowne uzyskanie CR z negatywizacją choroby resztkowej i z głęboką odpowiedzią molekularną. Po prawie 10 latach chory żyje, jest w dobrym stanie i pozostaje w fazie remisji białaczki

Powodzenie allogenicznego przeszczepienia krwiotwórczych komórek macierzystych po mieloablacyjnym kondycjonowaniu u chorego na ostrą białaczkę szpikową z wywiadem aspergilozy płucnej

Invasive fungal infections (IFI) are major complications found in hemato-oncological patientsand still remain one of the main reasons for patient mortality in those undergoing allogeneichematopoietic stem cell transplantation (allo-HSCT). Candida spp. and Aspergillus spp. arethe most common pathogens that cause IFI. The case history of invasive aspergillosis prior to allo-HSCT still poses a challenge because of the high risk of disease reactivation after allo--HSCT. Authors report the clinical case of patient with acute myeloid leukemia who developedpulmonary aspergillosis after a second course of induction chemotherapy. In these instances,early-stage diagnosis and subsequent treatment with new and effective antifungal agentstogether with surgery allowed allo-HSCT to be undertaken, with posaconazole prophylaxistreatment, without the reactivation of invasive aspergillosis occuring.Inwazyjne zakażenia grzybicze (IFI) są jednym z najpoważniejszych powikłań infekcyjnychu chorych na nowotwory układu krwiotwórczego i nadal stanowią główną przyczynę zgonówpacjentów poddawanych allogenicznemu przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych(allo-HSCT). Najczęstszymi patogenami wywołującymi IFI są grzyby z rodzaju Candidaspp. i Aspergillus spp. Wywiad przebytej inwazyjnej aspergilozy u chorych kwalifikowanych doallo-HSCT wciąż jest wyzwaniem z powodu dużego ryzyka reaktywacji zakażenia po przeszczepieniukomórek macierzystych. Autorzy przedstawili opis przypadku klinicznego chorego naostrą białaczkę szpikową, u którego powikłaniem drugiego cyklu leczenia indukującego byłapłucna postać aspergilozy. Wczesne ustalenie rozpoznania i konsekwentne leczenie za pomocąnowych, skutecznych leków przeciwgrzybicznych, w połączeniu z chirurgicznym leczeniemaspergilozy, pozwoliło przeprowadzić procedurę allo-HSCT z zastosowaniem wtórnej profilaktykipozakonazolem bez reaktywacji zakażenia.ostra białaczka szpikowa, inwazyjne zakażenie grzybicze,przeszczepianie krwiotwórczych komórek macierzystyc

Coexistence of hemoglobin Handsworth and alpha 3.7 kb deletion in Caucasian woman in Poland

BackgroundThis report presents a case of an adult Polish women of Caucasian origin who was heterozygous for the nondeletional mutation: Hb Handsworth (HBA2 or HBA1: c.55G > C, p.Gly19Arg) and deletional (-α) α-thalassemia mutation. MethodsThe HbA and HbF levels were measured by microcolumn chromatography and alkaline denaturation procedure, respectively, while electrophoresis was used to detect pathological hemoglobin fraction. The β- and α-globin genotypes were determined by DNA sequencing, gap-polymerase chain reaction, α gene triplication and MLPA. ResultsThe HbA and HbF levels were normal, but hemoglobin electrophoresis on agarose gel alkaline pH showed a strong band migration in a position of hemoglobin S and faint bands in the neighborhood of band A on acid electrophoresis. Molecular analysis of the alpha globin cluster detected a point mutation at codon 19 in (c.55G > C, p.Gl- y19Arg) and deletion -α. ConclusionsOur compound heterozygosity does not produce severe clinical or hematological symptoms but it is important to say that in our part of Europe such cases do appear. Molecular analysis of the alpha globin cluster is required for correct diagnosis in patients with normal HbA levels. Compound heterozygosity was unmasked by molecular diagnosis only

Analiza mutacji talasemii alfa u chorych diagnozowanych w Instytucie Hematologii i Transfuzjologii

