The differential effects of neuroleptic drugs and PACAP on the expression of BDNF mRNA and protein in a human glioblastoma cell line

It has been suggested that, in addition to modulation of monoaminergic neurotransmission, antipsychotic drugs can also affect expression of neurotrophic factors in the brain. The present study was aimed to examine the effects of the first generation neuroleptic drug (FGA; haloperidol) and second generation neuroleptic drugs (SGAs; olanzapine and amisulpride) on expression and level of brain-derived neurotrophic factor (BDNF) in astrocyte-like T98G glioblastoma cell line. Effects of these drugs were compared to the action of PACAP38, a neuropeptide with well known BDNF-mediated neuroprotective effects. The tested neuroleptics differentially regulated the mRNA expression and protein level of BDNF depending on the concentration and incubation time. Using rtPCR technique, we demonstrate that, from the three tested neuroleptics, both haloperidol as well as olanzapine at 5 μM concentration (but not at 20 μM) increased BDNF mRNA expression with a similar efficacy after a 72 h incubation. In order to confirm the observed changes in the mRNA expression of BDNF, a protein expression assay was performed. The exposure of cells only to 5 μM olanzapine for 72 h increased BDNF concentration in the culture medium by 29%. Additionally, PACAP significantly up-regulated BDNF mRNA expression in T98G cells and the obtained results correlated positively with the increased production of BDNF protein, by 22% above control. The results of the paper show that olanzapine, similarly to exogenous PACAP38, increased BDNF mRNA expression and protein release, which can contribute to its neuroprotective mechanism of action in the cells of nonneuronal origin. The results of the present paper confirm the findings that BDNF may represent the key target for olanzapine and PACAP

Elements of oxidation/reduction balance in experimental hypothyroidism

Background: The aim of this study was to investigate the effect of the decreased level of thyroid hormones on selected parameters of the oxidation/reduction balance by assessing the activity of antioxidant enzymes: superoxide dismutase (SOD), and glutathione peroxidase (GSH-Px); the level of antioxidant vitamins (A, C, and E); and the concentration of compounds reacting with thiobarbituric acid (TBARS). Material and methods: Investigations involved 20 Belgian giant rabbits of both sexes. Hypothyroidism was induced by intragastric administration of thiamizole. Before this was done, blood was collected from the ear marginal vein (control group) and then the animals received thiamizole through an intragastric tube at a dose of 2 mg/kg b.w. for 21 days. Blood was collected again (the experimental group) and the following determinations were performed: — in blood serum, the thyroid hormones T3, T4 and TSH; — vitamin A, C and E blood serum concentrations; — in erythrocytes, the concentration of compounds reacting with TBARS, SOD and GSH-Px. Results: A 21-day exposure of rabbits to thiamazole (2 mg/kg b.w./24 h) resulted in a statistically significant decrease of TBARS, a decrease of SOD and GPH-Px activity and in a statistically insignificant decrease in the level of vitamins A, C and E. Conclusions: Hypothyroidism decreases the level of erythrocytes oxidation/reduction balance by diminishing oxidative lipids damage and by decreasing the activity of antioxidative enzymes, but not by changes in the level of antioxidant vitamins. (Pol J Endocrinol 2011; 62 (3): 220–223)Wstęp: Celem badania była ocena wpływu zmniejszenia stężenia hormonów tarczycy na wybrane parametry równowagi oksydacyjno-redukcyjnej przez badanie aktywności enzymów antyoksydacyjnych ( SOD, GSH-Px), stężenia witamin antyoksydacyjnych (A, C, E) oraz związków reagujących z kwasem tiobarbiturowym (TBARS). Materiał i metody: Badania przeprowadzono na 40 królikach rasy olbrzym beligijski, obojga płci. Niedoczynność tarczycy wywołano dożołądkowym podawaniem thiamazolu. Przed podaniem thiamazolu pobrano krew żylną (grupa kontrolna), a następnie przez 21 dni zwierzęta otrzymywały dożołądkowo thiamazol w dawce 2 mg/kg mc. Po tym czasie ponownie pobierano krew (grupa badana) i oznaczano: — stężenie hormonów tarczycy T3, T4 i TSH; — stężenie witamin A, C i E w surowicy; — stężenie związków reagujących z kwasem tiobarbiturowym (TBARS) i aktywność dysmutazy ponadtlenkowej (SOD) i peroksydazy glutationowej (GPH-Px) w erytrocytach. Wyniki: Po 21 dniach dożołądkowego podawania królikom thiamazolu (2 mg/kg mc./24 h) stwierdzono statystycznie znamienne zmniejszenie stężenia TBARS, obniżenie aktywności SOD i GPH-Px oraz statystycznie nieznamienne obniżenie stężenia witaminy A, C i E. Wnioski: Niedoczynność tarczycy obniża poziom równowagi oksydacyjno-redukcyjnej erytrocytów poprzez zmniejszenie oksydacyjnych uszkodzeń tłuszczów oraz zmniejszenie aktywności enzymów antyoksydacyjnych, a nie poprzez zmiany w stężeniu witamin antyoksydacyjnych. (Endokrynol Pol 2011; 62 (3): 220–223

