Safety and efficacy of endovascular treatment of chronic ischemia of the lower limbs in 6-months follow-up

WSTĘP: Celem pracy była ocena bezpieczeństwa i skuteczności leczenia wewnątrznaczyniowego przewlekłego niedokrwienia kończyn dolnych (PNK). MATERIAŁ I METODY: Analizie poddano dane gromadzone prospektywnie w Małopolskim Rejestrze Zabiegów Wewnątrznaczyniowych, obejmujące wszystkie zabiegi wykonane w ośrodku angiologii interwencyjnej w okresie jednego roku (2010/2011). Bezpieczeństwo zabiegów oceniano monitorując wystąpienie poważnych zdarzeń nieporządanych (SAE — zgon, udar, ostry zespół wieńcowy, doraźna operacja naczyniowa, reinterwencja wewnątrznaczyniowa, amputacja, ciężka niewydolność serca) do 30 dni od zabiegu. Wynik leczenia oceniano po 6 miesiącach od leczenia. Monitorowano ukrwienie leczonej kończyny (według klasyfikacji Rutherforda i w pomiarze ciśnień), wystąpienie zdarzeń niepożądanych i oceniano jakość życia. Za pierwotny sukces uznawano zmniejszenie niedokrwienia o co najmniej 1 według klasyfikacji Rutherforda bez reinterwencji. Za niepowodzenie pierwotnego leczenia uznawano nasilenie niedokrwienia o co najmniej 1 według klasyfikacji Rutherforda, konieczność amputacji powyżej kostki lub konieczność reinterwencji w odcinku poddanym leczeniu. WYNIKI: Łącznie wykonano 980 zabiegów wewnątrznaczyniowych, lecząc 833 kończyny (41,6% z krytycznym niedokrwieniem — CLI). Doraźną poprawę w wizualnej ocenie angiografii pozabiegowej osiągnięto u > 95% chorych. Do 30 dni od zabiegu wśród chorych z CLI zmarło 1,5%, nie zanotowano zgonu u pacjentów z chromaniem. Częstość SAE była niska — 6,9% w CLI, 1,3% w chromaniu przestankowym (p < 0,001). W 6-miesięcznej obserwacji pozabiegowej przeżycie z zachowaną kończyną w CLI wyniosło 86,2%, a w grupie z chromaniem 98,4% (p < 0,001). Pierwotny sukces leczenia stwierdzono u 71,5% leczonych — 83,7% chorych z chromaniem, i 54% z CLI (p < 0,001). Obserwowano istotną poprawę jakości życia oraz wzrost wskaźnika ciśnień w całej leczonej populacji (0,5 ± 0,33 v. 0,8 ± 0,34; p < 0,01). W czasie tym zmarło 7% chorych z CLI i 1,2% bez CLI (p < 0,001), amputację przeprowadzono u 7,6% pacjentów z CLI i 0,2% bez CLI. Reinterwencje były istotnie częstsze o chorych z CLI (11,1% v. 2,4%, p = 0,002). Zwiększenie nasilenia niedokrwienia obserwowano u 2,3% chorych z CLI i 0,6% bez CLI (p < 0,001); 94% chorych nie wymagało reinterwencji. WNIOSKI: Terapia wewnątrznaczyniowa jest dość bezpieczną i skuteczną metodą leczenia PNK. Pomimo gorszych wyników terapii w grupie pacjentów z CLI w porównaniu z pacjentami z chromaniem wydaje się, że właśnie dla tych pierwszych chorych jest to najbardziej odpowiednia forma leczenia, gdyż jest bezpieczniejsza i w krótkiej obserwacji skuteczniejsza od operacji i od leczenia zachowawczego. Istotna poprawa wyników leczenia chorych z krytycznym niedokrwieniem kończyn może wymagać zmian w organizacji opieki po zabiegu rewaskularyzacyjnym.INTRODUCTION: The aim of the study was to provide data on the safety and efficacy of endovascular treatment of peripheral arterial occlusive disease (PAOD).MATERIAL AND METHODS: Data recorded prospectively in the Małopolska Endovascular Registry related to all endovascular procedures performed in a single interventional angiology unit within a year (2010/2011) were analysed. The rate of serious adverse events (SAE — death, stroke, ACS, amputation, urgent surgery, endovascular reintervention, severe heart failure) was assessed at 1 month after treatment. Degree of ischemia, quality of life and adverse events were monitored up to 6 months. Exacerbation of ischemia by at least 1 stage of the Rutherford classification, above the ankle amputation of the treated leg or reintervention (surgical or endovascular) within the treated region were regarded as failure of primary procedure while an increase by at least 1 Rutherford category without reintervention was regarded as a primary success of treatment.RESULTS: A total of 980 procedures were performed to treat 833 limbs (41.6% cases with critical limb ischemia [CLI]). Good angiographic result was seen in over 95% of cases. Up to 1 month 1.5% of CLI patients died and there were no death in claudicants, the SAE rate was low (6.9% in CLI v. 1.3% in non-CLI, p < 0.001). At 6 month follow-up the rate of amputation-free survival was 86.2% in CLI and 98.4% in non-CLI patients (p < 0.001). Primary success was noted in 71.5% (83.7% non-CLI and 54% in CLI; p < 0.001). A significant improvement of the quality of life and improvement of ABI was observed (0.5 ± 0.33 v. 0.8 ± 0.34, p < 0.01); 7% of CLI and 1.2% of non-CLI patients died (p < 0.001), amputation rate was low (7.6% in CLI v. 0.2% in non-CLI patients). There was significantly more reinterventions in the CLI (11.1% v. 2.4%; p = 0.002). An increase in the severity of ischemia was noted in another 2.3% of CLI and 0.6% of non-CLI limbs (p < 0.001). 94% of patients did not require reintervention.CONCLUSIONS: Endovascular therapy is quite safe and effective in PAOD treatment. While the results were significantly worse in CLI than claudicants, endovascular treatment seems to be particularily suitable for CL

