Malignant Hypertension - Does It Still Exist?

Nadciśnienie złośliwe stanowi najcięższą postać nadciśnienia tętniczego, charakteryzującą się wysokim ciśnieniem rozkurczowym i szybkim postępem powikłań narządowych. W ostatnich dekadach nadciśnienie złośliwe rozpoznaje się rzadziej, co wynika z większej wykrywalności nadciśnienia tętniczego i rozpowszechnienia leczenia hipotensyjnego. Częstość nadciśnienia złośliwego w populacji chorych z nadciśnieniem pierwotnym mieści się w zakresie 0,1-1%. Czynniki patogenetyczne nadciśnienia złośliwego są złożone i nie zostały jednoznacznie ustalone. Uważa się, że rozwój nadciśnienia złośliwego jest wynikiem mechanicznego uszkodzenia ciągłości śródbłonka, a także jego zaburzonej funkcji hormonalnej. U chorych z nadciśnieniem złośliwym dochodzi również do aktywacji układu renina-angiotensyna-aldosteron. W obrazie klinicznym nadciśnienia złośliwego dominują: wyraźnie podwyższone ciśnienie rozkurczowe, postępująca niewydolność nerek i objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego o różnym stopniu nasilenia, z ciężką encefalopatią włącznie. Postęp i rozpowszechnienie farmakoterapii nadciśnienia tętniczego istotnie zmieniły rokowanie chorego z nadciśnieniem złośliwym, jak również doprowadziły do coraz rzadszego występowania omawianej postaci nadciśnienia tętniczego.Malignant hypertension is an extremely severe form of hypertension in which intense vasoconstriction occurs as a result of association mechanisms, including an increase in vasoconstrictors, a decrease in vasodilators, and increased activity of the sympathetic nervous and renin angiotensin aldosteron systems and is associated with endothelium dysfunction. Malignant hypertension is rapidly fatal unless antihypertensive treatment is instituted. It has been reported that malignant hypertension has become a rare condition with an improved prognosis since the advent of effective antihypertensive therapy

A New Face of Aldosterone

W ostatnich dwóch dekadach dokonał się istotny postęp w poznaniu nowych biologicznych własności aldosteronu. Wykazano, że aldosteron jest wytwarzany nie tylko w nadnerczach, ale także w sercu i ścianie naczyń krwionośnych. Wywiera niekorzystny wpływ na układ sercowo-naczyniowy - sprzyja rozwojowi włóknienia w sercu i ścianie naczyń, wykazuje również działanie proarytmogenne. W ostatnich latach podkreślany jest związek aldosteronu z rozwojem pierwotnego nadciśnienia tętniczego i pierwotnego hiperaldosteronizmu, rozwijane są także badania nad jego udziałem w przebiegu niewydolności serca czy zawału serca. Postulowana jest rola aldosteronu w patofizjologii nadciśnienia pierwotnego. Ostatnio akceptuje się pogląd, że patogeneza nadciśnienia pierwotnego jest złożona i wieloczynnikowa. Wykazanie nowych własności omawianego hormonu pozwala przypuszczać, że może mieć on znaczenie czynnika patogenetycznego zwłaszcza w rozwoju powikłań narządowych nadciśnienia pierwotnego. Pierwotny hiperaldosteronizm jest postacią nadciśnienia tętniczego pozwalającą na prześledzenie bezpośredniego wpływu aldosteronu na układ sercowo-naczyniowy. Chorzy z nadmierną, autonomiczną sekrecją aldosteronu w przebiegu gruczolaka lub przerostu nadnerczy charakteryzują się często ciężkim, opornym na leczenie nadciśnieniem tętniczym. Na podstawie ostatnio przeprowadzonych badań można sądzić, że powikłania narządowe w pierwotnym hiperaldosteronizmie spowodowane są nie tylko podwyższonym ciśnieniem tętniczym, ale także bezpośrednim uszkadzającym wpływem aldosteronu na serce i naczynia. Od dawna wiadomo, że w przebiegu niewydolności serca sekrecja aldosteronu jest zwiększona, co przyczynia się do wzmożonej reabsorpcji sodu i wody w nerkach i prowadzi do wzrostu wolemii. Wyniki wieloośrodkowego badania znanego pod akronimem RALES wykazały, że zastosowanie antagonisty receptora aldosteronu - spironolaktonu - znacząco poprawia rokowanie u chorych z niewydolnością serca. Wykazano także, że nowy antagonista aldosteronu - eplerenon - korzystnie wpływa na rokowanie u chorych z dysfunkcją lewej komory serca po przebytym zawale serca. Podsumowując, aldosteron jako hormon o znaczącej roli w długofalowej regulacji objętości wewnątrznaczyniowej i ciśnienia tętniczego wykazuje zdolność do oddziaływania na istotne procesy patofizjologiczne w wielu stanach chorobowych.Aldosterone exerts a multiple physiologic actions that raise blood pressure, including mediation of increased extracellular fluid volume and promotion of vasoconstriction. Other pathophysiologic actions of aldosterone that promote hypertension, end-organ damage and increased cardiovascular risk involve endothelial dysfunction, activation of plasminogen activator inhibitor-1, increased potential for cardiac arrhythmias, fibrosis in the heart, kidneys and vasculature. The endocrine or paracrine properties of aldosterone are transduced via nuclear receptors in the epithelial cells of various organs. Because aldosterone appears to be a relevant risk factor for cardiovascular disease, the use of aldosterone blockers could provide benefit in the treatment of hypertensive endorgan damage. In animal models aldosterone blockade attenuates cardiac fibrosis, aortic fibrosis, improves large arterial compliance and protects endothelial function. Hemodynamic and humoral actions of aldosterone have important clinical implications for the use of aldosterone blockers in hypertension and cardiovascular and renal diseases. Clinical trials have shown that spironolactone reduces cardiac and vascular collagen turnover, reduces ventricular arrhythmias and dilates blood vessels. Aldosterone blockers are effective in the therapy of hyperaldosteronism. In a clinical study of congestive heart failure - RALES - spironolactone when given in addition to conventional therapy reduced mortality and heart failure hospitalizations as compared to placebo. In recent studies new selective aldosterone blocker - eplerenone - effectively lowered blood pressure in patients with essential hypertension, reduced left ventricular hypertrophy and exerted beneficial effect in patients with post-myocardial left ventricular dysfunction