Obstructive sleep apnea in patients with hypertension

Wstęp Obturacyjny bezdech senny (OBS) jest to choroba charakteryzująca się powtarzającymi epizodami zatrzymania lub znacznego ograniczenia przepływu powietrza przez drogi oddechowe wynikającego z zapadania się ścian gardła podczas snu. Najczęściej występującym następstwem OBS jest nadciśnienie tętnicze (NT). Celem pracy była ocena częstości występowania OBS u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, ocena wpływu czasu trwania nadciśnienia tętniczego oraz nieprawidłowej masy ciała i otyłości brzusznej na występowania OBS u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym.Materiał i metody Badania zostały przeprowadzone u pacjentów z rozpoznanym nadciśnieniem tętniczym w I Klinice Kardiologii Świętokrzyskiego Centrum Kardiologii. W badaniu wzięło udział łącznie 216 osób. Badaną grupę reprezentowało 41,2% kobiet i 58,8% mężczyzn. Do badań wykorzystano ankietę własną, kwestionariusz berliński oraz skalę senności Epworth.Wyniki Wśród 216 chorych z nadciśnieniem tętniczym, OBS stwierdzono u 65 osób (30,1%). Średni czas trwania nadciśnienia tętniczego był porównywalny w obu grupach: u chorych z OBS wynosił 13 lat, a u pacjentów bez OBS 12 lat. Podwyższone BMI (≥ 25) stwierdzono u 81,5% osób w grupie z OBS, natomiast wśród badanych bez OBS u 67,6% osób.Wnioski Obturacyjny bezdech senny występował u chorych z nadciśnieniem tętniczym często. Nie wykazano zależności między czasem trwania nadciśnienia tętniczego a występowaniem OBS. Występuje związek pomiędzy obecnością OBS a nadwagą u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym.Background Obstructive sleep apnea (OSA) is a disorder characterized by pauses in breathing or in frequent breathing during sleep. The muscle tone of the throat ordinarily relaxes during sleep resulting in interruption of airflow. Obstructive sleep apnea is the most common risk factor for systemic hypertension. The purposes of this study were evaluate the prevalence of OSA in patients with hypertension, the assessment of the impact of obesity and duration of hypertension on the occurrence of OSA in patients with hypertension.Material and methods The study was conducted in patients with diagnosed hypertension in the I Department of Cardiology of Świętokrzyskie Cardiology Center. The study group consisted of 216 people, including 41.2% women and 58.8% men. In this study were used a special questionnaire, the Berlin Questionnaire and the Epworth sleepiness scale.Results Among the 216 patients with hypertension there were 65 people with OSA (30.1%). The average duration of hypertension was similar in both groups: in patients with OSA — 13 years and in patients without OSA — 12 years. The BMI ≥ 25 was noticed in 81.5% of people in the group with OSA, while in group without OSA in 67.6% of people.Conclusions Obstructive sleep apnea was frequent in patients with hypertension.There was no correlation between duration of hypertension and prevalence of OSA. There is a correlation between the OSA and obesity in patients with hypertension

Where constructionism and critical realism converge: interrogating the domain of epistemological relativism

The paper interrogates the status, nature and significance of epistemological relativism as a key element of constructionism and critical realism. It finds that epistemological relativism is espoused by authorities in critical realism and marginalized or displaced in the field of management and organization studies, resulting in forms of analysis that are empirically, but not fully critically, realist. This evaluation prompts reflection on the question of whether, how and with what implications epistemological relativism might be recast at the heart of critical realist studies of management and organization