Stenosis of an artery supplying graft in kidney recipient as a cause of secondary hypertension

Arterial hypertension in kidney transplant recipients is an important clinical problem. Hypertension is one of the risk factors significantly limiting longevity and graft function. Stenosis of an artery supplying the transplanted kidney is one of the reasons responsible for blood pressure elevation in kidney transplant recipients. In cases of new hypertension or exacerbation of pre-existing hypertension, shortly after transplantation, renal artery stenosis should be suspected. Computed tomography angiography and/or MRI angiography are considered the gold standard methods in the diagnostic evaluation of transplanted kidney artery stenosis. The article presents the case of young female patient, kidney transplant recipient, in whom the stenosis of external right iliac artery, supplying the transplanted kidney was diagnosed. The challenges of diagnostic evaluation and treatment were presented in reference to existing guidelines. Arterial Hypertension 2011, vol. 15, no 4, pages 258–262.Nadciśnienie tętnicze u biorców nerki przeszczepionej jest powszechnym problemem klinicznym. Nadciśnienie jest czynnikiem, który skraca czas funkcjonowania nerki przeszczepionej. Wśród czynników, które są odpowiedzialne za wzrost ciśnienia tętniczego po przeszczepieniu nerki, należy między innymi zwężenie tętnicy nerki przeszczepionej. Wystąpienie nadciśnienia tętniczego lub pogorszenie jego kontroli w krótkim czasie po transplantacji nerki każdorazowo nasuwa podejrzenie zwężenia tętnicy nerki przeszczepionej. Mimo rozwoju technik ultrasonograficznych, nadal metodą referencyjną diagnostyki pozostaje angiografia tomografii komputerowej (CTA) lub rezonansu magnetycznego (MRA). W pracy przedstawiono przypadek pacjentki ze stwierdzonym zwężeniem tętnicy biodrowej zewnętrznej zaopatrującej nerkę przeszczepioną oraz trudności diagnostyczne i postępowanie terapeutyczne w świetle aktualnych danych i wytycznych. Nadciśnienie Tętnicze 2011, tom 15, nr 4, strony 258–262

Stenosis of an artery supplying graft in kidney recipient as a cause of secondary hypertension

