237. Nowe kompleksowe spojrzenie na wartość prognostyczną receptorów estrogenów (ER), progesteronu (PR) i czynnika wzrostu nabłonków (EGFR) zawartych w tkankach pierwotnego raka piersi

Obecność lub brak ER, PR i EGFR w pierwotnym raku piersi odzwierciedla aktualny stan receptorowy tego nowotworu. Celem naszej pracy było określenie zależności między stanem receptorowym pierwotnych raków piersi a przeżyciem chorych kobiet. Receptory w nowotworze oznaczono metodami radiokompetycyjnymi. Bezobjawowy pooperacyjny okres przeżycia chorych (DFS) i całkowite przeżycie chorych (OS) oceniono wielowariantową analizą proporcjonalnego hazardu wg Cox’a. Analizowano 8 możliwych wariantów jednoczesnej obecności lub braku ER, PR i EGFR w nowotworze oraz wybrane kliniczno-morfologiczne parametry chorych takie jak wiek, wielkość guza i stan węzłów chłonnych. Wykazano, e 4 grupy chorych o następującym stanie receptorowym: ER+PR+EGFR+; ER+PR+EGFR-; ER-PR+EGFR- i ER-PR-EGFR-miały lepsze parametry przeżycia dla DFS i OS. Względne ryzyka nawrotu choroby lub śmierci wymienionych grup chorych mieściły się w granicach 0,45–1,16. Natomiast chore ze stanami receptorowymi: ER+PR-EGFR-, ER-PR-EGFR+ i ER+PR-EGFR+ miały bardziej agresywny przebieg choroby. Względne ryzyka nawrotu choroby lub śmierci mieściły się w granicach 1,46–3,95. Wykazaliśmy, że zarówno DFS jak i OS chorych na raka piersi zależą od określonego stanu receptorowego w pierwotnym guzie. Mniej agresywny przebieg choroby wydaje się być zależny głównie od obecności PR w guzie. Obecność samego EGFR lub jego współistnienie z ER lub wyłączna obecność ER w guzie wiążą się z gorszymi parametrami przeżycia. Średnie względne ryzyka nawrotu choroby mieściły się w przedziale: 2,14–3,31. Natomiast ryzyka śmierci znajdowały się w przedziale: 2,32–3,95. Obecność EGFR w tkance raka piersi nie zawsze jest negatywnym czynnikiem prognostycznym. Łączna obecność EGFR, ER i PR wiązała się z najlepszymi parametrami przeżycia (RR = 0,45 dla DFS i RR = 0,22 dla OS). Ponadto wykazano, że wielkość guza, stan węzłów chłonnych i wiek chorych są niezależnymi wskażnikami prognostycznymi dla DFS i OS chorych

Chromosome characterization and variability in some Iridaceae from Northeastern Brazil

The chromosomes of 15 species of Iridaceae of the genera Alophia, Cipura, Eleutherine, Neomarica and Trimezia (subfamily Iridoideae) were examined after conventional Giemsa staining. The karyotypes of Alophia drummondii (2n = 14+1B, 28, 42 and 56), Cipura paludosa (2n = 14), C. xanthomelas (2n = 28) and Eleutherine bulbosa (2n = 12) were asymmetric; Neomarica candida, N. caerulea, N. humilis, N. glauca, N. gracilis, N. northiana and Neomarica sp. (2n = 18); N. cf. paradoxa (2n = 28), Trimezia fosteriana (2n = 52), T. martinicensis (2n = 54) and T. connata (2n = 82) were all generally symmetric. New diploid numbers of 2n = 56 for Alophia drummondii, 2n = 18 for N. candida, N. humilis, N. glauca, and N. gracilis, 2n = 28 for N. cf. paradoxa, and 2n = 82 for T. connata are reported. The karyotypic evolution of the studied species is discussed

Lead Structures for Applications in Photodynamic Therapy. 6. Temoporfin Anti-Inflammatory Conjugates to Target the Tumor Microenvironment for In Vitro PDT

Due to the ongoing development of clinical photodynamic therapy (PDT), the search continues for optimized photosensitizers that can overcome some of the side effects associated with this type of treatment modality. The main protagonists being: post-treatment photosensitivity, due to only limited cellular selectivity and post-treatment tumor regrowth, due to the up-regulation of pro-inflammatory agents within the tumor microenvironment. A photosensitizer that could overcome one or both of these drawbacks would be highly attractive to those engaged in clinical PDT. Certain non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDs) when used in combination with PDT have shown to increase the cytotoxicity of the treatment modality by targeting the tumor microenvironment. Temoporfin (m-THPC), the gold standard chlorin-based photosensitizer (PS) since its discovery in the 1980’s, has successfully been conjugated to non-steroidal anti-inflammatory compounds, in an attempt to address the issue of post-treatment tumor regrowth. Using a modified Steglich esterification reaction, a library of “iPorphyrins” was successfully synthesized and evaluated for their PDT efficacy