BackgroundAlpha-thalassemia is genetically transmitted hemolytic anemia resulting from disturbance of the globins chain synthesis. Alpha-thalassemia is caused most frequently by deletions and less commonly by nondeletional defects.AimTo introduce the molecular methods for routine identifications of alpha-thalassemia mutations and to study the characteristics of these mutations in Poland.MethodsBlood sample of 155 patients with normal or reduced HbA2 values was obtained for blood counting. All samples underwent gap-PCR to screen for the seven common α-thal deletions and MLPA analysis. The DNA of 21 patients in which deletions were not detected has been directly sequenced.ResultsWe detected mutations in the alpha-globin gene in 72 of 155 patients studied. 55 out of 72 cases showed most common thalassemia deletions, as the following: a single gene deletion (α3.7 and α4.2) and both genes deletion (FIL, SEA, MED I, and α20.5). Owing to the use of MLPA technique, we found nontypical deletions in another 12 patients and multiplication of the alpha-globin genes in further 4 cases. We also identified a patient with a point mutation HBA2: c.300 + 2T>A by DNA sequencing.ConclusionsMolecular analysis of the alpha-globin cluster is required for a correct diagnosis in patients with normal or reduced level of HbA2.The results of the study show that due to the progressive migration of the population and globalization, thalassemia must be included in the differential diagnosis of anemia in Poland

Early post-transplantation lymphoproliferative disorder with central nervous system involvement and EBV infection following allogeneic hematopoietic stem cells transplantation

Potransplantacyjna choroba limfoproliferacyjna (PTLD) jest poważnym powikłaniem po transplantacji narządów litych lub allogenicznym przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych (allo-HSCT). Patogeneza PTLD jest związana z zakażeniem wirusem Epstein-Barr (EBV). Leczenie PTLD rozpoczyna się od zmniejszenia immunosupresji lub zastosowania immuno-, chemio- czy radioterapii. W pracy przedstawiono przypadek 32-letniego chorego po allo-HSCT z rozpoznaniem PTLD-EBV w postaci zespołu mononukleozopodobnego według klasyfikacji Światowej Organizacji Zdrowia z 2008 roku, z zajęciem ośrodkowego układu nerwowego i obecnym antykoagulantem toczniowym (LA), u którego ograniczenie immunosupresji nie było możliwe ze względu na równocześnie rozpoznaną chorobę przeszczep przeciw gospodarzowi (GvHD). W tej złożonej sytuacji u chorego zastosowano leczenie rytuksymabem i foskarnetem w skojarzeniu z leczeniem immunosupresyjnym, co okazało się skuteczną terapią PTLD-EBV i GvHD; obserwowano również eliminację LA z osocza.Post-transplant lymphoproliferative disorders (PTLD) is a serious complication following solid organ transplantation or allogeneic hematopoietic stem cell transplantation (allo-HSCT). Pathogenesis of PTLD indicates a strong association with Epstein-Barr virus (EBV) infection. Clinical improvement is observed with reduction in immunosuppression intensity alone or administration of immuno-, chemo- and radiotherapy. We present a case of a 32-year-old man with EBV-associated PTLD as mononucleosis-like syndrome according to the 2008 World Health Organization classification with central nervous system involvement and presence of lupus anticoagulant (LA) following allo-HSCT, where decreasing the immunosuppression was not possible because of concurrent graft versus host disease (GvHD). In this situation rituximab and foscarnet in combination with immunosuppressive therapy improved PTLD and GvHD; at the same time disappearance of lupus anticoagulant was observed

Aberracje cytogenetyczne długiego ramienia chromosomu 3 w nowotworach układu krwiotwórczego — opis trzech chorych