Nadciśnienie tętnicze u biorców nerki przeszczepionej jest powszechnym problemem klinicznym. Nadciśnienie jest czynnikiem, który skraca czas funkcjonowania nerki przeszczepionej. Wśród czynników, które są odpowiedzialne za wzrost ciśnienia tętniczego po przeszczepieniu nerki, należy między innymi zwężenie tętnicy nerki przeszczepionej. Wystąpienie nadciśnienia tętniczego lub pogorszenie jego kontroli w krótkim czasie po transplantacji nerki każdorazowo nasuwa podejrzenie zwężenia tętnicy nerki przeszczepionej. Mimo rozwoju technik ultrasonograficznych, nadal metodą referencyjną diagnostyki pozostaje angiografia tomografii komputerowej (CTA) lub rezonansu magnetycznego (MRA). W pracy przedstawiono przypadek pacjentki ze stwierdzonym zwężeniem tętnicy biodrowej zewnętrznej zaopatrującej nerkę przeszczepioną oraz trudności diagnostyczne i postępowanie terapeutyczne w świetle aktualnych danych i wytycznych.Arterial hypertension in kidney transplant recipients is an important clinical problem. Hypertension is one of the risk factors significantly limiting longevity and graft function. Stenosis of an artery supplying the transplanted kidney is one of the reasons responsible for blood pressure elevation in kidney transplant recipients. In cases of new hypertension or exacerbation of pre-existing hypertension, shortly after transplantation, renal artery stenosis should be suspected. Computed tomography angiography and/or MRI angiography are considered the gold standard methods in the diagnostic evaluation of transplanted kidney artery stenosis. The article presents the case of young female patient, kidney transplant recipient, in whom the stenosis of external right iliac artery, supplying the transplanted kidney was diagnosed. The challenges of diagnostic evaluation and treatment were presented in reference to existing guidelines

Stenosis of an artery supplying graft in kidney recipient as a cause of secondary hypertension

Nadciśnienie tętnicze u biorców nerki przeszczepionej jest powszechnym problemem klinicznym. Nadciśnienie jest czynnikiem, który skraca czas funkcjonowania nerki przeszczepionej. Wśród czynników, które są odpowiedzialne za wzrost ciśnienia tętniczego po przeszczepieniu nerki, należy między innymi zwężenie tętnicy nerki przeszczepionej. Wystąpienie nadciśnienia tętniczego lub pogorszenie jego kontroli w krótkim czasie po transplantacji nerki każdorazowo nasuwa podejrzenie zwężenia tętnicy nerki przeszczepionej. Mimo rozwoju technik ultrasonograficznych, nadal metodą referencyjną diagnostyki pozostaje angiografia tomografii komputerowej (CTA) lub rezonansu magnetycznego (MRA). W pracy przedstawiono przypadek pacjentki ze stwierdzonym zwężeniem tętnicy biodrowej zewnętrznej zaopatrującej nerkę przeszczepioną oraz trudności diagnostyczne i postępowanie terapeutyczne w świetle aktualnych danych i wytycznych.Arterial hypertension in kidney transplant recipients is an important clinical problem. Hypertension is one of the risk factors significantly limiting longevity and graft function. Stenosis of an artery supplying the transplanted kidney is one of the reasons responsible for blood pressure elevation in kidney transplant recipients. In cases of new hypertension or exacerbation of pre-existing hypertension, shortly after transplantation, renal artery stenosis should be suspected. Computed tomography angiography and/or MRI angiography are considered the gold standard methods in the diagnostic evaluation of transplanted kidney artery stenosis. The article presents the case of young female patient, kidney transplant recipient, in whom the stenosis of external right iliac artery, supplying the transplanted kidney was diagnosed. The challenges of diagnostic evaluation and treatment were presented in reference to existing guidelines

Stenosis of an artery supplying graft in kidney recipient as a cause of secondary hypertension