The effect of successful renal artery correction on intra-renal Doppler flow parameters in hypertensive patients with renal artery stenosis

Wstęp Celem prezentowanego, prospektywnego badania była ocena wpływu skutecznego zabiegu poszerzenia światła tętnicy nerkowej (za pomocą angioplastyki lub chirurgicznego) na parametry przepływu wewnątrznerkowego oceniane w badaniu dopplerowskim tętnic nerkowych u chorych z nadciśnieniem tętniczym, zwężeniem tętnicy nerkowej i prawidłową funkcją nerek. Materiał i metody Do badania włączono 30 chorych z nadciśnieniem tętniczym (średnia wieku 53,3 &plusmn; 2,0 lat; zakres 33&#8211;75 lat; 18 M, 12 K) i z angiograficznie potwierdzonym miażdżycowym zwężeniem tętnicy nerkowej. Badanie dopplerowskie tętnic nerkowych wykonywano przed (0) i tydzień (I), 6 miesięcy (II) i rok (III) po skutecznej korekcji zwężenia tętnicy nerkowej. Na podstawie analizy widma przepływu wyliczano: maksymalną prędkość skurczową (Vmax), przyspieszenie narastania fali skurczowej (Acc), czas przyspieszenia (AcT), indeks pulsacji (PI) i indeks oporowy (RI). Całodobowe monitorowanie ciśnienia tętniczego wykonywano przed korekcją zwężenia tętnicy nerkowej i rok po (III) niej. Pacjentów podzielono na dwie grupy w zależności od efektu zabiegu ocenianego po roku: grupę 1 (wyleczoną) - chorzy, u których nie stosowano leczenia hipotensyjnego, ze średnim ciśnieniem tętniczym z ciągu doby wynoszącym poniżej 135/85 mm Hg oraz grupę 2 (niewyleczoną) - chorzy otrzymujący nadal leczenie hipotensyjne. Wyniki W całej grupie łącznie, grupie 1 i grupie 2 obserwowano obniżenie Vmax w badaniach I, II i III w porównaniu z 0. Przyspieszenie było obniżone przed korekcją zwężenia tętnicy nerkowej, następnie obserwowano istotny wzrost Acc w badaniach I, II i III w porównaniu z 0 w całej grupie łącznie, grupie 1 i grupie 2. Czas przyspieszenia był wydłużony przed korekcją zwężenia tętnicy nerkowej, istotne obniżenie AcT w porównaniu z wartościami wyjściowymi obserwowano w badaniach I, II i III w grupie 2 i całej grupie. W grupie 1 nie obserwowano różnic między wartością RI w badaniach I, II i III w porównaniu z wartościami wyjściowymi (odpowiednio: 0,54 &plusmn; 0,02, 0,56 &plusmn; 0,03, 0,55 &plusmn; 0,04 vs. 0,52 &plusmn; 0,04; p = NS). W grupie 2 średnia wartość RI wzrosła nieistotnie w badaniach I, II i III w porównaniu z 0 (odpowiednio: 0,64 &plusmn; 0,02, 0,94 &plusmn; 0,05, 0,63 &plusmn; 0,02 vs. 0,61 &plusmn; 0,02 p = NS). Średnie wartości RI były istotnie wyższe w grupie 2 w porównaniu z grupą 1 w badaniach 0 i I. Obserwowano istotnie statystycznie niższe wartości PI w grupie 1 w porównaniu z grupą 2 w badaniach 0 i I. Wnioski Uzyskane wyniki wskazują na brak wpływu skutecznej korekcji zwężenia tętnicy nerkowej u chorych z nadciśnieniem tętniczym i prawidłową funkcją nerek na indeks oporowości i pulsacji. Ocena przyspieszenia i czasu przyspieszenia ma znaczenie w obserwacji chorych po korekcji zwężenia tętnicy nerkowej pozwalając na ocenę