Aberrant rearrangements in the 3q26 and 3q21 regions on the long arm of chromosome 3 havebeen observed in many conditions, including de novo acute myeloid leukemia (AML), in AML with antecedent myelodysplastic syndrome (MDS), as well as in MDS itself, the blastic phase of chronic myelogenous leukemia (BP-CML) and also in other myeloproliferative neoplasms (MPN). Such cytogenetic aberrations lead to abnormal expression of the RPN1-EVI1 fusion gene transcripts which involve the ecotropic viral integration site-1 (EVI1) at 3q26 and ribophorin I (RPN1) at3q21; these playing important roles in leukemogenesis and disease progression. Three case studies are presented of patients with the self same rearrangements on the long arm of chromosome 3. The first patient presented with de novo AML and t(3;3) (q21;q26) who, in spite of having double allogeneic hematopoietic stem cell transplantations, had fatal outcome. The other two patients had MPN. One was initially diagnosed with CML and whilst being treated with imatinib, the t(3;3) abnormality was nevertheless acquired even though at first the treatment had been effective. Despite subsequent second line treatment with dasatinab, the leukemia progressed with the appearance of extramedullary infiltration. The second patient developed AML with inv(3) after essential thrombocythaemia had been diagnosed 10 years ago. At first, the patient went into complete remission following induction chemotherapy with daunorubicine and cytarabine. This therapy was howeverre-implemented, when disease progression had again occurred during further observation. The patient then unfortunately developed pneumonia and died before hematopoietic recovery. These clinical findings thus indicate that cytogenetic aberrations on the long arm of chromosome 3 predict a poor outcome in patients with myeloid neoplasms.Aberracje długiego ramienia chromosomu 3 angażujące regiony 3q26 (gen EVI1) i 3q21 (gen RPN1) opisywano u chorych na ostrą białaczką szpikową (AML) de novo, AML wtórną do zespołu mielodysplastycznego (MDS), a także u pacjentów z MDS, kryzą blastyczną (BP) przewlekłej białaczki szpikowej (CML) oraz z innymi nowotworami mieloproliferacyjnymi (MPN). Powyższe aberracje genetyczne prowadzą do powstania genu fuzyjnego RPN1-EVI1, który odgrywa istotną rolę w procesie leukemogenezy. W poniższej pracy zaprezentowano opis trzech przypadków chorych z rearanżacjami długiego ramienia chromosomu 3: pacjentkę z rozpoznaniem AML de novo i t(3;3), u której mimo intensywnego leczenia i 2-krotnego allogenicznego przeszczepienia krwiotwórczych komórek macierzystych doszło do progresji choroby, oraz dwóch chorych z rozpoznaniem przewlekłych MPN. U jednego pacjenta z BP-CML w momencie rozpoznania do ewolucji klonalnej z pojawieniem się t(3;3) doszło w okresie progresji choroby po początkowo skutecznym leczeniu imatynibem. Mimo zastosowania terapii drugiej linii dazatynibem obserwowano progresję choroby z pojawieniem się pozaszpikowych nacieków białaczki. U drugiego pacjenta AML z inv(3) stwierdzono po okresie 10 lat od momentu rozpoznania nadpłytkowości samoistnej. Chorego poddan oleczeniu indukującemu daunorubicyną i arabinozydem cytozyny, w wyniku którego uzyskano całkowitą remisję. Mimo początkowo skutecznego leczenia w trakcie dalszej obserwacji nastąpiła progresja choroby. Chory otrzymał kolejną reindukcję, jednak zmarł z powodu obustronnego zapalenia płuc przed uzyskaniem regeneracji hematopoezy. Powyższe obserwacje kliniczne potwierdzają, że wystąpienie aberracji długiego ramienia chromosomu 3 w przebiegu nowotworów układu krwiotwórczego jest czynnikiem predykcyjnym niekorzystnego przebiegu klinicznego choroby

Plerixafor for patients who fail cytokine-or chemotherapy-based stem cell mobilization: Results of a prospective study by the Polish Lymphoma Research Group (PLRG)

Autologous hematopoietic stem cell transplantation (autoHSCT) requires collection of sufficient number of hematopoietic stem cells. The goal of this study was to evaluate efficacy of plerixafor used in patients with lymphoid malignancies failing conventional stem cell mobilization.This was a prospective, non-interventional study. All consecutive patients (n = 109) treated with plerixafor in 11 centers were reported. The drug was used either in case of previous mobilization failure (n = 67) or interventionally, in case of insufficient CD34 cell output during current mobilization (n = 42). Successful mobilization was defined as resulting in collection of ≥ 2 × 10 CD34 cells/kg for single autoHSCT or ≥ 4 × 10 CD34 cells/kg for double procedure.The overall rate of successful mobilization was 55% (55% for single and 56% for double autoHSCT). The median total number of collected CD34 cells/kg was 2.4 (range, 0-11.5) for patients intended for a single transplantation while 4.0 (0.6-16.9) for double procedure. The number of circulating CD34 cells increased after the use of plerixafor regardless of baseline values. The median fold increase was 3.3 (0.3-155). Data from this observational study confirm high efficacy of plerixafor used in routine clinical practice as salvage for patients with lymphoid malignancies failing conventional stem cell mobilization