Controversy over renin–angiotensin–aldosterone system (RAAS) inhibitors treatment in nephrology and cardiovascular diseases

Drugs that act by inhibiting the renin–angiotensin–aldosterone system (RAAS), such as angiotensin-converting enzymeinhibitors (ACE-Is) and angiotensin II receptor type 1 (AT1) blockers (ARBs), have been recognized as a basiccanon of nephroprotection for years. They are commonly used in monotherapy for glomerulonephritis with proteinuria.At present, they are rarely used in combination therapy in a form of dual blockade of RAAS due to concernabout possible side effects. On the other hand, both ACE-Is and ARBs are also wrongly referred to as nephrotoxicdrugs. The significance of therapy with these drugs is seen in evoking acute kidney injury (AKI) or acceleration ofCKD. The aim of this article was to clarify the opinion on the relationship between ACE-Is or ARBs treatment andAKI occurrence, and to attempt to reassess the role of dual RAAS blockade in the treatment of kidney diseases. Theprinciples of heart failure (HF) therapy with ACE-Is or ARBs and current data on the importance of RAAS dualblockade in hypertension are also discussed

The role of aldosterone in kidney diseases and hypertension. Is it worth using mineralocorticoid receptor antagonists in clinical practice?

Aldosterone is a mineralocorticoid hormone which plays a pivotal role in water and electrolytes balance. Moreover,aldosterone exerts a deleterious influence on the cardiovascular system and kidneys. In this review, we wanted toshow mechanisms of aldosterone related organ damage, the role of aldosterone in kidney diseases, hypertension andtherapeutic benefits related with aldosterone receptors blockade

Niedokrwistość W Przewlekłej Chorobie Nerek (Pchn). Czy Wiemy Jak Prawidłowo Należy Ją Leczyć?

Renal anemia is one of the major complications observed in patients with chronic kidney disease (CKD). It is caused mainly by a relative erythropoietin deficiency due to progressive damage of renal parenchyma. The primary goal of anemia treatment using available today ESAs is not only to improve the quality of life of patients but, above all to reduce cardiovascular mortality. The target hemoglobin concentration during application of ESA in CKD patients treated conservatively and renal replacement therapy patients was and still is being discussed among nephrologists. Based on the clinical trials performed so far, it seems that in patients with renal anemia we should individualise treatment with ESA, seeking partial rather than complete correction of anemia.Niedokrwistość nerkopochodna jest jednym z istotnych powikłań obserwowanych u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (PCHN). Jest ona spowodowana głównie względnym niedoborem erytropoetyny wskutek postępującego uszkodzenia miąższu nerek. Podstawowym celem leczenia niedokrwistości przy pomocy dostępnych współcześnie czynników stymulujących erytropoezę (ESA) jest nie tylko poprawa jakości życia chorych, ale przede wszystkim zmniejszenie śmiertelności sercowo-naczyniowej. Docelowe stężenie hemoglobiny w czasie stosowania ESA u pacjentów z PChN leczonych zachowawczo, jak i dializowanych, było i nadal jest przedmiotem dyskusji w środowisku nefrologicznym. W oparciu o przeprowadzone do tej pory badania kliniczne wydaje się, iż w przypadku chorych z niedokrwistością nerkopochodną należy prowadzić indywidualizację leczenia z zastosowaniem ESA, dążąc raczej do częściowej niż całkowitej korekcji niedokrwistości

Anemia in Chronic Kidney Disease (Ckd). Do we know how to Treat it Properly?

Renal anemia is one of the major complications observed in patients with chronic kidney disease (CKD). It is caused mainly by a relative erythropoietin deficiency due to progressive damage of renal parenchyma. The primary goal of anemia treatment using available today ESAs is not only to improve the quality of life of patients but, above all to reduce cardiovascular mortality. The target hemoglobin concentration during application of ESA in CKD patients treated conservatively and renal replacement therapy patients was and still is being discussed among nephrologists. Based on the clinical trials performed so far, it seems that in patients with renal anemia we should individualise treatment with ESA, seeking partial rather than complete correction of anemia.Niedokrwistość nerkopochodna jest jednym z istotnych powikłań obserwowanych u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (PCHN). Jest ona spowodowana głównie względnym niedoborem erytropoetyny wskutek postępującego uszkodzenia miąższu nerek. Podstawowym celem leczenia niedokrwistości przy pomocy dostępnych współcześnie czynników stymulujących erytropoezę (ESA) jest nie tylko poprawa jakości życia chorych, ale przede wszystkim zmniejszenie śmiertelności sercowo-naczyniowej. Docelowe stężenie hemoglobiny w czasie stosowania ESA u pacjentów z PChN leczonych zachowawczo, jak i dializowanych, było i nadal jest przedmiotem dyskusji w środowisku nefrologicznym. W oparciu o przeprowadzone do tej pory badania kliniczne wydaje się, iż w przypadku chorych z niedokrwistością nerkopochodną należy prowadzić indywidualizację leczenia z zastosowaniem ESA, dążąc raczej do częściowej niż całkowitej korekcji niedokrwistości