skuteczności leczenia.Background The aim of this prospective study was to evaluate the effect of successful renal artery correction (angioplasty or surgery) on intra-renal Doppler flow parameters in hypertensive patients with renal artery stenosis (RAS) and preserved renal function. Material and methods The study included 30 hypertensive patients (mean age: 53.5 &plusmn; 2.0 yrs, range: 33&#8211;75 years; 18 males, 12 females) with arteriographically confirmed atherosclerotic RAS. Intra-renal Doppler flow parameters (maximum systolic velocity - Vmax, acceleration - Acc, acceleration time - AcT, pulsatility index - PI and resistive index - RI) were evaluated before (0) and during a one year follow-up period at 1 week (I), 6 months (II) and 12 months (III) after successful renal artery correction (angioplasty or surgery) in hypertensive patients with RAS. 24-hour blood pressure monitoring was performed before and 12 months (at III) after RAS correction. The patients were classified into two groups according to the clinical outcome: Group 1 - cured, with permanent discontinuation of antihypertensive treatment and with 24 h BP of < 135/85 mm Hg following PTRA or surgery without antihypertensive medication; Group 2 - not cured, with antihypertensive treatment maintained or modified but not discontinued. Results In Groups 1 and 2, taken as whole, a statistically significant decrease in Vmax was observed at I, II and III, as compared to the pre-intervention period. Evaluation of the intra-renal branches in the one year follow-up revealed a decreased Acc value at 0 followed by a statistically significant increase in Acc at I, II and III for the whole group involved in the study, taking Groups 1 and 2 together, as compared to the pre-interventional period. The AcT value for the whole group was increased at 0 and after successful renal artery correction a significant decrease was observed at I, II and III in the whole group and in Group 2. In Group 1 there were no differences in RI value at I, II, and III when compared with the baseline (0.54 &plusmn; 0.02, 0.56 &plusmn; 0.03, 0.55 &plusmn; 0.04 vs. 0.52 &plusmn; 0.04 respectively; p = NS). In Group 2 RI values increased non-significantly at I, II, and III, as compared to the pre-interventional period (0.64 &plusmn; 0.02, 0.94 &plusmn; 0.05, 0.63 &plusmn; 0.02 vs. 0.61 &plusmn; 0.02 respectively; p = NS). RI values were significantly higher in Group 2 as compared to Group 1 at 0 and I. There were significant differences in PI values between Group 1 and Group 2 before and 6 weeks (I) after successful renal artery correction. Conclusion Our study indicates that among hypertensive patients with RAS and preserved renal function function successful renal artery correction had no effect on the resistive index and pulsatility index. Of the four indices examined acceleration and acceleration time are useful for evaluating the long-term results of renal angioplasty or surgical treatment in patients with RAS