Nadciśnienie tętnicze u biorców nerki przeszczepionej jest powszechnym problemem klinicznym. Nadciśnienie jest czynnikiem, który skraca czas funkcjonowania nerki przeszczepionej. Wśród czynników, które są odpowiedzialne za wzrost ciśnienia tętniczego po przeszczepieniu nerki, należy między innymi zwężenie tętnicy nerki przeszczepionej. Wystąpienie nadciśnienia tętniczego lub pogorszenie jego kontroli w krótkim czasie po transplantacji nerki każdorazowo nasuwa podejrzenie zwężenia tętnicy nerki przeszczepionej. Mimo rozwoju technik ultrasonograficznych, nadal metodą referencyjną diagnostyki pozostaje angiografia tomografii komputerowej (CTA) lub rezonansu magnetycznego (MRA). W pracy przedstawiono przypadek pacjentki ze stwierdzonym zwężeniem tętnicy biodrowej zewnętrznej zaopatrującej nerkę przeszczepioną oraz trudności diagnostyczne i postępowanie terapeutyczne w świetle aktualnych danych i wytycznych.Arterial hypertension in kidney transplant recipients is an important clinical problem. Hypertension is one of the risk factors significantly limiting longevity and graft function. Stenosis of an artery supplying the transplanted kidney is one of the reasons responsible for blood pressure elevation in kidney transplant recipients. In cases of new hypertension or exacerbation of pre-existing hypertension, shortly after transplantation, renal artery stenosis should be suspected. Computed tomography angiography and/or MRI angiography are considered the gold standard methods in the diagnostic evaluation of transplanted kidney artery stenosis. The article presents the case of young female patient, kidney transplant recipient, in whom the stenosis of external right iliac artery, supplying the transplanted kidney was diagnosed. The challenges of diagnostic evaluation and treatment were presented in reference to existing guidelines

Wpływ zahamowania układu renina–angiotensyna––aldosteron na czynność mięśnia sercowego we wczesnym i późnym etapie rozwoju kardiomiopatii rozstrzeniowej u myszy Tgaq*44

Background: The renin–angiotensin–aldosterone system (RAAS) determines progression of heart failure (HF) in humans, andRAAS inhibition is a major therapeutic strategy in HF.Aim: To assess the effect of angiotensin-converting enzyme inhibitor (ACE-I) and aldosterone receptor antagonist (ARA) therapyon the development of HF at its early and late stage in a murine model of dilated cardiomyopathy (Tgaq*44 mice).Methods: Tgaq*44 mice at the early or advanced stage of HF received combined therapy including ACE-I (perindopril2 mg/kg) and ARA (canrenone 20 mg/kg). Cardiac function was assessed by magnetic resonance imaging before and after2 months of treatment.Results: Combined therapy with perindopril and canrenone resulted in preserved systolic function at the early stage andreduced chamber dilatation at the advanced stage of HF in Tgaq*44 mice.Conclusions: Activation of the RAAS is involved in progression of HF in Tgaq*44 mice with dilated cardiomyopathy. Therapeuticefficacy of ACE-I and ARA to inhibit systolic dysfunction and cardiac chamber dilation depends on the stage of HF development.Wstęp: Aktywacja układu renina–angiotensyna–aldosteron (RAA) determinuje progresję niewydolności serca (HF) u ludzi,a zahamowanie układu RAA stanowi podstawę leczenia HF u pacjentów z obniżoną frakcją wyrzutową.Cel: Celem pracy była ocena skuteczności terapeutycznej inhibitorów układu RAA we wczesnym i późnym etapie rozwojuHF w mysim modelu kardiomiopatii rozstrzeniowej (myszy Tgaq*44).Metody: Myszy Tgaq*44 zostały poddane terapii łączonej: kanrenonem (20 mg/kg) i perindoprilem (2 mg/kg) we wczesnejoraz późnej fazie HF. Czynność mięśnia sercowego oceniano metodą obrazowania magnetyczno-rezonansowego przed2-miesięczną terapią oraz po jej zakończeniu.Wyniki: Terapia skojarzona (perindopril + kanrenon) zastosowana u myszy Tgaq*44 we wczesnej fazie HF pozwoliła ograniczyćupośledzenie czynności skurczowej mięśnia sercowego, podczas gdy na późnym etapie hamowała rozwój rozstrzeni.Wnioski: Ograniczenie rozwoju HF w modelu Tgaq*44 zarówno na wczesnym, jak i późnym etapie HF poprzez hamowanieukładu RAA przy użyciu perindoprilu i kanrenonu wskazuje na udział układu RAA w rozwoju HF u myszy Tgaq*44 analogiczniedo patologicznej roli układu RAA u ludzi z HF. Skuteczność terapeutyczna inhibitorów układu RAA w ograniczaniuupośledzenia czynności skurczowej i rozstrzeni zależy od stopnia progresji dekompensacji mięśnia sercowego