Hyperhomocysteinemia in patients with renal insufficiency — the role in pathogenesis of cardiovascular complications

Homocysteina jest aminokwasem siarkowym, którego podwyższone stężenie obserwuje się u pacjentów z niewydolnością nerek. Hiperhomocysteinemia przyczynia się do przyspieszonego rozwoju zmian miażdżycowych i chorób układu sercowo-naczyniowego, będących główną przyczyną zgonów w tej grupie pacjentów. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie problemu hiperhomocysteinemii u chorych z niewydolnością nerek w aspekcie jej związków z powikłaniami sercowo-naczyniowymi u tych chorych.Homocysteine is an sulfur aminoacid, which elevated level is observed in renal failure patients. Hiperhomocysteinemia contributes to accelerated atherosclerosis damage and cardiovascular diseases which are considered to be the main cause of death in this population. In this paper we wanted to present the problem of hiperhomocysteinemia in renal failure patients and its relationship with cardiovascular complications in these patients

Eplerenone add-on treatment in resistant hypertension in peritoneal dialysis patient. A case report

Resistant hypertension (RH) is frequently seen in clinical practice in kidney disease patients. Mineralocorticoid receptor antagonists (MRAs) especially spironolactone are highly effective in the management of RH. Eplerenone — highly selective MRA has been also shown to be effective in RH patients but it is rarely used in this clinical condition, especially in kidney disease patients. Eplerenone is mainly recommended in congestive heart failure after myocardial infarction. A case of peritoneal dialysis (PD) patient with RH successfully treated with eplerenone was reported

Prevalence of sleep apnoea in patients with chronic kidney disease (CKD) receiving renal replacement therapy by haemodialysis

Background. Sleep disorders in kidney disease patients occur more frequently than in the general population. Chronic renal disease patients are commonly diagnosed with sleep apnoea syndrome. It occurs in the obstructive, central and mixed form and is of multicausal nature. The aim of the present paper was to assess the frequency of individual types of sleep-related breathing disorders in chronically haemodialysed patients using polysomnography. Material and methods. The study involved stage 5 CKD patients receiving continuous renal replacement therapy by haemodialysis. Results. The obtained results suggest that weight gain between consecutive haemodialysis sessions correlates with more frequent occurrences of disordered breathing events (apnoeas and hypopnoeas) in patients on the night preceding haemodialysis session. Conclusions. Positive linear correlations are observed of systolic and diastolic BP measured before PSG performed on the day before a haemodialysis session with the number of snoring episodes, which might suggest that breathing disorders affect the complex pathogenesis of hypertension in haemodialysed patients

Proteinuria and progression of chronic kidney disease. Does the kind of excreted protein affect progression of renal disease?