Treatment effects in primary hyperaldosteronism

Wstęp Wyniki dotychczas przeprowadzonych badań doświadczalnych i klinicznych wskazują na niekorzystny wpływ aldosteronu na układ sercowo-naczyniowy. Jak dotychczas, istnieje jednak niewiele prac oceniających odległe efekty leczenia chorych z pierwotnym hiperaldosteronizmem; rzadko także porównywano wyniki leczenia chorych z jego dwiema najczęstszymi postaciami. Celem pracy była charakterystyka kliniczna i biochemiczna chorych z pierwotnym hiperaldosteronizmem, hospitalizowanych w Klinice Nadciśnienia Tętniczego Instytutu Kardiologii oraz ocena zmian parametrów biochemicznych, echokardiograficznych i ultrasonograficznych pod wpływem leczenia. Materiał i metody Badania przeprowadzono łącznie wśród 62 chorych z pierwotnym hiperaldosteronizmem, hospitalizowanych w Klinice Nadciśnienia Tętniczego w latach 1990-2005, u których dokonano oceny klinicznej, biochemicznej i echokardiograficznej. Powtórnej oceny dokonano na podstawie danych, uzyskanych podczas kontrolnej hospitalizacji chorych w Klinice w latach 2001-2005. Wyniki Stwierdzono, że zarówno leczenie chirurgiczne chorych z gruczolakiem nadnercza, jak i leczenie zachowawcze z zastosowaniem antagonisty receptora aldosteronu - spironolaktonu chorych z przerostem kory nadnerczy prowadziło do poprawy kontroli ciśnienia tętniczego. W odległej obserwacji wartości skurczowego ciśnienia tętniczego w obu grupach były porównywalne, natomiast ciśnienie rozkurczowe było istotnie niższe w grupie chorych poddanych adrenalektomii z powodu gruczolaka niż u chorych z przerostem kory nadnerczy. Wnioski W odległej obserwacji wykazano, że wskaźnik masy lewej komory serca istotnie obniżył się u chorych z gruczolakiem kory nadnerczy po adrenalektomii, nie stwierdzono natomiast korzystnych zmian tego wskaźnika u chorych z przerostem kory nadnerczy. Zarówno u chorych z gruczolakiem kory nadnerczy, jak i u chorych z przerostem kory nadnerczy wykazano korelację pomiędzy średnimi wartościami ciśnienia skurczowego a wartością wskaźnika masy lewej komory.Background Primary aldosteronism is the syndrome resulting from the autonomous hypersecretion of aldosterone. There is a lack of data concerning follow-up of patients with primary aldosteronism. Therefore, the aim of the study was to perform follow-up of patients with primary aldosteronism in relation to biochemical parameters and target organ damage. Material and methods We evaluated 62 patients with primary aldosteronism (PA) diagnosed and treated in the Department of Hypertension, Institute of Cardiology, Warsaw, Poland. Clinical characteristics, biochemical, serum aldosterone level, plasma renin activity as well as echocardiographic parameters and blood pressure (ABPM) were evaluated at baseline and in the follow-up. Patients were divided into two group based on the type of underlying pathology and treatment type - adenoma of adrenal cortex (APA) treated surgically and idiopathic adrenal hyperplasia (IHA) treated medically (spironolactone). Results Surgical treatment of the adenoma of adrenal cortex and medical treatment of idiopathic adrenal hyperplasia resulted in the improvement of BP control. In the follow-up APA group was characterized by lower diastolic BP level but not systolic BP level as compared with IHA group. Left ventricular mass index decreased significantly in the APA group but not in the IHA group. There was a correlation between left ventricular mass index and systolic BP level both in the APA and IHA group. Conclusions Treatment of both adenoma of adrenal cortex and idiopathic adrenal hyperplasia resulted in the improvement of BP control. Decrease of left ventricular index was observed in patients with adenoma but not in patients with hyperplasia

The variety of complexes formed by EcR and Usp nuclear receptors in the nuclei of living cells

International audienc

Badania biochemiczne i symptomatologia kliniczna w diagnostyce i różnicowaniu postaci pierwotnego hiperaldosteronizmu

Background: Primary aldosteronism (PA) is a secondary form of hypertension resulting from the autonomous hypersecretion of aldosterone. The recognition of PA has an important impact on clinical management, since the choice of therapy is different - surgical for adenoma and medical for hyperplasia.Aim: To evaluate patients with PA in regard to clinical and biochemical factors differentiating between adenoma of adrenal cortex (APA) and idiopathic adrenal hyperplasia (IHA).Methods: We retrospectively analysed 62 patients with PA (33 females, 29 males, mean age 49.3&#177;12.5 years, range 26-78) diagnosed in the Department of Hypertension between 1990-2001. In 37 patients (mean age 47.4&#177;12.1 years, 22 females, 15 males) APA was diagnosed whereas in the remaining 26 patients (mean age 52.2&#177;12.6 years, 14 males, 11 females) IHA was detected. Clinical manifestation, biochemical, serum aldosterone (SA), plasma renin activity (PRA) as well as echocardiographic parameters and blood pressure (BP) levels were evaluated. Diagnostic accuracy of computed tomography (CT) and scintigraphy was also assessed.Results: Mean systolic BP was significantly higher in the patients with APA. Both groups had similar mean diastolic BP. Severe hypertension, resistant to three or more medications, was found in 63.3% of all patients. Muscle weakness was reported by 39.7% of patients, polyuria - by 19%, and polydypsia - by 10.3% of patients. Patients with muscle weakness had higher mean systolic BP level and lower plasma potassium level than patients without this complaint. Symptoms suggesting cardiac arrhythmia were reported by 45% of patients. A normal potassium level was found in 25.8% of all patients. The hypokalemic patients were younger, had shorter known duration of hypertension, higher mean systolic BP level and higher SA concentration than the normokalemic patients. Supine SA levels were significantly higher in the APA group than in the IHA group (50.3&#177;29.0 ng% vs 30.5&#177;14.7 ng%;