Nadmierne wydalanie białek z moczem charakterystyczne dla pierwotnych chorób kłębuszków nerkowych zależy od 2 zasadniczych mechanizmów: zwiększonej przepuszczalności ściany naczyń włosowatych kłębuszków oraz zaburzenia mechanizmu resorpcji białek, a w szczególności tych o niskiej masie cząsteczkowej, przez komórki nabłonka cewek bliższych, spowodowane zwiększonym obciążeniem i/lub uszkodzeniem toksycznym, wskutek zwiększonej przepuszczalności bariery filtracyjnej. Bariera ta cechuje się selektywnością przepuszczalności zależnej od wielkości cząsteczek obecnych w osoczu oraz ich ładunku. Wraz ze wzrostem stopnia zaburzenia integralności strukturalnej ścian naczyń włosowatych kłębuszków nerkowych rośnie nie tylko ilość białek, ale w świetle cewek pojawiają się białka o większym promieniu i masie cząsteczki, a ponadto dochodzi do zaburzenia selektywności bariery filtracyjnej. Początkowo pojawia się selektywny białkomocz, a dominującym białkiem jest albumina (masa cząsteczkowa — 69 kD, promień cząsteczki — 36Å). Przy rosnącym stopniu uszkodzenia kłębuszków ściany naczyń włosowatych są pokonywane przez coraz większą liczbę białek o większej masie cząsteczkowej, a na przykład ilość IgG (masa cząsteczkowa — 150 kD, promień cząsteczki — 55 Å) w świetle cewek wyraźnie wzrasta. Jak się od dłuższego czasu uważa, rodzaj wydalanych białek może być lepszym wyznacznikiem stopnia uszkodzenia ściany naczyń włosowatych kłębuszków niż całkowita wielkość białkomoczu, może mieć on ponadto wpływ na odpowiedź na leczenie i dalsze rokowanie u chorych z białkomoczem. W niniejszej pracy autorzy pragną bliżej zaprezentować ten problem.Massive proteinuria in the case of glomerular disease is an effect of deragements in filtration barrier and disorders of proteins resorption (concerning mainly low-molecular proteins) by the epithelial cells of proximal tubules. The barrier’s permeability is selective and depends on the size of the molecules in the plasma and their charge. The growing intensity of disorders of structural integrity of glomerular capillary walls is accompanied not only by the increased amount of proteins; proteins of larger molecule radius and larger molecular weight appear in the tubular lumens; the selectivity of the filtration barrier is disturbed. Initially, selective proteinuria appears, with albumin (molecular weight - 69 kD, molecular radius - 36 Å) as the dominant protein. With increasing damage to the glomeruli, a growing amount of proteins with greater molecular weight gets through the capillary walls and the amount of, e.g., IgG (molecular weight - 150 kD, molecular radius - 55 Å) in the tubular lumen increases rapidly. It has been believed for a long time that the sort of excreted proteins can be a better indicator of the damage to the glomerular capillary walls than the total protein excreted with urine; it can also affect the response to treatment and prognostication for patients with proteinuria. We would like to discuss the problem in this paper

Niedokrwistość nerkopochodna. Wybrane aspekty diagnostyki i terapii

Niedokrwistość nerkopochodna stanowi istotny problem kliniczny u chorych z przewlekłą chorobą nerek. Występuje we wczesnych stadiach choroby nerek. Nieleczona niedokrwistość prowadzi do wielu powikłań, zwłaszcza uszkodzenia układu sercowo-naczyniowego. W pracy przedstawiono współczesny stan wiedzy na temat patogenezy, diagnostyki oraz leczenia niedokrwistości towarzyszącej chorobom nerek. W szczególności podkreślono korzyści wynikające z terapii niedokrwistości w aspekcie zapobiegania powikłaniom sercowo-naczyniowym

Peritoneal dialysis performed on a subject with a rare congenital disorder — Cornelia de Lange syndrome. Case report

Zespół Cornelii de Lange (CdLs) jest rzadką wadą uwarunkowaną genetycznie. W jej przebiegu może wystąpić uszkodzenie nerek i rozwój przewlekłej choroby nerek (PChN) z koniecznością leczenia nerkozastępczego. U 18-letniego chorego z zespołem CdLs z powodu nieodwracalnego uszkodzenia nerek rozpoczęto leczenie ciągłą ambulatoryjną dializą otrzewnową (CADO) prowadzoną w formie dializy asystowanej. Bezpośrednią opiekę nad przebiegiem dializoterapii domowej sprawowała matka pacjenta. W pracy przedstawiono przebieg okresu dializ otrzewnowych i trudności w ich prowadzeniu. U chorego niewspółpracującego, z rzadką wadą genetyczną możliwe jest prowadzenie dializoterapii, choć stwarza ono wiele problemów i stanowi bardzo duże obciążenie zarówno dla bezpośredniego opiekuna chorego, jak i zespołu pielęgniarsko- lekarskiego.Cornelia de Lange syndrome (CdLS) is a rare congenital disorder. In its course, renal damage and chronic kidney disease (CKD) might occur, resulting in the need for renal replacement therapy. Assisted continuous ambulatory peritoneal dialysis (CAPD) was initiated in an 18-year-old male with CdLS and irreversible renal damage. Home dialysis was supervised by the patient’s mother. The course of and difficulties in peritoneal dialysis in this case have been presented in this report. In case of a non-compliant patient with a rare genetic disorder it is possible to administer renal replacement therapy, although it carries numerous difficulties and imposes a burden on the carer and the nurse-physician team